Heimskringla - 21.04.1954, Blaðsíða 2

2. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. APRÍL, 1954
Hennakrin^la
■Htnrtaið l&M
8>mui ö'i a brei)um rrudviitutlegi
EíJ?endur THF VTKING PRESS LTD
85S og 855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. - Talsími 74-6251
Verö biaSeins er $3.00 árgangurlnn, borgist íyrirtram
Allar borganix sendise: THE VIKING PRESS LTD.
öll viösklítabréí biaOinu aOlútandi sendist:
The Vlking Press Limited, 853 Sargent Ave., Wimripeg
fiitstjóri STEFAK EINABSSON
Otan&sicriít til ritstjórans:
EDITOR IIEIMSKRINGLA. 853 Saxgent Ave., Winnlpeg
Advertising Manager: GUNNAR ERLENDSSON
"Heimakringla" is published by THE VIKING PRESS LIMITED
and printed by VIKING PRINTERS
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man., Canada — Telephone 74-6251
Snthotlxed os Second Clgss Moil—Post Oifice Dept., Ottawq
WINNIPEG, 21. APRÍL, 1954
GLEÐILEGT SUMAR!
Sumardagurinn fyrsti er á morgun. Er Heimskringlu ljúft að
geta þess, að þessa forna íslenzka tyllidags, verður minst, sem
venjulega, með samkomu sem Kvenfélag Sambandssafnaðar efnir
til í kirkjunni á Banning og Sargent strætum. Segir frá því er
þar fer fram í auglýsingu í síðasta blaði. Mælir skemtiskráin með
sér sjálf.
Það kemur ekki nema nokkru sinnum fyrir að sumardagurinn
fyrsti er í páskavikunni, eins og nú er raun á. En það vill svo til,
að páskarnir, sem eru hátíðisdagur kirkjuársins og voru eitt sinn
upphaf þess og sumardagurinn fyrsti eiga að miklu leyti sameig-
inlegan tilgang, þar sem báðir boða endurfæðingu lífsins, sumar-
dagurinn fyrsti í gróðri þess á jörðttnni, en páskarnir með upp-
risunni. Líklegast er hinn fymefndi dagur eldri og upprunalegri.
Að minsta kosti minnir það á skyldleikann, að Gyðingar kváðu enn
minnast páska aðallega sem vorhátíðar.
Vorfögnuður mun ríkja á meðal allra þjóða. En hitt er alt minna
um, að sumardagsins fyrsta sé alment minst meðal annara þjóða en
Islendinga. Það mun óvíða finnast annars staðar en í íslenzku tíma
tali sá útreiknir.gur á misseraskiftum (vetrar- og sumarkomu)
sem í hinu íslenzka tímatali. Að skifta árinu þanng í tvent, gerði
tímatalið auðveldara. En það hefir ef til vill átt betur við íslenzka
náttúru, en skifting ársins í fjóra hluti.
Þó um hið borgaralega ár sé talað sem snaran þátt í núverandi
tímatali/mega almanök öll en heita kaþólsk, og kirkjulega árinu
þar alt meira helgað, en hinu borgarlega ári. Þetta á við um íslenzk
almanök sem önnur. Einir tveir þriðju nafna daganna í almanaki
nútímans, eru íslendingum ólæsileg og lítilsvirði þó eitthvert gildi
hafi í sögu kaþólskrar trúar. Almanök væri nær að geymdu ein-
hvern gagnlegri og merkilegri fróðleik.
Þetta ryfjas* upp fyrir manni í sambandi við sumardaginn
fyrsta. Að hann sé sérstaklega íslenzkur tyllidagur, mælir margt
með. Að minnast hans, er því eitt af því góða og þjóðlegasta sem
við getum gert.
Fjölmennum í Sambandskirkjuna annað kvöld til að bjóða
hvert öðru, að íslenzkum sið, GLEÐILEGT SUMAR!
LITLA SVARTA BÓKIN
eitir Robert Jack
Við vorum komnir saman í
fyrsta skipti í 14 ár, sjö félagar,
allir gamlir leikarar úr knatt-
spyrnuflokki háskólans í Glas-
gow. En fjóra vantaði, allir dán-
ir, drepnir í stríðinu. Það skarð
mun aldrei fyllast aftur hérna
megin við landamærin og við
minntumst þeirra, góðu drengja
með virðingu og risum úr sæt-
um.
