Heimskringla - 05.01.1938, Page 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 5. JANÚAR 1938
jSj«mmiimiiBiiiiiinBillllUBllllBllllllllUIIUIWMBWMMWBWMWWWM>WIWIIIIIIIIIIIBiroWIIS
1 íltcímskringla
(StofnuO 1886)
Kemur út á hverjum miOvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsímis 86 537
VerS blaðslns er $3.00 árgangurlnn borgist
tyriríram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD.
öll yiðskiíta bréf blaðlnu aðlútandl sendlst:
K.-nager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
“Heimskringla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telephone: 86 537
ilBIUiBUUilUUUlUlUllUilllUUUllilllUUlUUillUUIIillilliHUIlUlillUIIUlliHUIIUllUUliUUUIIIIIIIIUIIUUIiUiaiUi^
WINNIPEG, 5. JANÚAR 1938
NÝÁRSRÆÐA 2. JAN. 1938
Aldanna konungi, eilífum, ósýnileg-
um, einum Guði, sé vegsemd og dýrð
um aldir alda, amen.—Tim. 2:17.
Kæru vinir:
Enn staðnæmumst vér við áraskifti;
horfum fram á nýtt ár, sem nú er runnið en
kveðjum liðið ár, sem horfið er út í eilífð-
arinnar sæ. Tímamót þessi vekja jafnan
hjá mönnum margbreytilegar hugarhreyf-
ingar og minningar, sem þrengja sér ínn á
meðvitundina.
Þessi mæling tímans felur í sér þá dul-
kend, sem snertir djúpt vorar innri til-
finningar, því oss finst sem einn hlekkur
æfinnar sé nú rakinn fram og á öðruní
byrjað. Mæling þessi, skifting tímans,
hefir fest sig svo í meðvitundinni sem sé
hún upprunaleg, og órjúfandi lögmál til-
verunnar, á sama hátt og ljós og myrkur,
dagur og nótt, eða eins og lífið sjálft, og
þó er hún það í raun og veru ekki. Tíminn
verður ekki mældur, hann á hvorki upphaf
né endir; í honum gerist alt, en hann er
án afláts einn og samur. Það er hringferð
þessarar smáu veraldar vorrar í himin-
geimnum, umhverfis hina alskínandi sól,
og hinna annara veralda, 'sem sama eðlis
eru, sem mæld er. Það eru hringferðirnar
sem hún fer, sem vér teljum, og þó byrjum
vér ekki á hinni fyrstu, og munum áreiðan-
lega ekki telja hina síðustu — þetta eru
árin. Þetta eru sandkorn æfinnar sem
falla ofan í stundaglasið, niður í eilífðar
hafið. En þótt árin séu þannig tilkomin,
séu nákvæm mæling á hringrás jarð-
stjamanna og misjafnlega löng eftir því
við hvaða jarðstjörnu miðað er, þá hafa
áraskiftin samt sem áður margskonar boð-
skap að bera, sökum þess þau eru þessi
sandkorn æfinnar, sem falla ofan í stunda-
glasið og sökum þess þau festa atburðina
í minni o g sökum þess þau telja aldur jarð-
arinnar, sem oss er þó dulinn. Alt sem
verður til, verður til í tímanum, en miðast
við árin, þessa ómælilegu röð sem vér fá-
um aldrei uppgötvað hvenær að byrjaði og
engu um spáð, hvenær muni enda taka.
Árin eru afmæld lengd, innan tímans, á
æfibrautinni, og áraskiftin merkjastein-
arnir. Að einum þessum merkjasteini er-
um vér komin og hvaða minningar frá
hinni förnu leið fylla hugann, fer eftir því,
nokkuð hvernig ferð vorri hefir verið varið
þenna áfanga, en þó ekki að öllu leyti, því
altaf munu hinar sömu eða samskonar
minningar fylla hugann líka við hver ára-
mót. Þó vér séum öll samferða og svo að
segja göngum hlið við hlið, þá göngum vér
ekki öll sömu brautina, einn hefir á bratt-
ann að sækja, sóknina að ákveðnu marki,
er hann telur farsæld sína og framtíð
bundna við. Hann hefir orðið að reyna á
alla sína krafta, en þó komist skamt að
honum finst, og ef til vill hefir hann mist
vonina í bráð með að komast lengra, sporið
lent of oft á steini og æfibrautin verið ó-
sléttari en hann hafði ætlað, er hann horfði
fram á hana við byrjun áfangans. Árið
hefir ekki lyft honum alin þaðan sem hann
stóð við upphaf þess.
