Heimskringla


Heimskringla - 29.09.1937, Qupperneq 6

Heimskringla - 29.09.1937, Qupperneq 6
6. SÍÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 29. SEPT. 1937 “O láttu piltinn vera!” sagði Kelly.“ Hann hefir góðar tilhneigingar, veit eg, það tjáir ekki að halda of mikið að honum, vakta hann eins og móðir krakka. Lofðu honum að eiga sig tíma- korn, honum er þá ekki eins hætt við að fælast og hlaupa í gönur.’ # Burke ypti öxlum. “Eg get ekki haldið honum, ef hann vill fara, það játa eg að vísu. En eg treysti því ekki mikið, að hann haldi sér á þrönga veginum lengi. Mér er ekki um að hann fór aftur í kofann, hefði aftrað honum ef eg hefði getað, en eg svaf inni í stofu í nótt, var hvíldarþurfi, svaf eins og steinn. Hann fór snemma.” “Sá enginn til hans þegar hann fór?” spurði Kelly skerpulega. “Jú, konan mín, hún réði ekki við hann,” svaraði Burke stuttlega. “Henni tókst þó að halda honum frá flösk- unni í gærkveldi,” sagði Kelly. “Því dáðist eg að. Henni er gefið afl og hún beitir því með lagi. Satt segi eg, skrattinn sjálfur hefði ekki getað staðið á móti henni þá.” Burke brosti lítið eitt við en sagði ekki neitt. “Mikið má þér þykja vænt um hana,” sagði þá Kelly, reifur og skrafinn. “Sumir menn eru hepnir, hafa alla lukkuna með sér eins og hún • er sig til. Víst læturðu ekki þann blessaða engil veslast hér upp eins og Mrs. Merston aumingjann! Það læturðu ekki eftir þig liggja! Hvað segirðu karl minn, það gerir þú ekki?” Sá góði Kelly sást ekki fyrir, álpaðist oft í sinni góðfýsi út á það sem viðsjált var og við- kvæmt og fáum öðrum var fært að koma nærri. Burke ætlaði sér annað en ræða um meðferð sína á konunni sinni við nokkurn mann, sagðist ekki mega stanza og fór leið sína inn í stofu. Þar var Sylvía að verki með f jaðrasóp, að reyna til að ná sandi og mold af innanhússmunum, því að rykskán var á öllum hlutum. Hann hafði skift orðum við hann þann morgun aðeins litla stund um brottför Guys, nú gekk hann til henn- ar og segir: “Gáðu að því að ganga ekki fram af þér.” Hún leit snögt við honum. “Nei, það kemur varla að því. Eg hefi gott af að vinna. Er ekki ósköp að sjá, hvað sezt hefir fyrir af rykinu?” Hún leitaðist við að tala liðlega og kompánlega til hans, eins og fyrrum, en henni var svo órótt að hún roðnaði, af návist hans. Hann lagði hönd á öxl hennar, sneri hanni að glugga og segir: “Þú hefir víst ekki sofið mikið í nótt.” Hún reyndi að hlægja en gat ekki falið kinnroðann sem brann á hennar fölu vöngum. “Eg gat ekki gert að því, mér var órótt í gær. Dagurinn í gær var nokkuð erfiður, var ekki svo ?” Hann hélt áfram að horfa á hana, fast en ekki með hörku, segir svo mjög stillilega: “Sylvía, ef eitthvað er að, ef þér sámar við vinnufólkið, þá skaltu vitja mín útaf því. Leit- aðu ekki til Guy.” Hún skildi undir eins hvað undir bjó, gerð- ist eldrjóð í framan, háleit, hnakkakert, steig aftur á bak eitt skref og segir: “Og ef Schafen eða hver annar sem er, ber í þig óhróður um mitt framferði, þá gerðu svo vel og rektu í hann fótinn — hér eftir. Og svo skaltu koma og biðja mig skýringar — ef þér finst þú þurfa hennar með.” Hún var reið. Hvemig dirfðist hann að hlusta á söguburð Schafens um hana, - koma svo keikur með fyrirskipanir til hennar? Gremjan fór upp hjá henni útaf kossinum sem hafði sært hana svo hræðilega, kossinum sem hafði svift sundur hulunni frá hennar titrandi hjarta. Hún stóð frammi fyrir honum með krefta hnefa, ef hann hefði reynt til að kyssa hana þá, hefði hún slegið hann utan undir. En hann stóð hreyfingarlaus og horfði á hana, þangað til hennar opnu sjónir glúpnuðu og hún leit undan. Þá segir hann í annarlegum tón: “Af hverju ertu svona