Heimskringla - 02.04.1947, Side 6

Heimskringla - 02.04.1947, Side 6
6. SlÐA HEIMSKRINGLA (ISkllSISKA “t»ar farið þér alvarlega vilt vegar. En þótt eg viti nú sem stendur enga ráðningu á þessari gátu, þá skal eg samt finna hver hún er og þér •skuluð fá að heyra sannleikann af mlínum eigin vörum, Consufelo Brand.” “Þetta er ekkert leyndarmál,” sagði eg þrá- keltnislega. “En eg heitstrengi að komast að því, hvað •sem það er áður en margar vikur eru liðnar.” “Já, þér eruð góður njósnari,” svaraði eg, “en ef þér spinnið upp fleiri lygasögur um mig, þá skulu allir fá að heyra um ástæðu yðar og móður yðar til að njósa um mig og rraínar sakir. Eg er ekki hefnigjörn, en eg má til að verja mig.” “Ef þér 9egið frá þessari ímyndun yðar, sem ekkert er annað en ímyndun, skal eg segja óllum heiminum frá því, sem eg finn út um leyndarmál Lady Sophíu, hversvegna hún tók yður.” Augnaráð hennar gerði mig óttaslegna. Eg •hefði aldrei haldið að nokkurt mannsandlit gæti orðið svo afmyndað af hatri. 18. Kapítuli. Þegar við fórum frá Henley hafði Lady Sophia höfuðverk og læknirinn sagði að það stafaði af sólsting, sem hún hefði fengið í •skemtiskipinu úti á ánni. Ráð hans var, að hún skyldi hvíla sig og vera í fjallalofti í tíu daga, •áður en hún færi til Goodwood og Cowes. Eg bauðst til að hjúkra henni, því að mér þótti vænt um að geta endurgoldið henni þannig, lít- inn hlu'ta af allri hennar góðsemi í minn garð. Hún átti ekki að sjá neina nema mig og Adelu. Fjallaloft var að hennar skilningi loftslagið á óðalssetri einu, sem frændi hennar átti. Það var autt um þetta ieyti, því að hann var þá í Svisslandi, en Lady Sophía símaði honum þang- að, og lánaði hann henni heimili sitt. Strax þegar hún þóttist fær um að ferðast þangað lögðum við af stað. Áður en við lögðum af stað til Cumberland, hafði Sir George heimsótt okkur tvisvar sinn- um; en í bæði skiftin var eg yifir Lady Soplhiíu, og heyrði ekki að hann hefði komið fyr en löngu síðar. Lady Sophía svaraði bréfi Sir George, frá Cumberland og fullvissaði hann um, að sér yrði batnað og hún mundi vera viðstödd veðreið- arnar við Goodwood, og að hann þyrfti ekki að óttast að við kæmum ekki og yrðum gestir hans þar. Eftir það komu bréf og blóm, og stundum fékk eg fóein þeirra. “Aumingja George. Hann er óþolinmóður að bíða komu okkar,” sagði hún og leit upp úr bréfi, sem hafði komið einum tveimur dögum eftir að við höfðum ákveðið að fara til Cumber- land. Hvað viljið þér gefa mér til að heyra hvað stendur í þessu bréfi, Consuelo?” “í>að fer alt eftir því hvort það er gott eða •slæmt,” svaraði eg með uppgerðar hirðuleysi. “Hvort heldur þú að það sé?” “Ó, eg býst ekki við að hann muni segja neitt slæmt við yður um gest yðar.” “Ef þér vilduð segja mér hreinskilnislega skoðun yðar á honum, mundi eg freistast til að lesa yður einar tvær línur úr bréfinu.” “Eg vildi ekki fyrir nokkurn mun fiieista yðar til að ljósta neinu upp, sem yður er trúað fyrir, auk þess hefi eg enga ákveðna skoðun á Sir George Seaforth. Eg held stundum að hann sé hálfgerður kvennagosi.” “Það hefir hann aldrei sýnt yður hvað sem hann kann að hafa sýnt öðrum fyr mleir. En hann elskar yður Consuelo; það vitið íþér auð- vitað, þótt þér hafið ætíð forðast að tala við mig um það.” “Aldrei hefir hann sagt mér frá því,” sagði eg þurlega, en reyndar vissi eg ekki hvað eg átti af mér að gera. “Það er vegna — ó, hann hafði í fyrstu sín- ar ástæður til að gera það ekki. Ef þér eruð vingjarnleg við hann, segir hann yður kanske þessar ástæður. Seinna hlupu tilfinningar hans með hann svo í gönur, að hann gleymdi öllum sínum ásetningi, eins og við Heniey, en