Heimskringla - 10.11.1937, Side 5

WINNIPEG, 10. NÓV. 1937
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
hafa það undir öllum kringum-
stæðum. Hvergi hefi eg enn
getað fundið að undantekningar
væru nefndar. En samt vildu
þessir menn ekki fordæma
manninn eða mennina, eða þjóð-
ina, sem breyttu þvert á móti
þessu boðorði.
En ekki heldur vildu þeir
fordæma manninn sem, sam-
vizkunnar vegna vildi ekki taka
þátt í ófriði. Það er að segja,
því var haldið fram að hann
hefði rétt fyrir sér jafnt sem
hinn, og verðskuldaði því ekki
fordæmingu, þó að hann mælti á
móti ófriði eða ófriðarhugmynd-
inni, og neitaði að taka þátt í
stríði. Hann gat verið heiðar-
legur maður eftir sem áður.
En lang þýðingarmesta tillaga
þingsins átti við samband á milli
kirkjunnar og ríkisins. Og það
sem var enn þýðingarmeira var
eindregið álit fulltrúanna um al-
ræði og alt sem, því tilheyrir.
Þeir hafa án efa beint orðum
sínum að Þýzkalandi, en það,
sem þeir lögðu til á eins vel við
hvaða land sem er í heiminum
eins og hann nú kemur oss fyrir
sjónir.
Það, sem þingið samþykti
var, til dæmis það, að kirkjan
skuldaði ekki ríkinu neina
hlýðni né taldi það nauðsynlegt,
að hún hlýddi boðum ríkisins
undantekningalaust. Kirkjan
skoðar ríkið, eins og þingið
komst að orði, “sem sögulegan
atburð, sem á sínu eigin sviði
væri sitt eigið æðsta vald, en sem
á sama tíma, væri undir valdi og
dómi Guðs, og sem væri ábyrgð-
arfult fyrir honum.”
En þingið fór enn lengra í á-
lyktun sinni og hélt því fram, að
“ríkið væri eitt svið sem birti
ýmislegt, sem réði í lífi manna,
og að það gæti þar af leiðandi.
þar sem mennirnir væru ófull-
komnir, og þar sem þeir kunna
oft ekki að fara með völd, og
því sem valdi fylgir eins orðið
verkfæri hins illa og vonda, sem
hins góða, það er að segja undir
vissum kringumstæðum getur
ríkið haldið því á lofti, sem menn
verða að spyrna á móti, bæla
niður, eða að útrýma. Þingið
reyndi ekkert að sneiða hjá
þessu vandamáli, heldur tók því
fegins höndum, og lýsti síðan
afstöðu sinni í því sambandi,
hreinskilnislega og ótvírætt með
þessum orðum:
“Fyrst að vér trúum á Guð,
sem uppsprettu réttvísinnar, við-
urkennum vér ekki ríkið, sem
æðsta úrskurðarvaldið í heimin-
um. Það er ekki drottinn, held-
ur þjónn réttvísinnar, því sann-
kristinn maður viðurkennir eng-
an sem æðsta úrskurðarvald
anan en Guð einn”.
Þessi yfirlýsing minnir mig á
orð Theordore Parkers, s’em
hann flutti í prédikun flyrir
nævri níutíu árum síðan, í líku
sambandi og hér var um að ræða.
Hann sagði:
“Eg geri lítið úr því, sem kall-
að er svik eða landráð gegn
landsstjórn. Það sem oft er svo
kallað getur orðið skylda þín
eða mín, þegar minst varir. —
Vissulega var það skylda for-
feðra vorra fyrir ekki mjög
löngu og nú er það landsins sómi
að þeir sniðgengu hana ekki og
minningu þeirra til heiðurs. En
svik gegn alþýðunni, gegn mann-
kyninu, — gegn Guði — er mikil
synd, sem ekki skyldi talað um
með léttúð.”
Þannig birti Parker sömu hug-
sjónina, sem vakti fyrir alheims
kirkjuþinginu á Oxford í sumar.
