Heimskringla - 24.09.1941, Síða 7

WINNIPEG, 24. SEPT. 1941
HEIMSKRINGLA
7. SIÐA
DÁNARFREGN
Þann 8. sept. s. 1. andaðist að
heimili sínu í hinni svonefndu
Hólar-bygð, Sask., bóndinn Jón
Hallson eftir hér um bil 2 vikna
legu í lungnabólgu. Jón sál.
var sonur Jóns Hallssonar og
Ingibjargar Snæbjarnardóttur,
búandi hjóna að Unaósi, S.-
Múlasýslu. Hann var fæddur
að Unaósi 31. des. árið 1875 og
ólst upp hjá foreldrum sínum.
Til Ameríku kom hann á-
samt skyldfólki sínu þegar
hann var 17 ára að aldri. Fyrst
dvaldi hann í Winnipeg en
flutti þaðan til Leslie, Sask.,
árið 1908.
Hann giftist eftirlifandi eig-
inkonu sinni Steinunni Guð-
laugu Anderson, 20. okt. árið
1910. Þau hafa búið á bújörð
sinni ekki all-langt frá Elfros,
Sask., síðan, að undanskildum
8 árum, sem þau dvöldu í
Wynyard, en þar vann Jón heit.
inn í lyfjabúð. Þeim hjónum
varð 10 barna auðið og lifa 9
þeirra föður sinn: Guðlaug
Ingibjörg, gift skozkum manni
og á heima í Winnipeg; Egill
Jón, heima, ógiftur; Björg Lína,
gift dönskum manni, á heima
skamt frá móður sinni; Sigur-
laug; Guðrún Sólrún; Magnús;
Anna; Alma og Marino, öll ó-
gift og í heimahúsum.
Jón var góður drengur og
vel látinn af öllum er til hans
þektu. Hann var þrúðmenni
hið mesta í framgöngu og hinn
ástríkasti heimilisfaðir.
Hann var maður fróðleiks-
gjarn og bókhneigður enda
greindur vel. Hann hafði við
mikið heilsuleysi að stríða hin
síðari árin og mun þreyttur
hafa til síðustu hvílunnar geng-
ið. Til þvílíkra er gott að
hugsa, því þeir munu guðsríki
erfa. Hann var jarðsunginn
frá heimili sínu þann 11. sept.
af séra H. E. Johnson.
H. E. J.
- NAFNSPJÖLD -
Dr. M. B. Halldorson 401 Boyd Bldg. Skrifstofuslmi: 23 674 Stundar sérstaklega lungnasjúk- dóma. Er að finna á skrifstofu kl. 10—12 f. h. og 2—6 e. h. Heimili: 46 Alloway Ave. Talsimi 33 158 Thorvaldson & Eggertson Lögfrœöingar 300 NANTON BLDG. Talsími 97 024
Office Phone Res. Phone 87 293 72 409 Dr. L. A. Sigurdson 109 MEDICAL ARTS BUILDING Office Hours: 12—1 4 P.M.—6 P.M. AND BY APPOINTMENT M. HJALTASON, M.D. ALMENNAR LÆKNINGAR Sérgrein: Taugasjúkdómar Laetur úti meðöl í viðlögum Viðtalstímar: kl. 2—4 e. h. 7—8 að kveldinu Sími 80 857 643 Toronto St.
Dr. S. J. Jóhannesson 215 RUBY ST. Beint suður af Banning Talsimi 30 877 Viðtaistími kl. 3—5 e.h. A. S. BARDAL selur líkkistur og annast um útfar- ir. Allur útbúnaður sá bestl. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarða og legsteina. 843 SHERBROOKE ST. Phone 86 607 WINNIPEG
J. J. Swanson & Co. Ltd. REALTORS Rental, Insurance and Financial Agents Sími: 26 821 308 AVENUE BLDG.—Winnipeg Rovatzos Floral Shop 253 Notre Dame Ave., Phone 27 989 Presh Cut Flowers Daily. Plants in Season We specialize in Wedding & Concert Bouquets & Funeral Designs Icelandic spoken

DR. A. V. JOHNSON DENTIST 506 Somerset Bldg. Office 88 124 Res. 27 702 Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Mcdical Arts Bldg. Cor. Graham & Kennedy Sts. Phone 22 866 Res. 114 Grenfell Blvd. Phone 62 200

lifandi börn hennar eru öll gift
S og lifa í San Francisco. Mér
BRÉF FRÁ BLAINE
Blaine, 17. sept. 1941
31. júlí s.l. dó í San Francisco
'kkjan Mrs. Margrét Wolf, 72
ira, hún var að ganga yfir
íötu og kom bíll með miklum
iraða og rann yfir hana. Hún
ifði í 5 klukkustundir og hafði
ulla rænu til síðasta andar-
aks. Börn hennar voru hjá
lenni þegar hún dó. Margrét
leitin var fædd á Kirkjuhóli í
íyfribygð skamt frá Viðimýri
Skagafirði.
