Heimskringla - 19.05.1954, Blaðsíða 2

2. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. MAÍ 1954
Híimskringla
(StolnnO lSlt)
Kemux 6t 6 hTerjuxn mifivikudegl.
Elsendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Talsími 74-6251
Verð bi*8sír« er 53.00 árgangurinn, borgist fyrirlram.
Allax borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll við&kíftabréf blaðinu aðlútanai sendist: __
Tfce Viking Press Limited, 853 Saxgent Ave., Winmipeg
Rltatjóri STEFAK EINARSSON
Utanáskrtft til ritstjórans:
EDirOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnlpeg
Advertising Manager: GUNNAR ERLENDSSON
"Helmakringla" is published by THE VIKING PRESS LIMITED
and printed by VIKING PRINTERS
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man., Canada — Telephone 74-6251
Authorized qa Second Clctss Mtxíl—Post Ofiice Dept., Ottowo
WINNIPEG, 19. MAÍ 1954
Vitnisburður nágrannans
(eitir New York Times)
Canada er landið sem þekkir okkur bezt. Það eru að vísu
landamæri á milli þess og lands vors, en þau eru hvarvetna ósýni-
leg. Á sama tíma og aðrar þjóðir telja oss flest til foráttu og að
við, að dómi kommúnista hættum ekki fyr en við steypum heim-
inum í eitt stríðið enn, segir þjóðin sem þekkir oss bezt kosti og
lesti athafna vorra. Ef hana greinir á við oss i skoðunum, segir hún
oss það alveg eins hispurlaust og það, sem hún segir lofsamlegast
um oss.
Þessar tvær þjóðir eru svo likar og skilja hvor aðra svo vel, að
það virðist engin þörf vera að minnast á þetta. Enda er það sjald-
an gert. En þegar að þessu efni er vikið txýsvar sama daginn, þá
er ekki gott að ganga þegjandi fram hjá því.
í ræðu sem Vincent Massey, landstjóri Canada hélt í samein-
uðu þingi í Washington nýlega, mintist hann á einhug Canada og
Bandaríkjanna í utanríkismálum á þessa leið:
“Nágrannaríki yðar, Canada, veit það ofur vel, að þegar þið
lögðuð þá mikilvægu byrði yður á herðar, sem þið gerðuð í utanrík
ismálum, að það varð að gerast 'hvort sem ljúft var eða leitt í þarf-
ir frelsisins í heiminum. Og það sem þið hafið í því efni gert, skaT
yður ávalt til mikils heiðurs og aðdáunar talið af oss.”
Á þessum sama degi heldur Lester B. Pearson utanríkismála-
ráðh. Canada ræðu á Genevafundinum. Svaraði hann látlausn
þvaðri kommúnista um yfirráðastefnu Bandaríkjanna (imperia!-
ism). Orð hans voru þessi: “Sem leiðtogi nefndar á þessum fundi
frá einu nágranna landi Bandaríkjanna, landi hinnar voldugustu
þjóðar í heiminum, get eg sagt af reynzlu og fullri samfæringu,
að þá þjóð er ósæmilegt að kalla árásarþjóð, eða þjóð, sem yfir
heimsyfirráðabrölti býr . . .Vér höfum í ýmsum málum ekki verið
sammála og höfum aldrei hikað við að segja þeim það. Er það eng-
in sönnun í ykkar augum um traust vort til þeirra og um að þau
virða sjálfstæði hverrar smáþjóðar sem er. Þau meta og mikils
samvinnu og samhjálp þeirra þjóða innbyrðis og út á við, eru fús til
að veita þeim þá aðstoð, sem þær vilja þiggja í því skyni og sam-
þykkja sín á meðal, en hafa aldrei þröngvað upp á þær neinni að-i
stoð fyrir að svifta þær frelsi sínu eins og ofmörg eru nú dæmin
af í heimi vorum.”
Á þessum tíma, þegar svo mikið er reynt til að vekja misskilning
á stefnu vorri, jafnvel á meðal vina vorra, er skemtilegt, að koma á
blað þessum vitnisburði næsta nágranna okkar. Vestlægu þjóðirn
ar virðurkenna fyllilega að samband vort við þær, sé stofnað á
grundvelli sameiginlegrar vináttu og virðingar. Ef til vill mundi
samvinnan vera betri, en hún stundum er, ef við viðurkendum oft-
ar en við gerum tilgang vorn.
