Heimskringla - 10.09.1941, Síða 6

HEÍMSKRINGLA
6. SÍÐA
♦JinnHiiiiiaiiiiiiiiiiiiniiiiiiiHMiniiiiiiiiiiiianmiinniniiiiiiiiiiii«iiiiiiiiiiiianiiMiiiuiaHiiiiiii^
I Æfintýri ritarans I
= 1
1 1
§ s
5’iiiiiitioiniiii.....................
Nú var hún hérna, reyndar þreytt og illa
útleikin hvað fötin snerti, en að því fráskildu
að hún var svöng, leið henni samt eins vel og
venjulega, og var full af löngun eftir ein-
hverju óvenjulegu. Hún var alveg sannfærð
um að hún væri nú komin á rétta hillu í líf-
inu, og óskaði þess að Sali mundi senda sig
strax aftur í samskonar erindagerðum.
Hún leit á klukkuna og gat ekki trúað
sínum eigin augum þegar hún sá að hún var
rétt yfir níu.
Henni fanst að það hlytu að hafa liðið
margir tímar siðan hún kom á stöðina um
klukkan átta um morguninn.
Það var mikil umferð, er þau fóru austur,
en alt var kyrt í Fulcher stræti er þau komu
þar. Mrs. Tripp hlaut að hafa verið á verði,
því að Alfrey þurfti ekki að stinga lyklinum í
skrána. Hliðið opnaðist strax þegar bíllinn
stansaði fyrir framan það.
“Góðan daginn Mrs. Tripp. Getið þér
gefið ökumanninum svolítinn morgunverð?
Það hefir komið fyrir hann áfelli, svo að
hann þarfnast kaffibolla og matarbita,” sagði
Alfrey með sinni venjulegu rödd, er hinn
þrekiegi ökumaður hjálpaði henni niður úr
bílnum.
“Þakka yður fyrir ungfrú, en eg verð að
fara beint með bílinn á þann stað, sem hann
á að vera og gefa skýrslu mína. Það tekur
ekki iangan tíma og Mr. Guntersted sendir
sjálfsagt einhvern annan með bílinn til Dr.
Medley. Það var gott að þessir náungar
skemdu hann ekki á neinn hátt — eg get
ekki séð neina skemd. Verið þér sælar ung-
frú. Eg vona að þeir hafi ekki meitt yður
mjög.”
“Hamingjan hjálpi mér!” sagði Mrs.
Tripp þegar Alfrey kom inn. “Það er þó sjón
að sjá yður, ungfrú! Hvar er hatturinn yðar?
Hafið þér lent í bílslysi?”
“Já, svo má það kallast,” svaraði Alfrey
hlægjandi. “En eg er ekki í neinni hættu.
Mig langar bara í að fá mér bað og morgun-
mat. Eg vona að vatnið sé heitt, Mrs. Tripp.”
“Já, það er það. Eg hefi beðið eftir yður
síðan kl. 8. Mr. Guntersted hefir hringt upp
á fimtán mínútna fresti til að spyrja um
yður . . .”
“Ó eg laga mig til og fer svo að hitta
hann, eg ætla að tala við hann nú í símanum
og segja honum það. Eg er eins og skarn-
dyngja í útliti,” sagði hún hlægjandi er hún
fór upp stigann. “Það er eins og eg hafi
verið í burtu í heilt ár. Og það er gott að
vera komin heim aftur.”
“Og Mr. Eccott, Miss? Kemur hann
bráðlega heim?” spurði Mrs. Tripp áköf.
“Morgunverðurinn hans er líka tilbúinn. Get
eg ekki fært honum matinn um leið. Það er
skömm að þið skulið ekki geta borðað saman,
þegar þið búið í sama húsinu og eruð einka-
ritarar Mr. Gunteresteds.”
“Kæra Mrs. Tripp, mér fellur miklu betur
að borða ein,” svaraði Alf hlægjandi, en dá-
lítið undrandi yfir því að fá grun sinn stað-
festán svona óvænt. Eccott eða réttara
sagt Keene bjó þá í litla húsinu við Fulcher
strætið. “Látði mig að minsta kosti fá mat-
inn minn strax, eg ætla að borða strax og eg
hefi baðað mig. Eg veit ekki hvenær Mr.
Eccott kemur heim.”
Litla íbúðin hennar var böðuð í sólskini
þegar hún kom inn í hana og aldrei hafði
henni fundist hún svona ánægjuleg fyrri.
Hún hafði yfirgefið þetta litla ríki sitt til
að fara í æfintýraleit og nú var hún komin
heim á ný, og öllu var lokið án þess að hún. . .