Margar breytingar höfðu orðið
síðan við urðum brezkir háskóla-
meistarar í knattspyrnu.
Það .var á árinu nítjár.
hundruð og þrjátíu og sex þegar
við fórum alla leið til Lundunar-
borgar og unnum Oxford há-
skólaflokkinn í úrslitunum. Já,
það var langt síðan, og nú á með-
an við sátum í félagshúsi fyrir
utan Glasgowborgina og rifjuð-
um upp góðar endurminningar,
haustsólin varpaði geislum sín-
um inn um stóra glugga fyrir
framan okkur. Hver hafði frá
mörgu að segja síðan við skild-
um það sumarkveld stutt eftir
knattspyrnusigurinn. Eg man
vel að við héldum fagnaðarveizlu
og hún var einnig í sambandi við
burtför flestra okkar frá skólan-
um. Prófunum var lokið, vonirn-
ar bjartar., framtíð opin, okkur
voru allar vegir færir. Enn, þá
kom styrjöldin, samböndin
okkar á milli voru rofinj gegn
slíkum ægilegu átökum breyttist
maðurinn. Eg leit yfir hópinn.
Hvert andlit bar einhver mertci
íaugaáfalls og sumir voru grá-
hærðir fyrir tímann. Eg hélt að
eg hefði f^rið bezt út úr þeim
óskapaárum, enn fremur man eg
að Tómas sagði að eg hefði lítið
breyst og að íslendingar hlytu
að vera góðir við mig.
Við borðið röbbuðum við sam-
an um margt skemmtilegt og
fróðlegt og áð kaffinu loknu,
tókum við okkur sæti fyrir fram
an stóran glóandi arinn í einu
I horni stofunnar.
Um augnablik var þögn og þá
einhvern veginn snerust samtöl-
in að því sem varðar áframhald
í ættareinkennum og þrátt fyrir
(margra alda.blöndun í ættinni
geta einhver séreinkenni frum-
stofnsins komið í ljós í manni
eftir fáa eða marga áratugi.
Stundum voru þessi einkenni
til ills og stundum til góðs.
I Georg, stór og þrekinn bónda-
sonur frá norður Skotlandi sem
var nýkominn heim frá Suður
! Ameríku þar sem hann var um-
boðsmaður föður síns í kynbóta-
nautasölu, rak upp stór augu og
sagðist hiklaust trúa þessu. Þar
á móti, Jón sem sat á móti mér,
ræskti sig og hló lítillega. “Vit-
leysa”, sagði hann “eg er kominn
frá prins Karl og eins og þið vit-
ið dó hann af drykkjuskap og eg
drekk ekkert sterkara en kaffi
eða te.” Georg andmælti. “Eg
trúi því”, sagði hann “að hver og
einn okkar hafi einhver einkenni
frá forfeðrum okkar. Þau geta
verið t.d. ótti, minnimáttar-
kennd eða einhver trúardella.”
Við fengum okkur meira kaffi,
kveiktum í pípum og sígarettum
og Georg sagði okkur þessa
sögðu.
“Eg var í brezkaflotanum á
stríðsárunum, og varðskipið sem
eg var á hafði gætur á svæðinu
milli Durnnes í norðvestur hluta
Skotlands og eyju Tíri sem þið
vitið er ein af Suðureyjunum.
Það var stórt svæði fyrir lítið
skip og veðrið oft vont, sérstak-
lega á veturna. Straumarnir voru
einnig erfiðir á þessu svæði og
hafnarskilyrði mjög mismun-
andi. En það var við eina eyju
sem við gátum legið í öryggi
því það var óvanalega djúpt að
og skjólið ágætt. Hún heitir
Grímsay, er lítil, og kennd við
einhvern norrænann Víking.
Eitt skipti í febrúarmánuði ár-
ið 1943 þegar við lágum í and-
vara við þessa eyju datt mér til
hugar að skreppa í land. Það var
örstutt að fara og eg náði^ tvo
sjóliða sem réru með mér upp að
lítilli trébryggju. Það var um
fjörtíu xnarms á eyjunni en ekki
bjóst eg við að geta talað við
það að neinu verulegu leyti, því
að málið sem það talaði var
Gaeliska og eg kunni ekkert í
henni. Eg gekk eftir bryggjunni
sem mér fannst vera völt, fram
hjá stóru húsi sem virtist vera
geymsluhús fyrir vörur og fisk
þegar eldri maður, klæddur gam-
aldags vaðmálsfötum gekk ró-
lega til mín og heilsaði mér á
ensku. Hann var stillilegur í
framkomu, hár og grannur með
dökkt hár og augun hans voru
sérstaklega mild og falleg. Hann
talaði með hreim. Hann spurði
mig um fréttir úr meginlandinu.
en því miður gat eg lítið sagt
honum því að eg hafði ekki verið
í landi í dálítinn tíma.
