Heimskringla - 27.08.1941, Page 6

6. SÍÐA
HEIMSKBINGLA
WINNIPEG, 27. ÁGÚST 1941
•S>3iiiiiiiiiiiic3iiiiiiiiiiiic]iiiiiiiiiiiiciiiiiiiiiiiiimtnmiiiiic3iiiiiiiiiiiic]uiiiiiiiiii£3iiiiiiiiiiii[]iiiiiiiiii4k
|
\ Æfintýri ritarans j
................................
Og nú” — röddin varð ennþá lægri og einhver
hreimur í henni náði til tilfinningu Alfrey
eins og sérstakir tónar á fiðlu — “nú þegar
eg hefi fórnað öllu til að ráða niðurlögum
þess manns, sem níddist á mér hefir þetta
hent mig í eitt skifti fyrir öll.”
“En hvervegna?” spurði hún og reyndi
að stæla sig, er hún fann hversu hjartað
barðist i brjósti hennar. — “Hversvegna
núna? Eg er ekki ólík öðrum stúlkum. Eg
er alveg eins og hinar ungu stúlkurnar.”
“Hvað gerir það?” sagði hann rólega og
ákveðið. “Þér eruð sú, sem hefir kent mér
skilning þess að lifa, kent mér hvaða tilfinn-
ingar það eru, sem blunda í djúpi sálarinnar
— hvað liggur til grundvallar og á bak við
líkamlegar tilfinningar—kveikt Ijósið sem.
“Ó,” mælti hún í mikilli geðshræringu.
“Hvers hlýtur eigi sá að væntast til endur-
gjalds, er þannig gefst upp skilyrðislaust.”
“Já, það er rétta orðið,” hvíslaði hann
næstum. “Og eins og gjöfin er svo skal gjald-
ið vera — það er það sem maður vonast eftir.”
“Þér vitið — gerið þér það ekki — þér
vitið að þannig eru ekki mínar tilfinningar,.
Eg hefi ekki gefið sjálfa mig. Eg gefst ekki
á yðar vald skilyrðislaust.”
“Nei, eg veit það. Þér eruð ekki komin
svo langt. En ef eg hefi rétt fyrir mér — eg
á við, að ef forlögin hafa ákveðið yður handa
mér, hugsa eg að svo verði einhverntíma, ef
kringumstæðurnar leyfa mér einhverntima
að biðja yður að verða konan mín. Þér gæt-
uð kannske meira að segja staðist að horfa
á mig í þessum skrípabúningi, sem eg er nú
í — ef við gætum nú til dæmis unnið þessa
baráttu — sigrum.”
Hún dró djúpt andann.
“Ef við sigrum, þá segi eg já.”
28. Kap.—Arösin.
Næsta dag var ekkert sólskin, þegar
lestin frá Folkstone rann inn á Victoríu-stöð-
ina í London. Hún kom á réttum tíma af því
svo hafði verið gott í sjóinn og líka höfðu
farþegarnir verið fáir.
Snotur hjúkrunarkona steig niður úr
einum vagninum og stóð með þungt veski í
hendinni og litaðist um, eins og hún væri að
horfa eftir einhverjum.
“Nei, Miss Carr, þetta kom mér á óvart!
Þér eruð þá orðnar hjúkrunarkona?”
Unga stúlkan rétti úr sér og horfði á
hann kuldalega og þurlega í gegn um lituðu
hornspangagleraugun.
“Þér fahið viltur vegar, herra minn,”
sagði hún og benti í ákafa ökumanni, sem
kom í áttina til hennar. “Eg heiti Cochet.”
“Dr. Medley sendi mig til að sækja yður
ungfrú,” gagði ökumaðurinn.
“Hann símaði mér í gær,” svaraði hún
eins bg Eccött hafði sagt henni að gera.
Ökumaðurinn bar hendina upp að húf-
unni og tók við töskunni hennar.