Hún gat ekki að þvi gert að hún sá eftir því
að þessir viðburðaríku dagar lágu að baki
hennar. En hún ákvað að láta engan sjá það
á svip sínum.
Á borðinu hennar lá heil hrúga af bréf-
um, en hún leit ekkert nánar á þau, en flýtti
sér að hringja Sala upp. Hann svaraði sjálf-
ur og var auðheyrt, að honum létti er hann
heyrði málróm hennar, er bauð honum glað-
lega góðan daginn.
“Já, þetta er Alf! Eg er óhrein og úfin og
svöng og því kem eg ekki upp til yðar strax.
Gerir það nokkuð til?”
“Segið mér fyrst, gekk alt vel?”
“Að svo miklu leyti, sem mér skilst, hefir
alt gengið vel.”
“Humphrey — hvar er hann?”
“Hefir hann ekki látið heyra frá sér enn-
þá? Eg yfirgaf hann umkringdan af lögreglu-
þjónum, sem voru rétt nýbúnir að taka Pest-
oni fastan. En það voru þó margir af óþjóð-
arlýðnum eftir á efri hæðunum. Lögreglan
ætlar víst að hreinsa alt húsið, svo að hann
kemur liklega ekki strax.”
“Er hann í Greenbottle strætinu, segið
þér að hann sé þar? Bara að það komi nú
ekki eitthvað ilt fyrir hann! Þessir fantar
eru allir vopnaðir.”
“Já, en þeir komast ekki í burtu og verða
því víst að gefast upp. En eg skal segja yður
betur frá þessu seinna. Má eg bíða með það
í þrjá stundarfjórðunga? Eg verð að búa
mig.”
“Já, já, barnið gott, eg skal bíða.”
“Verið þér þá sælir á meðan.”
Þegar ritari Guntersteds kom inn til
hans eftir þennan tiltekna tíma, búin skrif-
stofukjól sínum með pappírsblöðin í hendinni,
leit út fyrir að hún hefði alderi farið að
heiman.
Guntersted stóð upp til að taka á móti
henni er hún kom inn í gegn um leynidyrnar.
Hann tók um báðar hendur hennar svo að
hún gat ekki lokað dyrunum.
“Þér segið að alt hafi gengið vel?” stam-
aði hann. “Að Humphrey hafi í raun og veru
lokið við það, sem hann ásetti sér að gera?”
“Því býst eg við fyrst hann fékk alla
þessa lögreglumenn með sér. Það var auð-
vitað hyggilegt af yður að nota mig sem agn,
en láta hann vera leyndan!” Hún hló háðslega
að sjálfri sér. “Eg bjóst auðvitað eftir heiðri
og frægð fyrir sjálfa mig í stað þess fellur
það alt saman í húfu Mr. Eccotts — eða
Hesks, sem eg vil helst kalla hann.”
Á meðan hún talaði sneri hún sér við og
lokaði hurðinni að leynistiganum og skaut
slám fyrir hurðina í veggnum.
“Jæja, þér kallið hann Hesk?” sagði
gamli maðurinn og brosti. “Það nafn bjó eg
til handa honum úr upphafsstöfunum hans.
Eins og þér vitið, eða kannske vitið ekki er
alt nafn hans Humphry Eccott Stafford
Keene. Dásamlegur maður! Dásamlegur!”
endurtók Sali næstum frá sér numinn. “En
hann hefði aldrei getað þetta án yðar hjálpar,
vina mín litla.”
“Hann reyndi það að minsta kosti eins
vel og hann gat. Eg sagði honum, að hann
færi með mig eins og smábarn. En aðal at-
riðið er að við höfum lokið við þetta og tek-
ist vel með þessari aðferð okkar — þótt þetfa
hefði næstum því alt farið út um þúfur. Vilj-
ið þér heyra um það eins og það var?”
“Já, eg held það nú.”
Hann lét hana setjast í stól við hlið sína
og stóð næstum á öndinni á meðan hún sagði
sögu sína. Allir þessir þrír útsendarar hans
höfðu hver lagt sinn skerf til að fyrirtækið
hepnaðist. Hann hrósaði Elsu Leblond mjög
og gaf henni allan þann heiður, sem hún átti
skilið.
En hann var mjög óánægður yfir að
Alfrey hefði verið í raunverulegri hættu.
Hann hafði hugsað að hún mundi engan grun
vekja og vera óhult á gistihúsinu, sem hann
hafði sent hana til.
