Heimskringla - 26.01.1949, Qupperneq 3

HEIHSKRINGLA
3. SIÐA
WINNIPEG, 26. JANÚAR 1949
hendingum eins og Óðinn karl
forðum.
Ekki mun Ólafur taka þenna
skáldskap sinn mjög alvarlega
(sbr. kvæði sem hann orti til
Davíðs Stefánssonar fimmtugs),
en tvö síðustu rit hans eru þó
skáldrit. Eru það bækurnar —
Fjöllin blá, sem er þjóðasafn, og
og Öræfaglettur, sem er skáld-
saga, báðar gefnar út af ‘Norðri’
1947.
Engann þarf að undra það um
annan eins ferðalang og Ólaf, að
kærasta yrkisefni hans sé ‘fjöll-
in blá’. En hann yrkir líka um
ræktun jarðar, frjómold, fræ og
plóg, og eru þau færri en vera
skyldu íslenzku skáldin, sem
taka í þann streng. f nokkrum
kvæðum sneyðir hann að menn-
ingu samtíðar sinnar, menningu
og tíðaranda, sem hann þykist
góðu bættur að lðsna við í svip
á fjallförum sínum. En ólafur
gerir ekki mikið úr eða að þess-
um skáldskap sínum, sýnilega
yrkir hann sér til hugarhægðar
eins og Páll Ólafsson sveitungi
hans (og frændi?).
Öræfaglettur eru kannske ekki
mikilsvert skáldrit, en bókin
getur þó orðið merk í íslenzkri
bókmenntasögu fyrir það, að hér
er í fyrsta sinn sögð raunsæ úti-
legumannasaga í bókmentunum,
af manni sem sjálfur þekkir ör-
æfin eins vel eða betur en heima-
hagana. Er fróðlegt að bera sam-
an söguna, eigi aðeins við útilegu
mannasögur þær, er Ólafur hef-
ur sjálfur tekið upp í Ódáða
hraun, rit sitt, heldur líka við
Útiiegumenn Matthíasar og
Fjalla-Eyvind. Jóhanns Sigur
jónssonar, svo tvö fræg dæmi sé
tilnefnd. Sést þá hve mjög raun-
sæ saga Ólafs er, þótt auðvitað
kenni einnig í henni hinnar róm-
antísku ástar hans á Öræfunum
Árið 1947 gaf “Norðri” út mik-
ið rit um íslenzka hestinn, skrif-
að af Brodda Jóhannessyni, ung-
um Skagfirðingi, og skreytt
myndum af Halldóri Péturssyni
listamanni í Reykjavík. Bókin
nefndist Faxi (453 bls.).
Þessi mikla bók, er fyrir
margra hluta sakir óvenjuleg í
íslenzkum bókmenntum. Höf
undurinn ætlar sér ekki að tí-
unda hross Íslendinga og segja
sögu þess framtals um þúsund
ár, heldur vill hann greina frá
því, hvað hesturinn hafi verið
íslendingum frá upphafi vega,
hvernig þeir hafi lifað saman x
blíðu og stríðu og hvernig menn
hafa elskað hestana sína og trú-
að á hestana sína.
Höfundur byrjar bók sína á
mjög óvenjulegan hátt með
heimspekilegum inngangi
skáldlegum stíl, þar sem hann
reynir að réttlæta þetta viðhorf
bókar sinnar með því að rifja
upp fyrir mönnum 18. aldar
heimspeki G. Berkeleys biskup
um veröldina sem skynjiin
manns. Opni eg augu, þá sé eg
vítt og of vítt of veröld alla, y
loki eg þeim þá hverfur mér ö'll
sú ytri veröld, og eg get farið að
efast um hvort hún sé í raun og
sannleika til fyrir utan mig eða
hvort hún lifiaðeins í mér og
skynjun minni. f draumi, eða
áður enn eg festi svefninn, geta
aðrar myndir borið fyrir mig,
og þótt eg greini þær frá hinum
hhitlæga veruleika er síður en
svo að sú greining sé^vallt skýr,
og allt annað trúlegra en að
frumstæðir forfeður vorir hafi
að jafnaði getað gert þá grein-
ingu Ijósa. Miklu Kklegra er að
í forneskju hafi draumur að jafn-
aði blandast við veruleika, eins
og hin lifandi náttúra varð oft
ekki greind frá hinni dauðu, eða
voru brim og fossar ekki jafn-
lifandi og hestar og menn?
