Heimskringla - 09.06.1937, Page 6

6. Si'ÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. JÚNÍ 1937

TIL SIGURHÆÐA |
Nú reyndi hún að stilla sína geðshræring
og segir: “Af hverju horfirðu svona á mig?
Mér finst — þú lætur eins og við séum alveg
ókunnug!”
Henni virtist honum bregða lítið eitt við
þetta, samt skildi hún ekki hverju hann bjó
yfir. Hann svaraði: “Seztu! Við verðum að
tala saman.”
Þetta var svo kuldalegt og ókunnuglegt,
að óþolandi kvíði og angist greip hana um
hjarta rót. “Hvað er að? Segðu mér það
fljótt! Viltu ekki eiga mig?”
Hún rétti fram hendina, hann tók um hana,
komst nú auðsjáanlega við og segir: “Eg er að
reyna að koma þér í skilninginn. En eg verð að
segja eins og er, að eg kem varla upp orði, það
er svo óvænt, að eg næ varla andanum. Eg held
þú sért búinn að gleyma hvernig Guy leit út.”
Henni varð ekki að orði, viðvörun Jeffcotts
gamla hljómaði fyrir eyrum hennar og nú
mændi hún á þennan ókunnuga mann, hreld og
hrædd. Hver blóðdropi í hennar likama fanst
henni sækja til hjartans, það barðist eins og
það hefði ekki við. “Eg hefi ekki gleymt . . .
eg gat ekki gleymt.” Hún var hvít í framan
eins og liðið lík og talaði í hálfum hljóðum:
“Segðu meira!”
Hann hélt í hendina á henni, lagði hina
á öxl hennar snögglega, og það viðbragð þóttist
hún kannast við. “Það er ljóta skömmin,”
sagði hann í lágum róm. Gáðu að, barn! Þetta
er ekki mér að kenna. Mér datt ekki í hug að þú
tækir feil á okkur. Eg heiti Burke Ranger.
Guy er frændi minn. Við erum alls ekki líkir nú
orðið, hvað sem verið hefir. Hérna, fáðu þér
sæti, dettu ekki!”
Hann studdi hana að stól en hún settist
ekki, heldur greip báðum höndum um hand-
legginn á honum, því að henni þótti sem alt
væri að ramba og hrynja. “En hvar er Guy ?
Ætlarðu að segja mér það — er hann dáinn?”
Maðurinn leit í augu hennar: “Nei. Á lífi
er hann.”
“Af hverju — af hverju —” hún kom ekki
meiru upp. Mannsmyndin svo lík Guy, sem var
þó ekki Guy, riðaði fyrir sjónum hennar.
Hann ýtti henni hóglega í sætið. Bíddu
við þangað til þú ert búin að borða og hressa
þig. Svo skulum við tala saman og ráða af
hvað gera skal.”
Hún skalf frá hvirfli til ilja. “Eg hefi ekki
lyst á mat. Eg get ekkert gert fyr en eg veit
alt eins og það er.”
Hann svaraði ekki, alvarlegur og heldur
ófrýnn, þá hélt hún áfram, með erfiðismunum
sem víst mátti vorkenna: “Eg bið þig fyrirgefa
að mér varð þetta á, mér er nú ljóst að þú ert
ekki Guy, þó þið séuð fjarska líkir. Við Guy
höfum ekki sézt í fimm ár og eg átti von á að
hann væri umbreyttur.”
“Hann er breyttur” var svarið.
Þá setti enn að henni óumræðilegan kvíða.
Hún mændi á hann bænar augum og sagði: “Ef
í það fer, skortir mig ekki þrek. Viltu ekki
segja mér hvað er að? Hann — hann símaði
mér að koma til sín.”
“Já, eg veit það,” sagði hann, sneri frá
henni og gekk út að glugga. Úti fyrir var níða-
myrkur, inni var dauf birta af olíulampa á vegg-
borði, svo að hann sást ógreinilega, og enn
sýndist meynni að þar væri unnustinn hennar
kominn, sá sem hana hafði deymt um og þráð
og elskað svo trútt, og beðið eftir svo lengi. Víst
hlaut honum að missýnast en ekki henni. Vissu-
lega mundi hann snúa að henni og taka hana í
fangið og hlægja að kjánaskap hennar að vera
á báðum áttum!
Ó, nú vatt hann sér við og leit á hana. Nú
tók hann til máls . . . : “Þú getur ekki betra
gert en fara aftur til átthaganna og----gift-
ast einhverjum öðrum.”
Orðin smugu gegnum hana, henni fanst
þau tæta hana í sundur með miklum kvölum.
