Heimskringla - 17.02.1937, Síða 6

6. SfÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 17. FEBRÚAR 1937
Lf
8
8
“Nei, Gústa, þetta dugar hreint ekki. Alt
sem þú hefir upp úr þessu er það, að Miss Gar-
rett fellur í yfirlið. Það er til miklu betra ráð.
En lofaðu mér að tala fáein orð við þessa ungu
konu”.
Þó hann hefði bjargað henni frá hræðileg-
um pyntingum fann Cicelía til viðbjóðs er hann
stóð þarna og horfði niður á hana.
“Kæra Miss Garrett,” mælti hann, “í kvöld
ætla eg að fara með þig héðan. Þú átt að
fylgja mér og vini mínum til Þýzkalands. Áður
en við leggjum upp í þá ferð, er það nauðsyn-
legt, að þú segir okkur hvar uppfyndingin, er
frændi þinn hefir svo lengi unnið að er niður-
komin. Þar sem þú hefir sýnt mótþróa að gefa
þessar upplýsingar, ætla eg nú að dáleiða þig.
Þú munt því lúta mínum vilja og láta að öllum
okkar óskum. Þú verður að fyrirgefa hinni
kæru samverkakonu minni. Ákafi hennar ber
stundum dómgreind hennar ofurliði.” Ræðu-
maður leit brosandi á Gústu Straube sem helti
úr sér straum af þýzkum illyrðum.
“Nú mín kæra Cicelía-------” Philip Voyce
hafði sezt á stól og starði á hana.
Hún barðist við máttleysið, sem yfir hana
færðist. Ef hún gæti aðeins látið það vera að
horfa í andlit hans, en hún gat það ekki, brátt
færðist eins og doði yfir líkama og sál. Hún var
orðin máttlaus. Hún vissi til þess, að hún vein-
aði lágt og svo misti hún meðvitundina.
“Þú sérð nú Gústar hversu mín aðferð er
miklu betri,” mælti Voyce sigri hrósandi.
Konan var næstum að kafna af illsku.
“Þið skuluð muna það báðir tveir, að eg
gleymi aldrei þessari stund.” Hún hvesti augun
á Von Kroom, sem horfaði nú til baka þegar
móðurinn var runninn af honum.
“Tut, tut! Gústa, við skulum ekki þrátta,
bráðum verðum við hinumegin við hafið-----”
Hún vatt sér að honum.
“Haltu áfram með það, sem þú ert að gera.
Það er mál fyrir okkur að fara — eins lengi og
náunginn hann Heath-------” hún lauk ekki við
setninguna, en smelti fingrunum óþolinmóð.
Voyce brosti háðslega og tók nú til starfa.
Hann sneri sér að meðvitundarlausri stúlkunni
og mælti hægt og bjóðandi: “Þú ert háð vilja
mínum og þú skalt svara öllum þeim spurn-
ingum, sem eg legg fyrir þig.”
“Eg skal svara öllum þeim spurningum
sem þú spyrð mig,” svaraði hún lágt, en hik-
laust.
“í fyrsta lagi: Hvar er uppfyndingin ?”
Hún svaraði hiklaust: “Hún er í leynihólfi
við uppgönguna á háaloftinu í Heiðarhöllinni.”
“Hver lét hana þar?”
“Frændi minn.”
“Varst þú með honum við það tækifæri ?”
“Já.”
“Því tók hann hana burt úr vinnustof-
unni?”
“Hann vildi láta hana þar, sem enginn
fyndi hana.”
“Þú veizt nákvæmlega hvar hún er?”
“Já.”
Voyce þagnaði og þurkaði svitann af enni
sér. Hann var náfölur.
“G'ott!” hrópaði Gústa Straube. “Það er
eitt enn — fáðu hana til að segja hvar Heath
er.”
Voyce hélt upp hendinni.
“Þú gerir ofmikið úr mætti mínum, kæra
Gústa. Dáleiðslan hefir sín takmörk. í þessu
átsandi getur hún ekki sagt neitt, nema það,
sem hún sjálf veit.”
Gústa gerðist óþolinmóð.
“En nú vill svo til, að eg get gefið þér upp-
lýsingar þessu viðvíkjandi, kæra Gústa. í dag,
meðan þú varst að ganga frá gögnum þínum og
skilríkjum, gekk eg um götur þessa litla bæjar.
sem er skemtilegur, og mér þykir svo ilt að
yfirgefa. Gerði eg þá ýmsar fyrirspurnir. Það
var nauðsynlegt ef að lögreglan heimsækti
þetta hús.”
