Heimskringla - 01.02.1956, Blaðsíða 2

2. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. FEB. 1956
Hfemtskrmgla
(StotnuB ltUJ
Cmntu At A hverjura mlðvUnidegl.
Bígendur: THE VIKING PRESS LTD.
85S og 955 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Talskni 7445251
VeiO blaOsla* er S3 00 árgangurlnn, borgíst fyrirfram.
AJlar horganir nendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaötnu aPIútandi sendist:
The Vlking Press Lknited, 8S3 Sargent Ave„ Winnipee
Ritatjóri STEFAN EINARSSON
L’tanéskrlft til ritatjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 8S3 Sargent Ave., Wlnnlpeg
"Helmakringla" is publáshed by THE VIKING PRESS LIMITED
and priníed by VIKING PRINTERS
855-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man., Canada — Telephone 74-6251
Aathorixed ai Second Clasa MnH—Poat Offlce DepL, öttawg
WINNIPEG, 1. FEB. 1956
ÞJÓÐRÆKNISÞINGIÐ
Það birtir að jafnaði yfir hug-
um fslendinga er þeir lesa aug-
lýsinguna í íslenzku blöðunum
um þjóðræknisþingið, sem nú,
sem fyr, er haldið seint í þessum
mánuði. Ástæðan fyir því er auð-
skilin. Hún er ein af þessum ó-
skráðu lögum, er við finnum til.
er við getum frékast verið það,
sem við sjálf erum, eða eins og
okkur er eiginlegast og kærast.
Þjóðræknisþingið hefir þessa
iþýðingu fyrir hvern góðan ís-
lending hér vestra.
Eg mintist á óskráð lög. Það
minnir á þjóðina, sem við höfum
gengist á 'hönd og heitið þegn-
hollustu. Hún hefir ekkert á
móti þessum óskráðu lögum ís-
lendinga, að leggja rækt við
menningu þess ættstofns er þeir
eru sprottnir af. Stjórnarlög
Breta sjálfra eru óskráð, en
ekki boð og bönn, skráð og skrif
uð, til að fara eftir. Þegar vér
athugum þessi óskráðu lög
Breta, dylst það ekki, hve merki-
ieg og veigamikil þau eru í upp-
eldi þegnanna og allri fram-
komu. Frjálsara uppeldi á ef til
vill engin þjóð en þetta að bjóða
þegnum sínum. Við finnum til
þess, höfum reynt það, að Bret-
inn eða Englendingurinn er öil-
um frjálsari í framkomu. Hann
hefir lifað lífi sínu svo eðlilega
og óháður öllum lögum, að það
er vafasamt hvort aðrar þjóðir
en þær, sem á eyjum og afskekt
ar búa geti það. Eyja-lífið veld
ur því, að eðlishættir þegnanna
eiga dýpri rætur, en þjóða, sem
ekkert landfarslegt aðhald hafa
og af stjórnarskrám verða meira
að læra en af lífinu sjálfu.
UM HVEITISÖLU CANADA
(Um bana hefir Heimskringlu
verið sent eftirfarandi bréf frá
bónda úr vestrinu)
“Þing er nú fyrir nokkru korn.
-ið saman í Ottawa. En ekki verð
ur af neinu sem þar hefir frarn
farið, séð að liberalstjórnin
hugsi sér að gera nokkuð viðvíkj
andi hveitisölunni. Þeim sem
heima eiga í vestur-landinu,
dylst þó ekki hvað hér er um
alvarlegt mál að ræða.
Hvað oft sem því er haldið
fram að ráðning sé engin til
bóta, í málinu, er það hel ber
fjarstæða. Stjórnar andstæðing-
ar á þinginu hafa bent á ýms
góð ráð til bóta. En tillögur
þeirra hafa enga náð fundið hjá
liberölum.
MINNINGARORÐ
MARÍA FREDERICK
1884 — 1953
Þann 18. nóvember 1953, and-
aðist hér í borginni mæt og vel
látin kona, frú María Frederick.
Langvinnan sjúkdóm hafði hún
borið með aðdáanlegri hugprýði.
Hún lætur eftir sig eiginmann
þrjú börn og fjögur barnabörn,
ásamt einni systir. Hún var
jarðsungin af séra Eric Sigmar
þáverandi presti Calvary Luth-
eran safnaðar, sem hún hafði til
heyrt frá því fyrsta.