Hann sagðist búa skammt
frá og spurði mig hvort að eg
vildi ekki koma heim með sér
og þiggja tésopa. Eg ,þakkaði
honum fyrir því að eg hafði góð-
an tíma áður en sjóliðarnir sóttu
mig. Við gengum áleiðis og eftir
nokkrar mínútur komum við að
litlu húsi, byggt úr grjóti og
torfi með járn þak. Það var fá-
tækleg bygging, en í stofunni
var hreint og snyrtilegt og á hill-
um voru gamlar myndir af Skot-
um í þjóðbúningi og sumir héldu
á sekkjapípum.
Eftir stutta stund kom gömul
kona með te og kökur og silfur
bakka. Hún heilsaði mér á
góðri ensku og þegar eg spurði
hana hvar hún hefði lært málið
sagði hún mér að hún hefði ver-
ið í þjónustu Argyles hertoga í
tuttugu og fimm ár. “Blessaður
Argyle”, bætti hún við, “það var
yndislegt að vinna í stóra kastal-
anum hans skammt frá Edin-
borg; hann var svo góður við
mig, og frú hans, já, og gamla
konan hristi höfuð sitt, hún
var bara perla. En eg varð að
fara, sagði hún, eg varð að koma
hingað og hjálpa Hamish þegar
Rósa hans dó í fyrra. Hún var
systir mín.” Hamish talaði ekk-
ert, -heldur brosti hann hlýlega
til hennar.
Gamla konan sneri sér við til
að fara þegar hurðin á stofunni
opnaðist og ungur maður gekk
inn. “Davíð”, sagði húsbóndinn,
og kynnti mig strax fyrir syni
sínum. Ungi maðurinn sem var
alls ekki eldri en sautján ára
gamall, var mjög einkennilegur.
Hann var hár og grannur eins og
faðir hans en hárið vav
ljóst og sýtt og nefið hans
minnti mig á krók, oddhvassan
á endanum. En það voru augu
hans sem vöktu mína athygli, því
ao þau voru villt og grimm.
Hann heilsaði mér ekkert, held-
ur settist hann strax í stól og
starði á mig. Eg hélt fyrst að
hann væri hálfgerður aumingi,
en það reyndsit rangt hjá mér,
þegar eftir dálitla stund hann
spurði mig alt í einu um gang
stríðsins.
Eg svaraði honum sem hlýleg-
ast og það var til þess áð hann
fór að skrafa við mig.
En hann talaði ekki eins og
sautján ára gamall strákur, held-
eins og einhver vitringur.
Hann sýndi mér gamlar bækur á
Keltnesku, gömul skozku og
Njálssöguna sem hann átti, var
bæði á íslenzku og í enskri þýð-
ingu, og hann sagðist vera að
“grúska” í gömlum fræoum.
“Davíð minn er ekki altaf að
“grúska” sagði húsbóndinn sem
stóð hjá, “ í fyrra sumar hjálp-
aði hann matsveininum á póst-
skipinu sem kemur hingað viku-
lega frá Oban á meginlandinu”.
Eg leit á úrið mitt og sá að
tíminn var komin þegar báturinn
ætlaði að sækja mig.
Eg kvaddi fólkið og á leiðinni
ið bryggjunni hugsaði eg um
ennan pilt.
Hann var v*.l greindur. Um
það var engin efi. En það var grimmur og hvítur og rödd hans þér taka það að yður?” “Já, eg
eitthvað við hann sem mér var eins og rödd hálfbrjálaðs- j skal gera það”, svaraði hann, “eg
fannst sérkennilegt, jafnvel dul- manns. Eg gekk að bekknum tók skal fylgja yður hvert sem er á
rænt, en eg vissi ekki hvort að
það var af forvitni eða öðru sem
eg vildi hitta hann aftur.
Veðrið var að hægja úti fyrir
þegar eg steig um borð í varð-
hitageymir minn og gekk út án
þess að hafa talað nokkurt orð.
