Heimskringla - 17.03.1937, Síða 3

WINNIPEG, 17. MAKZ 1937
HEIMSKRINGLA
3. SffiA
ÓLAFÍA
JóHANNSDóTTIR
Erindi samið og flutt af frú
Soffíu Wathne á fundi Kvenfél.
Fyrsta lúterska safnaðar og
Afmælissamkomu Betel.
og sál. ólafía hefir því á ungum
aldri vanist þátttöku í öllum vel-
ferðarmálum lands og lýðs og
lært að hinn bezti vottur kristin-
dómsins væri sjálfsafneitun og
kjarkur til að vinna með kær-
leika og mannelsku að þeim mál-
efnum, er mest gætu lyft manns-
andanum og stuðlað að almennri
vellíðan.
Snemma mun hafa borið á því,
að hún var óvenjulega vel rráli
farin, og var hún oft fengin til
að tala á samkomum í Reykja-
vík. Það er sagt að henni hafi
'aldrei orðið orðfall á ræðupalli,
og að hún haf i getað talað í hálf-
an annan klukkutíma án þess að
hafa nokkuð skrifað hjá sér. En
henni var ekki nóg að tala. —
Hjálpfýsin kom fram í verki ekki
sjður en orði, og varð hún þess-
vegra fyrir allmiklu uml'aii. Eft-
irfylgjandi samtal er tekið úr
minningarriti Sigurbjörns Gísla-
sonar: “Hugsa sér! Hún ólafía
Jóhannsdóttir sem flutti ágæta
ræðu í gær fyrir fína fólkinu,
rogaðist í morgun með vatnsföt-
ur upp Bakarastíg; tók þær af
einhverri kerlingu, sem var a,ð
detta á hálkunni.”
“Jú, jú! en vissir þú hvað hún
gerði í fyrradag, þegar hún kom
úr heimboði frá höfðingjunum?
Hún tók drauðad"ukk;nn mann á
götunni og studdi hann. svo að
hann komst heur. en lenti ekki í
tukthúsinu.”
‘ Þessi litlu dæmi sýna ljóslega,
í Bandaríkjunum síðastliðið ár
var allmikið ritað um æfistarf
Jane Addams, er lézt ekki alls
fyrir löngu, og hvernig helzt ætti
að heiðra minningu liennar. Var
víst álitið af þeim er bezt þektu
til, að minning sú, er henni
sjálfri hefði orðið kærust, væri
framhald þess starfs, er hún
helgaði líf sitt, og sérstaklega
fjárframlög til viðhalds “Hull
House.” Jane Addams stofnaði
hjálparhælið Hull House í Ch;-
lago, sem flestir kannast við;
vann sér frægð um allan hinn
enskumælandi heim fyrir líkn-
arstörf, og hlaut þar að auki
Nobels-verðlaunin, ásamt. Dr.
Nicholas Murray Butler, árið
1931, fyrir þátttöku sína í al-
heims friðarmálum. Nafn hennar
fellur aldrei í gleymsku.
Á Englandi er minningu frú
Elizabeth Fry haldið við með
því að alt af öðru hvoru eru birt-
ar í tímaritum ritgerðir um það
þýðingarmikla starf er hún vann
þar fyrir umkomulausa, sérstak •
lega fanga, og þær miklu umbæt-
ur, er urðu á kjörum þeirra, fyr-
ir hennar framúrskarandi dugn-
að. Náðu þær umbætur ekki að-
eins um alt England, heldur líka I að hvað sem öðru leið, var hug-
um flest öll Evrópulöndin.
Við, sem af íslenzku bergi er-
um brotin, lesum og hugsum um
þessar stóru kærleiksríku sálir,
og lítum með aðdáun upp til
þjóðanna, sem áttu þær; þráum
að líkjast þeim; finst við vera
svo atkvæðalítil í samanburði.
En þetta er aðeins um augna-
blik; hugurinn er ekki fyr horf-
urinn ávalt við það að hjálpa og
bæta kjör annara, hvar og hven-
ær sem unt var.
Á íslandi um þessar mundir
var verið að vinna með áhuga að
bindindismálum og félagið, seni
kallast “Hvítabandið” var þá :;ð
útbreiðast, og var ólafía fengin
til að ferðast um landið og stofna
! stúkur. Þetta gerði hún endur-
inn til okkar eigin litlu þjóðar,
en við fyllumst gleði og þakklæti
fyrir það, að við höfum líka eign-
ast svona stórsálir; að ekki alls
fyrir löngu var afhjúpaður minn- gangandi um
isvarði einni þeirra til heiðurs og Reykjavík til
gjaldslaust; fékk aðeins ferða-
kostnað og viðurværi, en vanr
með óþreytandi elju og dugnaði.
