Heimskringla - 06.01.1943, Side 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
Sljóleiki sá sem hafði hnept hann í
dróma og þróttleysið, sem hafði yfirstigið
hann hvarf með öllu á svipstundu. Hann var
ekki lengur lémagna né andlega úttaugaður,
heldur hinn hrausti, snarráði og árvakri
sonur heiðarinnar. Hið frjálsa náttúrubarn,
sem aldrei brast ráð, né dirfsku og snarræði
til að fylgja því fram.
Á þessu augnabliki gaf hinn mikli og
óþekti máttur, sem sumir nefna forsjón, hon-
um krafta til að yfirstíga þreytuna, gleyma
þrautunum, og máttleysinu, en lét hann sjá
bjart og diásamlegt ljós í myrkri örvænting-
arinnar.
Fyrir stund síðan hafði hann beðið um
augnabliks frest! Um dulbúning! Og nú
stóð Jock Miggs frammi fyrir honum með
hirðisstaf og hljóðpípu. Þeir sem eltu hann
voru ennþá hálf mílu í burtu og það var hinn
geltandi hundur líka. Þannig veittust hon-
um fimm mínútur til að forða lífinu og efna
eið sinn! Strax og hann hafði komið auga á
þennan hálfvisnaða hirði, sem kom gangandi
móti honum eftir rjóðrinu, hafði hann ákveð-
ið hvað til bragðs skyldi taka.
Beau Brocade seildist niður í vasa sinn
og dró upp svörtu grímuna, sem hann venju-
lega hafði fyrir andlitinu. Hann setti upp
grímuna, dró skambyssuna frá beltinu, náði í
Miggs, klappaði hraustlega á öxlina á honum
og sagði glaðlega:
“Peningana eða lífið!”
Miggs, sem vaknaði svona snögglega frá
hugsunum sínum, rétti upp hendurnar laf-
hræddur.
“Guð almáttugur hjálpi mér!” sagði hann
um leið og hann féll á hné.
::Pyngjuna eða lífið!” sagði Beau Bro-
cade eirA grimmilega og honum var auðið.
Jock Miggs reyndi að átta sig eins vel og
hann gat. “E . . . e . . . en . . . góði herra!”
hvíslaði hann, “þ . . . þ .. . þér gerið ekki fjár-
hirðinum, Jock Miggs, neitt ilt — nei, — það
gerið þér ekki.”
“Flýttu þér segi eg eða . . .”
“En góði herra . . . eg . . . eg . . . eg hefi
enga peninga.”
Það var aumkvunarvert að sjá Jock
Miggs, og hvenær sem hefði verið endranær
mundi Jack Bathurst hafa kent í brjósti um
hann, þennan vesæla, óttaslegna aumingja,
en geltandi hundurinn nálgaðist óðum, og
hann hafði ekki nema fáein augnablik til um-
ráða.
“Enga peninga?” sagði hann með upp-
gerðar hörku um leið og hann greip í háls-
málið á vesalings smalanum. “En hvað þá
um úlpuna þína?”
“Úlpuna mína, góði herra?”
“Já, auðvitað. Mér fellur hún vel í geð
. . . flýttu þér úr henni. Fljótt!”
Jock Miggs skreiddist á fætur og tók að
gerast Lítið eitt hugrakkari. Hann hafði átt
heima á heiðinni alla æfi og í þetta sinn hitti
hann stigamann í raun og veru. Hann var alt
of hræddur til að leiða getum að því, hvort
þetta væri Beau Brocade eða ekki, en hann
hafði nóga reynslu til að vita það, að fátækt
fólk þurfti ekkert að óttast ræningja.
En auðvitað var það skynsamlegast að
hlýða. Hvað gömlu úlpuna hans snerti þá . ..
“Hí! Hí! Hí! gömlu úlpuna mína,” hló
hann hikandi og hræddur, “nú . . .”
“Mig langar ekkert til að brjóta þennan
vesalings brákaða reyr,” hugsaði Bathurst,
“en hundurinn er fast hjá og. . . Farðu úr ulp-
unni, maður, eða eg skýt þig,” sagði hann í
bjóðandi rómi og miðaði byssunni á hinn
titrandi smala.
“Góði herra, fari eg úr úlpunni þá . . . þá
lít eg ekki sæmilega út, bara á tómri skyrt-
unni . . . þ . . . það er ekki siðsamlegt að
ganga þannig.” Miggs var nú sannfærður
um að hinn ókunni maður talaði í fullri al-
vöru, en hvens vegna hann vildi fá úlpuna
hans vissi hann ekki.