Frú María var fædd 13. janúar,
1884, í Æðey í ísafjarðarsýslu
á íslandi. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Sumarliði Sum-
arliðason, gullsmiður, frá Koíla
búðum við Þorskaf jörð,
Helga Kristjánsdóttir frá Túngu
við ísaf jarðardjúp. Þau voru aí-‘sinni, þar til friðarbogi drottins
Það er ósköp auðvelt fyrir
stjórnina, að veifa “lúsa-lánum”
framan í bændur og greiða fyrir
geymslu á óseldu hveiti af ska$t
fé þjóðarinnar. En til þess að
leysa viðunanlega og skynsam-
lega úr vandræðunum, krefst
meira starfs, en liberalar eru
fúsir að leggja á sig. Á sama
tíma og fjöldi manna,
hálfu og heilu hungri í
kvæðafólk sinnar tíðar, og þeirra
hefur beggja verið ítarlega
minnst í vestur-íslenzkum blöð-
um. Þau fóru vestur um haf og
settust að í íslenzku byggðinni
í Norður Dakota, snemma í sög-
unni þar. í grend við þorpið
Milton reistu þau bú, og þar ólst
María sál. upp í stórum systkina
hóp. Af þeim gjörvilegu börnum
er aðeins eitt á lífi, Prófessor
Dora S. Lewis, yfirkona í Home
Economics deildinni við Hunter
College í New York borg, mjög
nafnkennd kona í sinni grein.
sveltur Skömmu fyrir aldamótin tók
Asru fjölskyldan sig upp, flutti vestur
Eg hefi heyrt canadiskan
mann segja, að hann hafi aldrei; liberalu
kynst þjóð í heild sinni sem1 afieiðmgar
ri skilning hafi sýnt á lífinu, herfilegustu
^ , j- A /, - menn, sem hver um annan þver
Englendmgar. Af þvi stafaðJ ’ ™„iimlln
meiri
en
þetta
eins og útvarpið fræðir oss dag-
lega um, er oss sagt af letingjur
um, sem með völdin fara í Ot
tawa, að offramleiðsla sé um
allan heim. En það er ekki um
offramleiðslu að tala meðan mik
il þörf er til fyrir hana. Það er
glópsku og dáðleysi stjórnar-
innar sem söluna tók að sér, illu
heilli, að kenna að varan hefir
ekki komist þangað sem þörf er
fyrir hana.
Auk þess sem að bændur eiga
um sárt að binda vegna aðgerðar
í stjórninni, eru
þess einnig hinar
fyrir smákaup-
sem kallað er íhaldssemi
hjá þeim og sem á sér stað hjá
þjóðum með sterkar eðliskendir
og háttu. Þegar eg heyrði þetta,
datt mér í hug, að íslendingar
væru ef til vill bráðlíkir Bret-
um andlega í ýmsum skilningi,
frjálsir, íhaldssamir, hneigðari
til að læra af lífinu sjálfu, er.
skráðum stjórnarskrám, skynj
uðu og veittu öllu athygli, sem
í sál mannsins byggi og viðhoríi
hans til hlutanna, fremur en
nokkrum útreiknuðum kenni-
setningum eða utan að komandi
valdi. ^
En hvað sem um alt þetta er,
eigum við Bretanum að
þakka það frelsi, að geta komið
hér saman og verið um stund
það sem við í raun og veru erum,
islendingar, aldir upp við ís-
lenzkt þjóðlíf og menningu, sem
þó óskráð sé og ókunn hér yfir-
leitt, er samt sem áður nýt hér
og hvar sem er og þess virði að
vera vernduð.
Heimskringla óskar þjóðrækn-
isþinginu £il lukku og vonar að
þýðing þess og starf alt megi
sem mestu góðu til leiðar koma.
The annual meeting of the
Jon Sigurdson chapter I.O.D.E.
will be held at the home of JVTrs.