fékk aldrei tækifæri til að tala við yður eftir það. Ekki skuluð þér ætla, að þetta hafi farið fram hjá mér — að Díana Dtunbar reyndi af öllu afli að hindra samræður ykkar. Eg sá það alt og hefði kanske getað séð ráð við starfsemi hennar, ef eg hefði viljað blanda mér í þessar sakir, auk þess veit eg, að slíkt eftirlætisbarn og Sir George er, hefir gott af því að vera svolitla stund á pínubekknum.” “Af hverju kallið þér hann eftirlætisbarn,” spurði eg hálf móðguð hans vegna. “Af því að svo margar stúlkur hafa lagt hann í einelti, eftir að hann erfði nafnbót og fé föður síns. En hann er alveg gjörbreyttur sríðan hann kyntist yður. Hverju ætlið þér að svara honum, Oonsuelo, þegar hann biður yðar?” “Væri ekki réttast, að eg biði með svarið þangað til að því kemur, ef það verður nokkurn- tíma?” svaraði eg og vonaði, að hún léti þessar samræður falla niður. “Hann biður yðar ekki bréflgea. Enginn almennilegur maður gerir það, nema þá a§ hann eigi einiskis annars úrkostar. Hann mun bíða þangað til hann hittir yður að imáli, og auk þess er hann haldinn ýmislegum riddaralegum og rómantískum grillum, að raska ekki 9álarró yðar á meðan þér eruð gestur undir þaki hans; en viiss er eg um, að hann stenst samt ekki freistinguna, og að yður veitist kostur á að segja hvort þér viljið eða viljið ekki verða Lady Seaforth áður en þér farið frá Southwood óðal- inu.” Kanske hann hafi breytt um skoðun eftir þetta hræðilega kvöld í Heriley?” sagði eg. “Þér vitið að slíkt getur ekki komið til mála. Þér þekkið Sir George of vel til að géra honum svona rangt til.” “Hann veit ekki ennþá hver eg er í raun og veru — hvílíkur svikari eg er.” » “Talið ekki svona heiimskulega, barn, það er ekki gott fyrir taugar rnínar, og eg er langt frá því ða vera frísk. Eg játa að það gæti gert mun í augum sumra manna, en ekki í augum Georgs^ Hann elskar yður, og þótt eg verði að segja, að hann eigi margt að bæta, þá vinnur hann jafn mikið í staðinn. En þér hafið ekki sagt mér hvort þér ætlið að játast honum---” “Nei”, svaraði eg lágt. En þér hafið leyft mér að draga rnínar á- lyktanir, og þær veita mér heimild til að lesa fyrir yður þessar setningar í bréfinu sem eg nefndi áðan. Þér þurfið eigi að verða svona flemtsfullar; hann skrifar bara um herbergið, sem þér eigið að búa í á heimili hans þegar við komum þangað í heimsóknina, en þann hluta bréfisins, sem segir frá leyndarmali í raun og veru, ætla eg ekki að lesa. Hann ætlar sjálfur að fá ánægjuna af að koma yður þar á óýart. En hlustið nú á: “Hún á að búa í átthyrnda herberginu, sem þér munið víst eftir. Þegar eg kom þar inn um daginn fanst mér, að þótt það sé fallegasta herbergið í Southwood, þá væri það ekki nánda nærri gott handa henni. Alt var þar svo hversdagslegt, og hefi eg nú pantað fjölda meira til að skinna það upp. Þegar á þessum breytingum stóð mundi eg eftir atriði, sem þér sögðuð mér þegar hún kom til yðar fyrst, og eg-----”, en héma byrjar leyndar- málið, og þér megið ekki spyrja um það, góða mín.” Mig langaði alls ekkert til að spyrja um neitt. Því þetta var í fyrsta skiftið síðan við komum frá Henley, að eg var hamingjusöm, sannarlega of hamingjusöm til að vera forvit- in. Að heyra þennan útdrátt úr bréfi Sir Georgets, hafði gert mig svona hamingjusama, og heyra að hann hugsaði um mig, þótt hann hefði ekki séð mig í viku tíma og að hann var að hugsa um hvernig hann ætti að gleðja mig. Við komum til bæjarins þrem dögum áður en veðreiðarnar byrjuðu. Sir George var heima í Southwöod og vissi ekkert um komu okkar, annars er eg viss um, að hann hefði kóm- ið til að sjá okkur. Þrátt fyrir illspár Díönu, höfðu