Eg vildi ekki spilla heiðnum
hugleiðingum hans.
Seint næsta kvöld komum við er einhvernstaðar í björgunum”,
skipið. Dimm vetursól skein yfir| til Grimsay og fluttum Þór í'og áður en hann hafði tíma til
lög og láð og skozku f jöllin í. land. Hann kvaddi engan nema; að svara mér, snaraðist eg að vél-
eyjunni, en ekki vil eg koma ná-
lægt Óðinshelli.”
“Eg ætla að reyna að finna
hann Hamish” ,sgaði eg, “hann
fjarlægð voru dökk blá á móti | mig. Litla svarta bókin hékk á
spotta sem var bundinn um háls
hans.
björtum himni.
Það kveld vildi það slys til að
aðstoðarmatsveinninn missti tvo
fingur í hakkavél og við urðum
að fara með hann til lands, og
þegar það reyndist ómögulegt að I að fylgja kaupskipum norður fyr
fá mann í hans stað, datt mér! ir landið.
bátnum sem lá við bryggjuna.
Annar foringinn stóð í honum
ásamt tveim óbreyttum sjóliðum.
drengurinn, Davíð, í hug. Skip-
stjórinn, sem var áhrifamaður í
Eftir viku fengum við góðan Eg bað foringjann að finna mig
aðstoðarmatsvein og af því að afsíðis. Hann var ágætis dreng-
i vorið var komið hófst mikið starf ur, góður íþróttamaður og met-
hafi í hástökki.
Eg bað hann að lána mér báða
sjóliða, sem hann gerði strax.
Eg gerði merki til fylgdar-
mannsins sem hljóp til okkar.
í lok aprílm. láum við í Oban
flóa þegar*tilkynning barst frá
sinni deild flotans, tók vel í það j aðalbækistöð flotans að taka tvo
þegar eg minntist á það við hann. | SJ-óliða { höfninni Oban og flytja1 Við gengum hratt af stað.
“En það verður auðvitað aðeinslþ^ ^t í Grimsay. Til frekari ör-s Leitin var hafin. Við gengum
um stundar sakir, ef þér getið
fengið drenginn”, sagði hann.
“Hann er óbreyttur borgari og
eg get aðeins tekið hann, ef fað-
ir hans ber ábyrgð á honum þang
að til eg fæ mýjan aðstoðarmat-
svein frá aðalbækistöð flotans.”
Úti í eyjunni fann eg Hamish
að bæta net fyrir utan húsið sitt.
Já, hann vildi láta soninn sinn
fara með okkur, en, sagði hann
“Davíð er dálítið erfiður og þess
vegna skulið þig ekki hlífa hon-
um.”
Drengurinn sjálfur sýndi lít-
inn áhuga, en sagðist, fannst mér
háðslega, hjálpa upp á bíezka
flotan. Hann hafði lítinn farang-
ur og þegar hann var rétt kom-
inn um borð tók eg eftir litlum
svörtum hlut sem hann hélt á í
annari hendi. Af því eg hafði
annað að gjöra, bað eg loftskeyta
manninn að athuga það, því að
eg hélt að drengurinn væri með
myndavél, og það var bannað að
hafa slíkt tæki um borð. Eftir
fáeinar mínútur kom loftskeyta-
maðurinn til mín brosandi.
“Hvað var það”, spurði eg. “Að-
eins lítil bænabók”, svaraði hann
“Strákurinn sagði að hún væri
á gömlu norrænu máli og grát-
bað mig að leyfa sér að hafa
hana.” Einkennilegur smekkur
hugsaði eg.
Fréttirnar bárust strax út um
horð um bænabókina og áður en
dagurinn var að kveldi kominn,
hafði Davíð fengið gælunafnið
Þór.
Það er einkennilegt hvernig
siómenn finna upp á nöfnum, og
þetta nafn fannst mér, henta
honum vel. En Þór, sem eg má
til að kalla hann nú, reyndist illa
í sinni stöðu. Hann kunni, að
vísu, starfið sitt en skapið hans
var óstjórnandi. Sjóliðarnir,
þessvegna gerðu gys að honum,
og einu sinni kastaði hann bolla
í höfuð á undirforingja. Eftir
þetta versnaði ástandið milli
hans og skipverjanna svo að eftir
rúmlega tvær vikur um borð
ákvað skipstjórinn að fara með
yggis ætluðu þessir menn að upp bratta brekku, grasið var
hafa aðsetur út í eyju og gera að spretta og lítil eyjublóm voru
veðurathuganir fyrir herskipa- að vakna eftir vetrarsvefninn
fylgd sem voru á leið frá Rúss-|sinn. Skammt frá bjargbrúninni
landi og íslandi til Bretlands. j lá troðningur þvert yfir eyjur.a.