reið?” Hún fann að sér lá við að fatast stjórnin á sjálfri sér og barðist af öllum kröftum til að halda henni, hún mátti ekki orði upp koma í nokkrar sekúndur, samt var það ekki hræðsla sem aftraði henni. “Segðu mér,” mælti hann, “af hverju ertu svona reið ?” Roðinn var að hverfa af andliti hennar og fölvi að koma í staðinn, kulda fór að leggja um hana þegar bálið dvínaði. (“Það er þér sjálfum að kenna,” svaraði hún. “Hvernig — mér að kenna?” í rödd Burkes kendi ekki hita af nokkurri tilfinningu, en samt einhverskonar knýjandi. Hún svaraði, að vissu leyti gegn vilja sínum: “Af því þú hefir komið mér til að hata þig.” Hann skifti um stellingar lítið eitt, álíka og sá sem skiftir um tak á skepnu til að ráða betur við hana: “Hvernig hefi eg valdið því?” Hún svaraði og bar fljótt á, fjarska fljótt, svo að auðheyrt var að kraftar hennar voru a þrotum: “Með því að tortryggj.a mig — með því að vera hræddur um mig og láta það á sjá — með þ.ví — því — með því að særa mig!” “Hvað?” sagði hann. Hún sneri frá honum, gekk burt og barðist við sjálfa sig. “Þú veizt hvað eg á við,” sagði hún skjálfrödduð. “Þú veizt vel hvað eg meina. Þú varst vondur í gær — vondur út af því að Hans Schafen — vinnukind — sagði þér eitt- hvað sem kom þér til að tortryggja mig. Og af því þú varst reiður, þá—þá særðirðu mig!” Nú sneri hún öndverð við honum með bál í aug- um, ásökunarbál. Hún barðist, barðist af öllum sínum kröftum til að fela fyrir honum það sem húr hafði ekki vitað af fyr en í gær, og nú var svo óttaselgið, svo skjálfandi af hræðslu. Hún hafði sig alla við til að gæta þess, verja það. Sjálf var hún felmtruð af þess nærveru. Allar hennar meðfæddu hvatir snerust að því að fela það með einhverjum hætti, einhvern- veginn, fyrir þessum hvössu augum. Því að hann var hryllilega sterkur, svo kænn, svo vorkunnarlaus! Hann kom að henni, tók um úlnliðinn á henni og segir “Sylvía!” Hún heyrði á rómn- um, að hann tók fast á til að stilla sig. “Sylvía, eg hefi aldrei móðgað þig né tortrygt þig. í gær var alt uppímóti fyrir mér, en þegar eg fór trúði eg þér fyrir öllu sem eg átti til. Það er enn í þinni geymslu. Er það tortrygni líkt?” Hún tók lítið viðbragð* en svaraði ekki. Hann hélt áfram: “Þegar maður gengur í eitthvað sem lífs- háski fylgir, og konan hans er að hugsa um — eitthvað annað, er honum þá láandi þó hann taki það fljótasta ráð sem hann nær í, til að vekja hana?” “A” sagði hún. Hafði hann ekki vakið hana þó! Hún leit upp á hann, vildi heyra meira. “Heyrðu mér!” sagði hann. “Við höfum svinglað í hring upp á síðkastið, rétt eins og í óræstis leiknum sem við lékum þegar við vorúm krakkar. Hét hann ekki “Snígill?” Þar sem enginn komst nokkurntíma í borg og allir urðu altaf vondir! Við skulum hætta þeim leik, Sylvía. Við sulum halda til hátinda veraldar saman, skilja Guy og Schafen eftir hér til að sjá um búið. Eg skal gæta þín. Og þér skal líða vel. Þér mun líka vel.” Hann hallaði sér að henni og var mikið niðri fyrir. Á þeirri stund var hann alt annað en hræðilegur. Þá kendi ekki yfirburða né yfirráða í fasi hans. Það vottaði jafnvel fyrir brosi á andliti hans. En þó að hún kæmist við af hjarta — það var svo langt — það var svo langt, svo langt síðan hann hafði talað svona við hana — þá varð henni að hugsa til þeirra beizkyrða sem Guy hafði sagt, þau fóru þjótandi um sál hennar. Henni fanst hún kenna sandrokið framan í sér, rok af sandi og ösku. Var það aðeins ambátt sem hann girntist? Henni bauð við sjálfri sér fyrir að hugsa svo, samt gat hún ekki hrundið hugsuninni frá sér. “Líkar þér ekki þetta ráð ?” spurði hann. Enn hikaði hún. “Hvað verður um Guy? Við verðum að hugsa fyrir honum, Burke. Við