Heimskringla - 21.05.1941, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. MAl 1941
Æfintýri ritarans
........................
Þann morgun hafði hún verið laus við
allar áhyggjur, glöð og ánægð með tilveru
sína, og hún var farin að segja við sjálfa sig,
að sér félli Stanning betur en nokkur annar
maður, sem hún hefði hitt.
Og næsta dag var hún ekki lengur frjáls
manneskja. Hún varð að taka Sala með í
reikninginn, sem lagði hömlur á frelsi henn-
ar.
Hún hafði næstum því samstundis fund-
ist hún vera umkringd af leyndardómsfullu
valdi; h^ft það á tilfinnngunni að leyndar-
dómsfull atriði væru að gerast í kring um
sig. Hún hafði farið að gruna Stanning. Gat
það verið satt, að þessi glæsilegi ungi maður
hefði boðið henni til Subasio til þess að hafa
þar njósnara, er þekti hana aftur? En hann
hafði kannske sest að í Dorflade til þess að
vera nálægt einkaritara Guntersteds og
kynnast henni. Það var óþægileg hugsun og
hún vildi ekki trúa því. Henni létti fyrir
brjósti er hún sannfærði sjálfa sig um, að
það væri ekki líklegt, því að Stanning var
kominn löngu áður en hún réðist til Gunter-
steds.
Nú var hún komin að því, að neyðast til
að velja eitt af tvennu. Hún var beðin um
að lifa á laun, blekkja foreldra sína og gerast
þátttakandi í æfintýri, sem hún vissi ekki
hvað var.
Guntersted hafði auðsæilega valið hana
fyrir verkfæri vegna þess, að hann vissi að
enginn mundi gruna hann um það. Er Stann-
ing hafði heyrt hvar hún var ráðin, hafði
hann sagt að henni mundi ekki finnast alt,
sem gerðist hjá Guntersted sem geðslegast.
Og jafnvel hafði hinn viðbjóðslegi Eccott að-
varað hana — reynt að fá hana til að yfirgefa
stöðuna.
En samt sem áður hugsaði hún alvarlega
um að leyfa þessum gamla manni að flækja
sig meira og meira í neti sinna leyndardóms
fullu athafna. Hún var i þann vegin að gang-
ast honum á hönd á þann hátt, að eigi yrði
mögulegt fyrir hana að hverfa til baka, þótt
hún óskaði þess. Nú gat hún leyst hnútinn,
en kannske ekki seinna. Hún þurfti ekkert
annað en fara til Sala og segja: “Eg get ekki
gert það, sem þér biðjið mig um. Eg verð að
láta stöðu mína eftir öðrum, sem er tal-
hlýðnari en eg. Eg verð að snúa aftur til
hins áhyggjulausa lífs, sem eg þekti áður. Eg
vil ekki lifa í eirðarleysi og ótta og neyðast
til að hugsa mig um tvisvar sinnum áður en
eg lýk upp munninum.”
Rétt á því augnabliki hefði hún getað
varpað frá sér öllu þessu. Og Evie Cutting
mundi segja með íbyggnu brosi: “Jæja, þér
tolduð þar þá ekki heldur. Mig furðar hreint
ekkert á því.” .
Alfrey varð stein hissa á því hversu
andstyggileg slík tilhugsun varð henni.
Það var eitthvað hið innra með henni —
líklegast æfintýra þráin, er Sali hafði sagt að
hún byggi yfir, sem knúði hana til að halda
áfram.
Hún var ung og eins og hann hafði bent
henni á, sinn eigin húsbóndi. Hún hafði laun,
sem voru hærri, en hana hafði nokkru sinni
dreymt um. Hún vissi að vinnuveitandinn
hafði mikið traust á henni.
Hún hugsaði um hlutskifti May, systur
sinnar og spurði sjálfa sig að, hvort hún
mundi verða ánægð með æfikjör hennar, sem
voru tiltölulega tilbreytingarlaus. Hún vissi
að hún yrði það ekki, en hún var heldur ekki
ástfangin eins og May. 1 því fólst liklega
munurinn. Hið óþekta laðaði hana, meira
að segja hafði hættan lokkandi seiðmagn, þó
ekki væri til annars en uppgötva hvernig hún
snerist við hættunni, og hvernig hún færi að
snúa sig út úr henni.
Hún hafði samúð með Guntersted. Henni
fanst hann einkennilega aðlaðandi. Hún
vorkendi honum. Hún skildi að hann hafði
einhverja byrði að bera, og nú krepti svo að
honum, að hún gat hjálpað honum.
