Heimskringla - 20.09.1944, Síða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. SEPT. 1944
“Já, það má nú segja,” svaraði Mr. Brown
hægt.
“Þeir hafa ennþá ekki náð morðingjanum,
hugsa eg.”
“Nei — ekki ennþá.”
Sir Allan ypti öxlum.
“Það eru þá ekki miklar líkur til að þeim
takist það héðan af,” sagði hann og horfði eins
og í þungum þönkum á reykinn úr vindlingnum
sínum. “Þeir fara alt öðru vísi að þegar svo
stendur á á meginlandinu. Það hefði ekki tekið
þá meira en einn dag að handsama morð-
ingjann.”
“Hann verður handsamaður áður en langt
um líður,” sagði Mr. Brown. “Eg er á þeirri
skoðun, að handtökubeiðni sé nú þegar útfylt
gegn þeim, sem álitið er að hafi framið glæpinn,
og mig skyldi ekki undra þótt lögreglan heim-
sækti þetta hús núna á þessu augnabliki.”
Sir Allan leit hvast á gest sinn og lyfti
augnabrúnunum.
“Það ér mjög alvarlegt ástand, Mr. Brown,”
sagði hann og leit rannsakandi framan í hinn.
“Að því sem mér skilst bezt---”
“Eg skal útskýra þetta nánar,” sagði Mr.
Brown rólega. “Er eg kom aftur heim í Arnar-
hreiðrið í gær, sá eg að húsið hafði verið rann-
sakað á meðan eg var f jarverandi — líklegast af
yfirvöldunum. Skúffurnar mínar höfðu verið
opnaðar og fjöldi af einkabréfum mínum tekinn
í burtu. Auk þess hafði fleira verið rannsakað,
sýnilega í sama tilgangi.
Sir Allan breytti ekkert um svip, en vind-
lingurinn féll úr hendi hans.
“Eg skil ekki samhengið,” sagði hann hægt,
“þér segið að einkabréf yðar hafi verið tekin úr
skúffunum yðar. Getur það verið hugsanlegt
— er það mögulegt að þessi bréf leiði nokkum
grun að yður viðvíkjandi morðinu á Sir Geoff-
rey Kynaston?”
Mennirnir horfðust um stund í augu.
Svipur Sir Allans lýsti furðu, svipur hins
mannsins mjög blönduðum tilfinningum.
“Mjög sennilega,” svaraði hinn rólega.
“Þessi hréf sýna áreiðanlega ástæður fyrir því,
að eg hefði vel getað myrt Sir Geoffrey Kyn-
aston.”
. “Þér eruð þá--------?”
“Þegið!”
Sir Allan hrökk við. Mr. Brown hafði
borið fram orðið með slíkri ástríðu, að það kom
í mikla andstæðu við hina ytri ró hans. Þeir
þögðu báðir stundarkorn. Svo tók Mr. Brown
aftur til máls og talaði í þeim sama rólega anda
og hann hafði áður talað í.
“Þessi bréf segja frá sérstöku tímabili í æfi
Sir Geoffrey Kynastons. Engin önnur persóna
er nefnd þar, en af því að þau fundust í minni
eign, 'eiru þau mjög sakfellandi fyrir mig.”
Sir Allan kinkaði kolli:
“Eg skil ekki hversvegna þér komuð til
mín til að leita ráða Eg er ekki lögfræðingur.
“Eg skil það heldur ekki sjálfur — en fyrst
eg er nú hingað kominn þá*—-—”
“Þá gef ég yður gott _ráð — flýið.”
“Er það alt og sumt?”
‘Já, eg get ekki séð að annað ráð sé til. Eg
spyr yður ekki hvert þér séuð sekur eða saklaus,
og eg spyr ekki sjálfan mig að hvort mér sé
leyfilegt að gefa yður þetta ráð, sem er gott, en
engu að síður er lögum gagnstætt. Eg hugsa að-
eins lun atriðin, sem fyrir höndum eru, og eg
segi vður hvað eg myndi gera í yðar sporum.