“Eg vissi ekki að Pestoni væri vanur að
búa þar,” sagði hann. “Eftir að hann var
næstum búin að myrða Humphrey, mistum
við sjónar af honum, þangað til þér vöktuð
athygli okkar á honum á ný. Eg vissi ekkert
um hvar hann var eða hafðist að fyr en dag-
inn, sem eg kom út til Dorflade. Við reynd-
um að vera of kæn. Það hefði verið betra að
þér hefðuð farið beint til Rouen.”
“En þá hefðu þeir kannske náð Elsu.
Það var miklu auðveldara fyrir hana að koma
til Boulogne. Hún fór með Íestinni til Lille
og þaðan með bíl til Boulogne. Af því að
eg var á gistihúsinu gat eg heyrt hvað Sara
talaði og aðvarað Hesk. Það var vel hugsað,
að þér létuð mig sjá hann þegar hann kom
hingað.”
“En hvernig aðvöruðuð þér Hesk?”
“Eg kom til hans miða innan í peninga-
seðli og svo sendi eg boð eftir honum og bað
hann að kaupa handa mér bensín. Það var
ekkert á móti því, úr því að hann lézt vera
ökumaðurinn minn.”
“Nei, þegar maður hugsar út í það,”
sagði hann með mikilli aðdáun og var hún
mjög upp með sér af því.
Þau töluðu saman um hríð um ferð
hennar og það, sem fyrir hafði komið. Að
síðustu spurði Alfrey hvernig Maudie Carter
hefði reynst meðan hún var í burtu.
Sali hrósaði henni. Sagði að hún væri
samvizkusöm og ábyggileg í verkum sínum.
Hann áleit að hún væri ágæt á ytri skrifstof-
unni og gæti gert hluta af vinnunni fyrir
hana.
“Eg vil hafa yður hér inni hjá mér,”
sagði, hann. “Einkabréf mín skulu ganga í
gegn um hendur yðar. Á morgun skulum við
gera vinnuáætlun fyrir yður.”
Það hýrnaði mjög yfir Alfrey.
“Þér ætlið þá að hafa mig fyrir ritarann
yðar áfarm, þótt þér gjaldið mér svona hátt
kaup? Eg hélt að þér þyrftuð mín ekki
lengur með er þér hafið náð takmarki yðar.
Eg vil bara segja að eg vil heldur að þér
lækkið launin mín mikið, en að hætta hérna.”
“Það hugsa eg að sé áreiðanlegt,” svar-
aði hann brosandi. “Við skulum tala um
hvernig við skulum hafa þetta þegar eg hefi
fundið minn kæra angurgapa, hann Hesk,
I eins og þér kallið hann. Nú er það kannske
i best að þér farið fram og heilsið upp á Miss
! Carter og hinar, því að þær vita að þér eruð
komnar heim. En eg mun ná í einhvern um-
boðsmanna minna og fá upplýsingar um,
hvernig alt hefir gengið og hve vel fyrirtækið
hefir tekist.”
Alfrey hló og rétti honum símaáhaldið.
“Þér vitið auðvitað að eg veit ekki í
hvaða erindagerðum eg var,” sagði hún.
i “Hesk segir að það sé öruggara fyrir mig að
vita sem minst um þetta. En það er alt
annað en gaman að vita svona lítið. Hesk
heldur að eg viti ekkert meira en barn.
Hann er hræðilega eigingjarn. Það var í raun
og veru ekki svo undarlegt, að mér félli illa
við hann frá okkar fyrstu viðkynningu.”
Sali hló.
“Er ykkur farið að koma betur saman
nú?”
“Koma saman? Það er ekki um það að
tala. Svona tölum við. Já herra. Það skal
vera gert eins og þér segið, og eg lofa að eg
skal ekki steypa mér út úr vöggunni, fyr en
þér leyfið mér það. En eg held að maður
venjist honum samt.”
Sali hló hátt og var það í fyrsta skifti
síðan hún hafði kynst honum.
“Humphery er enginn bekkskrautuður,
það verð eg að viðurkenna.”
Alfrey opnaði nú dyrnar að sinni skrif-
stofu og heilsaði Maudie henni með mikl-
um fögnuði.
“En þér eruð þá komin heim? Hvert
ferðuðust þér? Og var gaman að ferðalag-
inu?”
“Já, ágætlega gaman, en samt er gott að
vera komin heim. Og að geta sagt yður að
húsbóndinn er mjög ánægður með yður.
Gleðjið yður barnið gott. Þér hækkið í tign-
inni.”
