Heimskringla - 16.10.1946, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. OKT. 1946
There’ll befewersalesmen to remind
you to buy Canada Savings Bonds .;:
so if you want to keep on saving this
simple way read the next paragraph
and place your order now. In days to
come you’ll be glad of the money
you saved so easily through Canada
Savings Bonds.
These are "Serve Yourself” Bonds;
There will be fewer salesmen this
time — it is up to you to make sure
you buy. You can buy them through
any Bank and from authorized invest-
ment dealers, stockbrokers, trust or
loan companies — for cash or by the
monthly savings plan. Where your
employer offers apayrollsavings plan
you can buy your bonds by regular
deductions from your pay.
—c

Munaðar-
leysinginn
“Eg mundi sjálfur hafa tekið þetta að mér
á heimili yðar, ef konan yðar þekti mig ekki.
Þessvegna verðið þér að leyfa mér að senda einn
manna minna, sem eg ber hið fylsta traust til.
Það er ekki vert að nefna neitt um fölsku
demantana. Jenefer, það er maðurinn sem eg
sendi í minn stað, getur borið einkennisbúning
og unnið sem þjónn. Gætið þess vel að segja
engum hver hann sé, nema þetta, að þér hafið
ráðið til yðar nýjan þjón. En eg skal sjálfur
leggja allan huga á að grafast fyrir um hvað
orðið er af demöntunum; en mín skoðun er sú,
herra hæstaréttarlögmaður, að þessi þjófnaður
hafi verið fríuninn heima hjá yður. Samt verðið
þér að leyfa mér að gera þá athugasemd, að
það var mjög heimskulegt af ungfrúnni að láta
svona dýrmæta gripi liggja á glámbekk. En nú
skuluð þér fara heim og láta á engu bera. Þér
megið ekki ásaka nokkurn mann um neitt, en
skuluð rétt minnast á nýja þjóninn. Hann mun
verða yður haukur í horni.”
Þótt Ballar væri mjög lamaður út af þessu,
fór hann samt heim og kom inn í stofuna heima,
vingjamlegur og hægur eins og að vanda. —
Hann gat ekki séð að konan sín hefði neitt með
þjófnaðinn að sýsla. Ralph var farinn og vissi
hann ekki annað en honum liði vel. Hann bað
Sheilu að færa sér skrínið svo að hann gæti
geymt það. Hún hikaði við og sagði svo að her-
togafrúin hefði sagt, að hluta af hinu stóra
gimsteinameni mætti breyta handa henni. En
Ballar sat fastur við sinn keip og bað um
skrínið. Hann ætlaði að koma því á óhultan
stað.
Þegar þau voru að drekka kaffið næsta
morgun sagði hann hirðuleysislega:
“Eg hefi hugsað mér, Sheila mín góð, að
láta skrínið með gimsteinunum inn í bankann
minn.”
Sheila, sem var að lesa bréf frá Dermu,
heyrði varla hvað hann sagði, en hneigði sig
þessu til samþykkis. Ballar stóð upp frá borðinu
og sagði við konu sína: “Já, vel á minst, eg hefi
ráðið annan þjón.. Anderson hefir nú upp á
síðkastið kvartað um, að hann hefði of mikið að
gera, og James er ekki vel hraustur. Jenefer
kemur hingað fyrir hádegið. Hann hefir góð
meðmæli, svoað eg vona að hann verði að góðu
liði.”
“En góði Pétur,” sagði kona hans, “hvaða
ráðslag er þetta. Sheila er næstum aldrei heima,
og þjónarnir hafa næstum ekkert að gera.”
“Við munum þurfa á Jenefer að halda. —
Sheila ætlar hvort sem er að halda fyrsta dans-
leikinn sinn í næstu viku,” svaraði Ballar.
Jenefer kom eins og ákveðið var og ekki
leið á löngu að hann áttaði sig á starfi sínu og
yrði góður vinur allra meðþjóna sinna. Hann
var svo greiðvikinn og snúningaliðugur, svo
kurteis og framúrskarandi duglegur í verkum
sínum, að Anderson gamli sagði, að hann væri
óviðjafnanlegur þjónn.
Hann breytti setustofu þjónustufólksins i
reglulegan skemtisal og náði vináttu, ekki ein-
göngu samþjóna sinna heldur stúlknanna á
heimilinu. Fanchette dýrkaði hann og Nanny
gömlu geðjaðist vel að honum, en lang stima-
mýkstur var þó Jenefer við hina blíðlyndu og
bláeygðu frú, sem stjómaði heimilinu. Hann
var alt af í kringum hana, framkvæmdi hverja
hennar ósk, sá um þægindi hennar á allan hátt,
sem honum var auðið og var ætíð við hendina
að bera bréfin hennar í pósthúsið.
