Heimskringla - 11.06.1941, Blaðsíða 6

HEIMSKRINGLA
6. SÍÐA
♦■BnaniDiiimiiiiiinraiimiiiiniiiMiiiHiinHiimiiiiiaiiiiiiiiniinmiMiiiiiiaiHHraniinimmHiw
I Æfintýri ritarans j
1 i
^iiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiioiiiiiiiiiiiiai...iiiiiiu..
“Eg er eitthvað svo undarleg í höfðinu.
Kannske það sé Chartreuse vínið eftir alt
saman. Eg þoldi það kannske ekki eftir alla
áreynsluna í dag,” sagði hún aumkvunarlega.
Hann lagði handlegginn yfir herðar
hennar og dró hana að sér og bað hana með
lágri rödd að hvílast upp við sig, og þegar
hann hafði hagrætt svæflunum ennþá betur
í kring um hana fór hann að hvísla að henni
innilegum ástarorðum.
Alf lét hann halda áfram fáein augna-
blik, en þegar hann ætlaði að kyssa hana,
sleit hún sig lausa og settist upp hlægjandi.
“Mér líður miklu betur núna. Það er
sjálfsagt meðferðinni að þakka,” sagði hún
glaðlega.
“Eg veit hvers þér þarfnist,” svaraði
hann samstundis. “Eg er líka ör, en bara af
gleði, eftir að hafa fengið að heyra, að þér
eigið ekki lengur að leika það niðrandi hlut-
verk að vera vinnukona hjá Sala gamla. Þér
getið ekki ímyndað yður hve sú umhugsun
hefir pínt mig. Eins og þér vitið, hefir Evie
Cutting sagt mér hvað það fól í sér, og hugsa
til þess að þér . . . það kom blóðinu til að
sjóða í æðunum á mér.”
Alfrey reis úr sæti sínu, hún hristi sig og
horfði alvarlega á hann og sagði:
“Evan Stanning mér fellur mjög vel við
yður, en það gerir mér ekki lengur nema að
þér gangið að einu skilyrði, sem eg set. Gerið
svo vel og hættið að taia þessa heimsku um
Mr. Guntersted. Hann er mjög viðkunnan-
legur gamall maður, og eg get sannfært yður
um, að staðhæfingar yðar eru algerlega
gripnar úr lausu lofti. Mér leiðist alt yðar
rugl um hann, og við getum ekki haldið á-
fram að vera kunningjar nema að þér lofið að
þetta umræðuefni liggi í þagnargildi í eitt
skifti fyrir öll.”
Stanning varð steinhissa. Hann reis á
fætur og sagði með rómi er lýsti því hve
þetta særði hann.
“Mér þykir slæmt ef umhyggja mín fyrir
yður hefir leitt mig feti framar en skyldi.
En þrákeltni mín í þessum efnum ætti að
færa yður heim sanninn um það hvaða til-
finningar eg ber til yðar — hve heitt og inni-
lega eg elska yður. Eg get aðeins beðið yður
afsökunar og lofa að eg í framtíðinni skal
ekki sýna þær tilfinningar, sem mér er ósjálf-
rátt að búi mér í brjósti.”
“Heilla drengurinn,” svaraði hún í
spaugi. “Mér þykir vænt um að þér gáfuð
mér tækifæri til að segja það, sem mér bjó í
brjósti. Og með yðar leyfi ætla eg að benda
yður á, að Miss Cutting hefir. gefið yður
ranga hugmynd um Mr. Guntersted — þótt
hún vitanlega hafi gert það óviljandi. Ef
þér viljið vita skoðun mína um félagið, þá
er hún sú, að því sé ágætlega stjórnað og
allir forstjórarnir eru menn, sem reyna eftir
mætti að vera réttlátir gagnvart starfsfólk-
inu. Nú þegar þér vitið þetta hve illa mér
fellur það, þá veit eg að þér í framtíðinni
talið ekki illa um það í mín eyru. Er ekki
svo?”