Henni gaf sýn, líkt og í vondum draumi yfir þá
hryllilegu auðn, þann látlausa leiða sem hún
hafði skilið við heima. Hún mændi á hann
sjónlausum augum, yfirkomin af skelfingu,
alveg kjarklaus, alveg úrræðalaus.
“Eg get það ekki — eg get það ekki!” sagði
hún og fann sjálf hve vesöl og vanmegna raust
hennar var, líkt og vein í viltu barni. “Eg get
ekki farið heim aftur!”
Hann vatt sér að henni og tók um báðar
hendur hennar, sem hún hafði teygt fram ó-
sjálfrátt, laut að henni og segði: “Gerðu sem eg
segi. Fáðu að borða og farðu svo í rúmið. Við
skulum tala út um þetta á morgun. Þú ert yfir-
komin af þreytu.”
Nú sá hún nokkuð í svip hans alveg ólíkt
Guy, og tal hans var einbeitt með engu mjúk-
læti. Ef hann hefði sýnt af sér blíðu á þeirri
stund, þá hefði hún farið að gráta. En hann
gerði ekki nema hnykkja höndum hennar niður
með engri blíðu og við það hvarflaði grátkastið
frá. Hún veitti honum hlýðni og vissi varla
hvað hann sagði.
Hann bar að henni mat og drykk sem hún
naut af engri lyst, en hann sat hjá og leit við
henni öðru hvoru opineygur og gráeygður. Á
endanum tók hún móð í sig og leit upp á hann
með titrandi brosi. “Þú ert fjarska vænn. Mér
þykir leitt að valda þér ónæði og trafala.”
Hann tók viðbragð, sem hún þýddi svo, að
hann væri óþolinmóður. “Hefirðu ekki lyst á
meiru ?” sagði hann.
Hún orkaði að halda brosinu og hrista höf-
uðið. “Nei — alls ekki. Eg held — eg hugsa
kanske þú segir satt, að mér sé hentugast að
leita hvíldar, og svo segir þú mér á morgu;
hvernig í öllu liggur.”
“Hafnaðu ekki hressingu, hvað sem öðru
líður,” sagði hann og ýtti vínglasinu að henni:
hún hikaði við, gerði svo sem hann vildi. Því-
næst stóð hún upp og horfði beint framan í
hann.
“Viltu nú svo vel gera að segja mér eitt, til
að afstýra óróa og hugsýki hjá mér? Guy —
er Guy veikur?”
Svarið kom strax: “Nei.”
“Þú veizt það fyrir víst?”
“Já”. En þótt hann svaraði stuttlega og
hiklaust, var samt sem hana grunaði að ekki
væri alt með feldu.
En augnatillit hans var svo einarðlegt, að
frekari spurningum varð ekki við komið. Hún
rétti honum hendina hálf óframlega: “Góðu
nótt.”
Hann tók í hana, slepti henni strax, fylgdi
meynni til dyra. “Eg skal sýna þér hvar þér er
ætlað að sofa,” sagði hann.
VII. Kapítuli.
Götuvilt
Sylvía þóttist svo hart haldin, að hún bjóst
ekki við að sofna þá nótt, af vonbrigðum og
hugarstríði. En hún hafði farið langa leið og
var vanmegna á líkama og sál. Hún sofnaði
strax og svaf draumlaust eins og barn eftir
kappsama leiki allan daginn undir beru lofti.
Þegar hún vaknaði skein sól í heiði, henni
var mikið léttara en kveldið áður, þó heitt væri.
Ofboðið sem hún hafði ekki ráðið við, sýndist
nú ekki eins óbærilegt. Kjark sinn hafði hún
tekið aftur. Hún hugsaði sér, meðan hún var
að fara í, að láta ekki neinn bilbug á sér finna,
hvað sem að hendi kynni að bera. Þetta gæti
lagasfc* að minsta kosti væri útlitið ekki eins
bágt og hún hafði haldið. Guy gat ekki hafa
breyzt svo stórkostlega. Hver veit nema þetta
gengi að: að hann héldi að hún gæti ekki
þolað fátækt með honum. Hún skyldi fljótt
kenna honum annað. Hana vantaði ekkert í
víðri veröld nema ást hans.
Hún var næstum því sannfærð um, í þann
mund sem hún var búin að klæða sig, að hún
hefði engu öðru að kvíða og ekkert annað að
glíma við. Þegar hún gekk út af svefnherberg-
inu og út um rangala hótelsins, þótti henni sem
óvætturin kvíði og hræðsla væri farin í hvarf.