Ferðaðist t. d. að mestu leyti fót-
vetrartíma frá
Akureyrar og
það í öðru landi. Mun þó alment
álitið að erfiðara sé að vinna sér
þessháttar viðurkenningu í út-
Iöndum en heima fyrir. Hin ís-
lenzka merkiskona, er þennan
stofnaði á leiðinni mörg bindind-
isfélög. Til Ameríku kom hún
skömmu fyrir aldamótin, var þá
í bindindiserindum og talaði hér
og þar á samkomum. kom þá til
heiður hlaut var ólafía Jóhanns- Winnipeg og gafst íslendingum
dóttir. Starfssvið hennar var að hér kostur á að kynnast henni og
sönnu minna en verksvæði Jane
Addams eða Elizabeth Fry, en
og hlýða á mælsku hennar. Hún
mun vera betur þekt meðal fs-
sólarljós kærleika hennar og lendinga fyrir bindindisstarfið
mannelsku varpaði þó birtu sinni en hið síðara starf er hún vann í
um öll Norðurlönd. Það má því j Noregi og sem hún ritar um í
ekki minna vera en að við, sem bæklingnum “Aumastrar allra.”
erum sömu þjóðar, minnumst Einhverntíma um aldamótin
hennar við og við. mun Þorbjörg Sveisdóttir hafa
ólafía Jóhannsdóttir var fædd veikst og legið banaleguna. —
á Mosfelli í Mosfellssveit í Gull- Stundaði þá ólafía fóstru sína
bringlusýslu á fslandi, 3. ágúst: með svo mikilli ást og alúð, að
1864; foreldrar hennar voru þau hún sjálf veiktist á eftir. í nóv
séra Jóhann Knútur Benedikts-j 1903, kom hún til Ytrieyjar í
son, prestur á Mosfelli og Ragn-1 Noregi; hafði hún þá ferðast um
hildur Sveinsdóttir systir þeirra landið alt sumarið í bindindiser-
Benedikts Sveinsson sýslumanns ! indum og var orðin töluvert
(föður Einars skálds) og Þor- j þreytt. Þar veiktist hún alvar-
bjargar Sveinsdóttur yfirsetu- lega og lá lengi á sjúkrahúsi og
hendur. Hún fékk þá dálítinn
styrk frá Hvítabandinu og Fang-
elsafélaginu og hóf starf sitt í
febrúar 1909 í Oslo, höfuðborg
Noregs.
Hún leigði sér lítið herbergi
með rúmi og eldavél í fátækari
hluta borgarinnar; þar bjó hún
og tók nú að vitja sjúkra og
fanga. En þrátt fyrir fátækt
hennar, hýsti hún og fæddi
auðnuleysingja, sem hún fann á
götunum og aðra vesalinga er
leituðu athvarfs hjá henni.
Mest voru það svokallaðar
“fallnar stúlkur” eða kvenmenn,
sem settir höfðu verið í fangelsi
aftur og aftur fyrir ofdrykkju,
þjófnað, ólifúað og allskonar ó-
knytti. Siðspiltar á allan hátt,
með kynsjúkdóm og oft aðfram-
komnar af hungri og kulda. —
Þessum vildi hún hjálpa, þessum
vildi hún umbreyta og reisa við,
leiða til kristindomsins og betra
lífernis með Guðs góðu hjálp. En
herbergið hennar var svo lítið og
svo mörgum þurfti að hjálpa
Stundum var svo þröngt að
lausarúm voru sett alveg út í
anddyri. Bara að hún hefði nú
efni á að leigja stærra pláss eða
viðbót við það, sem hún hafði.