HVAÐ ER FRAMUNDAN?
Mannfélagsskipulegið að 600
árum liðnum
Einn af þeim nútíðar spámönn
um sem mest kveður að, er enski
hugvitsmaðurinn og ritsnilling-
urinn Aldous Huxley. Hann
leikur á sama streng og H. G.
Wells heitinn að ímynda sér og
draga ritmyndir af mannfélag-
inu í heiminum á komandi öld-
um, og hverju má búast við, í
ijósi nútímans og þess gengna.
Ein af bókum hans af mörgum
á þessa sveifina nefnir hann
Brave New World, lýsing á
mannfélaginu og háttum þess að
sex öldum hérfrá, en þá eru
mörg nútíðarmein yfirunnin,
svo sem styrjaldir, flestir sjúk-
dómar, fátækt, og kvíði. Allir
hafa þá nóg af öllu til viðunan-
iegs lífs, og óhikanlega treysta
framtíðinni til daganna enda,
hvað líkamlegt viðurværi snert-
ir. Hver og ein manneskja nýtur
fullrar heilsu og fjörs og ung-
manns yfirlits allt fram á sjö-
unda tuginn, en þá tekur dauð-
inn sviplega við, að allra sam-
þykkt, svo að hvergi finnst aldr-
að eða hrörlegt fólk.
Tækni á öllum sviðum hefur
farið geysilega fram, en sérstak-
lega á lífræðislega vísu. Ánauð
þá sem Drottinn lagði á Evu:
. . mikla mun eg gera þjáningu
þína . . . með sótt skaltu fæða
þín börn”, hefur verið afnumin,
eins og flest boðorðin. Barns-
fæðingar eins og á vorum dög-
um þekkjast ekki lengur; hver
einstaklingur byrjar með tveim
frumsellum í flösku, vex og
þroskast á parthenogeniska vísu
og kemst “til vits og ára’ ’eins og
tuglsungi í hitunarvél, og til sál
ar og líkama einmitt eins og til
var ætlast, og nákvæmlega eftir
því hvaða fæðutegundir honum
eru skamtaðar á “meðgöngutím-
anum”, fyrstu níu mánuðunum
í flöskunni. Þetta svarar til at-
hafna þeirra í býflugnabúrinu
sem sker úr því hver flugan skal
verða drottning, með því að
ala hana upp á hinni konung-
legu fæðu (royal jelly), en þá
verður hún margsinnis stærri en
aðrar og langlífari og sú eina
sem framleiðir eggin, en er ó-
hæf til vinnu eða annara at-
hafna.
Að sek öldum liðnum eftir
vora daga er komin á alheims
stjórn, í höndum fárra manna
með algjör völd, sjálfkjörnir og
ófrávíkjanlegir, með flestum
einkennum Kremlin stjórnar-
innar. Þessir fáu ráða lofum og
lögum um alla thluti um allan
heim, segja fyrir um hvað hver
og einn má hugsa, læra, heyra
og segja> og hegða sér vel í hví-
vetna. Óll ættarbönd eru slitin,
]^ar sem hvorki þekkjast mæður
eða feður, systur eða bræður, og
enginn er nánari einum en öðr-
um. Heimilislíf þekkist ekki, og
allir hlutir eru í sameign. Allar
bækur nema þátíðar hafa verið
eyðilagðar og öllum bannaðar,
og allur lærdómur, sem er al-
mennt af skornum skamti, er
meðtekinn í lyfsvefni, og fyrir-
hafnarlaust. Óll trú á og hugs-
un um framhaldslíf eftir dauð-
ann er 'harðbannað.
Hvernig má allt þetta verða?
Hvað ollir því, að almúginn rís
ekki gegn þessari þjálkun og
takmörkun á einstaklings frelsi?