Annar hefir stigið niður í hinn þrönga
og dimma dal, sorga og mótlætinga dalinn,
þangað sem allra vegur hefir legið eða ligg-
ur einhverntíma æfinnar og orðið ef til vill,
að eyða mestum hluta krafta sinna, til
þess að komast fram úr dalsmynninu,
þangað sem hann var að fylgja vini, ætt-
ingja eða samferðamanni, er halda var á
brott, fram að hinu lygna hafi, þar sem
nökkvinn beið hans er flutti hann frá lífs-
ins landi og lagði út á hafið dökkva. Við
dalsmynnið hefir hann staðnæmst, og út-
sýn hans við þessi tímamót eru máske
fram á hafið.
Enn annar hefir ferðast, eftir hinni
sömu tímans braut, en eftir grænu hag-
lendi, fram með hægt rennandi vatni, þar
sem ekkert skygði á frið og fegurð jarðar.
Hann var kominn fram úr torfærunum,
grösin fyltu andvaran sem leið yfir jörð-
ina^sætum ilm, eins og á ódáinsakri Eiríks
víðförla en eins og Eiríkur var hann fáliði
og óskaði ei annars fremur en hverfa aftur
á þær stöðvar þar sem æfin var bundin við
það alt er auganu var tamast og ofist
hafði inn í svefns og vöku drauma hans og
daglegt strit. Eiríkur svaraði “aftur vil
eg hve^fa” er engillinn spurði hann:
“Hvort viltu hér vera?” Og svar margra
mun verða hið sama.
Viðhorfin við áramótin, við merkjastein-
inn eru því mjög svo breytileg og mismun-
andi. útsýnið er mjög svo margvíslegt.
Þó er hvorttveggja þetta innan sama sjón-
deildarhringsins og sama lífsins, er allir
hafa lifað innan þessa áfanga. Lífsins
sem í sjálfu sér er eitt og óskift og ein og
sama gangan. Fornt erindi, er lýsir ferli
æfinnar segir: “Ljúfur og tregur leið
þessa ganga vann”. Er það satt og má við
það bæta: Einnig þreyttur og hress,
hnugginn og glaður, ungur og aflvána.
Alt er innan sama sjónarglersins, sömu
litsjáarinnar, þótt sitt virðist hvorum, og
það eftir skilji andstæð áhrif hjá þeim
eftir því hvað þeir hafa orðið að hafa fyrir
augum, eða hvað á þá hefir reynt.
Á bak við öll þessi mismunandi viðhorf,
er nokkuð það sem sjón voVri dylst, en sem
kemur þó í ljós er vér söfnum minningun-
um saman. Það er flöturinn ef eg má svo
að orði komast, sem útsýnið tekur yfir
sem lífið alt hvílir á, hvort heldur vér
lítum af fjallsbrúninni ofan í djúpa og
þrönga dali eða af hallarþekjunni fram á
hafið, eins og varðmaðurinn forni, og sjá-
um “ljósin nætur, bjartan stjömuher af
hafi rísa og renna aftur í sæ; ráðendur
árstíðanna himins björtu hvel.”
Þessi flötur, sem vér nefnum svo, sem
vér horfum af, er það eðli tilverunnar sem
vér fáum ekki frekar skýrt, en köllum það
gæði, eða fegurð eða sannleik, og tölum
vér þá máli tilfinninganna fremur en
skilningsins. Vér finnum þetta þrent,
vér þreifum á því, vér sjáum það, en
aldrei aðskilið og hvort út af fyrir sig.