blöðin ekk- ert birt um niíðkvæðið, sem um mig var gert, en viss er eg um, að það var ekki Diíönu að kenna að það var ekki prentað — og á dansleik einum, sem við vorum á, virtist eg vinsælli en nokkru sinni áður. Eg var hamingjusöm. Eg gat nú trúað því, að litla sagan mín mundi enda vel. Eg leyfði mér að hugsa um hótanir Díönu Dunbar með talsverðu hirðuleysi. Eg var viss um, að Lady Sophía hefði sagt mér allan sannleikann; það var ekkert leyndardómsfult við hið skyndi- lega ástfóstur, sem hún tók við mig, og fanSt nú ekkert, er mér þótti þörf að óttast, hvorki frá Díönu né neinum öðrum. Við förum ásamt tveimur eða þremur vin- um okkar til Goodwood, voru þeir boðnir ásamt okkur. Sir George beið okkar þar á járnbraut- rastöðinni og eg sat við hlið hans er við ókum heim til Southw'ood. “Hvert skyldi þetta leyndarmál vera?” hugsaði eg með sjálfri mér, en gat alls ekki getið til þess. Southwiood óðalssetrið var stór eign. Húsið var gamalt og vistlegt; ekki nærfi ei^s skraut- legt og höll hans í Warwickshire eftir því, sem Lady Sophía sagði. En hús þetta var skemtilegt með löngum göngum og afkimum. Holdug og lágvaxin kona, í svörtum silkikjól, fylgdi okkur Lady Sophíu upp í þaníi hluta hússins, sem við áttum að búa í. Og var auðséð að henni þótti vænt um aðdáun miína og gleði yfir her- bergi rnínu, sem eg gat ekki leynt er eg sá það. Þetta var fallegt herbergi með hornglugg- um og þiljað dökkum þiljum. Húsgögnin voru fom og skreytt, þar sem betur þótti fara, með spegilfiögrum koparrósum og skjöldum. 1 bóka- hillunum var fjöldi bóka, og blóm hvar ssem litið var. Þegar eg hafði rent augunum yfir alla þessa prýði staðnæmdust þau við mun sem stóð á milli glugganna. Þar stóð Chippendale skrifborð, svo iíkt því, sem eg hafði átt, að ef það var ekki sama borðið, þá var það frá sama tíma og siriíðað eftir sömu fyrirmynd. Án þess að mæla orð gekk eg að borðinu. Konan var farin og Lady Sophía, sem hafði litið á sitt herbergi, sem var við hlið- ina á mínu, var ein vottur að undrun minni. “Þetta er það sem Sir George ætlaði að gleðja yður með. Eg sagði honum kvöld eitt fyrir mörgum vikum síðan, að yður þætti svo fyrir að hafa mist skriifiborðið yðar, sem hafði tilheyrt henni mömmu yðar; og hann hefir ekki gleymt því. í bréfinu, sem eg var að lesa yður úr kaílann hérna um daginn, spurði hann •mig hvort hann mætti gefa yður þvílíkt borð, •sem hann hefð'i keypt í þeim tilgangi, og ætlað- ist til að þér fynduð við komu yðar hingað. Seinna á að senda það til Park Lane, en eg hugsa að það snúi brátt hingað aftur.” Hún þagnaði og bjóst við að eg mundi and- mæla þessum spádómi, en eg var alt of huig- fangin að horfa á borðið og til að svara, eða jafravel að roðna. “Nei, þetta er hið einkennilegasta, sem fyr- ir mig hefir komið Lady Sophiía,” sagði eg mteð miklum ákafa. “Hvernig í ósköpunum hefir Sir George fundið gamla borðið mitt? Eg er viss urn að þetta er sama borðið. Hann hlýtur altaf að hafa leitað eftir því.” Eg hafði opnað borðið og fengið sönnun fyrir því, að eg hafði rétt fyrir mér. “Lítið á þarna eru stafirnir mlínir C. B. Jimmy East skar út staifina með nýja hriífnum sínum. Eg varð reið við hann, en hann bar sér það til bóta, að stafirnir væru svo litlir, að eng- inn, sem ekki vissi um þá, mundi taka aftir þeim. Eg man eins vel eftir því eins og það væri í dag, þótt sííðan séu nú tvö ár.” “George sagði ekbert um, að hann vonaðist eftir að ná í yðar eigið borð,” sagði Lady Sophía. “Eg veit ekkert hvemig ihann fór að því, því eg sagði honum mjög l'ítið um þetta. Eg lýsti borð- ínu ekki en sagði bara að það væri Chippendale skrifborð. Þér