Þegar hún loksins náði útidyrum, var þar
hópur ókendra manna, sem gláptu á hana for-
vitnir, henni varð ekki um sel og vildi hverfa
aftur en í því bili bar Burke Ranger að og það
fyrsta sem hún tók eftir var það sem auðséð
var, að hann var vel rakaður. Og þegar hann
leit hana brá fyrir brosi í augum hans, þá sá
hún að hann vissi hvað henni hafði dottið í hug
og við það roðnaði hún og rétti honum hendina
dálítið feimin: “Góðan daginn, þú hefir von-
andi ekki slökt niður tíma með því að bíða
eftir mér?”
Hann tók í hönd hennar og sneri henni við
til þeirrar stofu sem þau höfðu setið í kveldið
áður. “Nei, eg hefi ekki slökt niður tímanum.
Eg vona að þú hafir sofið vel.”
“O víst svo, fjarska vært. Eg þykist til
állra hluta fær, eg hvíldist svo vel.”
“Gott er það,” sagði hann stuttlega. “Við
skulum fá okkur morgunbita áður en við tökum
til verka.”
Hún settist við borðsendann að boði hans,
hann var stuttur í spuna en alminlegur og
feimnin fór strax af henni. Nú sá hún við
dagsbirtuna að hann var hvergi nærri eins líkur
Guy eins og henni hafði sýnst, þó vitanlega
væri mikill svipur með þeim. Ekki var hann
fallegur, þegar hún gáði betur að, en hún
kendi laðar af honum, hann var svo hraustleg-
ur og hvatlegur. Hún virti hann vandlega fyrir
sér og þóttist sjá að sá maður hefði komist í
þrautir og dugað vel, hann var garpslegur og
öruggur.
Eftir litla stund leit hann við henni, þegar
hana varði sízt, og segir: “Niðurstaðan bærileg,
vona eg?”
Hún leit ekki undan. “Eg þykist ekki glögg
á hugarfar og innræti, hitt sé eg nú vel, að þú
ert hvergi nærri eins líkur Guy eins og eg hélt
fyrst.”
“Þökk fyrir. Svo eg segi eins og er, þá vil
eg eg heldur vera líkur sjálfum mér.”
Hún brosti við. “Mér varð mikil fásinna að
fara svona mannavilt. En í öllum þeim mann-
grúa \rarst þú sá eini sem eg þóttist kannast
við og eg varð svo fegin.”
“Þú hefir aldrei komið til þessa lands fyr
en nú?”
Hún hristi höfuðið. “Nei, aldrei. Mér
finst eg vera útlendingur og framandi ennþá, og
meir en það, en eg venzt við, áður en langt um
líður.”
“Kantu að ríða?” *
Jú, það kunni hún, hafðf oft haft yndi af
góðum hestum á Englandi. “Það kemur hér í
góðar þarfir, eða hvað?”
“Það kynni að vera” sagði hann “ef þú
dveldir hér að staðaldri.”
“Eg ætla mér ekki burt aftur,*’ sagði hún,
töluvert keik.
“Hægan, hægan,” sagði Burke Ranger.
Nú setti enn geig að henni, miklu fremur
af fasi hans en orðum, sama kuldan lagði að
hjarta hennar, hún fældist umtalsefnið og feldi
niður talið að sinni.
Ranger lagði að henni að borða og geklc
sjálfur rösklega að mat sínum, og hún fór að
hans dæmi, borðaði vel þó ekki væri hún mat-
lystug. Hann sagði henni nokkuð af landinu, á
víð og dreif, en forðaðist að koma nærri því
sem hana varðaði. Þetta lét hún svo vera, þvi
að vissu leyti kendi hún einurðarleysis í návist
hans. Að lokinni máltíð stóð hann upp og lét
pípu sína, en kveikti ekki í henni, lét hana í
vasa sinn og sneri sér að meynni.
“Nú” sagði hann.
Þau stóðu öndverð og hún brosti og leit við
honum hraustlega og kurteislega, en hann lét
sem hann sæi það ekki. “Nú jæja” sagði hún,
“eg yil þú segir mér skemstu leið til að ná í
Guy.”
“Eg má til að segja þér nokkuð af honum
fyrst,” svaraði hann.
“Já?” Hún hafði mikinn hjartsjátt en réði
vel við sig. “Hvað er það?”
Hann svaraði ekki, heldur virti hana fyrir
sér þegjandi, eins og hann hefði mist málið.
“Hvað er það?” innti hún aftur. “Viltu ekki
segja mér það?”
Það var líkast því að hann brysti áræðið.
“Þú ert svo ung,” sagði hann.