Daginn fyrir dansleikinn, þegar heimilið
var alt umtumað vegna undirbúnings þeirra
miklu hátíðar, þá barði Jenefer hægt að dyrum
að herbergi húsbónda síns. Hann gekk inn eins
og hann var vanur, næstum án þess að nokkurt
skóhljóð heyrðist.
“Eg verð að flytja yður þær slæmu fréttir,
að eg hefi með aðstoð Holmans fundið þjófinn,
herra lögmaður,” sagði hann.
“Hvað meinið þér með þessu,” spurði
Ballar hranalega og reis úr sæti sínu og læsti
hurðinni.
“Það er þýðingarlaust að leyna sannleik-
anum í þessu máli, herra minn. Við Holman
höfum uppgötvað alt því viðvíkjandi. Holman
lítur svo á, að eg eigi að segja yður þetta í dag,
en mitt álit var, að betra væri að bíða þangað
til eftir dansleikinn.w
“Nei, nei, þetta er alveg rétt, segið mér
það núna.”
“Þetta mun koma yður mjög á óvart, herra
minn.”
“Gætið að yður sjálfum, Jenefer og dirfist
ekki að tala við mig í þessum tón. Sé þjófur á
heimili mínu, karl eða kona, þá verður hann eða
hún að fara burt af þessu heimili.”
“Ekki hugsa eg að hægt verði að reka hana
í burtu herra minn, því þetta er,” Jenefer hik-
aði augnablik — “konan yðar”.
Augu Ballars skutu bókstaflega eldingum
og hann var svo reiðulegur að Jenefer hörfaði
til baka af ótta við, að hann mundi slá sig í rot.
“Sannið ákæru yðar,” sagði Ballar með
ógnandi röddu.
“Eg, já — afsakið herra minn; en eg hugsa
að bezt sé fyrir yður að tala við Holman. Hann
kann þessa sögu frá upphafi til enda. Það var
samkvæmt yðar eigin ósk, að eg kom á heimili
yðar, fyrirgefið mér, herra lögmaður, en eg
kenni í brjósti um yður. Það geri eg sannar-
lega.”
“Farið nú og lofið mér að vera einum,”
sagði Ballar. “En bíðið við, bætti hann við er
Jenefer hafði tekið í hurðarhúninn og ætlaði
út, “það sem þér hafið sagt mér segið þér eng-
um öðrum, og þér verðið að vera hér á heimil-
inu þangað til eg gef yður leyfi til að fara héðan.
Dansleikurinn á morgun verður að halda áfram
eins og ákveðið var, ekkert má aftra honum.”
“Það skil eg vel, herra minn,” sagði Jenefer
og var ánægjuhreimur í röddinni, “og yður er
óhætt að treysta þagmælsku minni, annars væri
eg ekki f þeirri stöðu sem eg er.”
Ballar benti manninum að fara. Þegar
hann var orðinn einn eftir dró hann stól að
borðinu; hneig niður í hann, studdi olnbogun-
um á borðið en höndunum á ennið og sat þann-
ig niðursokkinn í daprar og óljósar hugsanir.
Hvað átti hann að gera? Konan hans, hún Mar-
grét, sem hann hafði elskað, heiðrað og gifst.
Hún var nú orðinn þjófur í annað sinnið á fá-
einum mánuðum. Var þetta ekki ljótur draum-
ur, martröð, sem hann mundi vakna og losna
við? Það var barið hægt á hurðina hans og þýð
rödd vakti hann af þessum dvala.
“Pétur frændi, Pétur frændi — við eigum
að fara að borða!”
Hann herti sig upp eins og hann gat og
sagði eins rólega og hounm var auðið: “Eg get
ekki borðað með ykkur í dag, Sheila, né farið
með þér og frænku þinni út í kvöld. Segðu
henni það strax, að mjög brýnt erindi knýi mig
til að ferðast burtu úr bænum; en eg skal samt
koma nógu snemma til að vera á dansleiknum.
Góða nótt, yndið mitt.” ,
Sheila gekk hikandi frá hurðinni. Ballar
hafði hálfgert hlakkað til að fara í boðið, sem
þau ætluðu að sækja þá um kvöldið. Hann
hafði minst á þetta við morgunverðinn, og nú
gat hann ekki farið! Og Margrét frænka var
orðin svo dauf. Hvað sem öðru leið þá vonaði
Sheila að hún fengi að sjá Sjafus um kvöldið.
Hún gat alls ekki skilið í þessari ráðabreytni
fóstra síns.