Þau sátu þegjandi stundarkorn og Stan-
ning reyndi að lesa í augum ungu stúlkunnar
þarna í myrkrinu undir trjánum. Danslagið
barst þangað til þeirra, dauft en laðandi.
Sumargolan þaut mjúklega gegn um skóg-
inn. En Stanning vissi að sér hefði mis-
hepnast og hann skildi ekki hversvegna.
Engin vinkona hans hafði staðist hinn gör-
ótta drykk, sem hann hafði byrlað þeim og
sem hann nýlega hafði gefið Alf. En það var
árangurslaust að íhuga það frekar nú, heldur
bara að nota stundina eins vel og unt var.
Hann varð að dylja gremjuna og sannfæra
hana um að hann væri reiðubúinn að lofa
hverju, sem hún óskaði, til þeSs að hún
skyldi framvegis hugsa vel til hans. Hann
leitaði eftir réttum orðum til að sannfæra
hana um þetta.
“En hvað eg hefi verið flónskur,” sagði
hann um síðir. Fyrirgefið mér, Alf. Þrátt
fyrir alla mína viðkynningu af yður, hefi eg
skipað yður á ranga hyllu. Þér skiljið
hvernig á því stendur. í mínum augum eruð
þér ekki skrifstofu stúlkan, en aðeins kona,
og sem slík fyllið þér huga minn framar öll-
um öðrum. Mér skilst nú að yður muni hafa
þótt eg flónskur og viljað sletta mér fram í
það, sem mér ekki kom við. En eins og þér
sjáið hefir málið tvær hliðar, og eg hefi gleypt
alt sem Evie hefir sagt mér. Þegar alt kemur
til alls, hefir hún gefið mér aðra hugmynd
um hvernig hún fór úr vistinni, en eg hefði
fengið, hefði eg þekt samverkamenn hennar.
Eða hvað haldið þér?”
Þetta var svolítill krókur sem hann hélt
að hann veiddi mikið á, en honum brást boga-
listin.
“Eg veit ekkert um það,” svaraði Alf
Strax. “Og mér kemur ekkert við um það
heldur, þótt þér hafið auðvitað áhuga fyrir
því. Aðal atriðið fyrir mér er þetta, að þér
hættið að níða vinnuveitanda minn og spyrja
mig um vinnu mína. Hvernig félli yður ef eg
væri stöðugt að yfirheyra yður um hvað þér
gerið og hvert þér farið og hvernig yður
l kemur saman við ungu stúlkurnar á skrifstof-
unni yðar og því um líkt?”
Hann hló.
“Það væri ekki yður líkt — þótt eg hefði
ekkert á móti því að segja yður hvað sem
væri, svaraði hann eins og utan við sig. En
hvað áttuð þér við með að málefni Evie Cut-
ting væru mér áhugamál? Þér hljótið að vita
betur. Þér vitið hversvegna eg settist að hér
í Dorflade. Þér vitið að það er aðeins ein
manneskja hér sem eg hefi áhuga fyrir. Æ,
ástin mín fyrirgefið mér ef eg hefi gengið of
langt — ef eg hefi hrekt yður, áður en þér
eruð vissar um yðar eigin tilfinningar — ef
eg hefi látið í ljósi of fljótt það, sem mér bjó
í brjósti.”
Já, það sem honum bjó í brjósti. Það
hafði hann ljóslega sýnt, betur en hann
sjálfan grunaði. Alf fanst hún vera særð
holundar sári. Öll gleði hennar og sálarjafn-
vægi var horfið. En hún varð auðvitað að
segja að hún hefði fyrirgefið honum. Hún
gat ekki lengur hlustað á að hann fullvissaði
hana um ást, er hún vissi að það var ósatt.
“Við skulum ekki tala meira um þetta
núna Evans,” hagði hún. Komið við skulum
fara að dansa með hinu fólkinu. Ef nokkuð
var að fyrirgefa, þá er það gleymt.”