Eg mundi flýja.”
“Eg þakka yður fyrir ráðlegginguna, Sir
Allan,” svaraði Brown rólega. “En það er svo-
lítill hængur á því, sem eg skal segja yður frá.”
‘Gerið svo vel og verið stuttorður vegna
þess að tími minn er naumur,” sagði Sir Allan og
leit á klukkuna. “Eg er að fara í miðdegisverð
hjá forsætisráðherranum, og verð bráðlega að
fara að búa mig.”
“Eg skal ekki tefja yður lengi. Þessi hæng-
ur, sem eg nefndi, mun sýnast, yður að minsta
kosti veigalítill vegna þess að hann felst í til-
finningum mínum. Ef eg flý frá Englandi í
kvöld, þá yfirgef eg stúlkuna, sem eg elska.”
“Því í fjandanum takið þér hana þá ekki
með yður?” spurði Sir Allan og ypti öxlum.
“Hún samþykkir það sjálfsagt ef þér biðjið hana
um að flýja með yður. Kvenfólkið elskar ætíð
slík leyndardómsfull æfintýri.”
“Stúlkan sem eg elska er af öðrum flokki
en þeim, sem þér umgangist,” svaraði Mr.
Brown rólega. “Eg er ekki giftur henni.”
Sir Allan ypti aftur öxlum.
“Ef hún er svona kenjótt og þér hafið ekki
hugrekki til að nema hana í burtu, þá get eg
ekki ráðlagt yður,” sagði hann kuldalega.
Mr. Brown leit í augu hans og Sir Allan
leit undan.
“Sir Allan, orð yðar lýsa kaldhæðni, sem er
víst almenn nú á tímum,” sagði Mr. Brown
hægt. “Stundum er hún gríma, og hugsa eg að
svo sé með yður, og þessvegna vil eg biðja yður
að renna augunum til baka og rifja upp fyrir
yður yðar eigin tilfinningar. Eg segi yður ennþá
einu sinni, að flýi eg frá Englandi, þá læt eg þar
eftir stúlkuna, sem eg elska. Það var mikil
sjálfsafneitun af minni hálfu, Sir Allan, að
koma hingað til yðar, og láta yður ákvéða fyrir
mig hvað eg ætti að gera í þessum efnum.”
“Og eg segi yður ennþá einu sinni, að eina
ráðið, sem eg get gefið yður er að flýja frá Eng-
landi, og það í kvöld.”
Mr. Brown hugsaði sig um augnablik og
sneri hann sér án þess að mæla orð frá vörum til
dyranna.
“Mr. Brown,” sagði Sir Allan, “hafið þér
nokkuð á móti því að segja mér nafn stúlkunn-
ar, sem þér elskið — þekki eg hana?”
“Já, en nafn hennar varðar yður ekkert
um.”
“Eg vona að þa?5 sé ekki hin hrífandi fagra
Miss Thurwell,” hrópaði hann.
En þolinmæði Mr. Browns virtist vera að
þrotum komin. Hann sneri sér snögglega við,
augu hans skutu eldingum af reiði er hann gekk
í áttina til Sir Allans.
“Enda þótt það væri hún, hvað kæmi það
yður? Með hvaða létti dirfist þér að----”
Hendi hans, sem hann hafði lyft féll. Þeir
stóðu báðir og hlustuðu og þorðu tæplega að
horfa í áttin atil dyranna, þaðan sem þeir
heyrðu hina rólegu rödd Mortons er sagði:
”Lady og Miss Thurwell.”
Þeir höfðu engan tíma til að færa sig úr
stað, engan tíma til að hugsa. Morton stóð
lotningarfullur við dyrnar og þær komu inn.