megum til.” “Eg er að hugsa fyrir honum. Hann hefði líklega gott af að ráða hér um tíma og bera á- byrgð á því.” “En að skilja hann að öllu leyti---” Hér var barið og hún varð fegin að þurfa ekki að halda talinu lengra. Burke fór fram og kom aftur með sendi- bréf í hendinni. “Það var vikadrengurinn hjá Merston, eg vísaði honum til eldhúss að fá sér eeitthvað. Það er eitthvað að þar, er eg hræddur um.” — Hann braut upp bréfi og bæði þögðu meðan hann las. Sylvía tók upp sóflinn á ný, dálítið skjálfhent. “Jú, það er frá Merston,” sagði Burke. “Honum hefir viljað slys til, dottið af baki og meitt sig, vesalingur. Ráðsmaðurinn er á burt, og hann biður mig að koma ef eg geti. Eg má víst til. Heldurðu að þú getir verið ein í einn eða tvo daga?” Henni var ógreitt um andardrátt og ógreitt um svar, hún þóttist magnstola eins og nýstað- in upp úr þungri sótt. Svo segir hún, og leit ekki á hann: “Sjálfsagt! Sjálfsagt!” Hann stóð við og horfði á hana, gekk svo til hennar og segir: “Eg ætla þér að ráða hér öllu fyrir mig á meðan. En ofreyndu þig ekki, lof- aðu mér því.” Hún smáhló við. Henni létti mikið við að hann skyldi fara. Hún þráði að vera ein, að ná sér áður en þau hittust aftur. Hún þráði að reisa við og endumýja varnir sínar. Hún gimt- ist að ná öruggri stjórn á sjálfri sér. “O eg skal passa mig,” sagði hún. “Mér er það mæta vel lagið.” “Ætli það?” sagði Burke. Svo tók hann um sóflinn og stilti hennar óstöðuga fálm. “Er þér ennþá — illa við mig?” Hún stóð grafkyr og forðaðist að líta á hann. “Það skal eg láta þig vita,” sagði hún, “þegar við finnumst næst.” “Á það að segja til, að mér verði ekki fyrir- gefið í þetta sinn?” innti hann. Hún leit á hann, þó hún ætlaði sér það ekki. Vörin titraði, hvernig sem hún reyndi. Hann tók utan um hana. “Er það?” innti hann. “Nei,” sagði hún í hálfum hljóðum. f það sinn voru þau hvort öðru nákomnari en máske nokkru sinni áður. Sylvíu hefði verið ( svo mikill léttir að því að styðja sig við þann sterka arm sem hélt utan um hana, svo fjarska mikill að hún undraðist eftir á, hvernig hún gat staðið af sér að gera það ekki. En stundin leið svo skjótt og það bar saman, að Kelly gekk á svalirnar, og Burke þrýsti henni að sér, slepti henni svo strax. Þegar hann sneri á móti gestinum, var engan gremju svip á honum að sjá, heldur á- nægju svip og jafnvel bros. Sylvíu kom það bros í hug seinna — endur- minningin um það fylgdi henni allar þær beizku raunastundir sem næst gengu yfir hana. IX. Kapítuli. Vegna fornra ásta. Burke sagði ráðsmanni sínum fyrir verk- um og bjó för sína sem fljótast, lagði svo upp til bæjar Merstons. Kelly varð honum sam- ferða, hafði ekki ætlað sér lengri burtuveru en tvo daga og þóttist mega til að hraða sér til Brennerstadt til að vera viðstaddur þegar dreg- ið væri um gimsteininn. En á leiðinni fékk Burke hann til að lofa því, að hverfa aftur til Blámúlastaðar og dvelja þar þangað til Burke kæmi aftur, eftir tvo daga. Hann ætlaði sér ekki að vera lengur að heiman, heldur senda Schafen í sinn stað, ef þess þyrfti við. “Konan mín getur ekki ráðið við Guy ein- sömul,” sagði hann. “Það er ekki kvenmanns verk og eg þori ekki að eiga undir því. Mér væri hughægra ef eg vissi af þér þar.” Kelly tjáði sig feginn og fúsan til að verða að liði. Ef. Mrs. Burke vildi lofa honum að vera aðra nóttina til, þá væri hohum mikil á- nægja að því að vera gestur hennar og reyna að stytta henni stundir, hann skyldi líka sjá til þess að pilturinn hagaði sér alminlega, þó hann fyrir sitt leyti sæi engin breizkleika merki á honum að sinni. Þeir komu ekki við í kofa Guys, Burke vildi ekki tefja sig á þeim krók, heldur hraðaði ferð- inni en