Þýðing hennar er augljós. Á
þessum umbyltingardögum, —
þegar alt sýnist vera í óvissu og
á ringulreið, þegar einræði breið-
ir sitt kúgunarvald yfir menn og
þjóðir, og fnenn eru sviftir sín-
um einkaréttindum, er kirkjan
að koma fram, samkvæmt því
sem fór fram á þinginu, sem
verndari réttinda og frelsis
mannanna, fylgi hún ályktum
sínum. Hún er mjög ákveðin í
því, að halda því skýlaust fram,
að menn séu undir æðra valdi,
en valdi nokkurra stjórna, og
að engin þjóð, og engin stjórn
geti heimtað hlýðni, nema að-
eins meðan hún er sjálf í sam-
ræmi við það æðra vald, vald
réttvísinnar, kærleikans og sam-
úðarinnar, í samræmi við vilja
Guðs. Eftir þessu öllu að dæma
höfum vér ekki fulla heimild til
að halda að þetta þing verði eitt
af þýðingarmestu viðburðum í
trúarsögu nútímans?
Þetta kemur enn skýrara fram
í sambandi við það sem átt hefir
sér stað á Þýzkalandi. Þar er
ríkið látið vera æðra öllu öðru.
Alt verður að lúta ríkinu, og rík-
isstjórninni, og hefir alt, öll fé-
lög, skólar, blöð, tímarit, flokkar,
beygt sig fyrir yfirvöldunum,
nema aðeins kirkjan. Hún stend-
ur ein uppi í andstöðu við ein-
ræðið, og í mörgum tilfellum
hafa atburðir átt sér stað, sem
jafnast á við þá, í frumkristn-
inni, þegar menn gerðust píslar-
vottar fyrir trú sína.
Auðvitað er kirkjan á Þýzka-
landi annaðhvort kaþólsk eða
lútersk. Þær eru stranglega rétt-
trúaðar. En samt sem áður eru
þær með því að veita yfirvöldun-
um þar mótstöðu, að verja frjáls-
ræði fólksins, og að verða að
verndurum heilagleika manns-
sálarinnar, að halda því fram, að
einstaklingseðlið, tilvera ein-
staklingsins, sé æðri og verð-
mætari en allar stofnanir og öll
ríki og öll völd heimsins, og að
það ríki eða sú stjórn sem nið-
urlægir einstaklinginn, hafi svik-
ið alþýðuna, þrátt fyrir alt, sem
leiðtogar ríkisins halda fram. —
Það er að segja, ríkið er ekki
heilagt eða óskeikult, og talar
ekki með rödd hins eilífa valds.
Það er á tímum líkt og þessum
þegar kirkjan viðurkennir
skyldu sína gagnvart mönnun-
um, að mikilleiki hennar skín í
gegnum allar villurnar, sem hún
hefir einnig haldið fram og stutt.
En eftir þinginu í sumar að
dæma er kirkjan að vitkast og er
að viðurkenna opinberlega
skyldu sína.
Hún hefir, eins og vér vitum,
á ýmsum tímum, verið alt annað
en hún ætti að vera, verið sér
jafnvel til skammar. Hún hefir
meðal annars svikið alþýðuna.
Þessvegna hefir henni verið út-
rýmt eins og til dæmis á Rúss-
landi. Þessvegna hefir hún mist
hylli fólksins í Mexikó. Þess-
vegna hafa menn risið á móti
henni á Spáni. Kirkjan sam-
einaðist valdhöfunum, — en
gleymdi, eða sýndist gleyma
hennar upphaflegu stefnu.
En þingið sem kom saman í
Oxford í sumar skildi þetta, og
viðurkendi það, og hafa fulltrú-
arnir, sem á það þing komu, sem
málsvarar kirkjunnar um víðan
heim, ásett sér það, að fram-
kvæma alt það í heiminum, sem
meint er með “bróðerni” og að
fylgja því, sem kallað er “vilji
Guðs” í öllu sem þeir taka sér
fyrir hendur, í mannfélagsmál-
um og stjórnmálum jafnt sem
trú- eða kirkj umálum. Þegar alt
kemur til alls, þá er þetta í raun
og veru hið eina sanna hlutverk
kirkjunnar, og það hlýtur að
vera öllum mönnum verulegt
gleði og fagnaðarefni, að allir,
eða flestir helztu trúflokkar
kristindómsins,— 96 alls,— hafa
sameinast á þeim grundvelli, að
efla frið, og þjóna réttvísi á
jörðunni, að vernda alþýðuna
gegn kúgunarvöldum hvort sem
þau eru í sambandi við stjórnar-
fyrirkomulag eða viðskiftalífið
að vernda frelsi manna, og að
halda ætíð þeim sannleika á lofti,
að mannseðlið, eða mannssálin,
sé dýrmætari en alt annað í
heiminum, og að enginn maður,
engin stofnun, engin stjórn hefir
rétt til að fórna henni undir
nokkrum kringumstæðum.