Hún hélt ekki að hann væri vondur mað-
ur, þótt hún vissi að hann var slægur. Það
var eitthvað átakanlegt í þessari eilífu óeirð
og heilabrotum hans. Hún vissi að það yrðu
honum mikil vonbrigði ef hún brygðist hon-
um nú.
Hann treysti hjálp hennar. Það gerðu
engir aðrir. Enginn annar þurfti hennar
með, nema kannske aumingja Chawles, sem
henni þótti vænt um eins og um tryggan
hund.
Ef hún færi nú á morgun inn til Sala og
segðist ætla að gera eins og hann bað, treyst-
andi á fullyrðingu hans, að það væri ekkert
rangt, sem hún þyrfti að fremja, þá var það
hennar örugg sannfæring, að hún mundi létta
mjög af honum áhyggjunum, og hann mundi
öðlast nýtt hugrekki. Auk þess gat hún
ekki ásakað neinn nema sjálfa sig, ef nokkur
skaði skeði.
En eftir það gat hún ekki hörfað til baka.
Hún hefði stígið sporið og orðið hluttakandi
í því, sem hún skildi ekki. Hún hugsaði með
sér hversu óskaplegt það væri ef hún síðar
meir yrði óánægð. Einveran og hinn þyngj-
andi leyndardómur fyrirtækisins alt of erfið-
I ur að bera, og hlutverkin alt of erfið.
Skynsemin sagði henni að ef hún væri
ekki staðförst yrði hún ný hætta fyrir Gunt-
ersted, hvert svo sem þetta leynda fyrirtæki
var.
Hvað ætlaði hann annars að láta hana
gera? Af einhverri óskiljanlegri ástæðu
flaug hugur hennar til næturvarðarins og
konu hans, sem höfðu þjónað Keene, og sem
eftir dauða hans höfðu farið úr bænum og
flutt til Norður-Englands. Höfðu þau gert
það af frjálsum vilja, eða hafði Guntersted
álitið það heppilegra fyrir þau? Hann gat
ekki losnað við hana á þann hátt. Eini veg-
urinn fyrir hann til að vera viss um þögn
hennar var að myrða hana, svo ekkert bæri
á — láta það líta út eins og slys.
Hún var alveg viss um að þvílíkt mundi
hann aldrei gera. Hún var viss um að hún
gat verið óhrædd um líf sitt og heiður hvað
hann snerti. Að hann hafði valið hana til að
hjálpa sér stafaði af því, að engan gat dreymt
um að hún væri að hjálpa honum. Engan gat
grunað hana, en spurningin var: Hvað átti
hún að vinna?”
Það var sannsýnilegast að Stafford
Keene hefði í starfi sínu rekist á eitthvað, sem
varð honum að bana. Og hún var viss um að
hún átti hið sama á hættunni.
Og líklegast borgaði það sig ekki fyrir
hana hve há sem launin voru að setja sig í
slíka hættu.
En það voru ekki launin heldur áhættan,
sem löðuðu hana. Hún hugsaði aftur um
May í hinni tryggu höfn hjónabandsins. Hún
vissi að faðir þeirra varð glaður, þegar hún
giftist góðum manni, en honum hafði líka
þótt vænt um að mega hafa Alf heima, og
hann hafði útvegað henni stöðu hjá Gunter-
sted, sem hann virtist hafa áhrif hjá. En
hann hafði aldrei óskað eftir því, að hún
yrði einkaritari hjá Sala, og þögn hennar um
verk hennar, hafði gert hann órólegan.
Hún sá að það var skylda hennar að tala
um þetta við Sala. Það var kannske ekki
eins ómögulegt og hann hugsaði sér að grun-
urinn félli á hana.
Hún fékk ekki tækifæri að tala við hann
fyr en eftir hádegið, því að hann var á fundi,
sem var annarstaðar, en þegar teið var
drukkið gekk hún inn til hans og sagði honum
það, sem henni bjó í brjósti.
“Eg veit ekkert hvað faðir minn gerir,
því hann talar aldrei um vinnu sína,” sagði
hún. “Hann segir mömmu kannske frá því,
því það er svo ástúðlegt með þeim, en hann
segir mér aldrei neitt um það né systkinum
mínum. Eg held að hann furði sig mjög á
því, ef eg flyt til bæjarins. Hann fer að brjóta
heilann um hvað undir því muni búa. Og
haldið þér ekki að það geti orðið varasamt
fyrir yður, fari hann að rannsaka málið?”