Mudie horfði á Alf og í fallegu augunum
hennar mátti lesa tilbeiðslu.
“Æ, Alfrey, alt sem þér hafið gert fyrir
mig. Mamma segir að þér hljótið að vera
alveg framúrskarandi.”
“Dittó, dittó, barnið gott,” sagði Alfrey
hlægjandi. “Ef við gætum borðað hádegis-
verðinn okkar hérna inni, gætuð þér sagt mér
alt, sem skeð hefir hér í fjarveru minni. Hvað
segið þér um það? Eg er svo rík núna að
eg get sent eftir mat frá Mavers. Bíðið við.
Eg vil ekki fara að lyftunni því þá kemst eg
aldrei til baka. Viljið þér fara fyrir mig en
segið ekki neitt til hinna, bara Bert. Og
biðjið hann að bíða með bakkann þangað til
öll hin eru farin. Væri það ekki best?”
Maudie stökk á fætur.
Alfrey settist í sætið hennar og skrifaði
upp það, sem hún vildi fá frá matsöluhúsinu
og fékk henni það og peninga með.
“Fáið honum þetta,” sagði hún. “Hann
er svo lipur. Og eftir það fáum við hálftíma
til að fara yfir bækurnar, ef yður vantar upp-
lýsingar um eitthvað.”
“Það er ágætt. Eg held að eg hafi ekki
gert miklar vitleysur, en mér þykir mjög
vænt um að þér eruð komnar heim.
31. Kap.—Eftirköst.
Guntersted varð fyrir vonbrigðum að
verða að snæða matinn sinn einn. Hann
hafði hugsað sér að bjóða báðum skrifurum
sínum með sér og gefa þeim góðan mat. En
þá hafði Alfrey gert aðrar ráðstafanir, en
Eccott lét ekki sjá sig.
Gamli maðurinn gekk tautandi út aleinn
og kom aftur eins fljótt og hægt var til þess
að missa ekki af Eccott ef hann kæmi á með-
an.
Er hann kom inn sat Alfrey með ritvélina
sína við kringlótta borðið út við gluggann,
var hún í óða önn að lesa bréfin, sem hann
hafði tiltekið handa henni.
Hún leit alvarlega á hann þegar hann
gekk að skrifborðinu.
Þér getið aldrei staðist hávaðann frá
þessu ritvélarskrífli, Mr. Guntersted,” sagði
hún. “Eg verð að vera einhverstaðar annar-
staðar.”
“Hugsið ekkert um það. Bíðið bara
þangað til eg segi yður að fara,” sagði hann.
Það var eina svarið sem hún fékk og hún
fór yfir bréfin þangað til síminn hringdi og
hún fór til að svara honum.
“Hallo, er þetta hjá Guntersted?” heyrði
hún einhvern segja. Hún þekti röddina sam-
stundis, þótt hún hefði aðeins heyrt hana
einu sinni — það var hin eðlilega rödd manns-
ins, sem kallaði sig Hesk.
“Já, þér eruð að tala við ritara Mr. Gunt-
ersteds,” svarað hún kurteislega.
Hamingjan sanna. Já, eg held að það
séuð þér í raun og veru. Er þetta Alf . . . ?”
“Já,” svaraði hún.
“Þér eruð þó ekki farnar að vinna aftur?”
“Hvað aétti að eg gera annað?”
“Þér ættuð að vera sofandi í rúminu.”
“En sú vitleysa. En mætti eg spyrja
hvað yður er á höndum. Á eg að skila ein-
hverju?”
WINNIPEG, 10. SEPT. 1941
“Hm, já,” honum skildist að hún var ekki
ein þarna. “Er forstjórinn þarna?”
“Já.”
“Er það svo. Biðjið hann að ná í bílinn
sinn og koma niður í Downing strætið, eins
fljótt og hann getur. Cavington vill fá að
tala við hann. En millum okkar sagt góða
mín, þá ættu þeir að aðla hann fyrir þetta.
Að minsta kosti . . .”
“Bíðið við,” hrópaði Alf áköf og sneri sér
til Guntersteds með uppljómuðu andlitinu af
gleði.
Gamli maðurinn hafði hlustað hálf hissa
á þetta samtal.
“Er það Humphrey?” spurði hann.
“Já, hann vill að þér akið undir eins til
Cavington lávarðar í Downing stræti. Komið
og talið við hann sjálfur. Eg skal fara inn í
hitt herbergið og biðja þá að koma með
bílinn.”