hinn svarti sendisveinn Merstons hljóp með hesti hans. “Guy er líkast til sofandi, þarf að hvíla sig, hefir víst ekki krafta til neins annars í dag. Þú kemur við hjá honum fyrir kvöldið, Donovan?” Hinn lofaði því og þóttist, satt að segja, meiri maður af því trausti sem honum var sýnt. Þeim hjartagóða frlending var ekki annað betur gert, en ef leitað var trausts til hans í vanda- málum. Hann gekst glaður undir að dvelja á Blámúlastöðum þar til Burke kæmi aftur, með | þeim fyrirvara að Mrs. Burke leiddist hann ekki og ræki hann burt.” “Það gerir hún ekki,” sagði Burke. “Þú sannar að hún verður þér fegin, hún er óvön ein- veru, og eg er ekki frá því að einveran taki á skapsmuni hennar.” Máske svo hafi verið. En í þetta sinn, að minsta kosti, var Sylvía einverunni fegin. Hún hafði nóg að starfa innanhúss, og nú var hún komin á fjóra fætur í setustofunni, að leita og leita að lyklinum sem hrokkið hafði á gólfið daginn áður, og hún hafði horfið frá að leita uppi, þegar Kelly bar að. Hún hafði vaknað við af viðtalinu við Burke, og leitaði nú með angri og kinnroða og gremju við sjálfa sig, að þeim eina merkilega hlut, sem hann hafði trúað henni fyrir að geyma. Sú leit varð til einskis. A gólfinu var æði- mikill sandur, en hún fór fingrum um hverja rifu, aftur og aftur, og fann ekki. Smámsaman hækkaði sólin á lofti þar til henni gerðist ómótt af hita. Hún kendi veikinda á líkama og sál, varð æ þyngra af vonleysi, vildi þó ekki við það kannast. Burke hafði sofið í þessari stofu um nóttina og enginn af þjónustu fólkinu hafði komið þar síðan, svo að lykillinn hlaut þar að vera, kannske hrokkið í smugu eða til skota eða veggja undan fótum þeirra sem höfðu gengið um. Hún hafði þózt svo viss um að finna hann, £*ð henni þótti ekki taka því að segja Burke hvaða skyssa hefði hent sig. En nú fór hún að iðrast þess og óska að hún hefði sagt honum til. Hún gerðist smámaman uppvæg af kvíða. Sú sannfæring fór að sækja á hana, að einhver hafi hlotið að finna lykilinn. En hver — hver ? Enginn af þeim svörtu, það var hún viss um, hingað hafði enginn svartur komið. Og Burke hafði verið hér alla nóttina, á langbekknum, gengið úr rúmi fyrir gestinn, og sofið lengur frameftir, en hann var vanur, eftir þrautastarfið daginn áður. Þá flaug henni í hug andvaka sjálfrar sín, samfundir þeirra Guys. Hann hafði verið eldsnemma á fótum, þó allajafna svæfi frameftir degi. Hann hafði líka orðið andvaka. En hann átti ráð við því, sem hún var viss um að hann myndi ekki skirrast við að nota, ef hann þættist þurfa. Hún mintist nú hve æstur hann var um kveldið og ólmur eftir tali við Kelly um gimsteininn, og undarlegur í háttum þennan morgun. Þá mint- ist hún alt í einu Kieffs. Kieff réði öllu við Guy, það va^- hún viss um. Og Kieff ? Hana hrylti við, þó hún gerði ekki nema hugsa til þess manns, hans kænlega stiltu orku, punkunarlausu sókn að settu marki og skerpu til skilnings, sem var svo hvöss að varla var alminleg. Já, hún var hrædd við Kieff — hún hafði altaf haft beyg af Kieff. Nú gerðist henni svo ómótt af hita, að henni fanst hún örmagnast undir brennandi byrði, þar með sviftast orku til að hugsa og gera ráð. Hvað kom það Kieff við þó lykill Burkes týndist? Kieff var margar mílur á burt, á bæ Piet Vreibooms. Og Guy — hvar var Guy? Hún óskaði að hann kæmi. Vissulega myndi hann koma bráðlega ! Honum skyldi hún segja frá hMarfinu, hana dauðlangaði til að geta sagt einhverjum frá því. Hún skyldi fá hann til að hjálpa sér. Því að lykillinn gæti ekki verið týndur til fulls! Þau skyldu finna hann ein- hvernveginn — einhvernveginn! Hún stóð upp eftir langa mæðu og gekk í herbergi Burkes, sem Guy hafði hafst við í