Þeir fáu sem með völdin fara
er það innarihandar að sjá við
því að allt horfi í fari því sem
þeim þóknast. Allt þetta veltur
á því, að einstaklingurinn sem
úr flöskunni fæðist sé eins og
hann á að vera til að vinna það
verk sem hann er framleiddur
til að vinna. I fæðingarstofnun-
um er allt með ráði gert. Þaðan
streyma úr flöskunum mátulega
margir með mátulega hæfileika
til hvers og eins starfs, yfir-
gnæfandi fjöldinn ætlaður til
stritsvinnu, en fæða þeirra hef-
ur séð um að þeir eru svo hugs-
anasljófir að þeim dettur ekki í
j hug að girnast'eða heimta ann-
j að en að vinna, og möglunarlaust
meðtaka það sem að þeim er
rétt. Þetta er Epsilonminus fólk
ið, það neðsta í stiganum, sem
nær allt upp í Alpha-plus stigið,
þeirra fáu sem öllu ráða. Á milli
þessara stétta er tæknisfólkið,
nákvæmlegá undirbúið, bæði að
innfæddum hæfileikum (sem
fer eftir því hvaða fæðu það nýt
ur á “meðgöngutímanum”), og
tamningu, það er, hverju því er
innrætt í lyfsvefni á uppvaxtar-
árunum. Öllum stéttum, nema
þeirri efstu, er það sameigin-
legt, að girnast ekkert utan síns
verkahrings eða þrá hærri stöðu
í mannfélaginu. Þeim er allt
veitt, sem að líkamlegra þæg-
inda lítur, því að af nógu er að
taka. Fólksfjöldinn er takmark-
aður og skorinn við skammt, svo
að 'heildartalan hvorki minkar
né hækkar, og því er ekki að
ræða um of né vant.
Jæja, svona verður þá heimur-
inn og mannfélagið að sex öld-
um liðnum, eftir hugmynd Hux-
leys. En allt þetta virðist velta
á því, að kommúnistastefnan nái
yfirvölduro um gjörvallan heim
áður en langt um líður, sem ekki
virðist ósennilegt eins og nú
horfir við. Lýðræðið hverfur úr
sögunni og einræðisvald tekur
við. Þetta er aðal skilyrðið, en
að því fengnu fellur allt í röð
og reglu eins og Huxley ímynd-
ar sér það—fjöldinn verður að
raddlausri hjörð, en einn af þús-
undi segir fyrir um verk, og ræð
ur lofum og lögum. — Paradís
framtíðarinnar! BRAVE NEW
WORLD. L. F.
LISTAMAÐURINN í ÞJÓN-
USTU MENNINGARINNAR
Frh. frá 1. bls.
ið þann kostinn að láta listina
þjóna sér einum. En hann kaus
hekiur að fórna lífinu fyrir
menningar framþróun þjóðar
sinnar og lagði list sina fram
sem verkfæri í þeirri góðu bar-
áttu.
Því miður gefst ei tími til
þess hér að rekja glæsilegan
námsferil Sigurðar meðan hann
var í Kaupmannahöfn, því meira
er um vert að kynnast starfi
hans á íslandi og fyrir fsland
eftir að hann kom heim aftur ár-
ið 1858, eftir nýju ára burtuveru.
Þess verður þó að geta að, þrátt
fyrir litla þekkingu á listinr.i
og mikla fátækt á íslandi fyrir
einni öld, studdu landar hans
hann eftir beztu getu, en þó eink-
um Skagfirðingar. Þetta bætti
úr brýnustu þörfum Sigurðar og
gaf honum mikla uppörfun. ís-
lenzkir menntamenn í Kaup-
mannahöfn voru honum mjög
vinveittir. Meðal þeirra var
Steingrímur Thors t e i n s s o n,
skáld sem batt við hann ævi-
langa vináttu. Sigurður hafði á
unga aldri meitlað mynd af
Gísla Konráðssyni í blágrýtis-
stein, með gömlum þjalaroddi,
og er sú mynd geymd nú í þjóð-
minjasafninu. En Konráð próf-
essor, sonur Gísla var um þessar
mundir í Kaupmannahöfn og
reyndist Sigurði góður drengur.
Ekki þarf að minnast á hvað
Jón Sigurðsson forseti var hon-
um hjálplegur, því hann var hin
göfuga hjálparhella allra fslend-
inga sem nám sóttu í Kaup-
mannahöfn í þá daga.
Listabrautin blasti nú við Sig-
urði. Ágætustu listfræðingar í
Kaupmannahöfn dáðu hæfileika
hans og höfðu sýnt honum mik-
inn sóma. En Sigurður var of ís-
lenzkur til þess að vilja slíta
skónum erlendis, þó honum væri
ljóst að af málarlistinni gæti
hann ekki lifað á íslandi. Tveir
menn, þeir Helgi Sigurðsson
(síðar prestur að Melum) og
Þorsteinn Guðmundsson, sem
stundað höfðu nám í listaskólan
um í Höfn, á undan Sigurði
höfðu orðið að leggja niður list
sina. En hann var aldrei að
hugsa um fjárhagshliðina og er
efamál hvort fátækt hans og
skortur hefði orðið meiri en
raun varð á, þó hann ‘hefði reynt
að draga fram lífið með því að
vera listmálari heima á Fróni.