Foreldrar hennar voru Stef-
in Stefánsson, ættaður úr
Hjótum, og Þorbjörg Jónsdótt-
r frá Miðvatni. Systkini Þor-
jjargar voru Halldór, Þorgrím-
ir, Jón og Páll og systir Engil-
'áð. Eg hefi heyrt sagt að
Páll lifi í Selkirk, Man., en hin
systkinin öll dáin.
Margrét heitin átti 5 börn, 4
dúlkur og einn son. Hann
'erðaðist í kring um hnöttin þá
lann var 13 ára gamall og kom
"erðasaga hans út í Heims-
<ringlu fyrir mörgum árum
siðan. Eina fullorðna dóttir
misti hún fyrir 3 árum. Eftir-
er ókunnugt um hvað mörg
barnabörn hún átti.
Systkini Margrétar eru John
! Stevens, Blaine, Wash., og hálf-
I systir, Mrs. Mclntosh, í Van-
j couver, B. C., og tvær systur
dánar fyrir mörgum árum.
Blessuð sé minning hennar.
John Stevens
HITT OG ÞETTA
Fyrir nokkrum árum ætlaði
iþektur amerískur stjórnvitring-
ur á ráðstefnu í London. Áður
‘en fundurinn hófst, fékk hann
sér herbergi á sama gistihúsinu
og japanskir fulltrúar, sem
einnig ætluðu að vera bar. —
Þegar þeir höfðu fengið sér
hressingu, skildu þeir. Seinna,
þegar Ameríkaninn hitti Jap-
ana aftur í forsalnum, tilbúna
að leggja af stað til ráðstefn-
unnar, voru þeir allir klæddir
í jaket og með háan hatt, en
isjálfur var hann í gráum föt-
lum. Honum virtist augnaráð
Japanannalýsa vanþóknun, og
bar sem timi var nægilegur,
flýtti hann sér að skifta um
föt. Það er ekki hægt að lýsa
undrun hans, þegar hann
skömmu seinna kom niður aft-
ur og sá Japanana biða sín — í
gráum fötum.
THE WATCH SHOP
THORLAKSON & BALDWIN
Diamond and Wedding Rings
Agent for Bulova Watches
Marriage Licenses Issued
699 SARGENT AVE
“Þetta kallið þér steiktan
þorsk,” kvartaði presturinn á
veitingahúsinu við veitinga-
þjóninn. “Eg hugsa að hvei
einasti þorskur mundi telja sig
móðgaðan yfir þessu nafni, eí
hann vissi hverskonar mat þér
berið á borð fyrir gestina.”
“Afsakið, herra minn!” sagð:
þjónninn auðmjúkur. “Það vai
alls ekki ætlun min að móðgs
yður.”
# # #
Godino-bræður voru sam-
vaxnir tvíburar á Philipseyj-
um. Þeir höguðu lífi sínu eins
og alment gengur og gerist
Þeir rendu sér á skautum
syntu, léku tennis, óku bifrei?
og bifhjóli og lifðu báðir :
hamingjusömu hjónabandi.
* * *
— Sína mín væri útgengileg
stúlka, það segi eg satt, ef húr
líktist ekki honum föður sín
um, eins og hún gerir.
— Já — og ef karlmennirnii
væri ekki vöruvandari, en hanr
faðir hennar.
ÆFINTÝRI RITARANS
Framh. frá 6. bls.
Guntersted kinkaði kolli því til sam-
þykkis.
“Góða nótt,” sagði hún og rétti Hesk léttu
kápuna sem hún hafði haft með sér. Hann
hjálpaði henni í hana. Eg fer nú heim með
Hesk. Hann býr í sömu átt svo að það verður
enginn krókur fyrir hann.”
Þau kvöddu og fóru út saman. Carr tók
vindlaverskið sitt og leit á Guntersted spyrj-
andi.
“Hvað þýðir þetta. Hún hefir alt af sagt
mér að hún hafi andstygð á Eccott?” spurði
hann undrandi.
“Eg veit það ekki. Medley segir að hann
sé ástfanginn í henni, aumingja drengurinn.