svo lengi, reikaði þangað af blindri hvöt en ekki af ásettu ráði. Rúmið var bælt, hornskápurinn lokaður, þar sem Burke geymdi fatnað sinn, og lykillinn í skránni, járnskápurinn stóð á gólf- inu og stígvél hjá og — lykillinn í skráargatinu! Var þetta þá alt saman draumur? Hafði hún þá aðeins ímyndað sér, að Burke hefði trú- að henni fyrir lyklinum ? Hún lét aftur augun, hitinn fanst henni vera sem voðalegt hjól, snú- ast í sífeldu bak við augun í henni svo hún hafði varla viðþol, gat ekki rent þeim og varla hreyft sig fyrir kvölum. Hún hneig niður og beið þess að kastið liði hjá. \ Þannig leið langur tími, hún hélt seinna, að hún hafði sofnað, hún vissi ekki af sér um stund, en smámsaman rénuðu sárindin og hún fór að reyna að gera sér grein fyrir, hvað gerst hefði, þorði þó ekki að reyna á sig, hræddist sársaukann, að hann svifi yfir hana aftur. Hún lá í hnipri og starði á lykilinn, sem hún hafði haft svo mikla raun af, þangað til hún tók til hans, sneri honum í skránni og leit inn með miklum kvíða. Á neðstu hylluntii lágu nokkur skjöl og tog- leðursbandi bundið utan um, hjá þeim umslag en engir peningar! Hún greip upp umslagið og gáði í það, þar var sígaretta, reykt til hálfs — ein af hennar. Hún glápti á hana undrandi, mintist þá kvelds- ins, þegar hann tók hana út úr henni,' þegar hann var að því kominn að segja nokkuð og hún beið eftir að heyra það . . . ó hvað langt var síðan! Svo hafði Guy komið þar á milli. Eftir 'æðilanga stund stóð hún upp. Hún var komin að fullvissri niðurstöðu. Hún þóttist vita fyrir víst hver hér hefði verið að verki. Nú var af henni skjálftinn og óvissan, hún gerðist örugg og einhuga. Guy hlaut hún að finna, hvar sem hann var. Peningunum varð að skila aftur á sama stað, áður en hún liti Burke. Guy hlaut að vera brjálaður. Hún mátti til að bjarga honum undan óðs manns æði. Hún átti von á að verða að berjast um sál hans. Við Kieff átti hún von á að berjast. Og sigrast skyldi hún. Svo sagði hún nú með sjálfri sér. Engin illska gat unnið sigur að lokum, og hún var viss um að í instu fylgsnum hjarta síns væri Guy sannfærður um það. Þó hann talaði gálauslega og léti sem hann væri óprúttinn, þá ætti hann ekki von á að hún léti leiðast eftir því. Hann kynni að vera þræll syndarinnar sjálfur, en vel vissi hann að í þann þrældóm gengi hún aldrei með honum. Þetta vissi hann fyrir víst og gat ekki að því gert að heiðra hana og virða mikils. Hún trúði því, að hann myndi altaf virða hana mikils. Og þetta vopn treysti hún á til að bjarga honum, svo að þeirri blíðu vináttu sem svo lengi hafði haldist þeirra á meðal og sterk- ara var, óendanlega miklu þolnara heldur en fyrsta ástin. Nú trúði hún, að hún réði meiru við hann heldur en Kieff gerði. Ella hefði hún alls ekki þorað að etja afli við óvininn. Ella hefði hún beðið og leitað hjálpar hjá Kelly, sem altaf varð öllum að liði. Burke mátti aldrei komast að því, ef hún gat að gert, hversu lítið hafði lagst fyrir Guy. Ef Burke kæmist að þessu, fanst henni Guy aldrei eiga uppreistar von. Ef hún næði til hans, gæti opnað augu hans og hnekt áhrifa- valdi Kieffs, þá væri sigur hennar unninn. Til þess varð hún að bregða fljótt við, gera sína vísu skjótt og skörulega. Ef ekki næðist í Guy strax, væri lítil von um að bjarga honum frá' glötun. Hún mætti til að ná í hann undireins. Hún lokaði járnskápnum og tók lykilinn með sér. Nú sem hún vissi sem var, þó ilt væri, hvarf henni veikleikinn með öllu. Með sinni gömlu, stöðugu dirfð gekk hún í stríðið, einhuga og óttalaus. Vegna fornrar ástar, í krafti nýrr- ar ástar þóttist hún eiga sigurinn vísan.

x

Heimskringla

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.