“Gleymdu ekki að Hartsgill þessi, njósnaði
um okkur á dögunum, og hann hefir sjálfsagt
frætt Heath um okkur.
“Það er einmitt þessvegna, sem eg vil vita
hvar Heath er um þessar mundir? Af monti
hefir hann unnið einn — hingað til, en líklegast
hefir hann sent eftir hjálp nú. Hefir þú frétt
nokkuð af honum ? Það er það sem eg vil fá að
vita.”
“Eg get sagt þér það,” svaraði Voyce í-
smeygilega. “Hann varð fyrir bílslysi í kring-
um klukkan hálf fjögur í nótt sem leið, rotaðist
og liggur ennþá meðvitundarlaus á sjúkrahús-
inu hérna í bænum.”
“Ætli að hann deyi?” spurði Gústa
“Það er ekki líklegt, en þegar eg hringdi
upp fyrir einni stundu síðan, var hann meðvit-
undarlaus.”
“Eg býst við að hann hafi verið á leiðinni
til lögreglunnar, til þess að finna út hvar þetta
hús sé, hafi hann þá ekki vitað hvar það var frá
þessum Hartsgill.”
“Og hitti hann lögregluna?”
“Það finst mér mjög ólíklegt vegna þessa,
sem henti hann. Þar sem Heiðarhöllin hefir nú
engan talsíma, þá ímynda eg mér að hinn trú-
verðugi Niel sé þar til eftirlits, og auk Mur-
dochs eru þar engir aðrir, sem er mjög þægilegt
fyrir okkur, Gústa.”
“Já, hlustaðu nú á,” sagði hún eftir stund -
arþögn, “það er mjög nauðsynlegt að við kom-
umst í burtu í kvöld, og eins fljótt og auðið er.
Getur þú látið stúlkuna vera undir áhrifum, svo
að hún geri alt, sem eg segi henni, jafnvel þótt
aðrir séu viðstaddir?”
“Það get eg,” svaraði Voyce.
“Þá fer eg með hana til Heiðarhallarinnar
og sæki uppfyndinguna.”
“Það er hræðilega hættulegt,” mælti
Kroom.
“Það er hætta, sem þú tekur þátt í, af því
að þú munt fara með mér,” svaraði hún í urr-
andi rómi. Hún sneri sér að Voyce. “Eg hefi
látið Von Habenfeld vita, að við förum yfir
um í nótt — það má ekkert tálma því.”
“Það verður engin tálmi,” svaraði Voyce
öruggur.
“En eg held því fram, að áhættan sé mikil,”
mælti Von Kroom.
Hún sneri sér að honum grimmileg á svip-
inn.
“Fíflið þitt. Eg mun aka út þangað með
stúlkuna og hafa hlaðna skammbyssu í vasan-
um, stúlkunni verður sagt að segja það, sem
hún á að segja. Eg verð öðru megin við hana,
en þú hinumegin. Þegar þjónninn kemur, verð-
ur honum sagt að við séum vinir hennar. Þegar
við erum komin inn, þá eru þar aðeins Niel og
konan hans-----”
“Bíddu sVolítið mælti Von Kroom. “Hvað
um uppfyndingamanninn sjálfan?”
“Ef hann kemur fram á sjónarsviðið læt eg
þig ráða niðurlögum hans. Þú munt verða vopn-
aður og ættir að vera einhlýtur á móti tveim
aumingjum eins og þeir Niel og Murdoch eru.”
Von Kroom þagnaði og konan hélt áfram.
Er eg hefi sagt þeim, að eg hafi fundið stúlk-
una, reikandi um göturnar í þorpinu, auðsæilega
alveg búna að glata minninu, fer eg með hana
upp á loft, á meðan hún nær í uppfyndinguna,
stend eg yfir henni með hlaðna byssu.”
“Það er aðeins eitt atriði, kæra Gústa,”
mælti Voyce og tók vindling út úr gullöskjum,
“þegar þú kemur aftur, gleymdu þá ekki að
taka stúlkuna með þér — eg vil fá hana.”
Konan glotti ógeðslega, en Von Kroom
mælti:
“Þú ert voða svín, í sannleika, þá ertu það!”
Voyce, sem reykti vindlinginn með auðsæi-
legri ánægju, leiddi hjá sér að svara þessum
móðgunarorðum og mælti við Straube:
“Það er ilt að þú ákvaðst að fara í kvöld,
Gústa. Eg hélt að þér þætti ílt að fara án
Heaths, að minsta kosti þykir mér það.
Það skein í tennurnar á konunni.