Ef hún vill hann ekki get eg aldrei fyrirgefið
sjálfum mér að eg gerði þau kunnug hvert
öðru. Hann hefir ætíð verið svo afskiftalaus
af kvenþjóðinni að mér datt þetta aldrei í
hug. En þegar maður teflir ungum konum
og ungum mönnum, þá býst eg við að það sé
að leika sér með eld.”
34. Kap.—Eccott freistar hamingjunnar.
Eccott hjálpaði Alfrey inn í leigubíl og
gaf ökumanni fyrirskipanir, sem hún heyrði
ekki. Hann settist svo hjá henni og greip um
hendi hennar eins og hann ætti hana og það
væri ekki nema sjálfsagt.
“Jæja ástin mín,” sagði hann með rödd,
sem hann reyndi að gera ákveðna, “gerðu nú
enda á öllum mínum ótta, ef þú ætlar að neita
mér þá gerðu það strax. Er ungi læknirinn
sá útvaldi? Voruð þér í raun og veru að lesa
biðilsbréfið frá honum, þegar eg kom inn til
yðar í kvöld?”
“Já, það gerði eg. Það var fallegt bréf.
Hann er góður og ágætur maður, en eins og
þér sjáið . . .”
Alt í einu horfði hún á hann og talaði við
hann eins og hún byggist við að hann skildi
sig. “Æ, Hesk látið mig tala við yður þannig
að þér skiljið mig. Þér eruð eins og eg, þér
þráið æfintýri, viðburði, að eitthvað gerist.
Þér viljið taka þátt í ýmsu óvenjulegu og
hættulegu — þessvegna getið þér að nokkru
leyti skilið hvað mér býr í brjósti. Fyrir mér
varaði þetta svo stutta stund. Það endaði
næstum áður en það byrjaði. Eg vil reyna
meira af þessu. Eg vil lifa, finna til þess að
að eg hefi gert eitthvað.” í ákafanum laut
hún að honum. “Hlustið á mig! í fyrri nótt
þegar við sátum saman, þér og eg á þilfari
skipsins og við vorum neydd til að ganga á
móti þeim, berjast við þá og sigra þá, var eg
hamingjusöm. Eg hefi aldrei á æfinni verið
eins hamingjusöm.”
“Er það satt, Alf?”
“Þér vitið það. Þér funduð það.”
“Það er ekki ungi læknirinn?”
“Nei, það er það ekki. Hefir aldrei verið
og verður alderi. En i dag er ekkert eins og
það var í gær. I gærkveldi var það fullkom-
ið. Við vorum félagar. Þér þörfnuðust mín.
Við skildum hvert annað, við gátum unnið
saman. En nú er því lokið og alt er öðru-
vísi. . .” Eftir stutta þögn spurði hann lágt:
“Getið þér sagt mér hvað þér haldið að
eg krefjist af yður? Haldið þér að eg muni
biðja yður að hætta hjá Guntersted til þess
að koma heim til mín og búa til handa mér
matinn? Er það það sem liggur á bak við
þetta alt?”
“Já, eitthvað í þá átt,” svaraði hún með
hálf kæfðri rödd.
“Og það gætuð þér ekki hugsað til,”
sagði hann og varir hans voru háskalega ná-
lægt eyra hennar. Hann fann hvernig hún
titraði og hann tók utan um hana með hægri
handleggnum.
“Það er ekki hægt að svara þessu með
einu orði,” stamaði hún. “Auðvitað get eg
tilbúið mat handa yður, ef þess þyrfti með.
Ef við værum saman á eyði ey, ef auk þess,
sem að elda, þá væri það æfintýri að halda
sál og líkama saman. En — ó — getið þér
ekki skilið mig? Eg hefi skyngst inn í það
að lifa í stöðugri eftirvæntingu og ugg um
það hváð næsta stundin færir. En ef þetta
leiðir aðeins til lítils heimilis, þar sem þér
komið þreyttur heim á kvöldin eftir að hafa
lifað yðar raunverulega lífi allan daginn langt
frá mér, án þess að eg komi nálægt því, og
þarfnist nú ekki til annars en að gera heimilið
þægilegt, eins og eg gæti gert það. . . Eg veit
að þetta virðist vera eigingjarnt, en. .