“Þú skalt fá frakkann minn,” svaraði
Bathurst.
“Guð hjálpi okkur. . . Frakkann yðar!”
“Já, hann er gamall og slitinn og vestið
er það líka. . . Flýttu þér úr úlpunni.”
Það gekk seint, Jock beit saman tönnun-
um af hræðslu og taugaóstyrk.
Jack veittist ekkert örðugt að komast úr
frakka og vesti, því að kvalirnar í öxlinni
höfðu neytt hann til þess fyr um daginn að
fara úr vinstri erminni.
Auk þess þurfti hann að flýta sér, því að
lif hans lá við og var sér einskis annars með-
vitandi en að hvert augnablikið var dýrmætt
og leið fljótt. Hundgáin og hróp mannanna
færðist alt af nær og nær.
Jafnvel Jock Miggs, sem hafði verið alt
of önnum kafinn við sitt æfintýri til að veita
nokkru öðru athygli, varð nú lika var við
aðganginn þarna úti í myrkrinu, og skildi, að
eitthvað óvenjulegt gengi á úti á heiðinni.
“Hvað er það?” spurði hann ennþá
hræddari en fyr.
“Hermannaflokkur, sem á hælum mér,”
sagði Beau Brocade ákveðinn, “og þessvegna
vil eg fá úlpuna þína maður minn, og nái eg
henni ekki strax, hefi eg rétt aðeins tíma til
að skjóta kúlu í gegn um hausinn á þér, áður
en eg lendi í höndum þeirra.”
Þessi siðustu orð voru nægilega sann-
færandi. Miggs sá sinn kost vænstan að
hlýða strax. Hann hjálpaði ræningjanum í
úlpuna, húfuna og trefilinn, en sjálfur klæddi
hann sig, og ekki allnauðugur í fínu fötin,
sem Beau Brocade hafði átt.
“Það er best að þú fáir skambyssu við
beltið þitt, ef svo færi að þú þyrftir hennar
með, kunningi,” hvíslaði Beau Brocade í flýti
og rendi annari skambyssunni sinni i belti
hans, en hélt hinni í hendinni.
Það var enginn vafi á því að hundurinn
var nú kominn á sporið. Mennirnir voru
hættir að hrópa, en fótatak þeirra heyrðist
vel er þeir hlupu á eftir hundinum, en eigandi
hans átti fult í fangi með að halda í við hann,
er hann hvatti hann.
Brátt heyrðist einhver hvisla hærra en
hinir:
“Þessa leið! . . .”
Og aftur:
“Þarna er götuslóði.”
“Fjandinn hafi þetta myrkur!”
“Gáðu nú að þér Snati, gamli kunningi.”
“Þessa leið.”
“Geturðu ekki fundið sporið, Snati
gamli?”
Og þyrniblöðin brákuðu undir fótum
þeirra, er þeir læddust áfram. Litli balinn
var nú hið eina, sem skildi þá frá Beau
Brocade.
“Þessa leið, liðþjálfi. Snati hefir fundið
slóðina á ný.”
Hvorki Miggs né Jack’gátu séð hvað gekk
á hinu megin í garðinum. Hundurinn reif og
sleit í %taugina, titraði af fíkninni að rekja
sporið, en húsbóndi hans streittist á móti svo
að hann misti hann ekki.
Miggs var alveg eins hræddur og viltur
sauður. Hann titraðist enn lafhræddur og
strauk með aðdáun dínu boðungana á frakk-
anum.
En Beau Brocade hafði skriðið undir há-
an þyrnirunn. Hann hafði fingurinn á skam-
byssugikknum og hálf kraup, tilbúin að
skjóta og starði út i myrkrið framundan sér.
Á næsta auðnabliki grilti fyrir haus
hundsins út í myrkrinu, trýnið var fast niður
við jörðina, kjafturinn var opinn og tungan
lafði út úr honum. Hann stefndi beint að
þyrnirunninum, þar sem maðurinn kraup.
Beau Brocade miðaði í skyndi og skaut,
og án þess að gefa frá sér neitt hljóð, valt
hundurinn um, en Miggs rak upp hljóð af
skelfingu.
Svo varð djúp þögn, þögulir og skelfdir
stóðu hermennirnir, því að þetta hafði komið
þeim svona algerlega á óvart, og auk þess
bjuggust þeir við öðru skoti.