Sjálfsagt gæti það orðið fyrir
Guðs góðu hjálp. Hún trúði því
svo fastlega. Og henni brást
heldur ekki þetta traust, því
sagt er, að í eitt sinn eftir sér-
staklega heita bæn um hjálp,
hafi hún mætt ókunnugum
manni, sem spurði hana ítarlega
um starf hennar og lét í ljós
löngun til að styrkja það með
því að leggja til 25 krónur mán
aðarlega. Þetta gerði henni
mögulegt að Ieigja sér annað
herbergi sem autt var þar sem
hún bjó og kemust þá enn fleiri
fyrir, sem líkna þurfti. Enn var
húsrúmið of þröngt, og var nú
farið að leitast fyrir um hús,
sem kaupa mætti fyrir lítið, og
fanst þá númer 35 í Löngugötu,
lítið timburús, en því fylgdi góð-
ur garður. Með gjöfum og hag-
stæðum lánum varð upphæðin,
8,000 krónur, loksins fengin og
litla húsið keypt. En nú vantaði
alla innanhússmuni. Þá kom
þeim til hjálpar, norsk kona, frú
Nanna Storjohan, kona fangels-
is-prests í Osló, sem stofnað
hafði hæli handa starffúsum
stúlkum, en var nú að gefa það
upp. Vegna þess að henni fanst
þetta nýja hæli áframhald síns
eigin starfs, hlynti hún að því á
allan hátt og gaf innanhússmuni
og margt sem þurfti til að full-
komna það. Var því hælið nefnt
“Nanna Storjohans Minne” og
ber það hennar nafn enn í dag
ólafía varð nú forstöðukona eða
“móðir” hælisins og fengu f jölda
margar stúlkur þar hjálp. Sum-
um útveguð atvinna, sumum
hjálpað heim til sín upp í sveit,
sumum fengin sjúkrahússvist o,
s. frv. Þarna var hún í tvö ár,
Þá veiktist hún aftur og varð að
konu.
• Þorbjörg Sveinsdóttir, sem
þjóðkunn var fyrir mælsku og
ræðusnild, var fóstra ólafíu. —
Þegar foreldrar hennar fluttu að
rEinhoIti í Skaftafellssýslu tók
Þorbjörg systurdóttur sína með
sér til Reykjavíkur og ól upp
sem dóttur. ólafía naut alls góðs
hjá fóstru sinni og hlaut beztu
síðar hjá vinum, sem reyndust
henni eins vel og bezta skyldfólk.
Þar var hún í þrjú ár, en alt af
var hugurinn á því að vinna eitt-
hvað nauðsynlegt verk til hjálp-
ar mannfélaginu. Þá var það að
vinir hennar tóku eftir því að
hún var í kyrþey að gefa frá sér
alla skartgripi, hátíðarbúning-
inn íslenzka, gömlu silfurbeltin
selt, en nýtt heimili keypt á Sag-
vegi, kostaði það 60,000 krónur
og má hýsa þar 30 stúlkur í einu.
— Skýrsla fyrsta starfsársins
sýndi að 1143 hafði þar verið
hjálpað.
Til íslands fluttist ólafía aftur
árið 1920, og hélt þar margar
samkomur og ræður fyrir fullum
húsum. Þar var hún þegar vígslu
hátíð nýja hælisins í Osló var
haldin í október 1928, og var þá
orðin mjög heilsulítil. Hugur
hennar hefir hlotið að hverfa til
Noregs, og í anda hefir hún
sjálfsagt tekið þátt í vígsluat-
höfninni, enda var hennar vel
minst við það tækifæri, og hefir
það hlotið að vera henni m'esta
gleðiefni að hússjóður sá, er hún
stofnaði 1916, skyldi á stuttum
tíma bera svona mikinn og góð-
an ávöxt.
Um jólaleytið 1923 var ólafía
orðin mikið veik og ráðlögðu þá
sumir kunningjar henni að
hverfa aftur til Noregs og kom-
afet þaj* á sjúkrahús, og þan'gað
fór hún aftur seint í janúar. —
Síðustu átta vikurnar var hún á
“Safnaðarheimilinu” í Osló, og
þar dó hún árið 1924. Líkið var
flutt heim til íslands og þar var
hún jarðsungin.