“Ó ekki er eg ung — alls ekki!” svaraði
hún. “Bara í framan. Eg er í rauninni rétt
gömul. Eg hefi reynt ekki svo lítið.”
“Þú veizt ekki hvað lífið er ennþá.”
“Víst!” kvað hún, undarlega hrærð. “Eg
hefi lært heilmikið. Af hverju — af hverju
líturðu svona út? Eg er komin af barnsaldri.”
Röddin titraði ósjálfrátt. Af hverju setti hann
upp þennan svip? í augum hans var með-
aumkvun sem orkaði á hana líkt og annarleg
kvöl. Af hverju var hann að vorkenna henni?
“Ef satt skal segja,” mælti hann seint og
hægt “þá er Guy annar en þú ætlar hann vera
og — þér alt annað en boðlegur. Því þokar
ekkert í víðri veröld, hann er þér ekki samboð-
inn nú, hvað sem áður kann að hafa verið. Hann
hefir farið götuvilt og kemst ekki á rétta leið
framar.”
Henni varð hverft við. “Hvað áttu við?”
innti hún opineygð og líkt og stirnuð í framan.
“Eg kæri mig ekki um að segja meira. Er
þetta ekki nóg?”
Hún kipraði augabrýrnar svo hrukka kom
milli augnanna og hristi höfuðið. “Nei, nei, eg
verð að vita eins og er. Meinarðu að Guy vilji
mig ekki? Ætlaði hann mér virkilega ekki að
koma ? Hann — hann gerði boð eftir mér.”
“Eg veit það. Það er mesta bölvunin,”
sagði Burke og var mikið niðri fyrir. “Hann
var dauðadrukkinn þegar hann sendi þér það
símskeyti.”
“Ó!” Hún tók höndunum fyrir andlitið
snöggvast, líkt og hún vildi bera þær fyrir högg.
“Drekkur hann?”
“Hann gerir alt, sem hann ætti ekki að
gera, nema stela. Eg hefi reynt að rétta hann
við, reynst með öllu móti. Mér er það um
megn. Það er alls ekki hægt.”
Sylvía lét hendurnar síga og segir hægt:
“Kannske eg gæti það.”
“Þú!” Hann sagði ekki meira, en það var
auðheyrt, að honum þótti annað eins undarleg
fjarstæða.
“En af hverju ekki? Við elskum hvort
annað”, svaraði hún í einlægni.
Maðurinn sneri frá henni: “Hjálpi mér
drottinn til að koma henni í skilninginn.” Hún
þóttist aldrei heyrt hafa svo frekleg bænarorð
og þótti mikil, stóð hreyfingarlaus og orðlaus
og niðurbæld.
Ranger gekk stofuna á enda og kom svo til
hennar. “Þetta er eitt það bölvaðasta, sem eg
hefi komist í. Við skulum herða okkur og klára
það! Hann er ómenni og bófi. Getur þér skilisf
það? Hann hefir lifað í slarksora í öll þau ár
sem þið hafið verið aðskilin. Tók ranga stefnu
rétt frá upphafi. Hann er einn af þeim sem
altaf villast. Eg hefi reynt að duga honun;.
Og að minsta kosti hefi eg haldið honum á
floti. En eg hefi ekki getað gert hann að dug-
andi manni. Það getur enginn gert. Rétt
núna—” hann hikaði lítið eitt, hélt svo snúðugt
áfram: “Eg sagði þér í gærkveldi, að það gengi
ekkert að honum. Það var ósatt. Hann er rúm-
fastur af ölæði, og það er ekki í fyrsta skiftið
heldur.”
“Æ!” stundi mærin, fálmaði eftir stuðningi
af stólbaki og segir eftir litla stund: “Af
hverju — af hverju sagðirðu mér ósatt?”
“Þín vegna gerði eg það” svaraði hann
stuttlega. “Hélt þú þyldir ekki að heyra það
sanna í gærkveldi.”
“Veit hann ekki af að eg er komin?” spurði
hún eftir nokkra þögn. “Vill hann ekki sjá
mig?”
“Sem stendur hefir hann nóg með sig og
sín vandræði og ekkert afgangs fyrir aðra þó
vandstaddir séu. Hann veit að þú ert komin,
hann var að stagast á því í óráðinu fyrir tveim
dögum. Þá kom símskeytið sem þú sendir frá
Cape Town. Það setti mig á stað að mæta þér.”
“Nú skil eg,” mælti hún. “Þér hefir farist
mæta vel. Það hefði verið aumu vandræðin ef
eg — ef eg hefði staðið hér uppi einmana.”
“Eg hefði stöðvað þig í Cape Town, ef mér
hefði verið það mögulegt.”