Gæði, fegurð og sannleikur leynast í öllu
sem kemur í ljós hvers efnis sem það er,
í söknuði, í fögnuði, í baráttu og í sigri, og
það vekur og heldur við í brjóstum vorum
elskunni til lífsins. öll elskum vér lífið, vér
þráum það, vér leitum þess, og eins og í
dæmisögunni fornu, vér seljum aleigu vora
til þess að öðlast þá perlu. Og þegar vér
tölum um að eignast innihaldsmeira líf, þá
er það innihaldsmeira af þessum gæðum,
fegurð og sannleika, sem í skauti tilverunn-
ar eru falin. Vér getum ekki átt við
annað því ekkert annað er til, sem veitt
getur því meira innihald. Og Jesús á við
þetta og ekkert annað með orðum sínum
við lærisveinana, er hann sagði: “Eg er
kominn til þess að þér megið öðlast lífið
og lífið í enn fyllri mæli.” Það sem hann
færði þeim var friður, ást, vinfesta, hug-
dirfð og kærleikur, eftir því sem guðspjöll-
in^egja oss. “Minn frið gef eg yður, ekki
eins og heimurinn gefur gef eg yður hjörtu
yðar skelfist eigi né hræðist” — friður
ókvíðinn og óttalaus, hugdjarfur friður.
Engari frið er þar að finna sem óttinn er
annars vegar. “Meiri elsku hefir enginn en
þá, að hann lætur líf sitt fyrir vini sína.”
Ást og vinfesta eru þar tengd saman, enda
eru líka í eðli sínu óaðskiljanleg. “Hann leit
yfir mannfjöldann og kendi í brjósti um
hann.” Kærleikurinn sem einn er varan-
legur þó von og trú sé þrotin. Þetta er
lífið í enn “fyllra mæli”, sem hann átti við.
Sökum þess að mennirnir elska lífið,
elska þeir hver annan, þeir sækjast eftir
samfélagi hver við annan og þeim verður
ánægjan meiri en hálf, sem lífið veitir alls
sem þeir öðlast, fyrir samleiðina með sam-
tíða mönnunum. Altaf bætist þeim eitt-
hvað nýtt til yndis og fagnaðar sem veg-
ferðin lengist. Innihald æfinnar vex, þeir
lifa lífinu í fyllra mæli. Það slær rótum
niður í hið ævarandi eðli tilverunnar. 0g
minningarnar að efninu til, verða hugsun-
in, vitundin og tilfinningin sem felast í orð-
unum, “brann ekki hjarta okkar í okkur,
meðan hann talaði við okkur á veginum.”
Maðurinn eflist, æfin vex að umfeðmi, —
hvort sem bætist við tölu daganna eða ekki
—,við kynninguna og samfylgdina og það
jafnvel þó samleiðin sé ekki lengri en út
fyrir borgina, þau sextíu skeiðrúm til
nætur þorpsins, þagnar þorpsins lága, út á
landsbygðinni. Hið innihaldsríka líf, fæst
ekki með samúðarleysi, með því að halda
sér fyrir sig, út af fyrir sig, í ókunnug-
leik, ef ekki í andstöðu, við sína samferða-
menn. Þér kannist öll við sögu Elg-fróða,
í Fornaldarsögum Norðurlanda, hálfur dýr
og hálfur maður, er lagðist út á mörkina
til rána — rændi vegfarendur er ekki ugðu
að sér. Dýrið varð aldrei maður en mað-
urinn varð dýr, og æfin var ónytju æfi, þó
hann fylti hellir sinn af auði. Sökum
þessarar einingar lífsins, þessarar teng-
ingar sem eg hefi minst á, verður útsýnið
pg viðhorfið við merkjasteininn — við
áramótin — er vér lítum til baka yfir farin
veg, oss öllum auðskilið þó allir hafi ekki
alls hins sama að minnast þenna áfangann.
Það eru þá fleiri áfangar að baki, er ýmsu
hafa við að bæta er bregður fyrir sjónir,
ef vér rifjum upp minningarnar frá þessu
liðna ári. Vér stöndm á heiðarbrúninni,
niðrí djúpum dal, á grænu haglendi við
hægt rennandi vötn, eða fram við leyni-
voginn “og störum eftir svörtum nökkva,
sem að burtu lífs frá löndum, lætur út á
hafið dökkva.”
Vér sjáum árið streyma hjá, dagana
falla eins og dropa fram úr bergi ofan í
móðu tímans. Og vér sjáum á fjarlægum
stöðum hið mikla tímans fljót bólgna og
breiða sig út eins og ólgandi Þverá, og
sópa burtu grænum eyrum og gróður feg-
urð og skilja eftir auðn og svarta sanda,
leggja héröð og heilar sveitir í rúst. En
við þá sýn viljum vér ekki dvelja, eigi
vegna þess að umbrot þessi gerast eigi í
voru nágrenni, að landbrotin eru eigi í
voru landi, heldur vegna hins að athugun
slíkrar eyðileggingar orkar svo lítils og
hróp og köll og háreysti og fordæmingar
mega sín eigi meira en þó vér tækjum
hnefafylli af sandi til að stífla vatnavöxt-
inn og færa vatnsganginn í fastan farveg.