Það er álit Brodda, að fslend-
ingar hafi haft átrúnað á hestin-
um, og færir hann til þess mörg
rðk og sennileg í fyrra hluta
bókar, sem fjallar um fornar
sagnir, goðsagnir og hetjusagn-
ir, að svo miklu leyti sem hest-
urinn kemur við sögu í þeim, og
þá eigi síður um forna siði bæði
Iheiðna og kristna eða kristnaða
sem hestum koma við.
Hesturinn mun, að hyggju
Brodda, hafa verið dýrkaður í
sambandi við Frey og frjósemi
jarðar; þaðan stafa sagnir um
Frey-faxa í íslenzkum sögum,
þaðan líka hin einkennilega og
einstæða dýrkun Völsa, sen
Flateyjarbók hermir frá.
Hestar draga vagn sólar, og
bæði Dagur og Nótt geysast fram
um himinbogann á gæðingum
sem þannig verða nátengdir “sól-
skini um daga og döggvum um
nætur”, en þá árgæzku kröfðu
menn konunga sína um á elztu
tímum, þótt íslendnigar sneru því
upp í að beiðast hennar af biskup-
um sínum. Einnig hér verða hest-
arnir því nátengdir veðursæld
og frjósemi jarðar.
Ein af sterkustu líkunum fyr-
fornri helgi hrossa felst í því,
að heiðnir menn blótuðu þeim
og átu hrossakét að blótveizlum
sínum. Fyrir bragðið bannaði
kirkjan mönnum strengilega
hrossakjötsát, og er það kunnugt
af tslendingabók, er getur þess
að Þorgeir Ljósvetningagoði
hafi leyft mönnum að eta það
fyrst eftir að kristni var lögtek-
in (eins og líka það að bera út
börn sín), en síðan hafi sú heiðni
verið afnumin sem önnur. Það er
og auðséð af mörgum sögustöð-
um öðrum þar sem mönnum er
brigzlað um hrossakjötsát og
nægir að minna á orð Sjparphéð-
ins við Þorkel hák, sem fræg eru
orðin. Loks sat þetta bann enn
svo fast í mörgum íslendingi á
uppvaxtar-árum núlifandi kyn-
slóðar, ef ekki fram á þennan dag,
að þeir menn voru ekki fátíðir,
en mundu selja upp kjötinu, er
þeim var frá því skýrt, að þeir
hefðu óvart etið það.
Það er illt til þess að hugsa,
hve margir íslendingar hafa
soltið heilu og hálfu hungri
vegna þessarar bannhelgi á
hrossakjötinu. En þeir hafa svo
sem ekki verið einir um slíkt.
Meðal útlendinga, ekki sízt
kaþólskra manna, er þessi bann-
helgi enn í fullu gildi. Kom það
skjótt í ljós, þegar skerptist um
kjöt á síðustu stríðsárunum hér
í Bandaríkjunum, svo að líkindi
voru til, að sumir kynnu kannske
að kaupa sér hrossasteik heldur
en enga í matinn. Þá varð það
helzt bjargráð landstjórnans í
Maryland (eða var það þingið?)
að láta boð út ganga til síns
hungraða lýðs, og banna mönn-
um með öllu að selja hrossakét
til manneldis; hundarnir máttu
að vísu fá það. í sömu mund reis
upp Mayor La Guardia í N. Y.,
snaggaralegur að vanda, og las
þeim íbúum heimsborgarinnar
pistilinn um það, að það væru
lyddur einar og mannlerar, sem
fengju sig til að leggja sér
hrossakjöt til munns. En ekki
hyggjum vér að Mayor La Guar-
dia hafi ætlað þessa sneið hrossa-
gjötsætum á íslandi “the great-
est little oountry in the World”,
svo sem hann kvað að orði í ræðu
sem fræg er orðin heima á ís-
landi. Hitt mun heldur að þessi
litli og vel kirstni ítali hafi með
ánægju séð sér hér leik á borði
að sneiða að erfðaf jendum sínum,
Frökkum, því að í Parísarborg,
höfuðborg listanna í veröldinni
hafa fátækir listamenn um lang-
an aldur getað satt hungur sitt
á góðu hrossakjöti matsöluhús-
anna.