“Minn kæri Sir AUan,” sagði hin skæra rödd
Lady Thurwell, “hvað segið þér um að fá svona
seint gesti? Við komum beint frá Appelcone
greifafrú, og mér var ómögulegt að aka framhjá
húsi yðar án þess að líta inn. En það er svo
dimt hérna — og þér hafið þá gest sé eg er.”
Þeir sáust tæplega í hálfrökkrinu sem
þama var inni. Lady Thurwell hafði stansað
fyrir innan dyrnar hálf óttaslegin yfir því, að
gestur Sir Allans væri kanske sjúklingur að
leita læknishjálpar — en hvað það hefði verið
dásamlegt að segja frá slíku hneyksli síðar
meir!
“En hvað það var vingjarnlegt af yður,
Lady Thurwell,” sagði Sir Allan þarna mn í
myrkrinu, “og einnig af yður, Miss Helen. Þetta
er mér mikill heiður, Morton kveikið á lamp-
anum.”
“Við verðum hérna aðeins augnablik,”
sagði Lady Thurwell, “en vitið þér hversvegna
við komum? Það var vegna leiksins í kvöld —
hafið þér ekki fengið bréfið mitt?”
“Jú, eg getsagt með sanni að eg las það
með mikilli eftirsjá.”
“Svo þér getið þá ekki komið.”
“Nei, því miður ekki. Eg verð að borða
miðdegisverð í Downing stræti.”
‘Við verðum þá að r.á í hann frænda þinn,
Helen,’ sagði Lady Thurwell hlægjandi. “Þarna
sjáið þér hversu hjálpar þurfa við kvenfólkið
erum. En þarna er þá Mr. Maddison,” sagði
hún, “hugsa sér að maður skuli hitta yður hérna.
Eg hafði enga hugmynd um að þér væruð vinur
Sir Allans Beaumerville. Jæja, við verðum að
halda áfram. Mr. Maddison, við bjuggumst
við að sjá yður í gær, en komið nú brátt og
heimsækið okkur. Munið það.”
Hann hneigði sig með uppgerðar brosi.
“Fylgið okkur út að vagninum,” hvíslaði
Helen, og hann fór með þeim út.
“Komið þér ekki bráðlega til að borða hjá
okkur miðdegisverð?” spurði Lady Thurwell.
“Eg kem undir eins og þér óskið þess,”
svaraði hann strax.
“Komið þa í dag, viljið þér gera það. Við
erum einar heima,” sagði Helen.
Hann leit á Lady Thurwell.”
“Það væri reglulegt mannúðarverk af yður
að koma,” sagði hún brosandi. “Okkur dauð-
leiðist að vera einar.”
“Mér mun vera það hin mesta ánægja.”
“Klukkan hálf átta. Þá eigum við fyrir
höndum langt og skemtilegt kvöld, og þér fáið
tímk til að fara til klúbbsins yðar til að skifta
fötum,” sagði Helen.
Vagninn lagði af stað og Bernard Brown
gekk hröðum skrefum í áttina til Pall Mall.
Alt í einu staðnæmdist hann á gangstéttinni og
skellihló. Hann var sem sé í mjög undarlegum
kringumstæðum. Hann bjóst við að verða
handtekinn og ákærður fyrir morð, og nú var
hann á leiðinni í heimboð.
22. Kap. — Það skal aldrei verða.
Mr. Maddison, — því nú fellum við niður
nafn það, sem hann hafði gengið undir í Arnar-
hreiðrinu — var félagi í bókmentaklúbbnum,
óg er hann hafði þegið heimboð Lady Thurwell,
flýtti hann sér til klúbbs þessa og fór til her-
bergis síns til að skifta fötum.
Áður en hann fór aftur út úr herberginu
hafði hann tekið ákvörðun sína, en það gerði
göngulag hans ákveðið og svipinn djarfari, en
augu hans tindruðu er hann gekk niður hinn
breiða stiga. Honum leið betur nú er hann
hafði sigrað efa sinn og tekið fasta ákvörðun.
Hann var alls ekkert óstyrkur framar. Hann
var ennþá mjög fölur, en andlit hans var rólegt
og ákveðið.