Þetta viðurkendu fulltrúarnir
á þessu alheimsþingi. Og með
því hafa þeir aukið þýðingu orð-
anna til stór. muna í bæninni
þegar vér biðjum: “Verði þinn
vilji svo á jörðu sem á himni.”—
Kirkjan er að vinna að því, á|
öflugan hátt, að ríki Guðs ná-
lægist og að það geti að lokum
orðið að veruleika manna á með-
al.
“BERIÐ KYNDILINN
ÁFRAM”
Eftirfylgjandi ræðukafli er úr i
ræðu, sem að séra H. I. S. Borg-
fjörð prestur við Church of the
Redeemer, Universalista kirkju í
Halifax, N. S., flutti þ. 12. sept.
s. 1. Eg hefi snarað kaflanum á
íslenzku, af því að eg býst við að
einhverjum af kunningjum hans (
hér á meðal fslendinga þyki gam-
an að sjá eitthvað eftir hann.
Ingi — með því nafni er hann
okkur mörgum kunnastur — er
ágætur ræðumaður á enska
tungu, bæði málsnjall og kjarn-
yrtur.—Þýð.
Það er hvorttveggja í senn,
skylda og hið mikla tækifæri
vors frjálsa trúarfélags, að
“bera kyndilinn áfram”. Hvaða
kyndil? Kyndil Ijóssins og
frelsisins, ljósið, sem mun sýna
mönnunum villurnar í þeirra eig-
in hugsun, villurnar, sem gera þá
að hræddum og skríðandi skepn-
um myrkursins fremur en að
börnum sólarinnar, sem þeir
hafa rétt til og þeim ber að
vera; þann ljóssins kyndil, sem
með birtu sinni og ljóma gefur
frelsi.
Kirkja vor er helguð tilbeiðslu
Guðs og þjónustu mannanna. —
Sannarlega ætti það að vera oss
ljóst, að vér getum tilbeðið Guð
aðeins með því að þjóna mann-
inum í hinni stöðugu baráttu
hans fyrir fullkomnara og betra
lífi. Til vor mun ávalt koma
kallið, að “bera kyndilinn á-
fram”, til þess að mennirnir
megi lifa og öðlast meira líf.
Þetta getum vér afrekað, ef vér
viljum nota krafta vora og vinn-
um saman. Nýr dagur mun
renna, ef vér í alvöru reynum að
sýna í verkum þær háu hugsjón-
ir, sem vér nú aðeins játum með
vörunum.
Það mundi verða oss mikil
hjálp í þessu verki, ef vér gerð-
um ákveðna tilraun til þess að
skilja vora sérstöku aðstöðu. Vér
erum ekki aðeins líkir öllum öðr-
um kirkjum, vor vegur er ekki
aðeins einn vegurinn til, sem
litlu máli skiftir, einn af mörg-
um vegum, sem allir eru jafn
góðir og liggja að sama marki.
Vér megum ekki blanda saman
vorri kirkju og öðrum kirkjum,
því að aðstaða vor er alt önn-
ur en þeirra. Það sem vér höf-
um í huga er ekki takmörk held-
ur mannlegt líf hér á jörðinni;
íhugunarefni vort er vandamál,
sem spretta upp úr samlífi
mannanna og jarðneskum að-
stæðum, af því að vér höfum
komist að raun um, að játning-
arnar eru að minsta kosti ónóg-
ar til að uppfylla þarfir mann-
legrar þróunar, ef þær eru ekki
beinlínis skaðlegar. Vér megum
ekki ávalt halda áfrám að tefja
fyrir sjálfum oss og því starfi,
sem stofnun vor á að vinna, með
því að blanda því og starfi
kirkna þeirra, sem byggja á
yfirnáttúrlegum grundvelli, sam-
an. Vér að minsta kosti reynum
að byrja á því, sgm menn þekkja,
og höldum áfram út frá því, eins
langt og vér getum, í þjónustu
mannlegs persónuleika, í staðinn
fyrir að byrja á því óþekta, þylja
töfra fyrir því, og rugla öllum
rökum í fávizku vorri.