Nokkrar sögur eru sagðar af
hennar óbifanlega trausti á Guði
og haús handleiðslu. Einu sinni t.
d. var komið til hennar og var
hún fálát og annars hugar, hafði
þá gefið frá sér síðasta matar-
bita er til var, og beðið heitt fyr-
ir næstu máltíð. Var mí komið
fram yfir matmálstíma og fanst
henni hún ekki hafa verið bæn-
heyrð. Hún hugsaði lengi um'
þetta, stóð loksins á fætur og
gekk upp í bæ, en eftir örstutta
göngu er sagt að hún hafi hitt
konu, sem færði henni 10 krónur,
sem hún sagði að nágrannakona
sín hefði beðið sig að koma til
Ólafíu, til hjálpar fátækum. Hún
var stundum spurð hvað hún ætl-
aði sjálfri sér þegar hún gaf síð-
asta eyri úr eigu sinni, en hún
svai’aði bara að sér yrðu lagðir
til peningar þegar þeirra þyrfti
við. Oft hefir hún sjálfsagt
haft lítið milli handa, en aldrei
var hún allslaus til lengdar, og
aldrei misti hún kjarkinn eða
traustið. Verk það er hún vann
var sérstaklega þreytandi og oft
varð hún fyrir sárum vonbrigð-
um þegar sálir þær, er hún hugði
umbreyttar hurfu alt í einu til
síns forna lífernis. En gleðin
varð aftur á móti- svo óumræði-
lega mikil, þegar hún sá góðan á •
rangur og einhverjum varð
bjargað.
Það er sagt að hún hafi haft
alveg sérstakt lag á því að tala
við þessar “aumustu allra” er
hún starfaði fyrir. Finst manni
að það hljóti að stafa af þvi, að í
sálu hennar var ekkert logandi
eldhaf ofstækistrúar, heldur
brann þar kærleikurinn, eins og
skær stjarna, stilt og í’ótt. Og
það var ylur þess stöðuga ljóss,
fremst íim Guð. Og að það er
unt að lifa lífi sínu eftir guð-
dómlegri leiðarlínu, þar sem
stefna og starf er í fullu sam-
ræmi, eins og Drottinn ætlaðist
til.”
STEINUNN MAGNÚS-
DóTTIR FRÍMANN
Þessi aldraða kona úr hópi j
landnámsfólks andaðist að heim-
ili sínu við Hnausa, Man., þ. 16.
febr. s. 1., hafði hún verið' veik
frá síðastliðnu sumri en rúmföst
í fjórar vikur áður en dauða
hennar bar að höndum.
Steinunn var fædd á aðfanga-
dag jóla árið 1857, að Hofi í
öræfum í Austur-Skaftafells-
sýslu. Foreldrar hennar voru
Magnús Teitsson og Þórunn Þór-
arinsdóttir. Fyrri maður Stein-
unnar var Jón Guðmundsson,
ættaður úr Hornafirði í sömu
sýslu. Þau fluttust vestur um
haf árið 1883 og settust fyrst að
í Winnipeg, en fluttu til Nýja fs-
j landi árið 1886 og námu land og
' nefndu á Gíslastöðum. Þar
bjuggu þau, unz að Jón dó, 25.
apríl 1919.
Þau eignuðust sjö börn, er hér
skulu nafngreind.
bér sem notið—
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Blrgðlr: Henry Ave. East
Sími 95 551—95 552
Skrlfstofa:
Henry og Argyle
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
Mrs. Jónína Laxdal, býr í Geys-
isbygð.
Þórnnn, gift Mr. Harry Page,
býr við Hnausa, Man.
Næst í aldursröð var barn er dó
nýfætt. Þá
Málfríður, kona Gunnars Ein-
arssonar, býr í Geysisbygð
Gunnsteinn, kvæntur Elínu
Thorsteinsson, (Mrs. Davíð
Jónasson), Gunnsteinn dó
28. febr. 1923.
Guðni, féll í stríðinu mikla 3.
sept. 1918.
Einar, kvæntur Kapítólu Sig-
valdason, býr í Riverton.
Steinunn giftist í annað sinn,
á gamlársdag 1923, Jakobi Frí
mann, ættuðum úr Suður-Múla-
sýslu, er fluzt hafði vestur um
haf árið 1876, og lengi hafði
búið í Norður-Dakota-ríki. Var
Steinunn síðari kona hans.
Þau bjuggu á Gíslastöðum, en
húsið er nú flutt nær þorpinu í
Hnausa.
Ásamt fyrri manni sínum
vann Steinunn heitin að fram-
færslu barna þeirra. Hún bar
hita og þunga dagsins og vann
af fremsta megni hin margþættu
störf móður og landnámskonu.
Ung að aldri kom hún hingað
til lands, heimilisbyrðin varð
þung og þröng kjör munu hafa
sótt þau heim, einkum þó með-
þrotlega umbun og sæla
starfsfólksins gladdi þau, og
gerði aftaninn indælan og sam-
verustundirnar, þótt að hausti
væri komið, eins og bjartan há-
sumarsdag, og þrátt fyrir árin
mörgu var lundin létt og lof-
gerð bjó þeim í sál.