“Komið þessa leið, ungfrú. Lestin kom
stundvíslega í dag,” sagði hann er þau gengu
saman í áttina til bílsins.
Alfrey lét sem hún sæi ekki Stanning
þótt hjarta hennar berðist af hræðslu. Hann
lét hana fara án þess að hindra hana, en gaf
svolítið merki til manns, sem hafði staðið á
verði, og komst nú hálfa leið milli hjúkrunar-
konunnar og ökumannsins öðru megin og
hliðsins hinu megin.
Það voru margir á stöðvarpallinum. —
Ferðafólk og kunningjar þess og burðarsvein-
ar alt tróðst í einn hnapp Þar voru þrír
menn, sem enga eftirtekt vöktu fyr en þeir
stönsuðu alt í einu fyrir framan ökumanninn
og vörnuðu honum vegarins.
“Jæja, svo við náðum þá í þig loksins,”
sagði einn þeirra méð lágri rödd, en ákveð-
inni og illúðlegri og teygði álkuna að hinum
undrandi ökumanni. “Nú skalt þú fá gamla
skuld greidda. Svona!”
Þetta gerðist á svipstundu. Alfrey skildi
þegar að þetta var bragð andstæðinganna og
reyndi að ná töskunni frá ökumanninum, en
hún fékk högg á vangann og í sömu svipan
greip einn árásarmannanna um úlnliði henn-
ar og hélt henni fastri, en hinn þriðji reif
veskið út úr hendinni á ökumanninum. Á
næsta augnabliki var hann horfinn eins og
jörðin hefði gleypt hann, og það var mikil
fólksþyrping í kring um þann stað, sem
árásin hafði gerst. Þetta hafði alt saman
gerst með svo skjótri svipan að Alfrey hafði
tæplega fylgst með því. En hún hróp^ði með
hárri röddu: “Veskið mitt! Hann stal vesk-
inu mínu! Stöðvið hann! Náið í hann! Æ,
flýtið ykkur!”
Hún neri saman höndunum í örvænt-
ingu, reyndi sjálf að elta þjófinn, en komst
ekki úr sporunum fyrir þrengslum.
“Takið þessu með ró, kæra ungfrú. Hann
getur ekki komist langt. ' Hann verður tek-
inn áður en hann kemst út á götuna,” sagði
einn í hópnurrí, og margir fóru að hlaupa á
eftir þjófnum.
“Það er augljóst að hann hleypur ekki
beint í fangið á járnbrautarþjónunum. Hann
hleypur auðvitað inn í vagn og felur sig!
Hrópaði unga hjúkrunarkonan áköf. Flýtið
ykkur að leita þar,” bætti hún við. Og þótt
hún væri í miklu uppnámi, gleymdi hún þó
ekki útlenda hreimnum í málrómi sínum, og
sem kom Stanning tíl að efast um hvort hann
hefði rétt fyrir sér.
“Hann varð harðleikinn við ökumanninn
yðar þessi ræningi,” sagði annar í mann-
fjöldanum, og Alfrey sá nú að vesalings mað-
urinn, sem hún strax hafði séð að var sami
maðurinn, sem hafði ekið henni til járn-
bráutarstöðvanna þegar hún fór af stað, og
hjálpað henni um borð í lestina í Newhaven,
lá meðvitundarlaus við fætur hennar.
“Ó, eg get ekkert gert fyrir hann nú, eg
verð að fá töskuna mína fyrst — veskið!”
sagði hún angurvær. “Eg verð að fá það
aftur. Hjálpið mér! Hjálpið mér!”
Hin velþjálfaða og þýða rödd Stanning
sagði nú:
“Leyfið mér að hjálpa yður,” röddin var
hluttekningarfull. “Afsakið að eg tók yður
fyrir aðra, og verið viss um að það var ekki
ætlun mín að vera ósvífinn. Á eg að ná í lög-
regluþjón fyrir yður?”