Vor breytta áherzla og breytta
aðstaða í trúmálunum vísa oss
veginn til breyttra aðferða í bar-
áttu vorri. Vér aðskiljum til
dæmis ekki trúna og lífið, og get-
um ekki gert það. Sérhver hlut-
ur, hversu hversdagslegur sem
hann kann að virðast í þetta
skiftið eða hitt, kemur undir trú-
arbragðalegt mat. Vér getum
aldrei sagt: þetta er trúar-
bragðalegt, og þetta er verald-
legt. Slíkj staðhæfing benti á,
að vér fylgdum röngum og ó-
eðlilegum sundurgreiningum
fyrri daga, sem, eins og þær eru
venjulega notaðar nú, eyðileggja
byggingu samfélags vors. Vér
munum auðvitað vinna enn fyrir
hin miklu allsherjar hugtök
sannleika, fegurðar og velvilja,
eins og hinar eldri kirkjustofn-
anir þykjast gera; því vér trú-
um því að þau feli í sér ómetan-
leg verðmæti. En um leið og
vér gerum það verðum vér að
játa blátt áfram, að þessi alls-
herjar hugtök eru ekkert, frá-
skilin hinum venjulegu atburð-
um, sem þau finnast í, í mann-
legu samlífi. Vér getum ekki
gert oss ánægða með eintómar
óhlutkendar hugmyndir. Vér
verðum að draga verknað og
vandamál samlífsins, eins og vér
finnum þau í verksmiðjum og á
sölutorgum á heimilum, í skólun-
um og í þingsölunum, eða hvar
annarsstaðar sem þau finnast
meðal manna, fyrir dómstól trú-
arinnar, til þess að þau verði
metin og verðlögð. Látum oss
skilja þetta; það mun koma í veg
fyrir sársauka og misskilning.
Sú mótbára, að þetta sé ekki trú,
það sé stjórnmál eða hagfræði
eða eitthvað annað, hefir ekkert
gildi fyrir félagsskap vorn, vér
höfum ekkert með hann að gera.
Vér verðum að bera kyndilinn á-
fram, og það fáum vér ekki gert,
ef vér tefjum fyrir oss með úr-
eltum aðferðum.
Þýtt hefir G. Á.
hugum þessara manna. Eg er Mæri, Eysteinssonar glumru. —
Skilyrðið
Kínverskur spekingur sagði
einhverju sinni: Hver sá mað-
ur, sem getur ekki gleymt sjálf-
um sér, gleði sinni og sorg, upp-
hefð og lægingu, er ekki fær um
að stjórna öðrum.
HVERNIG Á AÐ LESA
FORNSÖGURNAR?
Eftir dr. Einar ól. Sveinsson
Erindi það, sem hér fer á eftir,
var flutt á námskeiði, sem Nor-
ræna félagið hélt vorið 1936 í
Reykholti og á Laugarvatni fyr-
ir stúdenta af Norðurlöndum, en
síðan var það birt í Nordisk tid-
skrift för vetenskap, konst och
industri. Morgunblaðið .Ihefír
óskað að flytja það lesendum
sínum, og hefi eg því snarað því
á íslenzku og lagað það lítils-
háttar fyrir íslenzka lesendur.
Það var ekki laust við, að því
fylgi nokkurt hagræði að tala
fyrir lærðum áheyrendum. T. d.
eins og í þetta sinn. Hér þarf
ekkert að hugsa um það, á hvaða
tungumáli eigi að lesa íslenzku
fornsögurnar, því að tilheyrend-
ur mínir lesa þær auðvitað á
frummálinu, íslenzku. Þetta
kemur sér vel fyrir ræðumann-
inn, því að ella hefði hann kom-
ist í þann vanda, að eiga að gefa
ráð um það, hvaða þýðingar sé
best að nota. En það hefði
reynst erfitt. Einu sinni í fyrnd-
inni bar eg saman við frumritin
nokkrar af þýðingum N. M. Pet-
ersens, og síðan hefi eg forðast
þýðingar þessara bókmenta eins
og heitan eldinn. Nú er það ekki
ætlun mín að fara hér að tala
illa um þennan ágæta mann, sem
unni svo heitt máli og bókment-
um norræna þjóða og vann svo
mikið fyrir þær, til þess er enn
minni ástæða, þar sem nýlega
hafa verið miklar umræður um
þýðingar hans, og þær umræður
ollu því, að menn hófu útgáfu af
nýrri danskri þýðingu sagnanna
og fóru þá eftir öðrum megin-
i reglum en hann hafði gert. Þetta
var í Danmörku, en hjá öðrum
þjóðum hafa sömu vandamálin
gert vart við sig, hvort sem
menn hafa rætt þau opinberlega
eða ekki. Á þýðingunum, ein-
kennum þeirra og stefnu, má
gjörla sjá áhrif þau, sem sög-
urnar hafa haft á menn, sem
fengið hafa mætur á þeim:
þannig hafa sögurnar, andi
þeirra og einkenni speglast 1
viss um, að þegar rætt er um
það, hvernig eigi að lesa þessi
rit, getur verið haganlegt að líta
á þessa ósviknu vitnisburði um
það, hvernig síðari tíma menn
frá öðrum þjóðum hafa lesið
þau.