Vér sjáum þokuna rísa upp af hinu ör-
dauða hg.fi sem þakið er endalausum ís,
ýtast inn firði og dali, stíga upp til fjall-
anna, fela himininn og hamla öllu að
spretta er breyta vill moldinni í grænan
gróður og gefa henni líf og fagra liti.
Vér sjáum hina andlegu þoku sem læðist
með jörðu eins og illra sending, og óskírir
hina daufu götuslóð sem fætur góðvildar
hafa lagt húsa á milli um heimsbygðina.
En vér sjáum líka að: “Dagur er risinn,
öld af öld er borin, aldarsól ný er send að
skapa vorin. Árdegið kallar: Áfram liggja
sporin.” Við þá sýn er indælast að una,
er ljóssins her fer sigurför um löndin
og sá dagur fer í hönd, fyrr en varir. —
Ný bókmenta stefna er risin, er greiðir
þeirri sigurför braut. Og hún er risin og
hefir náð hámarki sínu, það sem komið er,
á þessu ári. Með þeirri skoðun sem hún
leggur fram, birtist lífið í nýrri upprisu
mynd, að vísu hrjáð, þjakað, sært inn að
instu hjartarótum, — krossfest, — en ó-
beygt, upprisið, ekki eftir dag á krossinum,
heldur eftir langvarandi áratugi, ekki eftir
3 daga í gröfinni heldur strax í dauðanum.
Boðskap þessum hafa þjóðirnar tekið fagn-
andi. Hann er hreinn og tær eins og heið-
loftið, útleggingin allsherjar reynslan, ó-
þvinguð, sem allir kannast við. Það er
ástin milli mannanna þeirra aumustu er
hver styður annann í sameiginlegri eymd,
blíðkun hjartalags þeirra síngjörnustu, at-
burðimir hversdagslegu, sem krefjast
sjálfsprófunar, er leiða andann til sigur-
hæða, til fullkomnunar gegnum sársauka
og þjáningar, sálar og líkama.
Sem áður, eru það Norðurlönd, sem
fremst og bezt flytja heiminum þenna boð-
skap. Þau hafa jafnan verið innsæ, þar
hefir hugur verið nægilegur til þess að
standa augliti til auglitis við hið mót-
dræga, og láta ekki bugast. Þar hefir
það verið tíðkað að sigrast á erfiðleikunum
og flýja ekki úr orustu. Höfundur bókar-
innar, er náð hefir hástigi þessarar bók-
mentastefnu er Finnsk-Sænsk stúlka að
nafni Sally Salminen. Kom bókin, er
hún nefnir “Katrina”, fyrst út á þessu
hausti og þá á níu tungumálum í senn.
Hefir henni verið hrósað meir en nokkuru
riti öðru er út hefir komið á þessum
mannsaldri, er sýnir að menn kannast við
lífið í þeirri mynd sem það birtist í þar, og
hve fegnir þeir vilja losast við hinar sýktu
og myrku sýnir sem brugðið hefir verið
upp fyrir þeim af lífinu síðan í ófriðarlok,
hve þeir þrá að komast út úr gjörninga
þokunni sem villjr sýn til heimkynna næstu
nábúa og vina.
“Enginn”, segir Selma Lagerlöf, “sem
lesið hefir þessa bók til enda, mun iðrast
þess, nokkurntíma. Þegar þú að síðustu
lokar bókinni, þá finnur þú til meiri og
auðugri gleði en áður hefir fylt huga þinn.
Þú hefir fundið sterka, sanna, þolinmóða,
elskulega og óþreytandi veru sem mann-
kyninu öllu er til sæmdar.”
Já. “Árdegið kallar: Áfram liggja spor-
in.” Það er góðsviti,—það er guðsviti, eins
og hinir fornu helgu menn kom-
ust að orði.