“Annar bauðst mjög ákafur að gera það.
Og eftir að Alfrey hafði lýst hvernig árásin
var gerð, þutu einir sex inn í tóma lestina til
að rannsaka hana.
“Komið,” hvíslaði Stanning að henni,
“við skulum reyna að koma vesalings öku-
manninum inn í bílinn hans. Löreglan kem-
ur hingað strax og hún nær sjálfsagt bráð-
lega í þjófana. Eg get ekki skilið hvernig
hann getur komist undan. Þeir eltu hann
strax.”
Alfrey virtist mjög vandræðaleg og aum-
ingjaleg.
“Eg — eg veit bara ekki hvað eg á að
gera,” stamaði hún. “Kannske eg sími til Dr.
Medley, sem eg á að fara til . . .”
“Það er rétt þokkalegt,” sagði kona í
hópnum, “að ráðast á vesalings ökumanninn
á þennan hátt! Það hlýtur að hafa verið
meira en lítið fémætt í þessari tösku. Ekki
færri en þrir menn að pæna henni.”
Sjáið, þarna kemur nú lögreglan,” sagði
einn.
“Segið honum hvernig þetta atvikaðist,
ungfrú. Það voru ein sex vitni, sem sáu
þetta.”
Alfrey var mjög áhyggjufull á svip, en
sagði samt skýrt og greinilega hvað fyrir sig
hefði komið, og Stanning stóð við hlið hennar
með hattinn í hendinni og sannaði sögu henn-
ar.
“Þessi unga stúlka er svo lík ungri stúlku
sem eg þekki, að eg gekk til hennar og heils-
aði henni, en rétt þegar hún skýrði fyrir mér
misgáning mína, kom ökumaðurinn hennar
og tók við töskunni hennar, og þau gengu ró-
lega út að bilnum, þegar þrír náungar gengu
í veg fyrir ökumanninn og . . .”
“Þrír!” hrópaði lögregluþjónninn og
skrifaði eins og hann ætti lífið að leysa. “Og
þeir réðust á hana allir þrir?” sagði hann
undrandi.
“Þeir voru kannske tveir, en eg held að
þeir hafi samt verið þrír. Tveir þeirra not-
uðu sér hið venjplega bragð að smjúga inn i
mannþröngina, sem elti þjófinn, og hann
hefir líklegast rétt einhverjum meðhjálpara
sínum veskið, kannske kvenmanni.”
“Þau hafa þá verið fjögur um þetta,”
sagði lögregluþjónninn. “Það hlýtur að hafa
verið verðmæt taska þetta. Hvað þá?”
“Eg hafði öll áhöldin mín í henni,” sagði
Alfrey. “Eg þarfnast alls, sem eg hafði með
mér. Eg er að fara til að hjúkra sjúkling,
mjög ábyrgðarfult verk og þarf áhaldanna,
sem í henni voru.”
“Verkfæri og þessháttar ungfrú?”
. “Já.”
“Nokkuð meira. Eg á við verðmætt,
sem þjófar gætu haft gagn af.”
“Allir peningarnir mínir — miklir pen-
ingar fyrir mig — 30 pund.”
“30. pund? í seðlum?” spurði lögreglu-
maðurinn dálítið undrandi yfir því, að hjúkr-
unarkona skyldi ferðast með svo mikla upp-
hæð.
“Já, eg fór úr fyrri vinnunni minni í gær
— eg hafði verið þar lengi, og fór bara vegna
þess að Dr. Medley símaði eftir mér. Eg fékk
launin mín rétt áður en eg fór frá Frakklandi.
Hvernig hefði eg átt að vita að maður yrði
rændur um hábjartan daginn hér í bænum.
Og með fólk alt í kring.”
“Maður má vera viðbúinn hverju sem er
nú á tímum,” gullu áheyrendurnir við í kór.
“Vesalings barnið!”