“Við munum fást við Heath á Þýzkalandi
— á okkar eigin landareign. Og þarna”, hún
benti á meðvitundarlausa stúlkuna, “er beitan,
sem við leggjum í gildruna fyrir hann.”
Voyce reykti vindlinginn.
“Það er ekki svo illa hugsað, Gústa, og
það sem bezt er, að maðurinn er svo óður, að
hann gengur vafalaust í hana. Á hvaða tíma á
eg að segja Phapf að finna okkur?”
Gústa leit á úrið sitt.
“Nú er klukkan 6, við munum koma til
Heiðarhallar, ef við leggjum strax af stað, um
kl. 7, við þurfum ekki að stanza þar lengi og
það veitir okkur tíma til að útbúa stúlkuna, svo
að hún verði hæf til að ferðast með okkur og
veki ekki grun. En hvað lengi mun það taka
okkur að komast að staðnum?”
“Eitthvað þrjá stundarfjórðunga. Það er
heldur ósléttur vegur.”
“Þá ættum við að vera þar í kringum kl. 8.”
“Eg mun verða tilbúinn,” svaraði Voyce.
Von Kroom leit á þau bæði.
“Því getur þú ekki komið til hússins með
okkur. Það hljóta að verða einhver vandræði
þar. Eg játa að mér lízt ekki á þetta ferðalag,
og þú gætir orðið okkur að liði.”
Voyce Ieit á hann fyrirlitlega.
“Eg hefi annað að gera,” sagði hann,
hneigði sig fyrir Gústu og fór burtu.
Von Kroom leit á konuna.
“Eg hata þennan mann,” hvæsti hann milli
lokaðra tannanna.
Gústa Straube leit á hann alvarlega.
“Það er háskalegt að hata hann, skal eg
segja þér Kroom.”
Maðurinn veifaði hendinni eins og hann
gæfi það frá sér að ræða málið.
“Þú heldur að eg sé tómlátur í þessu máli,”
sagði hann, “en svo er ekki. Þú kant ekki að
hræðast Gústa, en mér sýnist þetta ganga alt of
vel. Eg er hræddur við gildru. Hvemig vitum
við, að stúlkan sagði satt, þegar hún var updir
hinum svokölluðu áhrifum ?”
“Hún var neydd til að segja sannleikann.”
“Já, eftir því sem hann segir,” sagði hann
og benti með höfðinu í áttina, sem Voyce hafði
farið, “en hvernig eigum við að vita, að það sé
satt. Jæja, jæja,” bætti hann við er hann sá
reiðisvipinn aukast á andliti hennar, “það getur
verið að eg hafi rangt fyrir mér.
“Auðvitað hefir þú rangt fyrir þér. Ef þú
ert all-hræddur, skal eg fara ein inn í húsið.
Þetta er nóg! Við förum eftir 20 mínútur.
Sir Harker Bellamy fer af stað
Andrew Morrison (er var “númer 39” í
spæjaraliði Sir Harkers) starði á yfirboðara
sinn.
“Þér ætlið að koma,” hrópaði hann.
“Því ekki?” svaraði hinn hörkulegi, grá-
hærði maður. “Enda þótt hann hafi ekki sýnt
mér það lítillæti, að gefa mér neinar skýrslur.
síðan hann fór í burtu — og fyrir það skal eg
finna hann hann í fjöru síðar meira — þá skilst
mér samt, að vinur vor, Heath hafi rekist þarna
á atriði, sem sé mjög eftirtektavert. Er það
ekki svo?”
Númer 39 brosti þessu dularfulla brosi,
sem hann var svo frægur fyrir.
“Alt sem eg veit, herra, er þetta. Við
Heath höfum unnið saman oft og tíðum eins og
þér vitið, herra, og fyrir skömmu síðan fékk eg
miða frá honum, þar sem hann biður mig að
að hafa nánar gætur á þorpara, sem sé prúð-
mannlegur í útliti og dvelji hér í borginni. Hann
sagði að maður þessi hefði ör eftir sverðshögg á
hægri vanga.”
Sir Harker Bellamy reykti þangað til þeir
voru báðir huldir reyk.
“Og svo,” sagði hann, “funduð þér tækifæri
til að gera þetta?”
,, “Já, fann þennan fugl í “Klukkan eitt”.
“Þér eigið við pestarbælið nálægt Totten-
ham Court Road?”
“Það er það, þér verðið að koma þangað
einhverntíma; það er nú sjón að sjá, en eins og
eg var að segja, þá sá eg þennan náunga þarna
í “Klukkan eitt”. Fyrirspurnir mínar leiddu
það í ljós, að hann heitir Von Kroom og vann
eitt sinn fyrir stjórnina í Berlín.”