Dauft bros lék um stóra munninn hans er
hann tók út úr sér vindilinn til að svara.
“Ef þér gangið að tilboði mínu og gerið
það sem eg óska að þér gerið, og segið mér
það ákveðið í fyrra málið, þá skal eg segja
yður, hvað þér skuluð segja föður yðar. Eg
skal ábyrgjast að hann óttist ekkert um
yður.”
Hann strauk öskuna af vindlinum og
bætti við eins og hann hugsaði upphátt:
“Hann mun aldre dreyma um að eg láti
yður gera það, sem eg ætla að fela yður.
Annar maður, sem eg nefndi það við varð
dauðhræddur. Treystið mér, Miss Carr. —
Gangið í þjónustu mina og varpið frá yður öll-
um áhyggjum, þá mun eg gera þetta eins auð-
velt fyrir yður og mögulegt er. Við verðum
fyrst að Ijúka við þessi þýðingarmiklu kapp-
mót, og svo ef við verðum ásatt, mun eg senda
yður til að reyna hið fyrsta æfintýri yðar.
Það er býsna freistandi, eða hvað?”
Alfrey dró andann djúpt. Hann vissi,
þessi gamli Gyðingur, hvernig hann átti að
freista hennar. Eftir stutta þögn bætti hann
við:
“Eg er að búast við breytingu í þessu
máli. Eg veit ekki með vissu hvenær hún
verður, en þegar það verður, þarf eg að hafa
umboðsmann minn til taks. Já — vel á
minst. Þér gerið svo vel og segið engum frá
því að eg ætli að vera við tennis kappmótið.”
Hún hneigði sig alvarleg á svip.
“En eg verð að tala við yður þegar þér
komið. Á eg ekki að sýna yður þennan
mann, hann Stanning?”
“Nei, það held eg ekki,” svaraði hann
hægt með hásu röddinni sinni. “Eg hugsa
að eg geti þekt hann hjálparlaust. Ef þér
rekist á mig af tilviljun, neyðist til að taka
eftir mér, eða ef einhver bendir yður á mig,
þá látist þér verða forviða, að eg skuli vera
þarna. Þér skuluð spyrja hvað eg muni vera
að vilja þarna. Eg býst við að móðir yðar
verði þar?”
“Já, og pabbi verður þar líka einhverja
stund.”
“Gott er það. Eg ætla að tala við Mrs.
Carr. Það er ýmislegt, sem eg þarf að segja
henni um dóttur hennar,” sagði hann bros-
andi. “Verið þér nú sælar, og svarið mér á
réttan hátt í fyrramálið. Þér vitið ekki hve
innilega eg óska þess að þér verðið við ósk
minni, og segist geta hjálpað mér.”
Er Alfrey hraðaði sér til stöðvarinnar
hugsaði hún um þessi orð. Hana grunaði
það sterklega, að Sala þyrfti mjög á hjálp
hennar að halda. Hana langaði til að reyna
það, fyrst hann hugði hana færa til þess.
Hún stóð á stöðvarpallinum og beið eftir
lestinni, þegar Stanning kom til hennar.
“Það var þó gott að eg hitti yður. Það
ber nú ekki oft við nú orðið. Við ferðumst
saman heim?”
“Já, ef þér lofið að þegja meðan við för-
um í gegnum göngin. Mér er ómögulegt að
æpa þegar eg tala.”
“Auðvitað skal eg fara að óskum yðar,”
sagði hann mjög stimamjúkur og fylgdist
með henni.
Þau settust á bekk fyrir tvo. Hann
kveikti í vindling og tók upp blað, eins og
hún væri yfir höfuð ekki tli. En hún vissi
samt mjög vel að hann var þarna. Hún fann
hinn þróttmikla handlegg hans við öxl sína,
fann eins og straum af eirðarlausum þrótti
streyma frá honum — aðdráttarafl ungs fólks
er það er nálægt hvort öðru.
Það voru margar ástæður fyrir því að
Alfrey hafði ekki gaman af bókinni sinni í
þetta sinn á meðan þau óku í gegn um göng-
in. Þau komust brátt út úr bænum, út í
hreint loft, þar sem sólskin og grænka sum-
arsins skiftust á, og þá rendi hún við og við
augunum á laun á blaðið hans. Þar sá hún
langa grein um póstþjófnað, sem hann virtist
lesa með mikilli áfergju. Er hann hafði lesið
nákvæmlega alt, sem ritað var um málið í
kvöldblaðinu, tók hann um Kveldfréttirnar
og leitaði upp þann stað í blaðinu, sem sagði
frá þessum sama viðburði. Hann las um
þetta í þriðja blaðinu, og sagði svo að annað
eins og þetta gæti ekki komið fyrir ef þeir,
sem með póststjórnina færu kynnu starf sitt.