Þegar við lesum sumar eldri
þýðingar (og reyndar líka sum-
ar þær yngri) skilst okkur, að
sagnastíllinn hljóti að vera þung-
lamalegur, óeðlilegur, málið
fyrnt. Frummálið sýnir, að
þetta er alt öðruvísi. Að hann
sé þunglamalegur er mikið til
ímyndun, að hann sé ónáttúrleg-
ur er fullkominn misskilningur.
En það er hægt að benda á
ýmislegt, sem á þátt í þessari
skoðun. f fyrsta lagi hve frá-
sögnin er oft fámál, samanþjöpp-
uð, kjamyrt; þetta eru eigin-
leikar, sem eiga sér djúpar ræt-
ur með norrænum þjóðum, ekki
sízt sveitafólki. Það er eins og í
orðunum felist sprengiefni, og
slíkt getur verið þýðandanum
erfitt. f öðru lagi er íslenzka
mikið beygingamál, og mönnum
sem frá blautu bamsbeini
hafa talað mál með litlum
beygingarendingum, munu þykja
beygingamálin þung í togi, ís-
lenzkt skáld sem dvaldist um
tíma þar sem latína var töluð,
sagði einu sinni við mig: “Við
íslendingar tölum latínu”. Það
er meira en lítið satt í þessum
orðum. — Misskilningur margra
útlendinga á stíl fornsagnanna
stafar þó að töluverðu leyti af
því, að þýðendur hafa oft verið
að kalla tjóðraðir við orðalag
frummálsins, án þess þeir hafi
gætt að, hvort orðalagið hafði
sama blæ í báðum málum. Sem
dæmi má nefna hinn mikla
breytileik í orðaröð, sem sögu-
ritarinn gat beitt, þegar hann
vildi breyta um hraða eða styrk
eða litblæ, svo sem röð frumlags
og umsagnar (hann gekk þá inn
— gekk hann þá inn o. þ. h.),
setning orðs á ákveðinn stað til
áherslu o. s. frv. Snorri lætur
Hrólf kraka segja við Aðils: —
“Svínbeygt hefi ek nú þann, er
ríkastr er með Svíum”; og ein-
hvern veginn veitir það, að orð-
ið svínbeygt er sett fremst, fyr-
irlitningu Hrólfs margfalt afl:
setningin er eins og svipuhögg.
Þegar stendur: “Engi var hann
jafnaðarmaðr”, með þunga á
fyrsta, og síðasta orði, þá er
setninging vitanlega miklu á-
herslumeiri en ef sagt væri:
“Hann var engi jafnaðarmaðr”.
Yfirleitt ber mikið á því, að orð-
stef byrji á þungri áherslu, þetta
veitir stílnum einkennilegan
svip. Samtöl með þessum hætti
minna mig á orðskviðinn: “önd-
verðir skulu ernir klóast”. En
þegar Snorri skrifar um deilurn-
ar á Uppsalaþingi: “Þá stóð upp
Þorgnýr” — með frumlagið aft-
ast í setningunni, þá speglast í
þessu orðalagi hin langa bið:
menn höfðu allan tímann verið
að bíða eftir þessu, að Þorgnýr
tæki til máls.
Þessu líkar setningar eru ekki
aðeins torveldar þýðandanum, |
heldur einnig hættulegar, þær!
freista hans að stæla orðalag
frumritsins, og þýðingin getur
orðið óþolandi tilgerðarleg.
Það mætti nefna mörg önnur
atriði í stíl sagnanna, sem reyn-
ast þýðendum erfið viðfangs, t.
d. lögfræðilegir formálar, orð og
orðtæki úr hinu forna hermanna-
máli, svo sem víg, vega, bani,
sem einhvern veginn eru lýst
upp af karlmenskuhugsjónum
þeirra tíma. Alt þetta fer vel og
liðlega í frumritunum, þó að það
verði vanalega stirt og ókunnug-
legt í þýðingum, oft með bók-
málsblæ Eða tökum einhverja
ættartölu: í lestri eru þær eins
og rennandi vatn. Þegar ættir
eru raktar í Njálu er í því bæði
viðhöfn og fimi: “Hallr hét
maðr, er kallaðr var Síðu-Hallr.