E»- einkennileg straumhvörf
urðu í lífi Sigurðar og skoðun-
um einmitt á síðari námsárum
hans í Kaupmannahöfn. Hugur
hans fór að snúast að öðrum og
æðri viðfangsefnum og síðustu
æviár hans er “Sigurður málari”
að mestu horfinn frá málaralist-
mni nema að þvi leyti sem hann
notaði hana í þjónustu íslenzkra
menningarmála.
Sigurður varð fyrir áhrifum
ýmsra menningarfrömuða í
Kaupmannahöfn sem beindu
huga hans að sögufræðilegum
efnum, listskreytingu, silfur-
smíði og fleiru, sem átti rót sína
að rekja í fornfræði og þjóðleg-
an fróðleik. Fór hann nú að lesa
fslendingasögurnar á ný og varð
altekin af hugsjóninni um “mál-
arann í þjónustu menningarsög-
unnar”. Varði hann nú öllum frí
stundum sínum til að afla sér
fróðleiks um daglegt líf fortíð-
arinnar, sökkti sér niður í rann-
sóknir á húsum, vopnum, hús-
búnaði og klæðnaði fortiðarinn-
ar, enda varð hann stórfróður
um þessi efni. Löngum sat hann
yfir handritunum í Árnasafni og
gerði vandlegar eftirmyndir af
f jölda af hinum merkilegu mynd
skreytingum sem þar er að finna.
Það er sagt að það sem ein-
kenndi Sigurð mest var fjöl-
hæfni hans og þrautseigja. En
hin næma fegurðartilfinning
hans, skapandi ímyndunarafl, og
hvass, prófandi skilningur gerðu
það að verkum að starf hans alt
varð fastmótað og heilsteypt.
Aldrei vék hann frá stefnuskrá
sinni, sem augljós varð er rit-
gerð hans: “Um kvenbúninga á
íslandi, að fornu og nýju”, kom
út vorið 1857, og Jón Sigurðsson
birti í Nýjum Félagsritum. Sig-
urður hafði farið til íslands vor-
ið 1856 og ferðast víða um Norð-
urland, og fegurðartilfinningu
hans var ofboðið er hann sá
hvernig búningar kvenna voru
“ósmekklegir, óþjóðlegir og jafn
vel beinlínis afkáralegir”. Teu-
ingnum hafði nú verið kastað
fyrir Sigurði og varð líf hans
allt þrotlaus barátta til að vinna
fyrir íslenzka menningu og beita
kunnáttu sinni og list til þess
að kenna þjóðinni að virða ís-
lenzk verðmæti, hið fagra og
þjóðlega, í stað þess að aðhyll-
ast útlent prjál.
o o o
Sigurður málari kom heim til
íslands árið 1858 og hóf þá
sfrax hið margþætta starf sitt.
Hann byrjaði að kenna ungling-
um dráttlist til þess að ungar
stúlkur fengju áhuga fyrir þjóð-
legum ísaum og hannyrðum.
Feiknin öll af fyrirmynd-
um fyrir ísaum dró hann
upp sjálfur, en flest af því fórst
síðar í bruna. Megnið af fyrir-
myndum hans að ísaum fyrir
faldbúninginn varðveittist hjá
einum nemanda hans.
Sökum þess að barátta Sigurð-
ar fyrir kvenbúningum er fs-
lendingum nokkuð kunn, verður
hér frekar greint frá hinu ómet-
anlega þrekvirki hans með
stofnun forngripasafnsins, og
listamennsku hans í þágu leik-
listarinnar.
Áhuginn fyrir verndun þjóð-
legra minja hafði snemma vakn-
að hjá honum, eins og að framan
getur, en nú komu tveir meun
til sögunnar sem urðu málinu
að miklu liði. Voru það þeir
| Helgi Sigurðsson á Jörfa(síðar
prestur á Melum) og Jón Sig-
I urðsson, alþingismaður á Gaut-
' löndum í Mývatnssveit. Jón á
Gautlöndum sendi Sigurði ýtar-
lega skýrslu um fornleifar þær
er fundust árið áður (vorið
1860) í fornri dys nálægt Bald-
ursheimi í M.vatnssveit og lét
Sigurður birta hana í “Þjóðólfi”
(10. apríl 1862). En viku síðar
kom hin merka grein hans.