“Þér segið það,” sagði hann og kom nær.
“En það virðist sem þér meinið ekkert með
því. Eg hefi skriðið í duftinu fyrir yður, og
mér finst að þér ættuð að gefa mér einhverja
sönnun fyrir fyrirgefningu yðar — sönnun
þess að þér meinið það í raun og veru. Æ
verið miskunnsamar, Alf, og vísið mér ekki
burtu, bara af því að eg var í huganum
órólegur yðar vegna, og bar velferð yðar
fyrir.brjósti. Kystu migjitla nornin þín, gefðu
mér friðarkossinn, svo að eg viti, svo að eg
skilji . . .”
Hann lagði handleggina utan um hana
og þrýsti henni að sér, áður en hún skildi
hvað hann ætlaði sér. Hún var sér meðvit-
andi hvílíkt aðdráttarafl hann hafði, en hún
vissi líka að hann var ekki hreinskilinn.
“Sleppið mér, Evan,” sagði hún í skip-
andi rómi. Eg vil ekki að þér kyssið mig.
Eg er ekki í þeirra hópi, sem láta hvern sem
er kyssa sig. Það ættuð þér að vita.”
“Og þér ættuð að vita að eg er í þeirra
hópi, sem kyssa. Og ef þér vitið það ekki,
skal eg sýna yður það.”
Hm!
Hljóðið kom úr nándinni og svo óvænt
að handleggir Stannings hnigu niður, eins
og þeir hefðu verið opnaðir með töfrasprota.
Enginn sást milli dökkra trjánna, en einhver
sagði í mjög undirgefnum rómi:
“Afsakið, eg sé ekkert í þessu myrkri
hverjir eru þarna, en eg væri þakklátur ef þið
gætuð sagt mér hvar Mr. Stanning er. Eg
hefi verið beðinn að finna hann.”
Það var Wilson, brytinn, sem var að
tala.
“Hvað viljið þér mér?” spurði Stanning
reiðulega og gekk fáein fet fram til mannsins,
sem rétt sást móta fyrir milli trjánna.
“Miss Cutting sendi mig til yðar, herra.
— Þeir vita ekki hvað á að gera við
marglitu ljóskerin í forstofunni, þau eru fyrir
dans fólkinu, herra, og hana langaði að
vita . . .”
Staning gekk til Alf. “Bíðið hérna í tvær
mínútur, og þá þarf ekki þetta flón að vita
hver það er, sem er hérna með mér. Eg kem
svo aftur og sæki yður,” sagði hann.
Alf svaraði ekki. Hún hneig bara niður
á bekkinn eins og hún samþykti það, sem
hann sagði, en hann flýtti sér í burt. Hún
heyrði fótatak hans á mölinni þegar hann
gekk heim að húsinu. Strax og hann var far-
inn reis Alf úr sæti sínu og gekk rólega í sömu
átt. Hún kom út úr dimmum skóginum og út
í rjóðrið, er átti einhverntíma að verða að
garði með tímanum, og sá brytann standa og
bíða eftir að hún færi fram hjá. Hana lang-
aði ekkert til að tala við Eccott eða láta sem
hún sæi hann, og sér til mestu undrunar
skildi hún er hún kom nær, að það langaði
hann ekki til heldur.
Augu hans lýstu engri hugsun er hún
gekk framhjá honum. Hann vildi auðsæilega
sannfærast um að hún færi inn og biði ekki
eftir Stanning úti í skóginum. Hann vildi
henni ekkert annað. Hvernig það atvikaðist
að hann var í Míluhúsinu, var henni óráðin
gáta. En framkoma Stannings hafði sannað
að ekki var vanþörf á nærveru hans.