Svo héyrðist bljúg og titrandi rödd út úr
myrkrinu:
“Þarna er hann, liðþjálfi. Beint fram-
undan yður. Hann stendur þarna. Sjáið!”
Það þurfti ekki að segja þetta tvisvar.
Liðþjálfinn og hermennirnir höfðu aðeins
stansað augnablik og höfðu nú komið auga á
Jock Miggs sem stóð þar hreyfingarlaus,
skamt frá dauða hundinum.
Með sígurhróss öskri réðust þeir á hinn
undrunarfulla fjárhirði, en þessi titrandi og
aumingjalega rödd hrópaði: :
“Haldið honum fast, foringi! Taktu hann!
Þetta er áreiðanlega þorparinn.”
Jock Miggs fékk ekki tíma til að koma
fyrir sig einu einasta orði, því einn hermann-
anna, sem mundi útreiðina sem hann hafði
fengið kvöldið áður í smiðjunni, varpaði nú
hinni þungu kápu sinni yfir Miggs og kæfði
þannig óp hans, en annar tök skambyssuna,
sem ennþá rauk úr og lá á jörðinni við fætur
hans.
“Skaimbyssur,” tautaði liðþjálfinn ákaf-
ur, “og þar ofan í kaupið allar silfurbúnar.
Hamingjan góða. . . Og gríman. Jæja menn
mínir, af stað með hann. Bindið fætur hans
— takið af ykkur beltin, fljótt; Þú riðils-
stjóri, haltu kápunni fast um hausinn á hon-
um. Fanturinn er eins háll og áll, hann
smýgur úr höndum ykkar ef þið haldið hon-
um ekki fast. . . Munið eftir að það hefir verið
heitið fimm hundruð dala verðlaunum fyrir
að handtaka Beau Brocade.”
Vesalings Miggs gaimli var hálf kæfður
undir þungu kápunni. Hné hans og öklar
voru reyrð saman með leðurbeltum hermann-
anna, og hendurnar á bak aftur. Bundinn
þannig eins og gæs sem er að fara inn í bak-
arofninn, fann hann hvernig honum var lyft
upp á axlir hermannanna og borinn af þeim
burt eins og i sigurför.
“Beau Brocade er handtekinn!
Hip! Hip! Húrra!”
Að þvi búnu héldu þeir af stað með
ærslum og kátínu, en Beau Brocade varð einn
eftir á heiðinni. Nú var æsingin úr taugum
hans. Sem stóð var hann frjáls og úr allri
hættu, en honum fanst þessi sigurstund sín
væra andlátsstund, og þegar hin síðustu hróp
dóu út í fjarska hneig hann ofan á raka jörð-
ina. Alt snerist í hring. Honum fanst eins
og jörðin sökkva undan fótum sér og rautt
ljós leiftra fyrir augunum og dreifa myrkrin
og hinni óskýru gráu skýmu í austri, sem
boðaði aftureldinguna.
Sá guð sem hann hafði leitað til í neyð
sinni hafði <veitt honum frestinn, sem hann
bað um. Hann var óhultur, frjáls og gat
hugsað . . . hugsað um hana . . . en samt
beindist öll löngun hans eftir hvild. . . Hvíld
og svefni.
Marga nóttina hafði hann legið þannig
á heiðinni á hinni mjúku, angandi jörð, með
hinar smávöxnu greinar lyngsins fyrir svæfil.
En þessa nótt færðist yfir hann undarlegur
friður og með titrandi höndum vafði hann
þéttara að sér úlpu hins heiðarlega f járhirðis.
Hugur hans reikaði viða. Eitt augnablik
staðnæmdist hann hjá vesalings Miggs og þá
slæmu klípu, sem hann var kominn í. Jæja
á morgun mundi Miggs verða aftur frjáls
maður en þangað til . . .
Skyndilega leitaði hugsun hans aftur til
veruleikans og til vonar sem var svo ólíklegt
að rættist. Hendi hans hafði snert við bréfa-
böggli, sem lá i úlpuvasa Miggs.
Lengst i austri tóku stjörnurnar að fölna
í ljósi morgunsins, og einn eftir annan risu
Derbyshire ósarnir fram úr myrkri næturinn-
ar og litu rjóðir niður í dalina.
Á heiðinni vöknuðu dýrin og í mýrardragi
á heiðinni tók sifjaður froskur að syngja sinn
froskasöng til morgunsins.
Beau Brocade hafði gripið bréfin með
köldum og stirðum fingrunum og hélt þeim
upp að hálfblindum augunum.