“Hugvekja til íslendinga”, þar
sem hann skorar á þá að hefjast
handa um stofnun forngripa-
safns. Nokkru síðar gefur Helgi
Sigurðsson landinu 15 merka
forngripi sem hann hafði safn-
að, með því skilyrði að stiftyfir-
völdin veiti gjöfinni viðtöku.
Einnig birtist eftir hann löng
grein um málið í “íslendingi”
8. janúar 1863. Margir aðrir
studdu málið drengilega, svo
sem Jón Sigurðsson, forseti, Jón
Guðmundsson, ritstjóri Þjóð-
ólfs, og Jón Árnason, bókavörð-
ur, og var hann settur umsjón-
armaður safnsins er yfirvöldin
veittu því formlega móttöku ár-
ið 1863. En Sigurður Guðmunds-
son varð aðstoðarmaður hans við
safnið. Því var komið fyrir í
dómkirkjuloftinu þar sem stift-
bókasafnið átti inni.
En ekki gekk starfið greið-
lega þar sem “hann (Sigurður)
var einn að safna en margat
þúsundir að týna”. Alla van-
rækslu samtíðarmanna á þessu
sviði varð hann einn og fátækur
að reyna að bæta upp með “þrot-
lausri vinnu og ódrepandi áhuga
og þrautseigju”.
Sigurður barðist baki brotnu
fyrir þessu máli tH æviloka, en
það var fjárskorturinn sem var
allra sárastur, því fjárveitinga-
valdið var í höndum Dana, sem
ekkert kærðu sig um að styrkja
forngripasafn í Reykjavik þar
sem þeir voru í óða önn að safna
íslenzkum munum til danskra
safna. Ekki heimtaði Sigurður
fé fyrir sjálfan sig, og þó hann
iðulega ætti ekkert til næsta
máls gaf hann sjálfur safninu
hvað eftir annað merka gripi
sem hann óefað hefir þurft að
gjalda peninga fyrir. f hálfrar
aldar minningargrein um þjóð-
minjasafnið, 1912, segir Matth-
ías Þórðarson, þjóðminjavörður;
“Undirstaðan var nú til orðin
undir þá stofnun sem síðan hef-
ir á umliðnum árum þróast í
skjóli þjóðrækni íslendinga, og
á komandi öldum mun verða
þeirra dýrmætasta þjóðareign.
Sigurður Guðmundsson málari,
var í rauninni hinn eini og eig-
inlegir forstöðumaður safnsins
unz hann dó . . . Hann lagði
grundvöllinn, hann viðaði að
efni ,og með skýrslum sínum um
safnið og lýsingum sínum á grip
um þess gerði hann garðinn
frægan innan lands og utan.”
“Þeim sem nú njóta ávaxtanna
af starfi hans verður aldrei skilj
anlegt hvað þessi barátta kost-
aði hann”, segir Jón Auðuns, í
ritgerð sinni um Sigurð. “Ár eft-
ir ár sat hann í klefanum á
dómkirkjuloftinu, beygður yfir
forngripina, kaldur og klæðlít-
ill og oft svangur, en brennantíi
í andanum . . . Fyrir allt þetta
stendur þjóðin í meiri þakklæt-
isskuld við hann en fyrir allt
annað sem hann vann og var það
þó margt og merkilegt. Ómögu-
legt er að segja hve miklu af ó-
metanlegum þjóðlegum fjársjóð
! um varð bjargað, einmitt vegna
I þess að hann hófst handa þegar
! hann gerði.”
* Sigurður stofnaði félag sem
fyrst var nefnt Leikiélag And-
J ans, en síðar Kvöldfélagið, og
| var hugmynd hans að byrja á
fjársöfnun um land allt til þess
að byggja safninu veglegt hús.
En það var ekki fyrr en 70 árum
síðar, í sambandi við lýðveldis-
hátíðina, að þessi hugmynd hans
varð að virkileika. En hugsjóna-
maðurinn, Sigurður málari, sá
svo mikið lengra en aðrir menn
að ýmsar umbótatilraunir hans
urðu að bíða betri tíma.
