Heimskringla - 24.09.1941, Qupperneq 6

6. SÍÐA
UEIMSKRINGLA
V/INNIPEG, 24. SEPT. 1941
•&3niiniiuimiiiiiiiiiiiir3iiii!iiiiiimiiiiuiiiii!niniiituiiic3iuiiiiiiiiiciiiiiiiiiiMi:3iiiiiiimiic3iiiiiiiii-^
j Æfintýri ritarans j
^Miiiiiumiiiiiii..................
“Gerið svo vel og segið okkur í stuttu
máli hvað þér hafið haft fyrir stafni. Fyrir
fjórum mánuðum síðan voruð þér alveg von-
laus og sögðust hvergi komast, að Pestoni
væri horfinn og að Sara héldi sig í liði sínu
úti í Egyptalandi og þyrði ekki að reyna nýtt
frumhlaup, en að þér vissuð samt að þeir
héldu áfram smygluninni. Þér höfðuð sem
sé fundið ríflega sendingu falda í fóðrinu á
sófa um borð í hafskipi einu, og að þér ætluð-
uð að leita eftir fleiri vöru sýnishornum. Og
nú — nú segist þér hafa skýrteinin—að erki-
afbrotamaðurinn sé fallinn í hendur réttvís-
innar?”
“Það er hann og það er jienni Miss Carr
okkar að þakka — það er að segja. Við bú-
umst við að heyra um handtöku hans hvenær
sem er.”
Og Eccott hóf sögu sína:
“Eg sagði við húsbóndann í vor, að eg
gæti ekki gert neitt nema að hafa meðhjálp-
ara — helst stúlku — einhvern sem enginn
gæti grunað. Eg lýsti hvernig hún ætti að
vera og hann svaraði að slíkur kjörgripur
væri ekki til, fyrst hún átti að vera gáfuð,
langa í æfintýri, eftirtektasöm og kunna að
stjórna sjálfri sér og auk þess ofarlega í þjóð-
félagsstiganum. Eins ólík venjulegri æfin-
týrakonu og dagurinn er nóttinni. Hann lof-
aði samt að leita eftir henni með logandi ljósi
og byrjaði með því að taka sér ritara, sem því
miður var í þjónustu óvinanna. Hann varð
svo vondaufur að hann vildi ekki gera nýja
tilraun, en eg fékk hann til að gera aðra til-
raun. Hann réði þá til sin hana “Miss Carr
okkar” og eftir viku tíma áleit hann að hann
hefði fundið fullkomleikann sjálfan. Svo ó-
heppilega vildi nú samt til að alt virtist ætla
að fara í hundana. Hún fékk svoddan óbeit
á Eccott aumingjanum. Það var honum að
kenna en ekki henni. Hún hafði góða á-
stæðu til að falla illa við hann. En húsbónd-
anum tókst að milda skap hennar svo mjög,
að hún tók hann með sér eins og ökumann
og eingöngu vegna hjálpar hennar höfum
við nú fullkomnað starf okkar,
Þjónn kom inn.
“Innanríkisráðherrann biður Mr. Gunt-
ersted að tala við sig í símanum.”
Sali og Eccott spruttu upp.
Afsakið Medley, konungleg skipun eins
og þér skiljið. Gerið svo vel og hugsið um
Miss Carr á meðan við erum í burtu. . .”
Þeir hurfu svo út úr herberginu og þau
læknirinn og Alf horfðu hlægjandi hvort á
annað.
33 Kap.—Stœrsta matsöluhús heimsins.
“Eg veit að þér vitið ekki hve mikil for-
vitni mér hefir verið á því að kynnast yður,”
sagði Dr. Medley strax og þegar dyrnar lok-
uðust.
“Mér? Vissuð þér að eg væri til?”
Hann gat ekki gert að sér að brosa er
hann sá að hún var næstum að verja sig.
“1 hvert einasta skifti sem eg hefi hitt
Humphrey nú upp á síðkastið, hefir hann
ekki talað um annað en yður,” sagði hann
þurlega. “Eg hefði aldrei trúað að svoleiðis
maður gæti sagt aðra eins vitleysu. Nei —
misskiljið mig ekki! Það voru engar lof-
ræður um dásamlegar augnabrýr unnustunn-
ar og svo framvegis. Oftast voru það dómar
um yður og stundum fremur harðir, en efnið
var alt af hið sama. Þar sem það var í fyrsta
skiftið, sem eg hefi heyrt hann tala um kven-
mann, þá hugsaði eg mikið um hvernig þér
munduð vera.”