“Bréfin!” hvíslaði hann titrandi af geðs-
hræringu og gleði yfir þessari óvæntu ham-
ingju. “Bréfin!”
Hvernig höfðu þau komist hingað? Því
gat hann ekki svarað. En að það voru bréfin
hennar var hann viss um. Hann hafði fundið
þau! Hamingjan hafði lagt þau upp i hendur
hans. Ó, hamingja! Hin dutlungafulla ham-
ingja! Hin eigingjarni barón og hinn alls-
lausi útlagi urðu þannig jafningjar. Og það
var Beau Brocade, ræninginn, þjófurinn, sem
veittist gæfa til að flytja Lady Patience þessa
miklu hamingju.
“Skyldi hún . . . skyldi . . . hún brosa við
mér?”
Honum þótti svo vænt um að sjá hana
brosa. Hinn létta roða breiðast hægt og hægt
yfir vanga hennar. Æ, en nú var hann að
dreyma . . . drauma, sem aldrei gátu orðið að
raunveruleika. Hann ætlaði að færa henni
bréfin. Hann hafði svarið henni að gera það
áður en sólin hafði tvisvar sezt á bak við hina
grænklæddu ása. Og þá yrði alt búið, og hún
mundi hverfa sjónum hans bg lífi eins og
glitrandi stjarna, sem hafði svifið yfir himin
tilveru hans, á svipstundu og horfið!
Lengst i austri var morgunroðinn orðinn
að gulJsbjarma frá mýrum og runnum kváðu
við þúsundir fuglaradda, sem sungu hinn
mikla og dásamlega lofsöng til náttúrunnar,
er hún vaknaði til nýs lífs.
Útlaginn hafði efnt eið sinn. Hann sneri
í austur, þangað sem fyrstu geislar morg-
unsólarinnar vörpuðu veikum bjarma yfir
fjarlægustu ásana, og af heilum huga bað
hann guð, að hinn miskunnsami dauði mætti
þrýsti kossi á enni sér er hann legði bréfin
fyrir fætur hennar.
30. Kap.—Biðin.
Af öllum þeim þrautum, sem menn verða
að liða og þola, er óttafull bið hin versta.
Óvissan um hvað næstu stundirnar fela í t
skauti sér, hin hverfandi von en stígandi ör-
vinglun, ótti hinna lötrandi stunda er fyltu
hinn langa dag, var þrautaraun sú er Pati-
ence varð að þola, er hún, samkvæmt ósk
Bathurst, hafði lokað sig inni í dimma litla
herberginu í veitinga húsinu og neitað að sjá
nokkurn nema hinn trygglynda smið.
Og fréttirnar sem John færði henni við
og við voru all hræðilegar.
Hann reyndi eins vel og honuiú var unt
að draga úr hættu þessara hræðilegu mann-
veiða, sem undirbúnar voru til að ná Beao
Brocade. En vegna áhyggjusvipsins á andliti
smiðsins og óttasvipsins í augum hans, gat
hún sér til að maðurinn, sem hún af öllu
hjarta hafði gefið traust sitt, væri nú í enn-
þá meiri lífsháska en bróðir hennar.
Og með þessari meðfæddu samúð, sem
göfuglynt fólk hefir þá skildi hún að hinn
góði og trygglyndi smiður langaði af öllu
WINNIPEG, 6. JAN. 1943
hjarta til að komast til vinar síns, sem særð-
ur og lémagna berðist sinni hinstu banáttu
úti á heiðinni.
En samt hafði hún ekki slept allri von.
Beau Brocade hafði lofast til að þjóna henni
og hafði svarið að færa henni bréfin til baka
áður en sólin hafði sígið tvisvar til viðar. Og
í taugaæsingu þeirri, sem hún var, fanst
henni það óhugsanlegt að honum tækist það
ekki. Hann var ekki úr flokki þeirra manna,
1 sem örlögin eða óhagstæðar aðstæður leggja
varnarlausa að velli; í fasi hans, sem var svo
glaðlegt og aðlaðandi benti ekkert til þess að
hann muridi nokkru sinni bíða ósigur.
En stundirnar liðu og engar fréttir bár-
ust henni.
Óttinn um bróður hennar jók líka á ang-
ist hennar. Hún gat líka séð að John Stich
var orðinn órólegur hans vegna. Það var eng-
inn vafi á þvi, að er þessi vel valdi flokkur,
sem leitaði á heiðinni, mundi ekki láta smiðj-
una fram hjá sér fara og jarlinum frá Strat-
ton væri þar ekki óhætt lengur.