Það var annars lán okkur fs-
lendingum, að Islendingabók
skyldi skýra frá uppruna bann-
helginnar á hrossakjöti. Því
regla Freuds um það, að hugsýki
læknist því aðeins, að grafið sé
eftir hinni gleymdu orsök unz
hún kemur fram í dagsljósið, á
ekki síður við um fornar venjur
þjóðanna. Og það er alls ekki ó-
líklegt að íslendingar myndu
fara að eta krabba, marhnúta og
hunda, ef þeir hefðu sagnir um
uppruna bannhelginnar á þess-
um kvikindum eins og um hest-
inn. Annars er það kunnugt, að
krabbar þykja herramannsréttur
um víða veröld bæði hjá siðuðum
þjóðum og svonefndum ósiðuð
um Um marhnútinn hef eg fyri
mér orð míns gamla góða kenn-
ara, og vitra manns, Bjarna
Sæmundssonar, að hann sé góð
ur matur, og trúi eg því vel. Um
hundinn er það að segja, að mér
þykir meira en líklegt, að for-
feður íslendinga hafi trúað á
hann svo öldum skiftí, engu síð-
ur en hestinn. Er þess að gæta
að hundurinn er fyrsta húsdýr
mannsins, svo sambúð hunds og
manns á sér ennþá lengri sögu
heldur en samvera manna og
hesta. Eins og allir vita er hund-
urinn taminn úlfur, en Úlfur er
jafnvel enn tíðara í mannanöfn-
um en hestur og hross. En eins
og fslendingar vita eru goðanöfn
ekki óalgeng í mannanöfnum, -
sbr. Þorsteinn, Freysteinn, Óð-
inkár. Loks má minna á sagn-
irnar um Saur konung, er var
hundur og sat að ríkjum í Þránd-
heimi. Af öllu þessu sýnist mér,
að einhver gáfaður norrænumað-
ur ætti að skrifa bók um íslenzku
hundana á borð við þessa bók
Brodda um hestana. '
En þetta var nú of langur út-
úrdúr um bannhelgina, enda skal
nú vikið aftur að bók Brodda.
Margt annað rekur Broddi
fyrra hlut bókar og skrifar hann
þar meðal annars um Ask
Yggdrasils, Sleipni, Faxa, Hel,
hamfarir, töfrabrögð og furður,
hestavíg, vígslu Kjalar, Grana
Sigurðar Fáfnisbana, sakir, gjaf-
ir og loks frá hetjum og guðum.
Nú þótt eitthvað kunni að vera
missagt í fræðum iþessum, þá
virðist mér einsætt, að höfundur
hafi sannað með rökum, að fs-
lendingar hafi haft átrúnað á
hestum sínum — góðu heilli,
vildi eg sagt hafa — engu síður
en Germanir Tacitusar og Aríar,
er þeir í árdaga brutust suður á
Indland. En í helgisiðum Forn-
índverja við hestfórnina kemur
það atvik fyrir, að prestur hvísl-
ar nokkrum orðum í eyra fórnar-
hestsins áður en hann er sleginn
af. Minnir þetta mig eigi aðeins
á “hverju hvíslaði Óðinn í eyra
Baldri áður hann væri á bál bor-
inn”, heldur líka á þann sið, sem
Laxness mun hafa í einni sögu
sinni (Sjálstætt fólk, ef eg man
rétt), að þeir sem fylgja líki á
hestbaki, hvísli því í eyra hests-
ins, að hann flytji lík til hinnstu
hvíldar. Má vera að mér hafi
skotizt yfir þetta atriði í bók
Brodda, en ekki hef eg fundið
það þar (og því miður vantar
bókina registur slíkra hluta).
Síðari hluti bókar ræðir fyrst
um fargerfi: reiðtýgi og áhöld
sem hafa verður til firossnotkun-
ar, þá um klyfjaflutning, lestir,
drátt, járningu, þá um stóð og
klakahross, þá um hrossafjölda
og hrossakaup, þá um hrossalýs-
ingar og hrossalit. Þá koma
þættir um hesta eftir Ingibjörgu
Friðgeirsdóttur, Sigurð Jónsson
frá Brún, og Lárus Árnason. —
Loks skrifar Broddi aftur kafla
um þræl og herra, um allsherjar-
ríki á hófum, um heimhugann og
ioks niðurlag bókar.
Hestavísur kveðst Broddi ekki
hafa tekið með, af því að annar
maður hafi safnað þeim lengi. Er
vel að sú bók kæmist á framfæri,
því líklega eru hestavísur alís-
lenzk framleiðsla, eins og íslend-
ingasögur og rímur vorar, og
þessvegna allrar forvitni verðar.