E. A. Isfeld, 575 Montrose St.,
Friday, Feb. 3, at 8 p.m.
an verða nú að loka verzlunum
sínum vegna viðskiftanna, sem
úr sögu eru dottin með féleysi
bænda- Það getur verið að kaup
menn í Austur-Canada hafi ekki
neitt af þessu að segja, þar sem
alt er í góðu lagi með iðnaðinn
sem atvinna þeirra veltur á.
vestrinu þar sem alt hvílir á al
uryrkju, viðskifti, sem annað, e
aðra sögu að segja.
Ein ástæðan að minni skoðun
fyrir því, að liberalar slá skoll-
eyrum við öllu, sem þeim er bent
á af þeim sem eitthvað vilja gera
í hveitisölumálinu, er sú, að
bændur, sem heild, eru ekki liber
alar, hvorki í sambands- né fylk
iskosningum. Að minni skoðun,
eru liberalar blátt áfram að
hegna okkur fyrir þetta í fram-
komu sinni í hveitisölumálinu
sem öðrum, er samvinnu frá sam
bandsstjórn verða að leita
um af eðlilegum ástæðum. Lib
eralstjórnin hefir alt að því
hundsað hvert slíkt mál Vestur-
landsins.
Að endingu vildi eg draga at
hygli íbúa vesturlandsins að þvi
að þeim er þörf á meiri samtök
um sín á milli um slík mál, en
verið hefir að heilsa til þessa
Verulega aðstoð frá sambands
stjórn á vestrið nú ekki völ á
nema við sækjum rétt vom alva:
legar en við höfum oft sætt oss
við.”
á yrrahafsströnd og settist að í
borginni Seattle. Þá voru fslend
ingar úr eldri byggðunum að
hef ja nýtt landnám vestan Kletta
fjalla,—m. a. sökum meiri veð-
ursaldar þar. íslenzkt félagslíf
var á byrjunarstigi í Seattle um
aldamótin, og heimili þessarai
stóru fjölskyldu af uppvaxandi
ungu fólki, varð um tíma mið-
stöð slíkra samtaka. Enda ríkti
þar gestrisni og góðvild sem
margir urðu aðnjótandi og minnt
ust jafnan síðan.
María sál. var greind og nam-
fús súlka, og ötul í því að afla
sér menntunar. Síðan stundaoi
hún skólakennslu hér í borginni
þar til hún giftist.
Þann 25. júní, 1910, gekk hún
sð eiga Karl F. Frederick sem
nú er konsúll íslands í Washing
ton ríkinu. Foreldrar hans
höfðu numið land í Norður Da-
kota árið 1883, en flutt til Se-
attle 1902. Þau voru hjónin Frið-
björn Friðriksson og Sigfríður
Einarsdóttir, bæði ættuð úr S.
Þingeyjarsýslu. Karl varð
snemma á árum skrifstofumaður
hjá stóru iðnfélagi, og síðan for-
stjóri þar um margra ára bil.
Heimili þeirra Karls og Maríu
var ætíð prýðilegt. Eldra ís
lenzka fólkið átti þar t.d. marg-
ar ánægjustundir, á afmælisdög
um móður frú Maríu, sem vai
þar til heimilis að síðustu í hárrl
elli, þá var margt rifjað upp
— — — f félagsmálum var þátt
taka þeirra hjónanna óberandi
enda mikils metin. Einkum voru
þau ágætir stuðningsmenn
krkju og safnaðar. Þar var María
sál. svo fær sem leiðbeinandi I
sunnudagaskóla starfsemi o.s
frv. f smáum félagsskap er mik
ill söknuður að hverjum góðum
liðsmanni.---------Börn þeirra
hjóna eru sem fylgir:
Ricliard Karl, búsettu í Port'
land, Oregon, giftur Virginia
Matlack. Útskr. af Univ. of
Washington, í Mechanical Eng
ineering. Gen^ral manager hjá
Can Co.
Dr. Philip Markus, læknir
Seattle, giftur Graoe Olson og
á tvo syni. Útskrifaður af Univ.
of Wasl.'ngton (B.S.) og Univ.
of Oregon Medical College.
Elaine Margaret, gift Dr.
Louis Vorhaus II, á tvær dætur
og er búsett í New York borg.
Útskrifuð af Barnard College,
New York, les læknisfræði
(þriðja ár) við Columbia Uni-
versity.