Það má segja að Sigurður kom
allstaðar við sögu þar sem um
menningarframtök var að ræða. í
í plöggum hans í gamla rauða
koffortinu fundust ögrynni af
efni sem honum hafði ekki enn
tekist að nota: minnisgreinar,
teikningar og drög að ýmislegu
úr fornfræðinni, þar á meðal um
útbúnað segls'kipa; sögu ís-
lenzkra húsakynna fá upphafi;
um klausturbúninga, og stórt
safn um kvenbúninga. Þekking
hans á fornbúningum, vopnum
og þessháttar kom að góðum
notum í sambandi við leiklistar-
starf 'hans. Rannsóknir hans um
Þingvelli voru stórmerkar, og
þó hann viðurkenndi að þetta
væri ófullkomið og aðeins braut-
<r~

Númer 20.
Cahert Canadiska vasabókin
Þetta er ein þeirra greina, sem sérstaklega eru ætlaðar nýjum
Canadamönnum.
ATVINNUSKILYRÐI
Lifnaðarhættir Canadamanna eru næsta frábrugðnir því, sem við-
gengst i hinum gamla heimi, menn tala öðruvísi og viðhafa aðrar starts-
aðferðir. En sé um atvinnuleit að ræða gilda að mestu sömu reglur beggja
vegna Atlanzhafs.Þótt vinna sé að jatnaði auðfengnari í Canada.
Eins og í flestum hinna gömlu landa starfrækir stjórn þessa lands
vistráðningarskrifstofur í meiriháttar bæjum og bygðum, og þangað sæk ja
menn og konur í atvinnuleit. Sé um nýja innflytjendur til Canada að
ræða, greiðir innflutningsmálaráðuneytið götu þeirra á margan liátt,
bæði með útvegun jarðnæðis og ýmsu öðru.
Þeir sem hafa í hyggju að leggja fyrir sig landbúnað, verða að gera
sér það ljóst, hve búnaðarhættir eru ólíkir þeim, sem þeir vöndust í heima
iandi sínu. Það hefir komið mörgum manninum vel, að stunda vinnu
mensku á búgörðum fyrstu árin hér og búa sig með því undir að sitja
sína eigin bújarðir.
Kaupgjald vinnumanna er frcmur lágt til að byrja með þetta lan
$55.00 á mánuði, en vænta má $5.00 hækkun með vissu milli bili, þcssu
til viðbótar fyigir ókeypis fæði og húsnæði.
Konur eiga jafnaðarlegast hægra með að fá atvinnu f borgunum, svo
sem í vistuin, við sjúkrahús og á matsölustöðum. Þetta gildir einnig aö
nokkru um æft skriístofufólk, standi tungumálið ekki i vegi. Hjúkrunar-
konur, þó útlærðar séu í Evrópu, verða oftast nær að vinna með innlend-
um hjúkrunarkonum þeim til aðstoðar, áður en þær verða skrásettar sem
fullveðja hjúkrunarkonur ( Canada. Nýjir Canadamenn, eru sérþekkingar
haía, svo sem læknar, tannlæknar, verkfræðingar og endurskoðcndur, ciga
lengi vel við örðugleika að etja unz þeir verða samkepnisfærk við sér-
fræðnga sem hér hafa mentast. Menn sem þannig er ástatt með verða að
fullna'gja ákveðnum skilyrðum áður en þeir geta ag fullu stundað scr
grein sina.
Á þessum tíma árs má svo segja að allstaðar sé þörf fyrir faglærða
tnenn, og hæfa verkamenn, þó eftirspurn venjulega aukist eftir því sein
lengra líður á sumarið, kaup er oftast nær mótað við klukkutímann og
er 70 cents til $2.35. 1 iðnaðinuvn eru atvinnuhorfur tíðum bundnar við
árstíðir og verður þá oft og einatt nokkuð um atvinnuleysi, iðnaðarfram
leiðslan nær venjulega hámarki í ágúst og september.
Hér er íhyglisverð bending, sem vert er að festa i minni. Þér skuluð
ekki rasa um ráð fram að því er breyttri atvinnu viðkemur, hollast er að
halda sér að sama starfi, læra alt, sem að því lýtur til hlítar, því með
þeim hætti metur vinnuveitandinn æ betur og betur slörf yðar. Dæguv-
flugum í starfi vinnst sjaldan mikið á.
í næsta mánuði “Kaup á notuðum bílum”
Calverí
t
DISTILLERS LIMITED
AMHERSTBURG, ONTARIO