Höfundur afsakar sjálfur los í
formi bókarinnar. En á hitt ber
heldur að líta, að bókin er af-
bragðsvel skrifuð, og lofar hinu
bezta um hinn unga' skáldlega
vaxna höfund, sem virðist hafa
verið til þess fæddur og í heim-
inn borinn í Skagafirði að skrifa
svona bók. Ekki spillir það held-
ur, að myndirnar eru gerðar af
Halldóri Péturssyni, sem einn
allra listamanna vorra virðist
vera sérfræðingur í fagurvöxn-
um hrossskrokkum. Eru myn,dir
hans bæði margar og þó fallegar.
Enginn íslendingur, setn nokkuð
man til hestanna sinna, skyldi
láta hjá líða að fá sér þessa bók —
og þakkir séu höfundi, lista-
manni og útgefanda.
Árið 1947 gaf “Norðri” ú
Bessastaðir, Þættir úr sögu höf
uðbóls eftir Vilhjálm Þ. Gísla
son.
Þessir þættir úr sögu Bessa
staða, sem nú hafa orðið aðsetur
æðsta valdsmanns á íslandi, for-
seta vors, eru eins og vænta mátti
af höfundinum, bæði greinargóð-
ir og ^kemtilegir, enda prýddir
fjölda góðra mynda.
Höfundur skipar efninu í fjór-
tán kapítula: Höfuðból og menn-
ing, Bessastaðir á Álftanesi,
Bessastaðasaga í stórum dráttum,
Bessastaða-kirkja, Bessastaðabú,
Skansinn og Seylan, Fálkahúsið
á Bessastöðum, Náttúrufræðing-
ar á Bessastöðum, Bessastaða
stofa, Bessastaðaskóli, Grímur
Thomsen á Bessastöðum, og For-
setinn á Bessastöðum.
Framanvið er prýðileg litmynd
af Bessastöðum, en síðar í bók
inni eru ágætismyndir af forseta
og salarkynnum hans á staðnum.
Mynd er þar líka af forsetahjón-
unum báðum, og nökkrar myndir
af forseta og ráðuneytum hans,
hin fyrsta þeirra mynda er tekin
af síðasta ráðuneytisfundi 1944
áður en lýðveldið var í lög leitt.
Ö11 er ókin hin eigulegasta.
*
AUSTURLAND. Safn aust
frizkra fræða. — Ritstjórar
Halldór Stefánsson (og)
Þorsteinn M. Jónsson. II. —
Útgefandi: Sögusjóður Aust
firðinga, Akureyri, 1948. 313
bls. Fylgiskjal og kort.
Þá er annað bindi af Austur-
landi komið út, með jafnsnotrum
frágangi og hið fyrra, og jafn
efnismikið, en það skilur, að í I.
bindinu voru allmargar greinar
uppprentaðar eftir gömlum blöð-
um, en þessar ritgerðir eru allar
nýjar.
Eru í þessu bindi þrjár stórar
ritgerðir eftir Halldór Stefáns-
son: Landnám í Austfirðinga-
fjórðungi, Goðorða og þingaskip-
un i Austfirðingafjórðungi og
Hrafnkelsdalur og byggð þar, og
ein stór ritgerð eftir Benedikt
Gísalson: Þáttur af Hallgrími
Ásmundssyni, Stóra-Sandfelli
með kvæðum eftir Hallgrím í
Viðbæti I og endurminningum
um frændfólk á Austurlandi
1886—90 eftir Bjarna Jónsson frá
Þuríðarstaðadölum í Viðbæti II.
í fyrsta kafla, sem er meir en
þriðjungur bókarinnar rekur
Halldór landnámsmenn í Aust-
firðingafjórðungi hinum forna
frá Helkunduheiði til Jökulsár á
Sólheimasandi. Má segja að það
sé ríflega í lagt, eða er það ætlun
Austfirðinga, að hafa alt það
iand undir nú, þrátt fyrir Hér-
aðssögu Skaftfellinga? Drepur
Halldór fyrst á landnám Pap-
anna, fer síðan nokkrum orðum
um Landnámu (eftir rannsókn-
um Jóns Jóhannessonar), sen
auðvitað er aðalheimild hans, og
Kolskegg hinn fróða, sem er að-
alheimildarmaður Landnámu um
Austfirðingaf jórðung. Síðan rek-
ur hann landnema og landnám að
norðan og suður um. Er frásögn
hans skýr og skilmerkileg, oft
drepur hann á, hve margir bælr
séu nú í landnámi hverju, reynir
að gera sér grein fyrir hverjir
fyr komu eða seinna, og ýmsar
fleiri upplýsingar reynir hann
að gefa um landnámsmenn og
landnám þeirra.