Steinunnar á Gíslastöðum sr
saknað af öldruðum eiginmanni,
af dætrum hennar og einum syni
eftirskildixm, af stórum hópi
barna-barna, sem sum eru full-
þroska, en önnur í bernsku. Ást-
vinir hennar allir minnast henn-
ar með þakklæti, og þakka
trygglyndi hennar og einlæga
viðleitni að verða öllum sínum
og samferðafólkinu til góðs. —
Samferðafólk hennar þakkar
störf og gestrisni og trúmensku
er hún sýndi í lífi og starfi.
Útförin fór fram þ. 22. febr.
og hittist svo á að veðrið var
mjög vont, þó fjölmenti fólk,
bæði á heimilinu og í kirkju
Breiðuvíkursafnaðar, er yar hið
andlega heimili hinnar látnu.
Auk allra barna hennar, sem á
lífi eru var þar viðstaddur hópur
afkomenda og tengdafólks einn-
ig Mrs. Davíð Jónasson frá Win-
nipeg, tengdadóttir hinnar látnu
konu. Einnig Mrs. Björg Bow-
man, dóttir Mr. Frímanns,
prestskona frá Bowbells, N. Dak.
er kom og dvaldi hjá föður sín-
um um hríð. Landnámskonan
var lögð til hvíldar í nýrri graf-
reitnum í Hnausa. Landnema
tímabilið er nú löngu síðan liðið
hjá. Með hverju öldruðu fslands-
barni sem kvatt er, er sem hlekk-
ir bresti, sem tengja við hið
löngu liðna; — en eins og Gr.
Thomsen segir:
“—Aldrei dvín, þó alt um þrotni,
endurminning þess sem var.”
Sigurður ólafsson
gefa upp stöðuna. En ekki flutti ;er fyrst þýddi klaka tortrygni og
mentun, sem hægt var að veita ‘ °R Síðast gaf hún frá sér
konu á þeim tíma á fslandi. Fékk; afar vandað gullúr, sem enskir
(fyrir mestu náð) að taka próf'vinir höfðu £efið henni °S var
við Latínuskólann, en tók aldrei
fullnaðarpróf. Elinborg Jacob-
sen, af færeyiskum ættum, mun
hafa verið fyrst til að Ijúka þar
prófi.
ólafía ól aldur sinn á heimili
þar sem hugsað var meira um
mannfélagið sem heild, en ein-
staklinginn. Þorbjörg fóstra
hennar var eldheit í öllum lands-
og félagsmálum, og varð alt
heimilisstarf að bíða betri tíma,
þegar nokkur sérstök mál lágu
mjög verðmætt. Var þá reynt að
telja hana af því að gefa svona
alt frá sér, en hún mælti: “Eg
get ekki hugsað til þess að ganga
með svona vandað gullúr, er eg
fer að umgangast allslausa ves-
alinga. Þeim mundi finnast eg
standa sér svo fjarri, ef þeir
sæju mig með slíkt gullúr.” Með
þessum orðum lét hún fyrst í
Ijósi ásetning sinn um að hjálpa
“aumustum allra.”
En það var ekki fyr en um jól-
til umræðu á fundum og sam- in 1908 að henni veittist kostur
komum. Þar var hún með í anda
á að taka sér þetta verk fyrir
hún lengra en í næsta hús, Nr.
37. Þar gat hún verið nálæg og
hjálpað með góðum ráðum og
fyrirbænum. Þetta var 1915, en
árið 1916 gaf hún út bókina
“Aumastar allra”. Átakanlegar
myndir af siðspillingu stórborg-
anna og mannssálinni á lægsta
stigi, en svo snildarlega skrifað-
ar að stórskáld gera ekki betur.
Þessi bók vakti mikla eftirtekt
og hjálpfýsi, og streymdu nú að
henni gjafir til björgunarstarfs-
ins. Allar þær gjafir setti hún
í sjóð, til þess að kaupa stærra
og betra “heimili”. Bæjarstjórn-
in lagði til ársstyrk, er nam 500
krónum, en stórþingið 1,000 kr.