Nú rigndi ásökunum að úr öllum áttum
um það hvernig hið ameríska lögleysi færi í
vöxt í Englandi og að London yrði bráðum
ekkert betri en Chicago.
“Mér datt ekki annað í hug, en að eg
gæti haft peningana mína í mínu eigin
veski,” sagði Alfrey aumingjalega og fanst
að nú væri kominn tími til að fella fáein tár
í vasaklútinn sinn.
Lögregluþjónninn tók að fullvissa hana
um að þeir þektu vel alla þjófana, sem stælu
þar á járnbrautarstöðvunum, og að hann
1 hefði þegar lagt drög fyrir að þetta væri
rannsakað.
“Heyrðuð þér hvað maðurinn sagði við
ökumanninn?” spurði Stanning hana lágt.
“Mér heyrðist að hann segði eitthvað um
endurgjald. Haldið þér að þeir hafi þekst og
að á milíi þeirra hafi verið forn fjandskapur?”
“Já, hánn sagði eitthvað í þá átt og lög-
regluþjónninn greip þetta óðara á lofti, og
fékk hjá þessu skýra og greinilega vitni ná-
kvæmar upplýsingar um hvað árásarmenn-
irnir hefðu sagt.
“Það var skrítið,” sagði lögreglumaður-
inn. “Hann gat þó varla trúað að veski ung-
frúarinnar tilheyrði ökumanninnum?”
“Nei, það gat hann auðvitað ekki,” svar-
aði Stanning. “Hann hlýtur að hafa komist
að því einhvern veginn að í því var eitthvað
fémætt.”
Hann hvesti augun á Alfrey þegar hann
sagði þetta, en hún lét sér hvergi bregða og
hristi höfuðið raunalega.
“Hvernig hefði hann átt að vita það. Eg
lít ekki þannig út að eg flytji með mér fjár-
sjóðu. En gerið svo vel og segið mér hvað
eg á að gera. Þetta hefir komið mér í slæma
klipu.”
“Mætti eg gera uppástungu?” spurði
Stanning. “Gætum við ekki borið ökumann-
inn inn í bilinn hans og svo get eg keyrt yður
og hann, Mademoiselle — Miss Cochet — til
þess staðar sem þér ætlið?”
“Þér megið treysta því, að alt verður
gert til þess að ná veskinu yðar aftur, og
vesalings ökumaðurinn þarfnast umönnunar.
Hvert ætluðuð þér að fara? Til 500 Queen
Anne strætis? Það er ekki meira en fimtán
mínútna keyrsla þangað.”
Hann sagði að ekkert hindraði sig í að
gera henni þennan greiða ef hún vildi þiggja
það.
Alfrey fanst að hann biði með mikilli
eftirvæntingu eftir svarinu. Hann rétti lög-
regluþjóninum nafnspjaldið sitt og þegar
hann sá nafnið á hinum fina klúbb, sem hann
tilheyrði og heimilisfang hans úti í sveitinni,
réði hann ungu stúlkunni að taka boðinu.
Alfrey beið nægilega lengi til að láta
Stanning vera í vafa um hverju hún mundi
svara. Hún skildi ekki ástæður hans. Hélt
hann að hún væri í Queen Anne strætinu?
Eða ætlaði hann að gera henni eitthvað ilt?
En hvað sem því við vék, áleit hún að
það væri aðeins eitt, sem hún ætti að gera.
Hún var agnið og varð að tef ja fyrir Stanning
eins lengi og hún gat, og fyrst að hann hafði
sjálfur gefið henni tækifæri til þess, með þvi
að bíða þarna og bjóða henni hjálp sína, varð
hún að þiggja hana.
Hún hafði búist við að verða stönsuð,
jafnvel að þeir réðust á sig, en hún hafði ekki
búist við að Stanning mundi fara svona að
því. Það var kannske tilgangur hans að fá
sér vitni að því að hann var þarna á þessari
stund, ef hann yrði ásakaður um árásina.