Ekki get eg leynt því, að eg
varð fyrir nokkrum vonbrigðum
um þessa þsetti Halldórs. Þykir
mér sem hann muni hafa vera
verr lesinn í þessum fræðum en
vert var (eg hefi ekki seð hann
vitna til annara en Guðbrands
Vigfússonar) og hefði hann get-
að tekið sér til fyrirmyndar hin
ágætu rit Ólafs Lárussonar um
bygðarsögu íslands og Skaga-
fjörð. Þá hefði hann líka mátt
hafa við hendina greinar Finns
Jónssonar og Hannesar Þor-
steinssonar um íslenzk bæjanöfn.
Er hann hefði flett upp í þeim
þykir mér ólíklegt að hann hefði
reynt ag skýra Jórvík , Hjalta-
staðaþinghá af landslagi (að
bærinn standi við forna vík), eða
Ánastaði í Breiðdal af Arnþrúð-
arstöðum (hitt skiftir engu máli,
að Ánastaðir eru næstinsti en
ekki insti bær í Breiðdal). Og
fráletit myndi hann þá hafa
reynt að draga Steinröðarstaði í
Hrafnkelsdal af steinruðningi, af
því að þessir málfræðingar
myndu hafa getað sagt honum að
-staðir eru aldrei dregnir af öðru
en mannanöfnum eða viðurnefn-
um.
Á sama hátt hefði hann getað
sparað sér getgátuna um að Seyð-
isfjörður væri af seiði dreginn
(því Halldór á við það, þótt hann
riti til seyðs). Seyðir var ekki
óþekt orð og merkti soðhola, og
var það alt annað mál að snúa
yxnum til seyðis (slátra þeim í
soðið), en að efla seið að sið forn-
eskjumanna.
Loks er skýring hans á nafni
Fáskrúðsf jarðar hrein alþýðu-
skýring, sem eg heyrði, þegar eg
var strákur heima á Höskulds-
stöðum. En við málfræðingarnir
vitum að Frá-skrúðsfjörður er ó-
möguleg orðmyndun, þótt köll-
unum þætti hún líkleg af því að
þeir höfðu ekkert annað til sam-
anburðar. En Fáskruð heitir á í
Dölum, og Fáskrúðarbakki hét í
VopnafirðL svo nafnið er ekki
svo einstætt sem karlarnir héldu.
Auðvitað er nafnið skylt orðinu
fáskrúðugur og ef eg mætti ein-
hvers gizka um upprunan þá
hygg eg að fjörðurinn hafi verið
svo nefndur af mönnum, sem hafi
þótt hann fáskrúðugur í saman-
burði við iðgrænan skrúðinn í
fjarðarmynninu.
En þetta eru nú smámunir ein-
ir og yfirleitt má segja að grein
Halldórs sé mjög sæmilega skrif-
uð og rétt það, sem hún nær.
Verri þykir mér sá hluti grein-
arinnar um Hrafnkelsdal sem til
fornaldarinnar tekur, og það af
þeirri ástæðu að hann gengur
þegjandi framhjá Hrafnkötlu
Nordals, því langmerkasta sem
um söguna hefir verið skrifað á
síðasta mannsaldri. Má þó sjá
að Halldór hefir grein Nordals í
huga, þótt hann gangi ekki í ber-
högg við hana, og skrifar sína
grein til þess að afsanna kenn-
ingu Nordals um skáldskap sög-
unnar. Telur hann að fundist
hafi leifar eða örnefni, er bendi
til að verið hafi 18 bæir í daln
um eins og Brandkrossaþáttur
gefur í skyn. Eg hef ekki komið
í dalinn, en ótrúlega há þýkir
mér sú tala og minna á sagnir um
hina frjósömu útilegumannaJ
bygðir inni á hálendinu. Það
jafnast á við Jökulsárhlíð alla og
Jökuldal upp að Hvanná, sem að
tölu Halldórs er 17 býla land.
Grunar mig að enn verði forn-
fræðingar að grafa í dalnum til
að sannfæra menn um að svo
margar séu þar bæjarústir áður
en hægt verði að hnekkja rök-
semdum Nordals um litla bygð í'
dalnum.