árlega; hafa báðir þessir styrkir
haldið áfram síðan. Árið 1918
voru henni gefnar 1,000 krónur í
heiðuskjöf frá íslendingum í
Osl., en ekki notaði húíi nema ör-
lítinn hluta handa sjálfri sér,
þótt efnin væru lítil og hún sjálf
þurfandi. 750 krónur lét hún í
hússjóðinn, er alt af fór vaxandi
og nam 20,000 krónum árið 1923
Þá var litla húsið í Löngugötu
Samtök
Eftir Stanley Baldwin eru
höfð ummæli á þá leið, að væn-
legasta ráðið til að þykjast ör-
uggur væri það, að þær þjóðir
sem gerðu með sér Locarno sam-
þyktina, tækju sig til og gerðu
vántrausts í þeim forhertu og
glötuðu, sem hún reisti við, og
leyfði inngöngu birtunni, sem
di’eif burtu hið svarta myrkur
vonleysis og örvæntingar og
vakti í þess stað nýja lífslöngun
og kjark til þess að ganga
öruggir og vongóðir hinn ófarna
æfiveg.
Þegar andlátsfregn ólafíu
barst til fanganna í aðal fangels-
inu í Osló, gerðu þeir með sínum
eigin höndum dálítið Jxlómbeð í
fangelsisgarðinum, og nefndu
það “Minningarreit Ólafíu Jó-
hannsdóttur,” og hefði ólafíu
sjálfri sjálfsagt þótt vænna um
þá minningu, en dýrlegan leg-
stein.
Á Alþingishátíðardaginn 26.
júní 1930, var minnismerki
Ólafíu Jóhannsdóttur afhjúpað í
Osló. Kvennablaðið og Hvíta-
bands blaðið “Urð” gengust fyr-
ir söfnun á fénu fyrir það. í
aðalræðunni, sem flutt var við
þá athöfn var sagt um hana:
“Líf ólafíu var prédikun. Það
talaði við oss um Guð, fyrst og
an>f ^ VP5? un^’ ^eim með sér ný samtök. Rússland var
auðnaðist að sja börnunum borg- ekki með j þeirri samj,ykt. Um
sama leyti var sendimaður Naza,
Ribbentrop, á tali við Baldwin,
stökk í flugvél að því samtali
loknu og til Þýzkalands, undir-
skrifaði af hálfu sinnar stjórnar
sambands sáttmála við fulltrúa
Japana, að beita öllum ráðum til
að útrýma kommúnisma og ver-
aldar byltingu öreiganna, sem
boðuð er og blásin út um heim-
inn af Komintesu í Moskwa. Síð-
an er sagður faraldur uppkom-
inn í Tokyo, prakkarar stela hún-
um af hurðum og öllum málmi
innanhúss föstum og lausum og
selja þýfið í vopnasmiðjur ríkis-
ins. Ekki hefir frézt, að stjórn-
in í Bandaríkjunum steli húnum
og hurðalásum, en boð Iét for-
setinn þar út ganga einn daginn,
að reka á eftir málmasöfnun, því
að ekki væri nóg fyrir hendi til
að smíða vopn og hervélar sem
þyrfti.
ið, nutu og hjálpar þeirra og
samvinnu, unz þau- sjálf efndu
til heimila og eigin framsóknar.
Kynning mín af hinni látnu
konu er aðeins frá síðustu átta
árum, sem starfsmaður kirkj-
unnar í þessu umhverfi. Eg kom
oft á heimili hennar og hins
aldraða manns, síðari manns
hennar, Mr. Frímanns. Virtist
mér sem að æfikvöldið væri þeim
fagurt og bjart; — friðsælt, eft-
ir Mngt æfistarf, er að baki
þeirra beggja lá, þó að megin-
starf æfinnar inntu þau ekki af
hendi, hlið við hlið; því samfylgd
þeirra varði frá því, er æfisól
þeirra fór að færast í vesturátt,
og skuggar tóku að lengjast. En
þau nutu gleði og ánægju. Frið-
ur kvöldsins bjó í sálum þeirra
og þakklæti til guðs, er farsæl-
lega hafði leitt yfir torfærur æfi-
dagsins. Og starfsgleðin, hin ó-
TTEDERAT
® Vér bjóðum bændum með ánægju
að heimsækja kornlyftur vorar og
ráðfæra sig við umboðsmenn vora
um hveitisölumál þeirra.
Federal Grain Limited
WINNIPEG - CALGARY - FORT WILLIAM