Frú María Frederick var fjöl-
hæf kona og vel að sér um
margt. Hún var t.d. á tímabiii
v-el þekkt bæði í amerískum og
íslenzkum félagsskap sem ágæt-
ur upplesari. Hafði lagt fyrir
sig Dramatic Reading sem sér-
grein og kenndi þá list. Eins
var hún oft leiðbeinandi og leið-
andi persóna í sjónleikjum, á
meðan þeir tíðkuðust í félagslif
inu. Alt í þeirri grein fórst
henni mæta vel úr hendi. Hún
var áhugasöm með hvað sem hún
tók sér fyrir hendur að læra eða
koma í verk. í framkomu var hún
ákveðin og stillt, og stjórnsöm
í öllu starfi, hvort heldur á
heimili sínu eða í félagsálum.
Hinir mörgu vinir þessarar
góðu konu geyma vandlega minn
ingarnar um það hversu vel hún
tók því. sem að höndum bar er
veikindin ágerðust. Eigi mun
þeim heldur gleymast hversu eig
inmaður og börn hennar, systir
og vinir, sveipuðu hana ástúð
birtis( í skýjum.
Jakobína Johnson
Seattle, 12. jan. ’56
EINAR SIGURDSON
HAGALAGÐAR
HEIMFERÐINNI
ÚR
1955
Framh.
Svo næsta morgun sem rann
upp heiður og bjartur, tók eg
mér íar með Akranesbílnum til
Reykjavíkur. Þegar farið er
iandveg frá Akranesi til
Reykjavíkur, liggur leiðin kring
um Hvalfjörð. Og hvernig sem
það nafn varð til í fyrstu, er það
réttnefni nú því þar er eina hvala
veiðastöðin sem starfrækt er á
íslandi. Fáir staðir á landinu
bera eins margar minjar stríðs-
áranna og setuliðsins eins og
Hvalfjörður. Þar var flotastöð á
stríðsárunum. Voru .þá gerðar
miklar lendingarbætur, bygðir
margir og stórir olíugeymar, og
aragrúi af bröggum. Komits hef-
ur til orða, að setja bílaferju á
Hvalfjörð skamt frá mynni hans
þar sem hann er tiltöulega mjór,
yrði það mikill tímasparnaður
fyrir ferðir og flutninga, og ætti
að geta borið sig fjárhagslega,
því umferð er þarna afar mikil.
Ekki entist þurkurinn nema
einn dag, og reyndist það eini
sólskinsdagurinn sem kom á
Suðurlandi þá 20 daga, sem eg
dvaldi þar eftir að eg kom að
norðan.
Það voru samningar með
okkur Þorvaldi bróðir mínum,
að þegar eg kæmi aftur úr ferð
minni um Austur- og Norður-
land, skyldi hann fara með mig
í skemti- og kynningarferð
austur í sveitir. Urðum við að
híða nokkra daga, því alltaf
rigndi. Þó kom að því, að við
lögðum af stað austur yfir fjall,
og varð fyrsti viðkomustaður
Hveragerði. Það er snoturt þorp
með 5—600 íbúum, og er rétt
fyrir austan Hellisheiðina, eitt-
hvað um 25 mílur frá Reykjavík.
Það er ekki mjög langt síðan að
íslendingar komust að þeirri
niðurstöðu að eitt af dýrmæt-
ustu náttúrufríðindum Iandsins
væri jarðhitinn, en síðan hefur
líka notkun hans farið sívaxandi
Stærsta mannvirkið í því sam-
bandi er á Reykjum í Mosfells-
sveit, en þaðan kemur heitavatn-
ið sem hitar upp Reykjavíkur-
t>org> °g það sögðu mér kunnugir
menn, að þó b ærinn hefði mörg
járn i eldinum, og "hefði haít
hönd í bagga með margvíslegum
framkvæmdum, mundi hitaveit-
an vera þýðingarmesta og arð-
samasta fyrirtækið, sem þar hef-
ur verið komið í framkvæmd.
Auðsætt er, að Hveragerði á til-
veru sína jarðhitanum að þakka.