“Og vinnur ennþá án efa, en með hverjum
var hann?”
“Gústu Straube,” svaraði númer 39 og
færði sig aftur á bak til að sjá hver áhrif 3Ú
upplýsing hefði.
Foringinn sýndi auðsæilega merki þess að
fréttin hafði áhrif.
“Gústu Straube,” hrópaði hann, “hættuleg-
asta konan sem á móti oss vinnur. Hún er hér í
Lundúnum og þér sögðuð mér ekki frá því!”
Morrison hóstaði til afsökunar.
“Heath bað mig um að steinþegja yfir
þessu. Hann var að taka sér hvíld----”
“Já, hann hefir gert hitt og þetta og meðal
annras dáið. Hvar er þessi Straube nú?”
Númer 39 greip fallega hattinn sinn og
bjóst til að forða sér.
“Það er ástæða til að ætla að hún sé nú í
Devonshire, eg er að fara þangað til að vita um
það.”
Bellamy fleygði vindlinum.
Hvaða lest farið þér með? Við getum náð
þangað á 20 mínútum. Eg hefi rétt tíma til að
láta í töskuna mína.”
Ungi maðurinn kipraði saman varirnar.
“Því í fjandanum eruð þér að gretta yður
svona?” hrópaði Bellamy.
“Eg var að hugsa um það, foringi, að þér
séuð ekki, jæja, að þór séuð ekki eins ungir og
þér voruð áður — og það getur slegist í bardaga
— hver veit? Þér vitið hverskonar kvensnift
Gústa Straube er.”
“Þeim mun fremur ætti eg að vera þar. —
Þessi ungi afglapi, hann Heath leikur glæfrafult
spil. Morrison brosti. Sá maður, sem það gerði
ekki entist ekki lengi í þjónustunni.
“Já, þetta er Morrison, og eg er yfirmaður
deildarinnar,” svaraði Bellamy spurningu þjóns-
ins. Niel bauð þeim inn.
“Það er gott, herra minn, hér bíður bréf
handa Mr. Morrison, eg átti að fá honum það
strax.”
Gestirnir fóru inn í lestrarherbergið.
“Má eg bjóða yður einhverja hressingu,
herrar mínir?”
“Bréfið fyrst! Hvar er bréfið?” hreytti
Sir Harker Bellamy út úr sér.
“Hérna, herra.”
Morrison reif það upp, las það í skyndi og
rétti það svo yfirmanni sínum.
“Humm,” mælti hann. “Já, færið okkur
whisky og sódavatn og svo þurfum við að tala
við yður. Hvað heitið þér?”
“Niel, herra minn,” og hann fór til að
sækja hressinguna.
“Lesið það, sem Heath segir,” skipaði Bell-
amy þegar dyrnar höfðu lokast.
Hinn las:
Kæri Morrison,
Fjandinn sjálfur er laus í þessu húsi — og
ennþá meira ilt í vændum. Varð að fara burtu
um miðja nótt til næsta bæjar. Bíddu þangað
til eg sendi eftir þér. Mér virðist það bezt eins
og á stendur. Niel tekur á móti þér. Treystu
honum. I. H.
“Heath hefir hlotið að vera mjög aðþrengd-
ur, fyrst hann sendi jafn ógreinilegt bréf og
þetta,’ mælti Morrison, er hann lauk lestrinum.
Hinn hummaði við.
“Þjónninn getur sagt okkur eitthvað.”
Það tók Niel eitthvað hálftíma að segja
sögu sína. Áheyrandinn tók aldrei fram í fyrir
honum.
“Þetta virðist þá vera svona,” mælti Bell-
amy, er sögunni var lokið. “Tveir menn hafa
dáið, húsmóður yðar numin brott og lögreglan
hefir ekki komið?”
“Mr. Heath fór héðan kl. 3 í nótt til þess
að finna Iögregluna.”
“Þér hafið þegar skýrt oss frá því, Niel.
Þetta nægir.” Er þeir voru einir orðnir, greip
nr. 39 í handlegg yfirmanns síns og sagði:
“Eitthvað hefir komið fyrir Heath, getið
þér ekki séð það? Hann mundi hafa annars
komið aftur. Hann hefir verið í burtu nærri 16
tíma. Straube hefir náð í hann.”
Bellamy gretti sig.
“Það er bezt að þér farið til bæjarins eins
fljótt og þér getið, Morrison--”
“Það er enginn bíll!”