Er hann kom niður í forsalinn kom þjónn
til hans.
“Það situr maður inni í salnum og bíður
eftir yður, herra minn,” sagði þjónninn.
Mr. Maddison sneri sér undan til þess að
þjónninn skyldi ekki sjá hinn skyndilega ótta-
svip, sem á hann kom við þessa frétt.
“Sagði hann yður nafn sitt?” spurði hann
rólega.
“Nei,” svaraði maðurinn, “en eg held að
það sé Sir Allan feeaumerville.”
“Ó,” svaraði Maddison og dró andann létt-
ara. Hann varð tæplega undrandi yfir þessari
heimsókn. “Útvegið mér vagn á meðan eg tala
við hann.”
Sir Allan var búinn hinum glitrandi for-
ingja einkennisbúningi útlendu herdeildarinn-
ar í virðingarskyni við samsæti það, sem hann
ætlaði að taka þátt í. Hann var fölur og fas
hans lýsti ekki lengur áhyggjuleysi því, sem það
hafði áður sýnt.
“Eg kem,” tók hann strax til máls, “vegna
þess að eg sé hvað þetta, sem þér sögðuð mér,
getur haft alvarlegar afleiðingar í för með sér.”
“Mér fanst líka að hirðuleysi yðar væri
fremur óskiljanlegt,” svaraði Mr. Maddison ró-
lega. Þessir tveir menn höfðu nú skift um
hlutverk. Nú var það Sir Allan Beaumerville
sem varð að halda óróleika sínum í skef jum, en
Mr. Maddison var alveg rólegur.
“Þetta kom alt svo flatt upp á mig,” svar-
aði Sir Allan. “Þegar þér voruð farnir greip eg
þetta loksins alt saman, Er yður það ljóst að
þér getið verið handtekinn hvaða augnablik
sem er?”
“Já.”
“En hversvegna dveljið þér þá hér? Hvers-
vegna forðið þér yður ekki meðan ennþá er
tími til?”
“Því ætti eg að gera það?” spurði Mr.
Maddison. “Mér gæti aldrei dottið slíkt í hug.”
Andlit Sir Allans varð ennþá fölara, og
lýsti ef það hefði verið auðið, ennþá meiri geðs-
hræringu, sem hann reyndi að dylja.
“En setjum svo að þér verðið handtekinn,”
sagði hann og bar ört á, “alt vitnar móti yður.
Hvað ætlið þér þá að gera?”
“Taka því sem að höndum ber, hvað svo
sem það verður,” svaraði hinn rólega. “Eg kýs
þetta fremur en að flýja. Lífið er mér einskis
virði sé eg eins og eltur glæpamaður í öðru
landi. Dæmi lögin mig sekan, þá mega þau
gjarnan, hvað mig snertir, taka líf mitt.”
Það kom næstum örvæntingarsvipur á and-
lit Sir Allans er hann stundi með niðurbældri
rödd: “Það skal aldrei verða.”
Þessi forherti maður kaldhæðnis stefnunn-
ar, barn sinna tíma, hneig alt í eina um í stóln-
um og byrði andlitið í höndum sér.
Tilfinningarnar yfirbuguðu hann um stund,
er hann leit upp eftir stutta bið var andlit hans
elns og tíu árum eidra.
“Veit — veit nokkur maður um þetta?”
spurði hann hásum rómi.
Mr. Maddison hristi höfuðið.
“Ennþá ekki,” sagði hann stuttur í spuna.
“Ef — ef eg verð laus á morgun fer eg til
ítalíu.”
Nú gerðist brátt breyting á svip Sir Allans.
Hann spratt á fætur og var teinréttur eins og
hann átti að sér að vera. Hinn tigulegi höfð-
ingi og heimsmaður.