Menn höfðu grun á smiðjunni og það
var alkunnugt að John Stich var trúr áhang-
andi Gascoynanna og tryggur vinur Beau
Brocade.
Sakir hinnar djörfu framkomu Beau Bro-
cade þennan eftirminnilega dag, hafði athygli
herforingjans leiðst frá frænda John Stich, og
er rökkrið færðist yfir þennan fagra septem-
ber dag og hver^hópurinn eftir annan lagði
af stað út á heiðina á mannveiðarnar, var
þeim Patience og John Stich það ljóst að
Philip varð að fara úr smiðjunni, hvað sem
það kostaði.
1 bráðina gat hann leynst í veitingahús-
inu, þar sem hann gat látist vera þjónn Lady
Patience, að minsta kosti þangað til næsta
kvöld, þangað til annar felustaður yrði fund-
inn. Alt hvíldi á því hvernig rás viðburð-
anna stefndi hinar næstu stundirnar.
Þegar rökkva tók fór John Stich til
smiðjunnar og gekk hratt eftir hinum mjóa
vegi sem þangað lá. Á leiðinni var hann
mjög áhyggjufullur um vin sinn, sem barðist
einn úti á heiðinni við hið mikla ofurefli sem
á móti honum var. Hávaði þessa eltingaleiks
náði ekki vesturhluta heiðarinnar. En í
kyrðinni virtist hin mkla eyðimörk hörkuleg
og grimm þar sem hún lá sveipuð myrkrinu,
en í gegn um það grilti í þyrnirunnana, er
stóðu þar eins og beinagrindur eða vofur,
boðandi tjón og óheillir.
Inni í smiðji^nni hafði Philip beðið með
ótta og eftirvæntingu á meðan sólin gekk
tvisvar til viðar.
Hungur og kuldi hafði hrakið hann úr
fylgsninu, sem Bathurst hafði vísað honum
til, sneri hann þá heim til smiðjunnar, en
fann John þar hvergi, ekki fann hann þár
heldur sinn nýja vin.
Hann vissi að systir sín hlaut að vera
lögð af stað til London, en hann vissi ekkert
um hvað komið hafði fyrir í smiðjunni og
hinn drengilega „ bardaga sem hinn frægi
stigamaður hafði háð.
Það var liðið langt fram á kvöld og vildi
Philip ógjarna ónáða Mrs. Stich móður Johns,
sem gætti húss hans. Hann áleit líka að
hvorki John né Bathurst mundu hafa yfir-
gefið smiðjuna væri nokkur hætta á ferðum.
Þreyttur eftir áhyggjur dagsins, en enn-
þá með dálitla von í sinum friðsama huga,
hnipraði hann sig saman í einu horni smiðj-
unnar og stein stofnaði og gleymdi öllum
sínum áhyggjum.
Næsta morgun fór hann til kofa Mrs.
Stich, þar sem honum var tekið eftir beztu
föngum. Hún vissi ekkert um John. Eftir
hennar sögusögn, fór hann út tveim stundum
eftir sólsetur til að leita að Bathurst höfuðs-
manni, en þegar hún sagði frá hinum djarf-
lega bardaga í smiðjunni fór hrollur um unga
manninn.
“Þeir ná nú samt aldrei höfuðsmannnurr
sagði hin góða kona með titrandi málrómi.
“Nei, aldrei þótt allir úr greifadæminu eltu
hann. Það segir John að minsta kosti.”
“Guð gæfi að hann segði satt,” sagði
ungi maðurinn hlýlega. “Það er mikil skömm
fyrir mig að láta hraustan mann hætta lífi
sínu mín vegna, á meðan eg sit aðgerðalaus á
bak við hurðina.”
En þetta fréttaleysi þyngdi mjög skar’
Philips, og þar sem dagurinn leið án þess að
John kæmi, eða Bathurst, þá tók hann að
örvænta um sinn hag og gerðist órólegr
mjög. Philip hafði altaf verið fremur veik-
geðja. Hann lét auðveldlega undan, og var
að því leyti ólíkur Bathurst. Hann ásakaði
sjálfan sig þunglega og flúði vandræðin frem-
ur en að berjast gegn þeim.
Allan daginn sat hann daufur og þögull
og ásakaði sig og sagði við sjálfan sig aftur
og aftur:
“Eg hefði ekki átt að láta ókunnugan
mann hætta lífi sínu fyrir mínar sakir. Það
var ósamboðið §5alsmanni og hermanni að
fara þannig að ráði sínu.”