“Það er þá sennilega óheppilegt að þér
hafið séð mig. Þér vitið vel að þegar maður
verður — hm — fyrir þannig lögðuðu tilfelli,
er það venjulega ekkert, sem liggur til grund-
vallar fyrir allri hans tilbeiðslu. Alt felst í
hans eigin imyndun.”
Læknirinn horfði á löngu augnahárin og
fallega brosið á vörum hennar.
“Stundum geta aðrir, sem ekki eiga hlut
að imáli skilið í töfrunum,” sagði hann
og hneigði sig lítið eitt.
Alf þurfti engu að svara og dreypti á
glasinu sinu með miklum áhyggju svip.
“Áður en Humphrey kemur aftur ætla
eg að segja yður hversu mikils eg met hann,”
sagði hann alt í einu. “Hann er hugrakkast-
ur allra þeirra manna, sem eg hefi þekt. Þér
vitið hvað kom fyrir hann, eða yður grunar
það? Sem einkaritari húsbónda yðar, komst
hann af hendingu að stórkostlegri smyglun á
kókaini í landið, sem Sora pasha hafði með
höndum. Smyglun, sem hið mjög heiðarlega
félag Guntersteds var flækt inn í án þess að
vita af því. Hann tók að rannsaka málið og
varð skelfdur, er hann fann sannleikann. Að
síðustu fann hann slóð þeirra og fylgdi henni I
| til meginstöðvar þeirra. Þeir urðu hans varir
hálfum tima of fljótt. Lögregluleitin, sem
hann hafði sett af stað gerðist hálf tíma
seinna. í broddi fylkingar þessara bófa, var
þorpari að nafni Pestoni. Hálfur Englend-
ingur og uppalinn í Englandi og hægri hönd
Sara. Það tæki of langan tíma að segja yður
hvað skeði — það gerir Humphrey síðar. En
þessu lauk þannig að þeir hugðust hafa drep-
ið hann og skildu hann eftir á orustu vellin-
um. Pestoni var viss um að hann væri dauð-
ur og til þess að gera hann óþekkjanlegan,
eyðilagði hann andlit hans, því að þeir höfðu
ekki tima til að fara með hann í burtu.
Áheyrandi læknisins hafði nú opnað aug-
un og alt benti til að hún hlustaði á hann
með mikilli athygli. Það hvatti hann til að
halda áfram:
“Þegar lögreglan kom iitlu síðar, fann
hún Humphrey. Allir vasar hans voru tómir,
en þeir vissu að hann hlaut að vera Keene,
því að þeir vissu að hann var þarna. Þeir
sendu því boð eftir Guntersted, sem þekti
hann auðveldlega, þótt honum hefði verið
misþyrmt á þennan hátt. Eg hafði verið vin-
ur Humphreys alt frá því að hann var barn.
Hann misti föður og móður þegar hann var
lítill drengur og var í uppvextinum og á stú-
dentsárum sinum mikið á heimili mínu. Síðr
ar rak eirðarleysi hans hann og einstæðistil-
finning, til að láta sér ekki nægja það fé, sem
hann hafði erft. Hann vildi fá sér vinnu.
Hann hafði hitt Guntersted hjá mér, sem féll
vel við hann. Humphrey fellur betur í geð
karlmönnum en konum,” sagði læknirinn
brosandi. “En eg vissi ekkert hverskonar
vinna það var, sem hann hafði tekist á hend-
ur fyr en þeir sóttu mig til hans þar sem
hann lá svona hræðilega útleikinn . . .”
Dr. Medley þagnaði og dreypti á glasinu
sínu.
“Og svo seinna?”
Hann stalst til að líta á hana og hristi
svo höfuðið.
“Eg verð að játa að eg vonaði að hann
væri dáinn, er eg sá hann. Já, hversu vænt,
sem mér þótti um hann vonaði eg að hann
hefði ekki lifað af þessa misþyrming. En
hann var lfiandi, svo að eg átti einskis annars
úrkostar en að gera það, sem eg gat fyrir
hann. Hann var hraustbygður og hafði lifað
reglubundnu lífi og hjálpaði það honum til
að komast aftur á fætur, og strax og eg sá, að
hann fengi aftur heilsuna, gerði eg alt sem
eg gat til að laga andlit hans. Hann vissi
ekki um langan tíma hvað þeir höfðu gert við
hann, en strax og hann fékk meðvitundina á
ný, var hann albúinn að byrja aftur bardag-
ann. Og þegar hann sá sig í speglinum, og
sá hvernig hinn ragi níðingur hafði leikið
hann, sagðist hann hafa eitthvað til að lifa
fyrir. Hann ætlaði sér að steypa glæpafélagi
Sora.