Vér skulum þá þoka viðhorfinu
nær oss, líta á það sem aðallega
hefir snert vora persónulegu æfi
á þessu liðna ári. Fyrir oss
flesta munu ytri atburðir æfinn-
ar hafa verið svipaðir. ekki við-
burðaríkir, — flest með svipuð-
um hætti og um undangengin ár,
nema þar sem skörð hafa verið
höggvin í nákomnasta ættingja
og vina hópinn. Þar hefir árið
skilið eftir auð sæti, og hefir svo
tíðum farið með hvert ár er fram
hjá hefir liðið nú í seinni tíð.
“Deyr fé deyja frændur.” Vor
stóra eftirsjá er ávalt að sam-
ferðamönnunum sem burtu
hverfa með útrennandi árum Þér
saknið þeirra. Eg sakna þeirra
allra. Ýmiskonar gæfa og glaðar
minningar eru við þá tengdar frá
yngri sem efri árum. Þeir eru í
myndasafni hinna liðnu ára sem
í huga vorum er geymt. Og
þegar skuggi þeirra fellur ekki
lengur á farin veg og rödd þeirra
þagnar þá hljóðnar oss hugur.
Vér getum tekið undir með
Grími Thomsen og sagt: “Svip
þyrping, sækir þing í sinnis-
hljóðri borg.” En vér getum líka
bætt við fyrra hluta þessa sama
erindis, er» vér minnumst þess
að þótt gengnir séu úr sýn þá
eru þeir fjarri því að vera oss
horfnir. “Endurminningin merl-
ar æ, í mánasilfri, hvað sem var.
yfir hið liðna bregður blæ, blik-
andi fjarlægðar.” Og í hinurii
“blikanda blæ” og föruneytið enn
hið sama fram að brautarenda,
frítt, ástríkt og dásamlegt.
Um eigin æfi þetta liðna ár,
geri eg ráð fyrir, án allrar und-
antekningar, getum vér öll sagt
nokkuð hið sama og hinn aldni
víkingur og göfugmenni, hinn
forni landnámsmaður á fslandi,
Önundur ófeigsson tréfótur,
sagði:
Réttum gengur en ranga
rennur sæfarinn, ævi
fákar um fold og ríki
flein hvessanda, þessum.
— er þýðir á voru nútíðar máli:
Skipið rennur með hraða en æfin
gengur “réttum” — leggur til
drifs hvað auð og völd snertir.
Ber hann þar saman muninn
mikla, á gangi skipsins og
gangi æfinnar. Æfin leggur
til drifs en skipið rennur
áfram sem ber hann brott
frá “löndum og fjöld frænda”
yfir á auðan og ókunnan stað.
Saknaðsblandinn tregi er í orð-
unum. Hann fann að æfin gekk
að undanhaldi en hitt vissi hann
ekki að ætt hans yrði ein hin
göfugasta í fornri tíð á íslandi.
Æfin hefir gengið seina gang
en skipið runni^ — skip tímans
— sem fyrir hraðbyri. Þetta
hefir svo jafnan verið og er eigi
um að finnast þetta liðna ár. —
En fremur en önundur sjáum
vér eigi forlög vor fram, og
meðan skip tímans ber oss eigi
af leið er eigi um að fást.
. Það er þungt hlutverk að ger-
ast landnámsmaður, en það er
líka yndislegt hlutverk, að fara
skapandi hönd um auðnirnar,
leita nýrra leiða, nýrra sæva og
nýrra sanda, nýrrar þekkingar,
nýs sannleika, rækta ferskan
gróður í stað feyskins og færa út
heimsbygðina efnislega og and-
lega. Þess er ei auðið að sporin
liggja öll þráðbeint við það starf.
Oft verður að hörfa til baka,
leita nýrrar yfirkomu, yfir fúa
fenin eða beygja fyrir brim og
háflæði. “Æfin gengur rétt-
um”, en skipið rennur og heldur
stefnu. “Svo skal fram meðan
rétt horfir”, sögðu hinir gömlu
og mér er það orðtak þeirra
kært. Svo skal fram. Árdegið
kallar: áfram liggja sporin, jafn-„
vel þó slóðin verði ei bein, þar
sem um ókunna og óþekta staði
er að ræða.
Maður lítur f jöllin í f jarska en
nálægist þau ekki eftir beinni
sjónlínu, og því síður klifar þau.