18. Kap.—Uundirbúningur.
Fyrsta verk Alfrey næsta morgun er hún
hitti húsbónda sinn, var að spyrja hann hvort
hann hefði þekt Evan Stanning á laugardag-
inn. Sali sat við skrifborðið sitt. Hann var
'bókstaflega öskugrár í framan. Augna-
hvarmarnir voru rauðir eins og hann hefði
ekkert sofið, og allur svipur hans bar vott
um að hann var vondaufur, en ekki uppgef-
inn. Hún sá það strax, þótt hann væri dauf-
ur í dálkinn, var hann ekki á því að gefast
upp, hvað sem það kostaði.
“Já, barnið mitt, eg þekti hann aftur,”
svaraði hann rólega. Hann er einn vorra
slægustu andstæðinga og hann þekkir yður
og þykist vera hrifinn af yður, það er næst-
um það versta, sem fyrir gat komið.”
Alf settist í hið venjulega sæti sitt og
horfði alvarlega á yfirmann sinn.
“Þýðir það að þér getið ekki látið mig
vinna að þessu?” spurði hún hikandi og varð
forviða yfir vonbrigðunum, sem þessi hugsun
vakti hjá henni.
Sali svaraði dauflega:
“Annaðhvert það, eða eg. verð að stefna
yður á móti honum. Hingað til hafa þeir
Eccott og hann háð einvígið. Ef Eccott gæti
nú fengið ýður fyrir semherja, væru það
tveir á móti einum. Það eru ljótu vandræðin
að yður skuli falla svona illa við hann, og
ekki geta komið saman við hann.”
Alf svaraði ekki strax en spurði svo:
“Var það einhver alvarleg hætta sem hann
— Mr. Eccott — bjaragði mér frá á laugar-
daginn?”
“Alvarleg? Já, eg hefði nú sagt það.
Það er til lyf eitt, sem eg vil ekki segja yður
nafnið á, en hefir þau áhrif að það stígur til
höfuðsins og sviftir þann sem neytir þess
allri ábyrgðartilfinningu. Undir áhrifum eit-
urs þessa hefðuð þér svarað hiklaust öllum
spurningum h^ns. Þér munduð hafa gert alt
sem hann bað yður um, og þegar þér hefðuð
verið með sjálfri yður aftur, munduð þér hafa
skelfst yfir því, sem þér hefðuð sagt og gert.
En þá hefði það verið of seint.”
“Og Mr. Eccott bjargaði mér frá þessu?”
“Já, hann segir að þér vissuð að hann
lék brytann í veislunni. Stanning gaf hon-
um þetta fallega vín áður en gestirnir komu,
og sagði að það væri fornt, og fágætt vín,
sem ætti bara að gefa yður, honum sjálfum
og Stuart. Eccott tók yðar skamt í lítið glas
og sendi mér það til að láta rannsaka það.
Stanning smakkaði á sínu glasi til þess að
fullvissa sig um, að þér hefðuð fengið rétta
meðalið, en til að vera ennþá vissari reyndi
hann að koma yður til að drekka úr sínu
glasi lika. Þegar þér vilduð ekki gera það
helti hann því niður.”
“Já, þetta er satt. Og hann fór með mig
út í skóg á bak við húsið, þar sem enginn gat
heyrt til okkar eða séð okkur, og gerði sig
mjög ástúðlegan, þegar Mr. Eccott kom mér
til hjálpar á ný — hann var góður. Eg
neyðist líklega til að skifta skoðunum á
honum.”
Sali sat í djúpum þönkum.
“Að Stannig læst vera hrifinn af yður og
Eccott heldur að hann sé það í raun og veru
— gæti orðið okkur til gagns, ef eg vildi
láta yður hætta hverju sem væri. En eg get
ekki fengið mig til þess. Ef eitthvað kæmi
fyrir yður, vinur minn litli, hefði eg sam-
vizkubit það sem eftir væri æfinnar.”
“Já, mér finst að eg sé farin að eiga
ýmislegt í hættunni,” sagði Alfrey.