Eftir miðdegisverðinn óku þær Margrét og
Sheila af stað í litla rafmagnsvagninum. Þá
reis Ballar úr sæti sínu, þar sem hann hafði svo
lengi setið í þungum þönkum.
Konan hans var orðin þjófur í annað sinn-
ið! Auðvitað varð hann að vernda hana; en gat
hann haldið áfram að búa með henni og láta
Sheilu vera undir handleiðslu hennar. Hann
gekk inn í borðstofuna og drakk staup af
koníaki, át brauðsneið og fór svo að finna
Holman.
Með sínum venjulega dugnaði hafði Hol-
man með aðstoð Jenefers uppgötvað hvað orðið
var af demöntunum. Hann ságði sögu sína með
fáum orðum, og gat þess, að Mrs. Ballar grunaði
það ekki, að Jenefer hefði í svefnherbergi
hennar fundið helminginn af umslagi, með
utanáskrift Ralphs. Því næst bað hann Ballar
að fylgjast með sér til Mordicai, Gyðingsins.
Ballar hikaði við að gera það, en sá samt, að
bezt mundi vera, að vita alla söguna eins og
hún væri, og fór því með Holman inn í hina
skuggalegu búð okrarans. Mordicai var hinn
rólegasti og neitaði engu. Hann sagði að frú ein
hefði komið til sín með armbandið, einnig að
sonur sinn, Benjamin, hefði-á laun tekið mynd
af konunni á meðan hann sjálfur hefði þingað
við hana um kaupin. Sér væri sönn ánægja að
því að sýna þeim myndina. Myndin kom, og
þekti Ballar strax konu sína. Hann varð ná-
fölur, og leit helzt út fyrir að hann mundi
hníga í yfirlið.Því næst sagði hann eins rólega
og hann gat:
“Isaac Mordicai, þessir demantar tilheyrðu
ekki konunni sem seldi þá. Eg vil fá þá aftur.
Hvað viljið þér fá fyrir þá?”
“Eg sendi þá til Parísar sama kvöldið”,
svaraði Mordicai. “Eg á góðan vin þar yfir því,
sem er að reyna að selja þá, en hann mun biðja
um hátt verð fyrir þá, herra minn”.
“Það gerir ekkert til um verðið,” svaraði
Ballar, “en demantana verð eg að fá”.
Er hann sagði þetta leit hann á úrið sitt.
“Holman,” sagði hann og sneri sér til leyni-
lögreglumannsins, “Þessi maður hefir veitt
móttöku stolnum munum. Segðu honum að
bezt sé fyrir hann að hjálpa okkur, vilji hann
sleppa við frekari vandræði.”
Mordicai, sem var í eilífri hræðslu við lög-
in, var fús til að láta þeim í té heimilisfang vin-
ar síns í París. Hann samþykti það líka að Ben,
sonur sinn fylgdist með þeim þangað þegar um
kvöldið. Ben var all ófus fararinnar, en lög-
maðurinn leit þannig á hann, að hann sá sitt
vænsta að hlýða og fór því strax með þeim.
“Þetta gerir mér ekkert til,” sagði Mordi-
cai gamli við sjálfan sig. “Eg hefi fengið mína
borgun og henni held eg. Það er ekki svo auð-
velt að eiga við Le Fevre, en hvað kemur það
mér við?”
14. Kapítuli.
Hertogafrúin hafði sjálf gefið þeim, sem
skreyttu húsið fyrirskipanir sínar, hvernig öllu
skyldi háttað. Alstaðar mætti auganu fegurð,
og blómaangan lagði um alt húsið frá ljósrauð-
um rósum og hvítum liljum, sem voru aðal
skrautið. Sheila átti að vera í hvíta hirðbún-
ingnum með alkunnu perlufestina. Mrs. Ballar
var í ljósgráum flauelskjól, saumuðum eftir
nýjustu tízku, en um hálsinn hafði hún dem-
antamen, sem maðurinn hennar hafði gefið
henni.
Ekkert hafði heyrst frá Ballar annað en
það, sem Sheila hafði skilað, og það var ekki
laust við að hertogafrúin væri hálf óánægð yfir
burtveru hans. Mrs. Ballar var inst í hjarta
sínu lömuð af ótta og skelfingu, en samt var
hún alls ekkert hrædd um að fjarvera hans
stafaði af demanta hvarfinu.