Það heið einnig mikill póstur
eftir okkur og eitt af bréfuríum
mínum bar postmerki frá Grims-
ay.
Eg reif það opið. Það var átak-
anlegt bréf frá Hamish og hann
bað mig að ráðleggja sér, hjáfpa
sér. Hann hafði miklar áhyggjur
út af syni sínum. Síðan hann fór
frá okkur hafði hann dvalið dög-
um saman upp í bjargi og aðeins
komið heim til að borða og fá
sér vistir. Eg kenndi í brjóst um
manninn, en ekki var það auð-
velt að hjálpa honum. Eg var
undirforingi í brezkaflotanum,
undir stjórn annara en ekki frjáls
maður, sem gat farið hvert sem
eg vildi og hjálpað þeim sem mér
sýndist. Eg talaði við skipstjór-
ann um málið. Hann var oftast
lipur maður þegar lá á. Hann
bjóst við að skipið myndi stanza
lengi við eyjuna vegna uppsetn-
ingar á veðurathugunarstöðinni
sem vélamenn úr skipinu ætluðu
að hjálpa til við. “Já, þér rnegið
fá frí til að fara í land”, sagði
Við numum staðar. Útsýnið var
fagurt. Eyjan var kringlótt í
lagi og hallaðist niður að byggð-
inni frá bjarginu sem var að vest-
anverður. Eg tók að spjalla dá-
lítið við fylgdarmanninn um
Davið og spurði hann hvort að
drengurinn væri vel liðinn í eyj-
unni. “Að vísu er hann það,”
svaraði hann, “en hann skiftir
sér afar lítið af fólkinu”.
“Vér erurn trúræknir, við
eyjamenn, en aldrei fer hann til
kirkju þegar presturinn kemur
frá nágranna eyju til að messa.
Hann virðist hafa sína eigin trú”
hélt hann áfam að segja og tók
í nefnið, “en mig grunar að það
sé eitthvað bogið við hana.
Það var farið að skyggja dálít-
ið, og hvergi sáum við votta fyr-
ir neinum manni.
“Eru fleiri hellar en Óðins-
hellir”? spurði eg.
“Ekki við bjargbrúnina”, svar-
aði maðurinn. “Það eru fleiri
“Það eru fleiri fyrir neðan bjarg
ið við f jöruna en til þess að koni'
hann, “og eg vona að yður gangi j ast { Þa verður að fara á bát.”
vel” bætti hann við brosandi. I ‘‘Sýnið okkur þá Óðinshell-
Við komum til eyjunar í inn” ,sagði eg snögglega.
glampandi sólskini og blíða-J “Já,” svaraði hann og hvessti
logni. Varptíminn var í þann auguri í mig, en ekki kem eg
veginn að hefjast og fuglakvak með ykkur þangað
“Af hverju”? spurði eg bros-
andi.
“Það er reimleiki á þeim stað”,
■hljómaði um alla eyju. Eg fór
rakleitt að húsi Hamish og drap
á dyrnar, og eftir dálitla bið,
opnaði gamla konan. Eg sá að svaraði eyjaskegginn og lækkaði
hún hafði verið að gráta augun röddina um leið. Þar eru ill-
hennar voru rauð og bólgin. Eg ir andar °g síSan Sandy fannst
spurði eftir húsbóndanum. | dauður þar fyrir neðan í fyrra
“Hann er ekki heima” svaraði vil1 enginn fara þar um.
hún alvarlega, og benti með| Eg var orðinn óþolinmóður
hendi sinni upp að bjarginu. ad hlusta á slíkt hjal og eg skip-
“Hann fór í morgun”, sagði hún a^i honum að sýna okkur staðinn
“til að leita að Davíð og er eg strax» sem hann gerði. Hann var
hrædd um að eitthvað hafi kom- hér m bil 200 metra fjarlægð frá
ið fyrir hann, því hann er ekki Þeim stað sem við stóðum á. Við
vanur að vera lengi að heiman”. bjargbrúnina lá silla og eftir
Þá tók hún alt í einu að stara út henni la troðningur að tröppum
í bláinn og andlit hennar tók sem auðsjáanlega höfðu verið
hann heim til eyjannar. En viðiá sig einkennilegan svip, eins h°ggnar fyrir löngu síðan í
gátum það ekki strax sökum elt-J og eg hafði einu sinni séð á and- bjargið. Eg gekk gætilega á und-
ingarleiks við þýzkan kafbát. Þá| artrúarmeðil. “Farið þér”! sagði an °g féiagar mínir komu á eftir.