Hann þagði um stund eins hann væri
að berjast við tilfinningar sínar. Að síðustu
sagði hann:
“Stúlka litla, þú hefir alveg misskilið
mig. Mig mundi auðvitað langa til að sýna
þér heimilið mitt, sem snöggvast. Ættar-
óðalið mitt. Þig langaði þá kannske seinna
að dvelja þar og búa á óðalssetrinu. En nú
sem stendur getum við ekki lagt niður vopn-
in. Við getum ekki yfirgefið húsbóndann.
Hann þarfnast okkar beggja.”
Hann heyrði hvernig hún saup hveljur.
Fann hvernig hún skalf af hrifningu. “Þú
álítur, þú álitur að hann hafi meira handa
okkur til að gera?”
“Það er einmitt það sem eg meina. Við i
höfum drepið drekann, en ekki fyr en þúsund-
irnar eru orðnar eitraðar af biti hans. Við
þurfum að rekja allar þessar leiðir. Eg get
ekki lýst því fyrir þér í bili, en eg skal bara
segja þér, að Sali getur ekki án okkar verið.
Hann getur ekki verið án sinna tveggja trún-
aðar manna. Og eg fyrir mitt leyti ætla mér
ekki að yfirgefa hann. Það sem eg ætlaði að
vera svo djarfur að stinga upp á, var að. . .
Alf — Alf mín. Mundir þú gera þig ánægða
með stutta brúðkaupsferð og að halda svo á-
fram að búa í litlu íbúðunum í Fulcher stræti
um tíma sem konan mín?”
“Ó,” sagði hún stamandi, “það hafði eg
aldrei hugsað mér. Það væri dásamlegt.”
“Alf, með Mr. Eccott?”
“Nei, með Hesk.”
Þau fóru að hlægja. Hún lofaði honum
að faðma sig og kyssa eins mikið og hann
vildi.
“Þú verður þó hvað' sem tautar Mrs.
Keene,” sagði hann. “Seinna þegar við höf-
um komið ýmsu í lag skulum við bæði fara í
ferðalag og þá skal eg hætta að lita hárið á
mér svona óskaplega. Þá fær það sjálfsagt
sinn eðlilega lit aftur og hafir þú ekki alt of
mikið á móti því, læt eg kannske vaxa á mér
svart yfirvarar skegg. Og þegar það er gert
segir fólkið mitt í Birchmoor í Riding, að eg
líkist hinum látna frænda mínum í háralit og
vexti, þótt andlitsdrættirnir séu ólikir. En
vel á minst. Þú veist kannske ekki að eg er
alt öðru vísi í vexti en þú hefir séð mig. Þessu
er varið eins og með hinn tígulega vöxt Wil-
sons. Fötin eru fylt út hér og þar. Æ, Alf þú
veist ekki hvað eg hefi þolað. Mér var alveg
sama hvernig eg leit út, þangað til mig fór að
langa til að þér litist á mig. Kvöldið heima
hjá þér þegar þú komst inn með Stuart vini
þínum og varst svo falleg, en varst svo hirðu-
laus og drabsöm við mig, svo full af fyrirlitn-
ingu. Eg hefði getað velt um borðinu, eg var
svo reiður. Mér var næst að hrópa til þín, að
eg væri ekki sá, sem eg sýndist vera, og að
þú yrðir að taka eftir mér, vita að eg væri
þarna og fara með mig sem jafningja þinn.”
“Jæja, þú hefir nú fengið uppreisn! Gerðu
nú svo vel og hættu að kyssa mig og segðu
mér eitt, sem eg vil gjarnan vita. Varst þú í
húsinu í Fulcher stræti þegar eg fór þangað
fyrst til að sækja bögglana? — og ef þú varst
þar, því gast þú þá ekki farið og sótt þá
sjálfur?”
“M-já, eg var þar í raun og veru,” sagði
hann afsakandi en Alf hratt honum frá sér.
“Eg vissi það. Eg fékk ekki einu sinni að
gera þetta ein. Þú eltir mig eins og hundur.”