“Nei, þú hefðir ekki getað stöðvað mig,”
svaraði hún og brosti dapurlega. Eg hefði hald-
ið áfram til að ná saman við Guy, hvað sem hver
hefði sagt. Nn fer eg til hans. Hvar er hann ?”
Ranger leit í augu hennar og spurði alvar-
legur: “Þú hefir skilið hvað eg sagði?”
Nú leit hún ekki undan, lét engan bilbug á
sér finna: “Já.”
“Og trúirðu mér?” hélt hann áfram.
“Vitanlega trúi eg þér.”
“Og vantar samt að sjá hann?
“Eg má til að sjá hann,” mælti hún, “þú
sérð það sjálfur. Þú mundir gera sama í mín-
um sporum.”
“Ef eg færi að sjá hann, þá væri mitt erindi
að segja honum að fara til helvítis!” Og þegar
henni brá, bætti hann við: “Nei, eg ætti ekki
að tala svona við þig, það veit eg vel. En til
hvers ættirðu að fara að sjá hann? Það gerir
þinn hlut verri og leiðari og ekki annað.”
“Eg má til að sjá hann”, kvað hún. “Gerðu
svo vel og segðu mér hvar hann er.”
Hann þagði við litla stund, segir svo:
“Hann er í kofa á mínu landi, sem heitir
Blue Hill Farm (Blámúlastaðir). Þangað get-
urðu ekki farið að sjá hann það er um tuttugu
mílur héðan.”
“Er ekki hest að fá?” spurði hún.
“Ef þér er sú ferð svo hugföst, þá get eg
flutt þig í kerrunni minni.”
“Viltu gera það?” .
“Eg býst við þú farir hvort sem er.”
“Eg má til,” svaraði hún staðfastlega.
“Eg sé ekki það. Þér er ekki annað en læg-
ing að því og gerir ekkert gott.”
Hún fann að sér lá við að beygja af, hark-
aði samt af sér. “Viltu flytja mig?”
Hann gretti sig. “Hvað fer á eftir? Hef-
irðu hugsað út í það?”
Hún hristi höfuðið. “Nei. Það sem er ó-
komið er mér alveg dulið. Eg veit ekki af öðru
en að eg má til að sjá Guy og að eg get ekk>
horfið aftur til Englands.”
“Af hverju ekki?”
Henni var erfitt um mál og hún tók til
kverkanna. “Eg hefi hvergi athvarf þar. Fað-
ir minn giftist aftur og eg verð að vinna fyrir
mér hérna með einhverju móti.”
“Þú?” sagði hann aftur, annað eins þótti
honum fjarri lagi.
Hún reyndi til að brosa. “Þú heldur víst
að eg sé bágborin í meira lagi. Eg segi þér satt,
að eg er verkum vön. Eg var fyrir framan hjá
föður mínum í fimm ár. Eg er fús til að ganga
í og læra hvað sem er og eg er hraust og heilsu-
góð.”
“Ekki vantar það, að þú ert huguð. En —
ekki er það nóg, þú verður að hafa vit fyrir þér
líka. Þú ætlar þér ekki að eiga hann ?”
Hún hikaði við. “Eg má til með að sjá
hann. Eg verð að skera úr því sjálf.”
Hann kinkaði kolli, nokkuð brúnaþungur.
“Jæja — ef svo verður að vera. En spyrja vil
eg þig: Þú ætlar ekki að eiga hann til að losna
við þann vanda, sem þú ert stödd ív? Því verður
þú að heita mér.”
“Af hverju?” innti hún.
Þá svaraði hann með þeim krafti, sem hún
hafði orðið vör við áður: “Af því eg get ekki
staðið hjá og horft á skírt blandast sora. Sumt
kvenfólk leggur alla hluti í sölurnar fyrir til-
finningar sínar. Þú lætur ekki svo bölvaða
heimsku eftir þig liggja?”
“Nei,” svaraði Sylvía.
“Þú lofar því þá?”
Hún rétti honum hendina, brosandi til að
láta kjarkinn ekki dvína. “Eg skal lofa þér því,
að eg skal ekki fremja neina bölvaða heimsku
vegna — tilfinninga. Dugir það?”
Hann rétt tók í hendina á henni. “Já, það
held eg,” sagði hann.
“Og eg þakka þér fyrir að vera mér svona
góður,” bætti hún við.
Hann sneri frá henni og svaraði stuttlega:
“Hvað það áhrærir þá geri eg sem mér bezt
líkar sjálfum. Eg fer af stað eftir eina klukku-
stund. Vertu þá til.”