Hann var Þorsteinsson, Böðvars-
sonar. Móðir Halls hét Þórdís
ok var özurardóttir, Hróðlaugs-
sonar, Rögnvaldssonar jarl á
Hallr átti Jóreiði Þiðrandadóttur
hins spaka, Ketilssonar þryms,
Þórissonar þiðranda ór Vera-
dal”*
Þetta leika þýðendurnir ekki
etfir, sem ekki er von, ættartöl-
ur eru ógn óásjálegar hjá þeim.
Efni, sem sízt af öllu getur tal-
ist listrænt, jafnvel það sætir
slíkri með^erð, að það verður lip-
urt í framsögn. Sögustíllinn á
rætur að rekja til munnlegrar
frásagnar, og eftir að forsög-
umar voru orðnar bókmentir,
voru þær þó ætlaðar til upplest-
urs, framsagnar, á líkan hátt og
rit í óbundnu máli á grísku eða
latínu. Þetta er vert að hafa í
huga, það skýrir margt í sögun-
um og stíllist þeirra.
Megineinkenni sögustílsins er
það, að hann er eðlilegur, ein-
faldur. En við það blandast karl-
mannleg hófsemi, hvort sem
undir hinu slétta yfirborði býr
róleg ánægja af því að segja frá
eða ólganda ástríða. f sögustíln-
um býr óbeit á öllu óhóflegu, í-
burðarmiklu, líka á tilfinninga-
semi, viðkvæmnishneigð. Þetta
er sofrosyne fornsagnanna. Þær
sýna óbeit á samblöndun bund-
ins máls og óbundins. Fornís-
lenzkur kveðskapur var oftast
fullur af orðskrauti og flúri
dýrra hátta, en óbundna málið
átti að vera óbundið mál. Nú á
tímum er vant að blanda ó-
bundna málið með lýrik og skáld-
legum orðatiltækjum, það hefði
höfundum fornsagnanna að lík-
indum þótt tilgerðarlegt og ó-
eðlilegt. Þeir hneigjast ennfrem-
ur að því, sem er sammannlegt,
á alstaðar við, forðast það sem
er hlálegt, klúrt, skrílslegt —
eða það sem er kunnugum best
að bjóða. Þegar Grundtvig
blandar þýðingu sína af Heims-
kringlu með almúgalegri kýmni,
hefði Snorra þótt maðurinn
furðu ósiðaður. f fornsögunum
Frh. á 7. bls.
* f bók minni um Njálu hefi
eg bent á, að mætur á viðhöfn
eigi engu minni þátt í ættartöl-
um Njálu en 'yndi af fróðleik;
höfundurinn hefði haft gaman
af hinum löngu nöfnum sumra
spanskra aðalsmanna á fyrri öld-
um. Eg hefi heyrt, að þegar
Ludvig Holstein þýddi Njálu á
dönsku hér um árið og einhver
af samverkamönnum hans varð
til að hnjáta í ættartölurnar,
hafi hann varið þær: Þær eru
svo viðhafnarmiklar!
ÞAÐ ER EKKI EIN
EINASTA LEIÐIN-
LEG STUND EF
SIGLT ER MEÐ
OmaJL
UMi
Quífrc
Hvort sem þér hygglð á að
ferðast austur yfir Átlantz-
haf eða vestur yfir Kyrra-
haf, þá skrásetjið yður hjá
Canadian Pacific skipunum
fínu, “Empress”, “Duchess”
eða “Mont”. Pessi linuskip
veita öll möguleg þægindi á
ferðum yfir hafið. Kurteis-
leg umgengni, ljúffengar
máltíðir, við dekk að spá-
séra um, hvilustofur, leik-
ir á þllfari, dans, samkomur
og margar fleirl skemtanir
—aldrei daufleg stund.
BEINT SAMBAND
VIÐ ISLAND
Agæt leið frá Canada ti! Is-
lands, um Skotland, fæst
með Canadian Paclfic gufu-
skipunum, með tíðum og
þægilegum siglingum í
hverri viku.
Leitið frekari upplýsinga hjá
agenti vorum eða W. C. Casey,
Steamship General Passenger
Agent, C. P. R. Building, Win-
nipeg. Sími 92 456-7.