Hún þaut út, en Guntersted tók síma-
áhaldið og lét sig fallast ofan í stólinn ham-
ingjusamur yfir því, að fá áð heyra þá rödd,
sem honum þótti vænst um í þessum heimi,
sem nú sagði honum að nú væri því starfi
lokið, er hann hafði eigi vogað að vona, að
nokkurntíma yrði lokið, þótt hann hefði nú
hin síðustu tvö árin unnið að því með öllum
sínum kröftum.
Alfrey kom aftur með hattinn hans og
rétti honum hann ásamt glófunum hans.
“Mig langar helst til að fara með yður
með mér,” sagði hann er hún hjálpaði honum
til að komast í yfirhöfnina, og rétti honum
skjöl, sem hann þurfti að hafa með sér.
Alfrey hló, en það voru vonbrigði í hlátr-
inum.
“Það er hvergi staður fyrir mig þar! Eg
er ekki á leiksviðinu í þessum þætti. Jæja,
nú eruð þér prúðbúinn. Hesk segir að þeir
geri yður að aðalsmanni og þér lítið sannar-
lega út fyrir að vera það.”
Hann hló og klappaði á herðarnar á
henni.
“Það er Humphrey, sem á þann heiður
skilið — og þér ættuð að fá alla gleðina,”
sagði hann er hún opnaði hurðina fyrir hann
og hljóp að lyftunni til að ná í hana.
“Þér komið sjálfsagt ekki bráðlega aft-
ur, en ef þér viljið mér eitthvað, þá er eg
inni hjá mér. Það er heilmikið af bréfum
þar, sem eg hefi ekki haft tíma til að lesa,
vegna bréfanna hérna uppi. Verið þér sælir
og lukkan sé með yður.”
Þegar Sali var farinn varpaði hún önd-
inni mæðulega og litaðist um hálf raunaleg
á svip.
Þarna var hurðin, sem Pestoni hafði
reynt að komast inn um með stolna lyklinum,
sem Evie Cutting hafði útvegað honum. í
dag lá ekkert á, enginn þurfti að flýta sér.
Ekkert að óttast, engin hætta.
Hún gekk að leynistiganum. Það var
engin hætta að nota hann nú, því að þau
höfðu sagt Maudie Carter að hávaðinn, sem
við og við heyrðist, kæmi frá bílahúsinu, sem
var fjórum hæðum neðar.
Alfrey settist niður og lauk við verk
sitt, þótt hún þreytt væri og stirð í hand-
leggjunum vegna hinnar óþyrmilegu með-
ferðar, sem hún hafði orðið fyrir. Loks fór
hún með öll, bréfin inn til Maudie til að fá
frímerki á þau.
“Yfirmaðurinn segir að eg geti farið
heim, því að hann er farinn og eg er þreytt
eftir ferðina, en áður en eg fer væri vist best
að eg færi og heilsaði upp á Miss Dalrymple.
Eg vil ekki að þær haldi að eg sé orðin upp
með mér, þótt eg hafi farið erlendis fyrir
félagið.”
Að svo mæltu gekk hún út í ytri skrif-
stofuna, þar sem hún hafði búist við að heyra
mikið glamur i ritvélum, en svo var ekki. Þar
var djúp þögn í hinu stóra herbergi, allir
stóðu i kringum borð Rósu, þar sem allir virt-
ust hlusta með mestu athygli á ókunnuga
stúlku er þar var. Stúlkan sat og sneri bak-
inu að Alfrey og sagði með hárri rödd:
“Eg get ekki gert að því þótt þið trúið
mér ekki. En eg skal veðja hverju sem er að
hún er ekki hér nú . . .”
Rósa sem hrópaði upp yfir sig kom henni
til að þagna:
“Þér munduð tapa veðmálinu, því að
þarna er hún. Bravó Alfrey, þér komið alveg
mátlega til að hreinsa mannorð yðar. Hér
situr Evie Cutting og segir okkur reifarasög-
ur um, að þér hafið verið tekin fastar á
Victoríu stöðinni í morgun með tösku fulla
af vörum, er þér hafið smyglað yfir sundið
frá Frakklandi.”
Alfrey kom til þeirra og brosti gletnis-
lega.
“Þetta var gaman að heyra,” sagði hún.
“Komið þið sælar allar saman! Það kemur
alt heim að eg kom til baka i morgun — eg
hefi verið utanlands í ferðalagi fyrir félagið
eins og þið vitið. Mér þykir það merkilegt
að heyra að Miss Cutting var á Victoríu-
stöðinni í morgun. Þar kom dálítið fyrir,
sem mér fanst fremur óskiljanlegt.”