verðið að spyrja hann um þetta eftir miðdegisverðinn. Eg get séð um að þið fáið tækifæri til að tala saman.” í þetta skiftið roðnaði eg, því að eg greip hina duldu meiningu í orðum hennar. Hún vonaði, að hún gæti fengið tækifæri til að óska mér til lukku þá um kvöldið. Adeia hjálpaði okkur nú til að klæða okkur áður en miðdegisverðurinn hófst. “Þér hafið aldrei verið yndislegri en í kvöld,” sagði Lady Sophía, sem kom nú inn í herbergið. , “Hver veit nema að þtetta kvöld verði hið þýðingarmesta á æfi yðar. — Loka- þáttur æsku ára yðar og upphaf nýs ttímahils?” Hefði eg vitað hversu sanrispá Lady Sophía var, éfast eg um, að eg hefði gengið svona bros- andi inn í borðsalinn. Sir George leiddi Lady Forth til borðs, en eg sat á vinstri hlið honum. Fyrst töluðum við ekki mikið saman og aðeins um venjulega við- burði daganna, en alt, jaifnvel álgeng atriði. var í huga miínum í kvöld sveipað ljósrauðum bjarma. Aldrei hafði eg séð jafn fagurt mið- degisverðarborð. Og Díana Dunbar var þar ekki; svo að þarna var ekkert til að vekja ó- samræmi. “Eg hefi fengið svo yndislegt herbergi,” sagði eg þegar Lady Forth ræddi sem snöggvast við annan sesisunaut sinn. “Og þakka yður inni- lega fyrir skrifborðið. Það var svo fjarskalega vingjarnlegt af yður. Hvernig gátuð þér náð í það?” “Mér þykir vænt um að yður fellur það vel í geð,’ ’sagði hann, og varð svo glaður og hamingjusamur á svipnin. “Það var ofur ein- falt; eg sagði við mann einn, sem eg •þekki, að hann skyldi hafa vakandi auga á þessu fyrir mig. Og loksins heyrði eg frá honum. Hann sagði að borð, 9em væri eins og það er eg væri að leita að, yrði selt á uppboði eftir fáeina daga. Maður mokkur, sem hafði verið mikill safnari fornra húsgagna,' hafði orðið gjaldþrota, og voru eignir hans seldar á nauðungar uppboði. Eg fór sjálfur til að vera við uppboðið og skemti mér vel, er yður óhætt að trúa. Eg verð að segja yður frá atriði, sem kom þar fyrir; en það er löng saga, svo það er líklegast réttast að eg bíði með hana þangað til eftir máltíðina, því það gefur mér þó tilefni að tala við yður, þegar eg hefi nuddað þessum lötu, gömlu herramönnum frá borðinu. Það eru óþægindin, sem í því felast iað vera húsráðandi. En vitið þér hvað, Miiss Brand. Eg var svo eigingjarn, að eg bauð bara gömlum körlum hingað, svo enginn neynir að taka yður frá mér á sama augnabliki og eg kem inn í dagstofuna.” Eg flýtti mér auðvitað að komast að hættu minna umtalsefni en þessu, og vék aftur að •skrifborðinu. “Mig langar svo til að heyra meira um skrifborðið,” sagði eg. “Þetta að þér náðuð því virðist næstum ótrúlegt, og að eg skyldi fá það aftur eftir að hafa talið það gersamlega glatað r • « mer. Sir George horfði á mig forviða, og veitti WINNIPEG, 2. APRÍL 1947 því ekki eftirtekt að Lady Forth beindi nú at- hygli sinni að honum. “Þér ætlið þó aldrei að Segja mér að þetta sé skrifborðið yðar?” sagði hann. “Þetta kalla eg nú heppni!” “Og þér ætlið þó ekki að segja mér, að þér hafið ekki vitað að þetta var skrifborðið mitt?” “Jú, það verð eg að játa, hversu vænt, sem mér annars þætti um að geta sagt hið gagn- stæða.” “En hvað þetta er einkennileg tilviljun! Eg veit ekki hvort er einkennilegra, að þér ifunduð skrifborðið mitt og keyptuð það til baka eða þetta, að þér vissuð ekkert um að það var mitt skrifborð.” “Þetta gerir ýmisleg smá atvik í þessu sambandi ennþá undarlegri,” sagði Sir George. “Er yður nokkuð á móti skapi að segja mér hvernig þér mistuð borðið?” “Frænka mín, sem eg var hjá, seldi borðið Gyðingi einum, án minnar vitundar, vegna þess að hún var reið við mig. Það er alt og sumt. En undar.Iegt var það að