versnaði veðrið alt í einu og viðjhún ákveðið, “finnið þér Hamish Leiðin var um 20 metra fyrir
urðum að hætta við þennan leik J og Davíð áður en það er of nedan brúnina og hætti snögg-
yfirgefa hafið og leita skjóls í seint.”. Áður en eg gat spurt lega við stóra holu í klettasíð-
Tungufirði sem er lítill mjór hana fleira lokaði hún hurðinni. I unni.
Það var engin efi að konanj , Eg leit þar inn en sá ekkert
var einlæg í sinni ósk og eg skal nema myrkur. Síðan eg gekk í
viðurkenna það, að eg var í dá- fJotan ferðaðist eg aldrei án
eldhúsinu. Eg gekk niður stig-, litlum vandræðum hvað eg ætti vasaljóss. Eg kveikti á því, og sá
ann frá brúnni en þegar eg nálg-:að gera. j fyrir framan mig löng, mjó
aðist eldhúsið sá eg að það var| En ástandið vakti í mér for- g°ng. Við gengm inn eftir göng-
ljós í því. Það var, auðvitað vitni og af því að eg var búinn unum og alt í einu eftir fáeinar
stranglega bannað að nokkur að lofa sjálfum mér að reyna að mínútur sá eg ljósglætu. Þá kom
fjórður. Klukkan tvö um nótt-
ina ætlaði eg að sækja hitageym-
ir með te sem beið eftir mér í
ljós sæist út vegna árásahættu.
Þessvegna flýtti eg mér, opnaði
eldhúshurðina og breiddi strax
fyrir glugga. Þetta gerði eg svo
snögg beyja og aðalstaður hell-
irsins lá fyrir framan mig.
Það er öðru nær að eg sé hjart-
veikur eða kjarlítill maður, en
hjálpa Hamish, ákvað eg strax
að taka til minna ráða.
Eg gekk fljótt niður á bryggu,
„ „ Nokkrir eyjaskeggjar voru að
fljótt og þegjandi að varla gat vinna við uppskipun tækja ogj ÞeSar eg hugsa nú um það sem eg
nokkur hávaði stafað af því. Eg matarbyrgða úr skipsvélabátn- horföi á í hellirnum, fer kaldur
sagði áðan að eg áliti að Þór væri | um. i hrollur í gegnum mig. Það var
greindur, en, mér var starsýnt áj Sumir töluðu lágt sín. á milli, en viðbjóðslega sóðalegt í hellirn-
þá sjón sem eg sá lengst frá mér: samt heyrði eg greinilega nöfn-j um. Á gólfinu lá gamalt strá eða
í eldhúsi. Eg stóð dálítið dass'að-1 in Hamish og Davíð. Eg gekk hey og vatn draup niður úr þak-
ur og horfði á drenginn. Ljósið til mannanna og spurði hvort að inu. En það var ekki aðeins vatn
stafaði af fjórum kertum sem
stóðu á bekknum. Fyrir framan
þau lá litla svarta bókin, bæna-
bókin, og drengurinn kraup fyrir
framan altarið sitt og tautaði
eitthvað úr bókinni á máli sem
eg skildi ekkert í. f skugga ljós-
ins var svipurinn hans ljótur,
þeir kynnu ensku.
Einn maður, lítill,
klæddur
á gólfinu, heldur blóð, sauðablóð
blandað mannablóði. Skorin
röndóttri peysu með kolsvart hár 'kind lá út í horni og Hamish,
gekk fram til mín. Hann brostijþessi dæmalausi öðlingur lá á
og bauð mér góðan daginn á miðju gólfi allur blóðugur í
ensku. framan. Davíð lá á hnjánum fyr-
“Mig vantar fylgdarmann upp ■'i altari bygðu úr grjóti og mosa,
að björgunum”, sagði eg, “viljið °g á því stóðu nokkur logandi