Nú voru þau komin út í dagsljósið og
hreint loft streymdi inn í vagnana, og bað
Aflrey hann þá að lofa sér að líta á það, sem
hann hefði verið að lesa.
“Einkennilegur þjófnaður, finst yður
það ekki? Eg sá það í blöðunum í gær, að
ábyrgðarbréf hefðu ekki verið snert, en aug-
lýsingabréf tekin, það voru einhver sýnis-
horn í þeim, eða hvað?”
“Það virðist vera svo. Það er einkenni-
legur þjófnaður eins og þér segið. Og það
allra merkilegasta er, að bréf þessi, eftir að
hafa verið rifin upp og rannsökuð, hafa síðan
verið afhent eigendunum. Þjófurinn var auð-
sægilega að leita eftir einhverju dýrmætu,
sem hann hélt að hefði verið fólgið í þessum
bréfum. Eg er bara að hugsa um, hvað það
var, sem hann bjóst við að finna þarna, og
hvort þeir fundu nokkuð. Það virðist ekki
vera ljóst hversu mörgum bögglum var stolið.
Öll ábyrgðarbéfin komu til skila, þótt þau
gerðu það ekki sama daginn. Engin kæra
virðist hafa komið fram um að þeim hafi
verið stolið. . . En nú verðum við að tala um
eitthvað skemitlegra. Það er svo langt síðan
við höfum sést. Þér gleymið sjálfsagt ekki
veizlunni minni á laugardaginn eftir kapp-
mótið.”
“Nei, það megið þér reiða yður á að eg
geri ekki. Það er ekki talað um annað i öllu
Dorflade. Eg vissi ekki að þér hefðuð þegar
búið húsið yðar húsgögnum. Þér hafið vissu-
lega látið hendur standa fram úr ermum. En
hvað segja þjónarnir yðar um að þér haldið
slíka veizlu strax? Hvernig gátuð þér haft
alt tilbúið fyrir slika veizlu?”
“Ó, það var ekki mjög örðugt. Því sjáið
þér til, eg hefi ekki nógu mikla búslóð til að
hafa svona margt fólk í boði mínu. Þessvegna
lét eg Mavers sjá um það alt saman. Móðir
yðar sagði mér, að allir sem sneru sér til
hans yrðu ánægðir með viðskiftin. Eg hefi
sjálfur séð um matseðilinn og formaður stofn-
unarinnar segir mér að brytinn sé óviðjafnan-
legur. Eg vona því að veislan takist vel. Eg
hefi því ekkert annað að gera en taka við
yfirhöfnum kvenfólksins.”
“Það á að verða svona hátíðlegt! Eg
hlakka til. Og líka til kappleiksins. Alla
næstu dagana fæ eg leyfi til að fara fyr heim
en ella, og því hefi eg betri tíma til að undir-
búa mig og æfa.”
“Það var víst ekki nauðsynlegt. Þér
sigrið áreiðanlega hvort sem er. Evie og eg
höfum enga von um að sigra yður,” sagði
hann og stundi við. Það var heimska af
mér að taka hana fyrir félaga minn, en í sann-
leika sagt hélt eg að hún léki betur en hún
gerir. Hún reynir ekkert að herða sig og
einn get eg ekki sigrað.”
“Hún herðir sig kannske á laugarardag-
inn.”
“Kannske, en eg er vondaufur um það.
Þetta hefði verið alt öðruvísi hefði eg verið í
félagi við yður. Þá hefðum við þjappað að
þessum höfðingjum frá Goverlands. Chawles
er ekki nógu öruggur.”
“Eg held að þér gerið of lítið úr honum.
En hvað sem því líður reynum við það, sem
við getum,” sagði Alfrey. “Eg vona að við
verðum ekki klúbbnum til minkunar.”
Og þegar þetta er búið getið þér tekið
öllu rólega um tíma. Viljið þér ekki borða
með mér miðdegisverð einhverntíma í næstu
viku, og svo getum við farið til Kino á eftir?
Eg vona að þér segið já. því nú hefi eg verið
góður og lofað yður að vera í friði langa
stund.”