“Já, það er satt. En eg hugga mig við
það, að slíkt óþverrabragð verður ekki leikið
aftur, því að Eöcott kom því svo sniðuglega
fyrir, að Stanning hélt að þér hefðuð drukkið
vínið, en að þér þolið svo mikið að það hpfði
ekki haft hin tilætluðu áhrif. Eccott neydd-
ist til að láta Stuart tæma sitt glas. Annars
hefði Stanning grunað brögð væru í tafli.”
“Já, Chawles var heldur en ekki grogg-
aður. Eg hefi aldrei séð hann svo fullan. En
allir urðu það þegar leið á nóttina, svo að
það var ekki tekið eftir því eins vel og annars
hefði verið. Eg held að einhverjir vinir hans
hafi farið heim með hann. Eg fór heim með
Doltons.”
“Já, þessvegna held eg að Stanning reyni
ekki aftur að gera yður drukna. Hann reynir
eitthvað annað, hvað það verður veit eg ekki,
en eg hugsa samt að hann reyni eitthvað
nýtt. Þér verðið betur geymdar í Fulcher
stræti, en í nokkrum öðrum stað næstu dag-
ana. Það er að segja láti eg yður ekki hverfa
að yðar fyrra starfi og þér gleymið svo öllu
þessu leynibruggi, sem við höfum ráðgert.”
“Þér ráðið þessu auðvitað, Mr. Gunter-
sted. Þér vitið hvað það er, sem þér ætluð-
uð að láta mig starfa, en eg ekki. Og þess
vegna veit eg ekki hvert eg væri fær um
það. Það væri fífldirfska af mér. En eitt get
eg sagt, og það er þetta, að eg er ekki
hrædd. Eg skal halda áfram ef það er eg,
sem ráðagerð yðar byggist á. Eins og yður
mun vera Ijóst þá er mér nú orðið persónu-
lega illa við Evan Stanning, og af því leiðir
að mig langar sjálfa til þess að eyða ráðum
hans og sigra hann. Og ef þér haldið að eg
geti það, þá lofið mér að reyna það.”
WINNIPEG, 11. JÚNl 1941
“Er yður í raun og veru alvara? Eruð
þér albúnar að halda áfram ef eg vil það?”
“Já, það er eg,” svaraði hún ákveðin.
“Eg hefi ákveðið það, og það, sem kom fyrir
á laugardaginn styrkir þá ákvörðun. Því er
þannig varið.”
“Eccott sýndist að þér væruð alveg dá-
samlegar á lauagrdaginn var — voruð á
verði allatíð, en án þess að láta það nokk-
urntíma sjást. Hann furðaði sig mjög á
sjálfstjórn yðar. Við skulum þá halda áfram
með það, sem við höfum ákveðið,” sagði hann
léttari í skapi. “Fyrst af öllu verð eg að
kynna yður Mrs. Tripp. Hún er skynsöm
kona. Eg er viss um að yður fellur hún vel.
Hún þekkir engan mann hér um slóðir, svo að
henni veitist auðvelt að hlýða boðum minum
að vera þagmælsk.”
Á meðan hann mælti á þessa leið reis
hann úr stólnum og opnaði féhirsluna. Er
Alfrey sá hvað hann ætlaði að gera, sagði
hún um leið og hún skaut slagbröndunum
fyrir hurðirnar.
“Látið mig gera þetta alt, taka lyklana
líka,” og hann svaraði:
“Já, hérna er lykill. Eg hefi látið búa
hann til handa yður, og hann verðið þér ætíð
að bera með yður, en ekki þannið að það sé
auvelt að ná honum af yður.”