SNEMMA SÁÐNAR TOMATOS
Vordaga Chatham
Þœr allra íyrstu Tomatos—
hvar sem eru i Canada.
Ómetanlegar fyrir norðrið og vestrið
og aðra staði sem hafa stuttar árs-
tíðir. Einnig mjög ákjósanlegar á
öðrum stöðum fyrir fljóta sprettu og
gæði, eru fullþroska tveim vikum
eða meir á undan öðrum ávöxtum.
Reyndust ágætlega i sléttufylkjun-
um 1943 og 1944, þar með taldir
staðir svo sem Lethbridge og Brooks
í Alberta; Indian Head og Swift Cur-
rent í Sask., Brandon og Morden í
Man. 1 kringum Calgary, þar sem
gengu fyrst undir nafninu “Alberta”,
urðu garðyrkjumenn alveg undradi
yfir þeim. 1 Lethbridge voru “Vor-
daga Chatham” fullþroskaðar viku
til tólf dögum á undan öðrum garðá-
vöxtum. t Morden, Man., var vöxtur
jeirra frá 20% til 40% meiri en
nokkur önnur snemma þroskuð garð
tegund. "Vordaga Chatham” eru
smáar, þurfa ekki að binda upp, og
má planta tvö fet á hvern veg. Epliö
samsvarar sér vel, fallegt í lögun og
að lit, fyrirtaks bragðgott. Er um 2V*
bml. í þvermál, en oftast þó meira.
Pantið eftir þessari auglýsing. En
'oar sem eigi er nægilegt útsæði að
fá getum við ekki sent meira en
fram er tekið. (Pk. 15?) (oz. 75?)
■>óstfrítt.
Um sögu dalsins frá 1397 að
hann er kominn undir Valþjófs-
staðakirkju er grein Halldórs
aftur á móti mjög merk, því hér
er saga þessarar sögufrægu bygð-
ar rakin í fyrsta sinn eftir þeim
heimildum sem fengist gátu,
fyrst og fremst Fornbréfasafn-
fnu.
Vera má að mér hafi orðið star-
sýnna á gallana í ritgerðum Hall-
dórs, frænda míns, af því að eg
er sjálfur nokkuð kunnugur
heimildum hans og hefi auk þess
fengist við rannsóknir á sama
sviði (í Breiðdælu), og er þó
sízt fyrir að synja að eg hafi
Frh. á 7. bls.
Liðagigt? Allskonar gigt? Gigtar-
verkir? Sárir ganglimir, herðar og
axlir? Við þessu takið hinar njýu
“Golden HP2 TABLETS”, og fáið var-
andi bata við gigt og liðagigt. —
40—$1.00, 100—$2.50.
Maga óþægindi? Óttast að borða?
Súrt meltingarleysi? Vind-uppþemb-
ingi? Brjóstsviða? Óhollum súrum
maga. Takið hinar nýju óviðjafnan-
legu “GOLDEN STOMACH TAB-
LETS” og fáið varanlega hjálp við
þessum maga kvillum. — 55—$1.00,
120—$2.00, 360—$5.00.
MENN! Skortir eðlilegt fjör? Þyk-
ist gömul? Taugaveikluð? Þrótt-
laus? Crttauguð? Njótið lífsins til
fulls! — Takið "GOLDEN WHEAT
BERM OIL CAPSULES”. Styrkir og
endurnærir alt líftaugakerfið fyrir
fólki, sem afsegir að eldast fyrir
timann. 100—$2.00, 300—$5.00.
Þessi lyf fóst i öllum lyfjabúðum
eða með pósti beint fró
GOLDEN DRUGS
St. Mary’s at Hargrave
WINNIPEG. Man.
(one block south from Bus Depot)
VERZLUN ARSKÓL AN ÁM
Aldrei hefir verið eins nauðsynlegt og ein-
mitt nú, að hafa verzlunarskóla mentun,
og það fólk sem hennar nýtur hefir venju-
lega forgangsrétt þegar um vel launaðar
stöður er að ræða.
Vér höfum nokkur námsskeið til sölu við
fullkomnustu verzlunarskóla í Winnipeg.
Spyrjist fyrir á skrifstofu vorri þessu
viðvíkjandi, það margborgar sig.
The Viking Press Limited
Banmng og Sargent
WINNIPEG :: MANITOBA