“Þakka yður kærlega fyrir,” sagði hún.
“En eg get samt ekki játað þessu ákveðið
núna. Það verður mikið að gera á skrifstof-
unni í næstu viku, og eg verð kannske að
vinna eftirvinnu. Get eg sagt yður frá því á
laugardaginn?”
“Eg verð að láta mér nægja það. En
gerið svo vel og reynið alt sem þér getið að
koma.”
Hann reis úr sætinu áður en lestin hægði
á sér og hjálpaði hann Alfrey niður úr lest-
inni. Þá kom Chawles hlaupandi búinn ten-
nisfötum með skó og net Alfrey með sér.
“Hæ!” kallaði hann. “Eg vonaði að þú
kæmir með þessari lest. Eg hefi súpudisk og
einhverja aðra næringu handa þér í klúbbn-
um, og þú hefir fengið leyfi heima til að
koma ekki til meðdegisverðarins. Kom eg
ekki þessu öllu heldur vel fyrir?”
“Ágætlega!” svaraði hún mjög ánægð.
“Og eg verð að fara heim og klæða mig,”
sagði Stanning og gretti sig. “Einhver verð-
ur að vinna, og hvað það kostar mann, hefir
læknislærlingur eins og þú enga hugmynd
um, minn kæri Chawles.”
15. Kap.—Sigur.
Veðrið var ljómandi þegar hinn mikli
dagur rann upp. Það var ekki alt of heitt og
golan var alveg mátuleg.
Alfrey hafði haft frí allan daginn og var
nú í essinu sinu. Þau Chawles áttu bara eftir
að sigra tvö pör, áður en þau urðu að reyna
sig í úrslita sennunni.
Hún var líka ánægð yfir því hvernig
Sali hafði tekið svarinu, sem hún gaf honum,
er hún að síðustu tók tilboði hans. Það hafði
snert hann svo mjög að tárin komu fram í
augu hans.
“Eg get ekki kyst yður eins og mig lang-
ar til að gera, og þér segið að eg megi ekki
gefa yður gjafir, svo eins og stendur get eg
ekki sýnt yður þakklæti mitt á neinn hátt.
En yður er óhætt að trúa því að eg er þakk-
látur, og einhverntíma fæ eg sjálfsagt tæki-
færi til að sýna yður það. Fáið yður nú sæti
og drekkið með mér eitt staup af kampavíni,
þótt þér séuð annars svo frábitin vínnautn.
Við verðum þó að minsta kosti að drekka
skál hvort annars og óska hvort öðru til
hamingju.”
Þegar Alfrey lét þetta eftir honum líka,
sagði hann henni frá áætlun þeírri er hann
hafði gert daginn áður.
Við nánari íhugun hafði hann komist að
raun um, að hin fyrri áætluni hans dugði
eigi. Það varð að koma með betri ástæður
fyrir því, að Alfrey flytti til bæjarins, án
þess að vekja grun fólksins síns og vina
sinna. Þegar hann nú kom með hina nýju
ráðagerð féll henni hún miklu betur.
“Þegar eg kem á kappmótið á morgun
vonast eg til að fá samþykki móður yðar,
en munð eftir því,” sagði hann “að verða
mjög forviða er þér sjáið mig þar.”
Alfrey létti mjög fyrir brjósti þegar úr
þessu var ráðið á svona góðan hátt. Vegna
þess gat hún áhyggjulaus gefið sig með lífi
og sál við kappleiknum, sem hún annars
hefði ekki getað gert.
Tennisleikendur klúbbsins og hinir
mörgu áhorfendur voru glæsileg sjón, og
áhugi fyrir leiknum jókst ekki lítið við það,
að Mr. Dalton hafði gefið óvenjulega há
verðlaun þeim, sem sigruðu.
Stanning og hans félagi höfðu beðið
ósigur daginn áður og voru því ekki með í
leiknum. En Stanning lék í kappleik þeim,
sem var einungis fyrir karlmenn, og Evie
Cutting hafði komið til að sjá hann vinna.
Alfrey hafði neyðst til að bjóða ungu
stúlkunni heim kvöld eitt, því að hún virtist
hvergi eiga höfði sínu á að halla. Þessvegna
hafði Evie kynst Carrs fólkinu, sem fanst
hún vera yndsleg stúlka. Hún hafði líka
reynt alt sem hún gat til að láta því lítast
á sig, því að hún var ekki lengi að komast að
því, hvaða álit fólk þar í grendinni hefði á
Carrs fólkinu.