Hún tafði tímann með því að endurtaka
að hún gæti ekki verið án töskunnar sinnar,
og hún gæti aldrei á heilli sér tekið fyr en
hún fengi hana til baka. En þegar þeir sögðu
henni, að það væri þýðingarlaust fyrir hana
að biða þarna, lét hún undan að síðustu. Hún
fór með þeim, þegar hinn meðvitundarlausi
ökumaður var borinn inn í bílinn, og vin-
veittur áhorfandi rétti henni koníakspela, og
bað hana að reyna að koma fáeinum dropum
ofan í mannvesalinginn. Hún lofaðist til að
reyna það og neitaði að setjast við hlið
Stannings eins og hann vildi að hún gerði.
Hún sagði að réttast væri fyrir sig að vera
hjá veika manninum. En hann sagði að þá
gæti hún ekki eins auðveldlega bent á hús
læknisins, sem hún ætlaði til.
“En eg þekki ekki húsið. Eg er ókunnug
í London. Eg fel mig algerlega umsjá yðar,”
sagði hún með raunalegu brosi, og með svo
sannfærandi málhreimi að Stanning fór að
verða í vafa um hvor hún væri Alfrey eða
ekki. Hann gerði engar fleiri athugasemdir,
en steig inn í bílinn og setti hann af stað með
mikilli leikni, og svo óku þau af stað frá
stöðinni.
Hjúkrunarkonan tók af sér vetlingana,
stakk þeim í kápuvasann sinn, helti dálitlu
að víni í hulstrið af pela stútnum — það var
ekki auðvelt, því að bíllinn ruggaði svo •—
og horfði vandræðalega á meðvitundarlausa
manninn á gólfinu. Eftir talsverða erfiðis-
muni tókst henni að lyfta höfði hans og
studdi það með vinstri handleggnum. Er
hún laut yfir hann heyrði hún hann hvísla
lágt. Hún var ekki viss um hvort hún hefði
heyrt rétt.
“Beygið yður lengra niður,” sagði hann.
Hún hlýddi, setti staupið á gólfið og laut
niður að honum, lyfti augnalokum hans til
að sjá hvernig ástand hans væri.
“Eg er ekkert hættulega særður, ung-
frú,” hvislaði hann, “en eg verð að látast
vera svona fyrst um sinn. Hellið í mig dálitlu
qieira af víni og látið synast að eg geti ekki
kyngt því. Hann fer ekki til Queen Anne
strætisins. En hann verður að reyna að losna
við mig á einn eða annan hátt. Bíðið þangað
til hann reynir að lyfta mér út. Við getum
ekkert gert fyr.”
“Guði sé lof að þér eruð ekki ruglaður,”
sagði hún, er hún létz reyna að hella koníak-
inu ofan í hann. Síðan braut hún saman
blað, sem lá í bílnum og veifaði því yfir hon-
um. Á meðan hún gerði þetta til að blekkja
Satnning, sneri hann sér hvað eftir annað,
til að sjá hvað hún væri að gera, en er þau
óku fyrir hornið á Hyde trjágarðinum og á-
fram norður, neyddist hann til að hugsa um
að stjórna bílnum, því umferðin var svo mik-
il.
“En hann er að fara til strætisins okkar
eftir alt saman,” hvíslaði Alfrey, er þau fóru
yfir Oxford strætið.
“Hélt að við hefðum logið upp heimilis-
fanginu og ætlar að ganga úr skugga um
það,” hvíslaði ökumaðurinn. “Ósvífinn. Þey!”
Alfrey titraði af æsingu. Henni var orðið
örðugt að leika hlutverkið lengur. Gat það
verið rétt að ráðin, sem þau höfðu lagt á
skipinu nóttina áður, hefðu hepnast — að
Hesk á þessu augnabliki legði fram fyrir
innanrikisráðherrann sönnunargögn þau,
sem kæmu Sara og félögum hans í fangelsið?