“Eg efast ekki um að þér munuð gera
skyldu yðar, Mr. Maddison,” sagði hann kulda-
lega, “jafnvel — þér fyrirgefið þótt eg segi það
— jafnvel þótt mér finnist aðferð yðar talsvert
-sérvizkufull og hluttekningarlaus gagnvart
öðrum. Eg skal nú ekki tefja yður lengur.”
Hann fór út með virðulegri þögn. Mr.
Maddison fylgdist á eftir honum út og sá hann
stíga inn í vagn. Þeir skildust án þess að varp-
ast kveðjum á.
23. Kap. — Tilhugalíf.
Bernard Maddison var eini gestur Lady
Thurwells þetta kvöld. Þau töluðu um að fara
í leikhúsið, en enginn meinti það í raun og veru.
“Mér fyrir mitt leyti,” sagði Lady Thur-
well er þau sátu yfir eftirmatnum, “finst það
tilhlökkunarefni að vera heima eitt kvöld í ró
og næði. Þið rithöfundarnir talið um þreytu,
en þið vitið lítið um hvaða erfiði það er að vera
kona í félagslífi þessa bæjar yfir heila árstíð.
Eg segi það svo oft við hana Helenu, að hún sé
eigi eins þakklát og hún ætti að vera. Við erum
hérna alt af á ferðinni, sýningar, leikhús, sam-
kvæmi dag og nótt, búðir, miðdegisverzlur og
dansleikir. Þetta er hreinn og beinn þrældóm-
ur, skal eg segja yður.”
Helen fór að hlægja.
“Já, við erum alt of ákafar, frænka,” sagði
hún. “Eg er alt af að nálgast meir og meir
skoðun pabba. Eins og þér vitið, Mr. Maddison,
þá kemur hann mjög sjaldan til London, ekki
nema þegar hann þarf að kaupa sér nýja byssu
eða eitthvað því um líkt. Lífið hér í London á
ekki við hann.”
Þau höfðu snætt meðdegisverðinn í lítilli,
fallegri stofu, þar sem var mjög notalegt inni.
Þau höfðu setið kring um kringlótt borð, en
þegar kaffið kom drógu þau stólana að arninum.
“Mér finst þetta miklu skemtilegra en stór-
ar miðdegisveizlur,” sagði Helen.
“Já, þarna sér maður hvaða mun frægur
maður gerir,” sagði Lady Thurwell hlægjandi.
“Þangað til áðan, hrylti okkur við að hugsa til
þessa langa og leiðinlega kvöld, er við yrðum að
sitja einar — en hvað það var fallega gert af
yður að sjá aumur á okkur, !Mr. Maddison.”
Hann leit á hana ásakandi.
“Ekki held eg nú að þetta sé alvara yðar,
Lady Thurwell,” sagði hann, “að yður leiðist að
vera ein með henni frænku yðar.”
Lady Thurwell ypti öxlum og stóð á fætur.
“Þið verðið að afsaka mig. Eg þarf að
skrifa bréf. Komið síðar inn í setustofuna, en
ekki alt of fljótt,” bætti hún við er hann opnaði
fyrir henni hurðina.
Nú voru þau alein! Er hann lokaði hurðinni
og gekk að stólnum sínum, fann hann til hluta
þeirrar svimandi sælu er gripið hafði hann
forðum í skóginum. Hjarta hans sló örar. Á
þessu augnabliki rann upp fyrir honum sá af-
hjúpaði sannleiki, að hann elskaði þessa stúlku.
Hún var mjög fögur þar sem hún sat þarna.
Bjarminn frá eldinum skein á ljósa hárið henn-
. ar. Silkikjóllinn hennar var á litinn eins og
fílabein og lá í mjúkum fellingum um grannan
líkama hennar. Bindi af fjólum gægðist út
milli kniplinganna, sem voru í kring um háls-
málið. Hann stóð þegjandi og horfði á hana.
Nýtt líf streymdi gegn um æðar hans og nú
fyrst efaðist hann um að hann gæti haft stjórn
á sjálfum sér. Ætti hann að staðnæmast þarna
lengur? Gat hann treyst sér til að sitja við hlið
hennar og tala um algenga hluti?