Ef útsýni af þeim á að fást,
verður að leita einstiganna upp
hlíðarnar, þar til leiðin er fundin
að lokum. Þangað til er hurðu
læst, og þú “kemst aldrei meðan
þú lifir.” — Æfin hlýtur því að
ganga “réttum.”
Snúum oss þá að því sem
framundan er, og eftir megni
athugum það. Vér vitum að sú
athugun getur hvorki orðið ná-
kvæm eða löng, því skamt sjá-
um vér fram. Vér stöndum við
nýjan merkjastein, við upphaf
nýs árs. Vér sjáum hvar veg-
urinn heldur áfram en til hins
næsta merkjasteins sjáum vér
ekki. Vér fáum ekki greint,
hvort hann stendur á hæðinni
sem blánar fyrir í fjarska eða
niður í dalverpinu, hinum megin
hæðarinnar fram við hafið. Vér
sjáum heldur ekki hvort vegur-
inn er 'sléttur eða grýttur, hvort
dagleiðirnar verða langar eða
skammar, hvort vér ferðumst
sem pílagrímar næturinnar við
stjörnuljós, eða sem dagfarar
um viðhlægjandi héröð. Vér
kunnum ekki frá tíðindum að
segja, af þessari vegferð fyr en
öll er, né atburðum er gerast
kunna.
Fyrst þetta er nú svo, hvað er
það þá, sem vér vitum um þenna
næsta áfanga, og hvað er það
sem vér sjáum tíl þessa ferða-
lags? Verður það ekki næsta
lítið eða ekki neitt ?
Nei það er ekki svo lítið.
Vér vitum og sjáum það sem
mestu varðar.
Vér vitum að vér höldum á-
fram förinni og nemum hér ekki
staðar. Tíminn kallar, og vér
hlýðum tímans kalli á sama hátt
og vér höfum ávalt gert.
Vér vitum að oss hlífir hinn
sami verndarkraftur, er. varð-
veitt hefir oss fram á þenna dag,
hvort sem vér nefnum hann, eins
og Döbeln, hershöfðingi, “Alvald,
bróðir eða sigurgjafa”, eða eins
og Jesú frá Nazaret, föður eða
Guð. Nöfnin varða engu og eru
sjaldnast til annars en að deila
um. öll mannkynsæfin sýnir og
sannar, frá því fyrsta, að þessi
máttur breytist ekki. Hann er
samur í dag, í gær og alla daga.
Vér vitum að það sem tengir
mennina saman, fyrst og fremst,
er ást þeirra á lífinu, — því allir
elska þeir lífið, en það veitir
þeim sameiginlegt viðhorf —
og svo, þar næst, ást þeirra
hvors til annars.
Vér vitum, að það alt er var-
anlegt, sem andi mannsins þarf
sér til halds og trausts, svo
þenna áfangann sem hina förnu.
Og loks vitum vér, að enginn lif-
ir sjálfum sér og enginn deyr
sjálfum sér. Ef vér lifum, lifum
vér drottni, ef vér deyjum deyj-
um vér drottni, svo h’vort heldur
sem vér lifum eða deyjum þá er-
um vér drottins.
Vér vitum að vér eigum góða
vini og vér vitum að lífið er í
sjálfu sér gott.
Með þessa vissu í huga, er
oss þá nokkuð að vanbúnaði að
heilsa hinu nýrunna ári og halda
á veginn?
Vér sjáum að ferðin tekst vel.
Vér sjáum hinn mikla flokk sem
farið hefir líka braut og þessa og
vér blessum hann í huganum og
æpum með honum fagnaðar og
siguróp. Vér viljum fylgja for-
dæmi þeirra er sífelt hafa þráð
nýja tíð. Fegurð morgunroðans
heillar oss. Fram á veginum
hyllir undir svo margt. Vér þrá-
um að heyra nýtt fossahljóð,
heyra nýja sigursöngva, sjá
nýja vita brenna!
Heilsum árinu! felum alt vort
ráð Aldanna konungi, eilífum, ó-
sýnilegum, einum Guði. Honum
sé vegsemd og dýrð um aldir
alda. Amen.
Gott og gleðilegt ár, ár vonar,
trúar og kærleika!
R. P.
Samkvæmt opinberum skýrsl-
um er aðeins 4% af viðinum sem
höggvin er í Bandaríkjunum not-
aður til pappírsgerðar. 33%
eru notaðar til húsagerðar og
húsmuna, en 40% er brent.