næsta dag kom til hennar maður, sem sagðist vera málafærslu-’ maður, og bera hag minn fyrir brjósti, og hann bauð henni meira að segja fé til að fá að sjá skrifborðið. Siíðan fór hann til kaupmaifnsins og bauð honum háa peninga upphæð fyrir borðið, en það var þegar selt einhverjum ó- kunnugum manni. Alt þetta sagði mér litli drengurinn hennar fi^enku minnar, sem er allra yndislegasti drengur. Hann var eini vin- urinn, sem eg átti áður en eg fór til Lady Sophíu.” “Og nú eigið þér fleiri en iþér þurfið. En gátuð þér komist að því hver þessi málafærslu- maður var?” “Eg heyrði að hann he^ði verið miðaldra maður, gráhærður með dökk gleraugu.” “Þá hlýtur það að hafa verið Wynnstay.” “Það hugsaði eg líka.” Við litum hvort á annað. Eg huigsa að okk- ur hafi báðum komið til hugar rigningarlovöld- ið, er við hittustum á svo einkennilegan hátt í Holland Park — að við höfum bæði hugsað um staðhæfingar Mr. Wynnstays — grun minn og skýringar Sir Georges. “Hlustið nú á, Miss Brand. Eg er ekki maður, sem sér leyndardómsfull atriði í hverju, sem við ber; en eg fer nú að halda það sé í þess- um efnum. Getur verið að svo sé ekki, en hvað sem því iíður er gott að við fengum skriifborðið aftur. Hafið þér aldrei hugsað yður að vel gæti verið í borðinu leyniskúffa, sem geymi einhver skjöl, sem séu þýðingarmikil, þó þau séu það ekki fyrir yður, gætu þau verið það fyrir ein- hverja aðra?” “Leyniskúffa. Nei, eg hugsa að eg þekki borðið til fullnustu, og hefði eitthvert leynihólf verið, þá hefði eg fundið það fyrir löngu síðan.” “Það er ekki altaf auðvelt að finna sláka staði, nema mann gruni, að þeir séu þar, og hvernig leita beri eftir þeim. í yðar sporum mundi eg leita gaumgæfilega. Einkum vegna—” “Það skal eg gera!” sagði eg áköf. “En því segið þér: “Einkum vegna-----?” “Já, það er langa sagan, sem eg vildi hafa sagt yður seinna í kvöld. En hún er í stuttu rnáli svona: Wynnstay var staddur á þessu uppboði, sem eg sagði yður frá. Eg þekti hann strax, þótt eg hefði bara séð hann þarna um kveldið, þegar eg hitti yður. Hann þaut inn var dálítið of seinn, og var með slíkum svip að hann virtist reiðubúinn til að myrða eirihvern, er hann varð þess var, að eg hefði keypt skrif- borðið. Hann kom strax til mlín og reyndi að fá mig til að selja sér það, og sagði mér að það hefði tilheyrt manni, sem sér hefði þótt vænt um, og hefði hann lengi leitað borðsins. Eg vissi ekki. að þetta var skrifborðið yðar, og et eg sá, að þetta tók svona á hann, var eg kominn á fremsta hlunn með að láta hann fá borðið, en svo datt mér í hug hversu lítil líkindi væru til þess, að ná í annað þvílíkt skrifborð áður en þér kæmuð til Southwood, þessvegna herti eg hjarta mitt, og gleður það mig nú-----” En nú bar Lady Forth fram spumingu: “Kannske þér gerðuð'riú svo vel og segðuð mér þessa sögu um borðið í stuttu máli, því annars fæ eg aldrei að heyra hana eins og hún er í raun og veru.” Eg vi9si að karlmennirnir mundu sitja lengi við eftir að við vorum farnar inn í Setu- stofuna, ákvað eg því að nota þann tíma til að leita eftir leynihólfinu, sem Sir George hélt að væri í borðinu. Eg læddist því út úr salnum og upp hinn breiða stiga, er lá upp á aðra hæð hússins þar, sem svefnherbergi okkar voru. Þar voru mörg göng með tröppum í, upp og niður, sem eg varð að ganga áður en eg kom að átthyrnda herberginu. Er eg staðnæmdist fyrir utan dymar, því að mér heyrðist eg heyra hávaða inni ií herberginu. “Það er Adela,” hugsaði eg og sneri snerl- inum. Hurðin var föst í umgerð sinni. Eg hrinti henni því upp mleð miklum hávaða.

x

Heimskringla

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.