Þegar þau höfðu farið ofan leynistigann
og voru komin inn í íbúðina, sem hún átti að
búa í, sá hún sér til mestu undrunar að alt
var tilbúið. Hún þurfti aðeins að taka við
henni. Rúmið var uppbúið og handklæði í
baðherberginu. Á borðum og hyllum stóðu
blóm. Guntersted þrýsti á bjölluhnapp og
innan stundar kom mamma Berts inn. Hún
var ekki fögur, en hreinleg og skynsamleg á
svipinn og hæg í framkomu. Hún var fyrir
innan fertugt. Svipur hennar var hreinskil-
inn og hún horfði rannsakandi á Alfrey eins
og hún ætlaði að skapa sér skoðun á henni,
hverskonar húsmóðir hún væri.
Alfrey sagði strax að þar sem Bert og
hún væru svona góðir vinir, þá gæti hún
ekki skoðað móðir hans ókunnuga sér, og
rétti henni vingjarnlega hendina. Mrs. Tripp
leit út fyrir að vera ánægð, en hún sagði ekki
neitt. Hún sagði Alfrey að flutningurinn
væri kominn og bað um lyklana til að opna
kisturnar. Og er hún hafði fengið þá fór hún
hljóðlega burtu.
Á skrifborðinu fann Alfrey alt, sem hún
þurfti til að vinna hina venjulega morgun
vinnu sína og bréfin. Hún horfði undrandi
á Guntersted að hann skyldi hafa gert þá
ívrirhöfn að bera þau þangað niður. En hún
sagði ekkert.
Hann settist við hlið hennar meðan hún
opnaði bréfin og las þau fyrir hann. Þegar
því var lokið, sagði hann henni að hún skyldi
skrifa móður sinni og segja, að hún yrði
næstum strax að ferðast til Vínarborgar fyrir
félagið. Og þar sem hún sennilega gæti ekki
vitað hve lengi hún yrði, þá þyrftu bréf til
hennar að vera send hingað á skrifstofuna.
Hún mundi kannske ekki búa á gistihúsi,
heldur hjá einhverjum forstjóranum þar.
Alfrey hraðritaði bréfið, sem Guntersted
las fyrir, og þegar því var lokið, spurði hún
rólega:
“Á eg í raun og veru að ferðast til Vínar-
borgar?”
“Nei, hreint ekki. Hvorki núna í vikunni
né seinna, en það getur verið að þér ferðist
bráðlega og fyrirvaralaust til Röuen.”
“Til Rouen!”
“Já, hafið þér nokkurntima komið þang-
að?”
“Einu sinni. Eg heimsótti þangað einu
sinni skólasystur mína.”
Hann varð áhyggjufullur á svip.
“Þekkir einhver yður þar?”
“Nei, nei, vinir minir eru fluttir þaðan.
Eg held þeir búi nú í Grenoble. Sonur þeirra
er kennari við háskólann þar.”
“Það er vissara,” sagði hann eins og
hugsandi. “Það er ekki líklegt að ein fjöl-
skylda, sem þér þekkið rekist á yður þar, en
samt er það ótrúlegt hve atvikin geta stund-
um leikið á mann.”
“Eg var þar bara í viku fyrir þrem árum
síðan. En eg þekki samt bæinn vel. Það er
ætíð þægilegra að koma ekki í bráð ókunn-
ugan stað.”
“Það er satt.”
Hann stóð á fætur og fór að ganga fram
og aftur um gólfið. Skrifari hans sá það betur
en nokkru sinni fyr, að hann var í mjög
mikilli geðshræringu. Að síðustu sagði hann
eins og hikandi:
“Eg hefi hugsað mér að æfa yður smám
saman í þessum utanlands ferðum. Það kemur
stundum fyrir að eg verð að senda áreiðanleg-
an sendiboða til að fá upplýsingar. Eg hefi
hugsað mér að láta yður fara slíka ferð. En
atvikin haga því nú þannig, að þér verðið
kannske að fara í öðrum erindum. Hum-
hprey gerir aldrei neitt hugsunarlaust. Það
er mér óhætt að fullyrða. En nú hefir hann
hert svo á málinu, að það hlýtur að skríða
bráðlega til skarar, og það innan fárra daga.