“Og enginn talsími.”
Bellamy bölvaði dálitla stund, því næst
hringdi hann á þjóninn.
“Niel,” sagði hann, “getið þér sagt mér ef
grófgerð, útlendingsleg kona — hún er þýzk —
og hefir gler fyrir auganu, hefir nokkurntíma
komið hingað?”
Niel hugsaði sig um. “Eg hefi aldrei séð
þá konu.” Bellamy bölvaði ennþá meira.
Bardaginn
Eftir að Heath sagði til sín var þögn, ljósið
sloknaði á svipstundu og alt var dimt.
Eftir það var sagt í þægilegum rómi: —
“Hver er þar. Komdu inn, góðurinn minn.”
“Það er Heath, eg er að bíða eftir yður
hérna.” Hver vissi hvaða vítisvél kynni að
vera inst í hellinum ? Ásetningur hans að drepa
manninn jókst, en hann var ná kaldur og ró-
legur.
Aftur var þögn.
“Heath segið þér, og hvaða fjandans Heath
er það? Hvað viljið þér annars?”
Heath svaraði ekki. Hann flutti sig til í
flýti, rétt áður en hellirinn bergmálaði allur af
skammbyssuskotum.
Aftur var þögn og því næst heyrðist stuna
frá Heath. Hann vildi veiíia mótstöðumann
sinn. Hann heyrði einhvern læðast. Voyce, sem
hugði að hann hefði drepið eða helsært andstæð-
ing sinn, var nú á leiðinni, til að ganga úr
skugga um þetta. Er hann kom áfram læddist
Heath innar til þess að komast á bak við hann,
en rétt þegar hann fálmaði eftir honum, sneri
Voyce sér við og í hinni djúpu þögn, sem ríkti
í hellinum réðust þeir á.
Það heyrðist blótsyrði og dálítill smellur og
þeir voru jafnnir; skammbyssan hafði fallið úr
hendi Voyce og nú höfðu þeir ekkert nema berar
hendurnar.
Þrátt fyrir hatur sitt barðist Heath á
brezka vísu með hnefunum. Hann reyndi að
rota andstæðing sinn með hnefunum. Voyce
barðist eins og villudýr í sjálfheldu og fylgdi
engum reglum . Tanngarðarnir á honum sýndu
að hann mundi bíta ef færi gæfist. Nú var
horfin öll yfirborðs blíðan ásamt hárkollunni.
Hann var nú dýri líkastur.
Hann hafði líka til mikils að vinna, en eink-
um eggjaði það hann til athafnanna, að þessi
eini maður var milli hans og mikillar gæfu.
Hann mundi hljóta fádæma frægð er hann kæmi
til Berlín. Hinn mikli Von Habenfeld mundi
sjálfur óska honum til hamingju, og svo mundi
hann hafa stúlkuna til þess að fara með eins og
honum líkaði . . .
Aðeins þessi eini maður, sem hann hataði
og þurfti að sigrast á. öll afbrýðin, öfundin og
meðfædd andúð safnaðist í æði hans á þessari
stundu og gerði hann tröllaukinn.
En Englandingurinn var sterkur — sterk-
ur og rólegur. Grábláu augun hans voru köld
og staðföst og kyr eins og íspöllur. Hanu
mundi aldrei gefast upp, það vissi Voyce og
gerði nú alt sem hann gat.
Vel útreiknað högg sendi hann aftur á bak,
er hann reyndi að ná hálstaki á honum, og nú
gengu þeir í hring eins og tveir grimmir hund-
ar. Fyrir utan fötin sem þeir báru gátu þeir
verið þúsundir ára aftur í tímanum, þegar
þessi mikli hellir hafði verið bústaður Neo-
tithiskra manna, sem áttu heima hópum saman,
á þeim tímum á heiðinni og börðust um kvenfólk
og fjandskap þá eins og nú.
Heath mælti: “Komið og berjist,” og hann
bjóst við að mæta árásinni.
Voyce fitjaði upp á trýnið og hlýddi þessu.
Þrátt fyrir tvísýnið um sigurinn, varð hann að
drepa hinn. Svo sterk var þessi ástríða að sér-
hver önnur tilfinning var horfin. Hann var
eins og fjandsetinn af vígahug.
Heath gat aðeins greitt honum eitt högg
áður en hann fann handleggi Voyce vefjast um
sig. Tilfinningin af líkama fjandmanns síns
jók á tryllinguna. Hann gleymdi öllum reglun-
um, sem hann ætlaði að fylgja, og gerðist nú
eins taumlaus og hinn.