Mörgum þjónum var bætt við þetta kvöld
og Jenefer var svo þarfur að Anderson og með-
þjónn hans voru eins og hálfdrættingar saman-
bornir við hann. Hann var alstaðar og skipaði
fyrir viðvíkjandi miðdegisverðnum og hikaði
meira að segja ekki við að gefa stofnun þeirri
er stóð fyrir þessu fyrirkomulagi, margvíslegar
bendingar, þótt stofnun þessi væri fínasta
stofnun þeirrar tegundar í London. En enginn
móðgaðist við Jenefer út af þessu, öllum féll
vel við hann. Hertogafrúin sagði meira að segja,
að hann væri ómissandi, og spurði Mrs. Ballar
hvar hún hefði náð í hann. Hún svaraði því, að
maðurinn sinn hefði ráðið hann, og að hún
sjálf vissi ekkert um manninn né þekti til hans,
nema þetta, að hann væri allra manna liprastur.
Hertogafrúin var hinn leiðandi andi á dans-
leik Sheilu, en ekki fóstra hennar. Það voru
vinir hennar, sem komu — það var hún, sem
fyrst hafði kynt Sheilu fína fólkinu í bogrinni,
og hún hafði líka talað við Sheilu og lagt henni
reglurnar hvernig hún ætti að breyta við slíkt
tækifæri og þetta.
“Þetta er dansleikurinn þinn og þótt Mrs.
Ballar taki á móti gestunum, mátt þú ekki
gleyma því að standa við hlið hennar og taka
líka á móti þeim. Þegar allir eru komnir, mátt
þú auðvitað taka þátt í gleðinni og dansa.”
“Þá hata eg þennan dansleik minn,” sagði
Sheila ólundarlega, því að hana langaði til að
hefja dansleikinn ásamt Sjamus O’Doyle.
Hertogafrúin leit á Sheilu með hálfgerðri
meðaumkvun og sagði: “Þetta er skylda þín,
barnið gott, og skyldum sínum getur maður
ekki vikið frá. Fáðu mér nú spjaldið þitt og þá
skal eg sjálf rita nöfn þeirra, sem þú dansar .við,
á það. Vertu óhrædd. Hér verður ekki einn
einasti, sem ekki mun telja það ánægju og
heiður að dansa við hvítu liljuna mína.”
Sheila roðnaði.
“Þér verðið að skrifa nafn Sjamus 0‘Doyle
efst á listann.”
“En hvað þú ert einföld barnið gott, bæði
markgreifinn af Asthowera og hertoginn frá
Toronto biðja um þennan heiður.’i
“En eg vil dansa við Sjamus,” endurtók
Sheila þrákeltnislega.
Hertogafrúin brosti. Hún hafði fyrir löngu
síðan uppgötvað hið saklausa leyndarmál ungu
stúlkunnar, og hún dáðist ennþá meira að henni
fyrir val hennar.
Hún skrifaði nafn O’Doyle þriðja í röðinni,
og sams'tundis æpti Sheila upp, bæði af sárs-
auka og gleði. “ó, Margrét frænka, eg sá Pétur
frænda koma upp baktröppurnar. En hvað
hann er þreytulegur!”
Mrs Ballar svaraði engu og eftir stundar-
frjóðung kom Ballar til þeirra. Hann var í út-
liti eins og venja hans var til, var kanske ennþá
laglegri en að vanda. Það var dálítill roði í
vöngum hans en hin alvarlegu og stöðugu augu
hans voru óvenjulega skær og róleg. Hann tók
hendi Sheilu og þrýsti henni og snéri sér svo
til konu sinnar.
“Það er útlit fyrir að þetta gangi alt saman
ágætlega, og eigum við það að þakka okkar
ágætu vinnukonu, hertogafrúnni.”
“Já, það gleður mig að þú ert ánægður
með þetta. Við eigum henni margt að þakka.
Hún hefir verið hér næstum í allan dag til að
ráðstafa öllu. En hvers vegna þurftir þú að
fara svona skyndilega í burtu Pétur?”
“Viðskifti,” svaraði hann hirðuleysislega.
“Ó, þarna koma fyrstu gestirnir.”
Og nú streymdi fína fólkið inn hópum
saman, alilr heilsandi Mr. og Mrs. Ballar en »
fram yfir það voru það fáir, sem veittu hinni
fölu bláeygðu frú frekari eftirtekt, allra augu
störðu á hina fögru ungfrú í einfalda, fína
kjólnum. Hertogafrúin kom til þeirra og þegar
hún sá hversu afskaplega þetta var þreytandi
fyrir Mrs. Ballar, hjálpaði hún henni til að
veita gestunum viðtöku og koma fullorðnu
konunum fyrir þar, sem vel fór um þær.
Alt í einu hrópað^ Sheila lágt gleðióp. —
O’Doyle höfuðsmaður kom upp stigann og aldrei
virtist hann hafa verið eins fallegur og nú,
búinn viðhafnar einkennisbúningi sínum. —
Hjarta hennar barðist ákaft og vangar hennar
þöktust léttum roða.