“Æ, haldið áfram, gerið svo vel og segið
mér frá því!”
“Það varð brátt ljóst að hann yrði alger-
lega óþekkjanlegur eftir lækninguna og það
gaf honum þá hugmynd að látast vera dauð-
ur. Sennilega var eg sá eini sem gat hjálpað
honum með þetta, því að eg hafði mikið með
ýmisleg sjúkrahús að sýsla. Við létum því
hjúkrunarkonuna fara, sem hafði stundað
hann, og eg tók Humphrey heim til mín og
fékk þjón hans Rawson, sem var heiman frá
honum, í norður Riding-Birchmoor. Nokkru
síðar dó ungur maður á einu sjúkrahúsinu,
sem eg hafði meðgerð með. Enginn þekti
hann. Var hann fluttur þangað eftir götuslys,
og gat eg komið því svo i kring að hann var
jarðaður sem Stafford Keene. Engir vissu
þetta leyndarmál nema Rawson, konan hans
og Guntersted.”
Dr. Medley tók upp úr vasa sínum leður
veski fyrir tvær myndir og rétti Alfrey.
“Þarna sjáið þér hvernig Keene leit út
fyrir tveim árum síðan og á hinni myndinni
sjáið þér hann eins og hann er nú, með breytt
andlit og litað hárið. Undarlegt, finst yður
það ekki?”
“Augun, augun eru hin sömu. Þeir gerðu
hann þó ekki blindan.”
“Til allrar hamingju þurfti níðingurinn,
sem misþyrmdi honum að hafa hraðann á,
svo að hvorki sjón né heyrn skaðaðist. En
mánuðum saman óttuðust við um augu hans.
Guntersted fór með hann með sér til mesta
auknalæknisins, sem er til nú á meginlandinu
og síðan til Suður-Frakklands, þar sem hann
leitaði sér heilsubótar. Hann var erlendis í
ár. Og smátt og smátt breyttist hann í alt
annan mann þangað til eins og þér vitið, að
hann gat gengið um í skrifstofunni í Black-
friars án þess að nokkur þekti hann. Já,
hann gat staðið andspænis manninum, sem
hafði misþyrmt honum án þess að hann þekti
hann aftur.”
“Einn skrifstofu þjónanna, duglegur og
skynsamur maður, að nafni Gregory, sagði
einu sinni við mig, að sér fyndist endilega að
hann hefði séð hann einhverstaðar áður. En
hann gat ekki komið honum fyrir sig. Þetta
var óljóst og það var alt, sem hann vissi.”
Dr. Medley þótti þetta merkilegt. Hann
sagði henni að Rawsons hefðu verið send
heim á búgarð Humphreys til þess að enginn
gæti spurt um hann.
“Það var næstum furðulegt,” sagði hann
og bætti svo við þurlega: “En mér fór ekki að
verða um sel þegar hann fór að hafa svona
miklar áhyggjur út af yður. Á meðan hann
var einn í hættunni, gekk hann út í hvaða
hættu sem var með gleði. En eftir að þér
genguð í leikinn var alt öðru máli að gegna.
Eg verð að segja að það var mjög gott að
þessu lauk svona bráðlega. Hann varð óþol-
inmóðari með hverjum deginum sem leið.”
“Þetta er heimska, hlægilegt,” svaraði.
Alf brosandi. Hún sat og horfði á hinar tvær
myndir. Hann, hann tekur sjálfsagt aldrei
sitt rétta nafn aftur?”
“Nei, það er varla hægt”, svaraði lækn-
irinn. “Stafford Keene er dauður. En hvað
peningunum og eigninni viðvíkur er því kom-
ið í kring. Við fundum upp að hann hafði
átt ættingja, sem Eccott hét, og þegar erfða-
skrá Humphreys var opnuð stóð það að ef
hann dæi ógiftur skyldi alt sem hann ætti
falla til þessa Humphrey Eccotts, sem þá
skyldi taka nafnið Keene. Engir menn Raw-
sons vita hvernig í þessu liggur og þau segja
aldrei frá neinu.”
Alfrey stundi þungan, braut saman vesk-
ið og rétti lækninum það.
“Langar yður til að eiga það,” spurði
hann, og hún svaraði játandi.
Áður en þau gátu sagt meira opnaðist
hurðin og Guntersted kom inn ljómandi af
, gleði og með honum var Humphrey.
“Sora var handtekinn a lestinni er hún
var að koma til Marseille. Og Easim skrifari
hans líka,” sagði hann.
Alfrey stökk upp og dansaði um.