“Já, það er einmitt rétta lýsingin,” sagði
hann rólega og dró hana að sér aftur. “Látum
okkur sjá hvar eg enti? Þú ert svo óútreikn-
anleg. Jú, ástæðan. Ástæðan fyrir því að eg
gat ekki tekið við bögglunum sjálfur? Fyrst
og fremst vegna þess að Sali, sem ekki hafði
búist við mér svona fljótt til baka, sagði
manninum, að það yrði kvenmaður, sem tæki
við þeim. Og þar sem ykkur var bannað að
tala, hefði hann kannske orðið hræddur, ef
hann hefði séð karlmann þarna og hefði ekki
slept bögglunum. Eg kom þá seinni hluta
dagsins og við höfðum ekki tíma til að breyta
áætluninni. í öðru lagi ætlaði Sali að reyna
hugrekki þitt. Eins og þú getur getið þér til,
þá var það í bögglunum, sem við höfðum
fundið í sýnishornunum frá Egyptalandi. Þús-
und bögglar sem “Orvarrót” stóð á, en í stað
þess var kókain í öllum þeirra. Við snerum
öllum bögglunum af leið. Það var mikið verk
en, það var það sem Sora til London. Þú
manst hve reiður Sora var þegar þeim seink-
aði og sumir týndust. . . Eg þorði ekki að láta
þig vera eina í húsinu. Eg varð að fullvissa
mig um að ekkert ilt henti þig þar. Eg stóð
og beygði mig yfir stigariðið rétt fyrir ofan
blessað höfuðið þitt, er þú gekst hugrökk upp
stigan. Þá misti eg lykilinn minn og þegar þú
stansaðir sló út um mig köldum svita. Eg hélt
að þú yrðir hrædd og hlypir niður aftur. En
langt frá! Það var ekki þér líkt. Það var rétt
svo að eg gat sloppið er þú lyftir vasaljósinu.
Það var rétt að eg gat stilt mig um að hlaupa
ekki til þín og kyssa þig. Eg var svona hrif-
inn af Jþér og stoltur.”
Alfrey hjúfraði sig upp að honum.
“Að hugsa sér að þú skulir vera svona.
Að lokum fer eg að tilbiðja þig eins og þeir
Sali og Dr. Medley.” Hún stundi ánægju-
lega. “Þótt þú sért haldinn þeirri hlægilegu
villu að eg geti ekki staðið stuðningslaust. En
heyrðu, hvert erum við að aka, Hesk?”
“Æ, eg bað hann bara að aka í kring um
Hyde trjágarðinn áður en við færum heim, en
nú erum við bráðum komin þangað. Og eg
veit að þú ert dauðþreytt, ástin mín. En segðu
mér hvað við eigum að gera á morgun, þegar
þú ert búin að hvila þig?”
í “The Times” stóð nýlega grein með fyr-
irsögninni: “Hættulegur glæpamaður.”
Undirheimar Austurlanda hafa fengið
mikið áfelli með dómi þeim sem dómstólarnir
i Cairo hafa felt yfir Abraham Sora fyrir ó-
löglega verzlun með kókain.
Lýsing fréttaritara vors á aðferðum þessa
manns og æfiferli hans sýnir, að hann gat
jafnast á við hina verstu glæpamenn og
hættulegustu. Og eins og þeir, hafði hann
næstum takmarkalausa hæfileika til að
sverta nöfn heiðarlegra borgara og hræða þá
síðan til að láta að vilja sínum. Hann hafði
umboðsmenn í öllum stórbæjum Austur-
landa, og stofnaði eimskipafélag í Alexandríu
til þess að geta í skjóli þess smyglað eitrinu.
Honum tókst að narra marga heiðarlega
menn tli að leggja fé í fyrirtækið. Hann hafði
efnafræðisstofu í Cairo, og leigði hallir í um-
hverfi beggja þessara borga, til þess að fela
eitrið, er var lindin að auðlegð hans. Bílarnir
hans voru vopnaðir og hefðu sjálfsagt með
tímanum orðið brynjaðir ef hann hefði fengið
lengur að leika lausum hala. Hann var með
öðrum orðum afskaplega hættulegur maður
og iðkaði eitt hið svivirðilegasta og háska-
legasta starf sem hægt er að vinna í þessum
heim. Hann var dæmdur í fimm ára fangelsi
ásamt helstu hjálparmönnum sínum. Er með
því þungri byrði létt af Russel pasha lögreglu-
stjóra, sem árum saman hefir barist móti
honum. Áv þennan hátt hættir þetta eyði-
leggingar verk, sem um þrjátíu ára tímabil
hefir verið undir stjórn meistara allskonar
glæpa — manns, sem helgaði líf sitt hvers-
konar löstum.
Er málsóknin stóð á Egyptalandi stóð
ekki mikið í blöðunum um hana á Englandi.
Og er Salomon Guntersted var gerður að
barón um nýárið, komu margir með þá at-
hugasemd, að slíkir titlar væru oftast fengnir
fyrir peninga. Það sagði sig sjálft að það,
sem forstjóri hins mikla félags hefði getað
gert fyrir stjórnina væri að lána henni pen-
inga. Þegar vinir Sir Salomons heyrðu það
brostu þeir.
----ENDIR------