Þögn þessi hafði varað í margar mínútur og
var farin að fela í sér nokkuð af þeirri mál-
snild, sem slík þögn býr yfir. Loks leit hún upp
og leit á hann, og honum fanst að sig svima af
þeim hlýja ástareldri er steig honum til höfuðs-
ins. Því að augu hennar, andlit og málromur
þegar hún tók til máls, boðuðu honum að hún
elskaði hann.
“Komið og fáið yður sæti,” hvíslaði hún,
“hversvegna standið þér þarna?”
Hann neyddi sig til að sýnast rólegur, og
fékk sér sæti við hlið hennar um leið og hann
hló óeðlilega, og fór að tala um fyrsta málefnið,
sem flaug í huga hans, og án þess að líta á hana.
En þrátt fyrir það fann hann altaf nálægð henn-
ar. Hann hljóp frá einu efni til annars með
eirðarleysi, sem kom henni til að líta á hann
með undrun. Hann reyndi eins mikið og hon-
um var auðið að hindra hana frá að svara, svo
að hin hreina og hljómþýða rödd, skyldi ekki
svifta hann jafnvæginu. En meðan hann var
að tala fór hana að langa til að heyra hin fáu
°rð, sem mundu vekja hana til nýs lífs. Bjarm-
inn í augum hans sagði henni það, að hann
elskaði hana, alveg eins og hin dreymandi svip-
ur hennar sagði honum að hún elskaði hánn.
Hann dró andann örar og hjarta hans hætti
næstum að slá. Þetta var að verða óþolandi.
Skyndilega greip hann hendi hennar og dró
hana hægt að sér. Hún sneri andlitinu undan
en hann sá að varir hennar skulfu og að hún
stokkroðnaði.
“Helen, ástin mín,” hvíslaði hann.
Hún leit hægt á hann og horfði á hann tár-
votum augum — og á næsta augnabliki varpaði
hún sér í faðm hans. Henni fanst að þetta væri
fyrsta augnablikið sem hún lifði í raun og sann-
leika.
24. Kap. — Konu ást.
Honum fanst sem straumur tímans hefði
stöðvast þessi sælu augnablik. Liðni tíminn
með sínum þungu og svörtu sorgarskýjum og
framtíðin, þótt ógnandi væri, hurfu fyrir hinni
líðandi stund. Honum fanst hann staddur á
ódáins akri og alt annað væri horfið. Þau voru
þama hvort hjá öðru og orðin, sem þau mæltu
voru um alla eilífð letruð á hjarta hans.
“Eg hlýt að vera brjálaður,” hvíslaði hann
þreytulega, “fyrirgefið mér.”
Hún stóð frammi fyrir honum bljú, en á
henni var hvorki veiklun né ótta að sjá.
“Segðu mér eitt,” hvíslaði hún, “elskar þú
mig?”
“Elska eg þig — já það veit heilög ham-
ingjan,” svaraði hann með svo miklum sann-
færingarkrafti, að hún efaðist ekki eitt augna-
blik um, að hann segði satt. Þessi frétt gerði
hana djarfari. — Þessi kuldalega framkoma
hennar, sem hafði laðað suma menn, en firt
aðra burtu var horfin. Daufur roði litaði vanga
hennar og tárin glitruðu í augum hennar.
“Þá sleppi eg þér ekki,” sagði hún rólega
og tók fast um báðar hendur hans og kreisti
þær. Ekkert skal skilja okkur héðan í frá.”
Hann leit í augu hennar, laut niður að
henni og kysti hana aftur.
‘Astin mín,” hvíslaði hann, “þú veizt
ekki-----”
“Jú, eg veit það,” sagði hún og dró hann
niður á bekkinn við hlið sína. “Ertu ekki að
hugsa um það sem Rachel Kynaston sagði þarna
um kvöldið?”