“Húrra!” hrópaði hún himinglöð og Sali
tók hana í faðm sinn og kysti hana, en Eccott
glenti svo upp augun að læknirinn fór að
hlægja.
Spurningar og svör ráku nú hvað annað
og gleðin var mikil, og þegar hæðst stóð kom
þjónn með þau boð frá eigandanum, hvort
hann mætti nú*koma inn fyrst sér hefði verið
boðið.
“Auðvitað, auðvitað!” hrópaði Gunter-
sted og gekk á móti gestinum með opna
arma og hjartanlegu brosi. Alf sá föður sinn
koma inn í herbergið og hrópaði upp yfir sig
af undrun.
“Brúin!”
Hann hló.
“Já, mín unga frú, eg er Mavers,” sagði
hann. “Og yfirmaður þinn segir mér að þú
getir geymt leyndarmál svo að eg vona að
þú berir þetta ekki út um alt Dorflade. Eg
hefi haft tækifæri til að gera honum greiða
við og við, en þegar eg uppgötvaði að hann
fór að nota dóttur mína sem njósnara fór
mér ekki að lítast á.”
“Það þurftir þú hreint ekki,” sagði Alf
með handleggina um hálsinn á honum. “Eg
hefi aldrei verið í neinni hættu. Þessi óþol-
andi Mr. Eccott hefir séð um það alt saman,
og hann hefði getað gert þetta miklu betur
en eg, því eg hefi bara verið honum til hindr-
unar og gert hann hræddan. Og nú er alt
saman búið. Hið litla æfintýri mitt fékk
skjótan endir. Eftir þetta verða það bara
venjuleg skrifstofu störf!”
“Það er gott,” sagði faðir hennar. Rétti
staðurinn fyrir þig er arin heimilisins, Alf, en
það er nóg af æfintýragjörnum stúlkum, sem
vilja flækjast um heiminn, en fáar, sem vilja
elda miðdegismat handa honum pabba sín-
um.”
“Þér fyrirgefið mér þá með því móti að
eg sendi hana aldrei framar út í neina
hættu?” spurði Guntersted.
“Það fer alt eftir því hvað eg sé. Hafið
þér spilt henni, verður ekki létt fyrir mig að
fyrirgefa yður. Við fáum að sjá hvernig hún
verður framvegis,” svaraði Bernhard Carr og
horfði mjög ástúðlega á dóttur sína. “Eg
vona að hún setjist að í undirborginni okkar,
sem kona mjög viðkunnanlegs læknis — eg
veit minstakosti að hún á kost á því.”
“Hvað þá?” hrópaði Sali ákafur og mjög
óánægður. “Hún sagði mér áður en eg sendi
hana til Frakklands að hún væri ekki heit-
bundin neinum.”
“Það var satt, það var satt!” hrópaði Alf-
rey reið. “Talaðu ekki svona pabbi. Eg
hefi ekki eitt augnablik hugsað til að gera
eins og hann segir.”
“Hvað þá? Hefir þú ekki fengið bréfið
hans?”
“Ef þú heldur að mig langi til að ræða
þetta í áheyrn fjögurra karlmanna, þá hætti
eg strax að vera kvenleg stúlka og ræðst sem
njósnari fyrir ríkið. Þetta er óþolandi, Brúin,
þú gleymir þér alveg hreint.”
“Það er rétt, gefðu honum á baukinn,”
sagði Sali glaður. “Sjáðu um að hann haldi
sér á móttunni! Hún getur kent hverjum
sem er þá list. Er það ekki satt Humphrey?”
“Það lítur ekki út fyrir að mér hafi tek-
ist það með ykkur tvö, og það var ekki laust
við að röddin væri alvarleg. Gerið svo vel og
veljið annað umræðuefni, en mig og einka-
mál mín, þvi við höfum nóg að tala um. Hafið
þið heyrt frá Elsu Leblond?”
“Eg fékk frá henni fáeinar línur,” sagði
Humphrey til að hjálpa henni. “Hún skrifaði
það um kvöldið þegar hún kom heim og þá var
Stanning farinn. Hún fór út til að lofa hon-
um að leita í farangrinum, sem hann líka
gerði. Það sá hún strax og hún kom heim.
Hún hafði enga hugmynd um hvernig hann
komst á slóð yðar og hún gat ekki spurt dyra-
vörðinn eða neinn annan í gistihúsinu. Hún
vissi að við vorum saman, og áleit að hún
gæti ekkert meira fyrir okkur gert. Hún sá
að Pestoni grunaði hana og vissi strax að
hún var ekki óhult, og hún hélt meira að
segja að hann hefði þekt sig.”