Ef alt hefði gengið eins og þau bjuggust
við, og hinn hægláti prestur, sem fór út úr
lestinni rétt þegar árásin hófst, hefði ekið
beint til Whitehall, þá var handtökuskipunin
gegn manninum, sem ók þeim nú undirrituð.
Eftir að hafa setið niðursokkin í hugs-
anir sinar um stund leit hún upp, og sá að
þau höfðu snúið inn í þrönga hliðargötu og
voru komin inn í fátækrahverfið í Maryleby
á bak við Marmara bogann. Stanning litað-
ist um, svo ók hann hægt í kring um eitt eða
tvö götuhorn og stansaði svo fyrir framan
hlið eitt, þar sem stóð: “Hlið sem sjúklingar
eru fluttir inn um.” Þá fór hann út og kom
að hurðinni.
“Eg hefi hugsað að best sé að við hjálp-
um sjúklingnum inn á spítalann, svo að hægt
sé að veita honum hjúkrun og læknishjálp,”
sagði hann mjög vingjarnlega. “Þeir hafa
hann sjálfsagt hérna, þangað til hann er
nógu frískur til að fara heim.”
Alfrey var á móti þessari ráðagerð. Hún
var bæði róleg og ákveðin.
“Dr. Medley stundar hann auðvitað
sjálfur, fyrst hann hefir meiðst í hans þjón-
ustu,” svaraði hún áherslulaust og með út-
lenda málhreimnum, sem hún hafði tamið
sér. “Læknirinn furðar sig sjálfsagt á því að
við skulum ekki vera komin. Gerið svo vel
og farið með okkur heim til hans. Það hlýtur
að vera hér nálægt — við erum bráðum
komin heim.”
Stanning sem hafði skimað upp og niður
götuna, sagði að þau væru þar fast hjá. Alt
í einu hvesti hann á hana augun og horfði á
hana rannsakandi. Hann skildi að hún var í
raun og veru að fara til læknisins, sem hún
hafði nefnt. Og samt vissi hann að hún var
Alfrey Carr. Honum gat ekki skjátlast. Hún
hafði sjálf sagt að hún væri systir Cochet, og
hún hafði farið frá gistihúsinu í Boulogne
kvöldið áður, hafði keyrt til Dunkirkque og
ferðast þaðan með bátnum til Folkstone. —
Hann hafði frétt það af njósnara sínum, ^að
hún hefði komið ein um borð í skipið, og þótt
hann hefði ekki getað mætt henni er hún kom
frá borði um morguninn, hafði hann með
eigin augum séð hana koma út úr lestinni á
Victoríu-stöðinni og það aleina. Hann hugs-
aði um Elsu Leblond, og ferðafjutinginn, sem
hann hafði rannsakað, og var merktur E. A.
C., og hve hjúkrunarkonan fór á grunsam-
legan hátt úr gistihúsinu, keyrði til Dun-
kirque í stað þess að fara til Lille. . . . Það
gat ekki verið neinn vafi á því, að hann hefði
snúið á hana. Hinum dýrmætu bókum var
borgið af meðhjálpara hans, og eftir fáaf
mínútur mundi hann hafa þær í höndunum.
Hann freiðstaðist næstum til að láta sér það
nægja — og flytja hana þangað, sem hún
óskaði til læknisins í Queen strætj, og kveðja
hana þar eins og riddaralegur bjargvættur
hennar.
En samt sem áður þorði hann það ekki.
Það gat verið að þegar þangað kæmi yrði
hann umkringdur óvinum. Og ef þeir hefðu
svo átyllu til að sleppa honum ekki á eftir.
Hann var nokkurnveginn viss um að Sali
gamli vissi hver hefði myrt hans ástfólgna
ritara, Stafford Keene, sem fyrir þremur
árum síðan hefði næstum því verið búinn að
steypa öllum félagsskap Sara pasha. Er
hann frétti að hinn síðasti sendisveinn hans,