Alfrey varð nú að segja sögu sína og
hvað þau Humhprey höfðu gert. Öllum kom
saman um að uppástunga hennar að skifta
fötum við Elsu hefði bjargað þeim og látið
ráð þeirra takast.
“Það hefði nú verið hægðarleikur ef eg
hefði mátt leika sama hlutverkið alla tíð,”
sagði hún, “en vandræðin voru þessi að eg
varð altaf að skifta um. 1 bílnum varð eg að
hætta að vera Coehet og breytast í Miss Clear
til þess að geta notað vegabréfið um borð, og
strax og eg kom þangað varð eg að gera úr
mér gamla kerlingu, sem átti við ferðabréfið
sem Mr. Eccott hafðij það varð að gerast fljótt
áður en nokkur tók eftir mér. Síðan gekk alt.
vel því að það var blíða logn alla leiðina, þess
vegna gat eg setið uppi á þilfari alla leið hjá
Hesk og það var kolniða myrkur þar sem við
sátum.”
“Það hlýtur að hafa verið huggulegt,”
sagði Guntersted.
“Já, það var huggulegt svo mjög að eg
sætti mig við alla liðna örðugleika. Við gát-
um lagt öll okkar ráð saman í öllum smáatrið-
um. Og síðan sofnuðum við bæði. Er það
ekki satt, Alf?”
“Já, hamingjunni sé lof, annars hefði eg
ekki getað verið hér.”
“Og verið lífið og sálin í þessum félags-
skap,” sagði Dr. Medley.
“En eg er mjög þreytt,” svaraði Alf, og
alveg rugluð í höfðinu yfir öllu þessu, sem eg
hefi heyrt. Eg hefi altaf haldið, að þú værir
leynilögreglumaður, Pabbi.”
“Og það var ekki svo rangt athugað, fað-
ir yðar er mjög gáfaður maður, góða min. Ef
hann hefði ekki vitað hvernig Pestoni leit út,
hefði málið verið fallið fyrir löngu síðan.”
“Eg veit ekki hvernig það vildi til að þið
náðuð í höfuðbækurnar,” sagði Brúin.
Sali svaraði rólega.
“Þér þurfið varla að spyrja hver það
var, sem náði þeim fyrir okkur. Það var auð-
vitað Humphrey. Hann lagði líf sitt í hættu.
Eg skal einhverntíma segja yður söguna um
það. En það hefði riðið mér að fullu hefði
hann ekki komið úr þeirri ferð. Hann hafði
sett sig svo vel inn í hlutverk vörusala, að
engum datt í hug að efast um að hann væri
það. En hann varð að skilja þær eftir í
Egyptalandi vegna þess að þjófnaðurinn
komst strax upp, og hann vissi að föggur
sinar yrðu rannsakaðar af spæjurum óvin-
anna. Þeir gátu ekki hugsað sér að hann
ferðaðist frá ránsfengnum, og þessvegna féll
grunurinn ekki á hann. En þegar Elsa Le-
blond fór í ferðalag lögðu þeir tvo og tvo
saman. En hún var bara kona og einsömul
og hugðu þeir, að auðvelt mundi að ná af
henni bókunum, einkum þar sem þeir létu
hana halda að þeir grunuðu hana ekki. Hún
var í ran og veru mjög sniðug.”
“Mér finst að við ættum að drekka skál
hennar líka,” sagði Alf og stóð upp.
“Og eigum við ekki að drekka skál
Humphreys?” sagði Dr. Medley, er hin skálin
var drukkin. Ef eg má, ætla eg að gera það
sjálfur. Látum oss lyfta glösunum fyrir hin-
um hugaðasta manni, sem eg þekki! Megi
hann verða eins hamingjusamur og hann á
skilið. Sé það satt að hinn þrautseigi sigri er
eg viss um, að hann hefir hið besta tækifæri
til að verða það.”
Tillitið sem Eccott sendi Alf yfir borðið
vakti hjá henni tilfinningu fyrir vanmætti og
þrá. Það var glaðlegt og fult af bardagaeldi.
Dr. Medley stóð á fætur til að fara i
læknaveisluna og þegar hann var farinn
sagði Eccott rólega við húsbóndann:
“Eg skal fylgja Alf heim. Hún er mjög
þreytt þótt hún játi það ekki. Er' það ekki
satt Miss Carr?”
Alfrey leit í augu hans og sá þar ekkert
nema umhyggju.
Hún leit á föður sinn og sagði:
“Brúin, húsbóndinn hefir gefið mér frí á
morgun. Vilt þú ekki koma og sjá hve íbúð-
in mín er falleg? Eg má nú segja pabba
heimilisfangið mitt?”
Framh. á 7 bls.