Eins og nafnið bendir til er þar
fjöldi lauga' og hvera í grend-
inni, og hefur jarðhitinn verið
tekinn í þjónustu garðyrkjunn-
ar. Eru þar mörg gróðuhús, og
margskonar jarðargróði er fram-
ieiddur þar, allt frá suðrænum
aldinum, niður í algengasta
grænmeti. Mest sýndist þó bera
á blómaræktinni, enda er það
víst orðin hefð, einkum í höfuð-
staðnum, að “tala með blómum”
cg blómagjafir tíðkast við öll
möguleg tækifæri má því vel
vera, að blómaræktin reynist arð
samari en ræktun nytjajurta.
Garðyrkjuskóli er á staðnum
og elliheimili er þar^einnig.
Þá var náttúrulækningafélag
íslands að reisa þar stórmyndar-
legt hressingarhæli fyrir þá sem
vilja hagnýta sér lækningaaðferö
ir þeirra.
Eins og kunnugt er, Ihafa jafn
an verið, og eru enn mörg skáld
á íslandi, og er Hveragerði víst
engra eftirbátur á því sviði, að
minsta kosti er ein þorpsgatan
kölluð Skáldagata, í daglegu
tali, sem sýnist bera vott um að
það eigi sinn skerf af skáldum.
Frá Hveragerði er ekki mjög
langt að Ölfusárbrú, en þar við
brúarsporðinn austan við ána, er
stærsta sveitaþorp á íslandi Sel-
foss. Reyndar er þetta talsvert
stór bær með um 1100 íbúa. Dá-
lítið kom mér það einkennilega
fyrir sjónir, að finna svona stór-
an bæ langt upp í sveit, því allir
þeir kaupstaðir og þorp sem eg
rnundi bezt eftir frá gamalli tíð,
voru á sjávarbakkanum. Höfðu
vaxið upp við góðar hafnir, þar
sem auðvelt var að fermá og af-
íerma skip þau er önnuðust
ílutninga til og frá landinu.
Stundum voru þessir kaupstaðir
nefndir í sambandi við möl og
eyrar. Algengt var að segja um
þá er fluttu úr sveit í kaupstað,
að þeir væru að flytja sig á möl-
ina, og oft voru kaupstaðarbúar
í Eyrar vinnu. Ekkert af þessu
á við Selfoss. Þar verða hin nýju
farartæki bifreiðarnar að full-
nægja allri flutningaþörf bæjar
ins. Mætti víst segja að Selfoss
sé bifreiðabær í mótsögn við
siglingabæina við sjávarsíðuna.
Tvö stór fyrirtæki hafa höfuð-
stöðvar sínar á Selfossi, og hafa
eflaust átt drjúgan 'þátt í vexti
bæjarins og viðgangi, en það eru
Kaupfelag Árnesinga og Mjólk-
urbú Flóamanna. Sýnist kaupfé-
lagið vera langstærsta verzlunin
á staðnum, og mjólkurbúið ætti
að hafa góða aðstöðu til vaxandi
viðskifta, á meðan Reykjavík
vex eins ört og hún gerir nú, því
það leggur til stórann skerf af
neyzlumjólk Reykvíkinga.
Frá Selfossi fórum við laust
eftir hádegi, og var ferðinni heit
ið austur undir Eyjafjöll. Víða
má sjá þess merki^á þeirri leið,
að náttúran hefur verið gjöfull’-|
við Suðurlandsundirlendið, en
flesta eða alla aðra landshluta
og engin furða þó sumir föru-
nautar Ingólfs íandnámsmanns,
teldu sig lítils hafa farið um góö
héruð, ef þeir *ttu svo að byggja
útnes það er varð landnám Ing-
ólfs. En eíns °S til að halda
jafnvæginu milli hins góða og
illa, liggur nokkur hluti leiðar-
innar um sanda og auðnir. Er það
þar sem hin illræmda Þverá hef-
ur verið að verki, en hún hafði
’engi vel þann vonda sið, að
skifta um farveg þegar minst
varði, og breytti þá oft blómleg
um lendum í aura ag sanda. En
nú hefur henni verið sniðinn
stakkur og þröngvað til að verða
Markarfljóti samferða til sjávai.
°g gera þau til samans stórt
vatnsfall, enda er brúin á Markar
fljóti með stærri brúm á land-
inu.
Skamt frá brúnni er farið fram
hjá fallegum og einkennileguin
fossi, Seljalandsfossi. Slútir
bergið þar sem fossinn fellur
íram af því, svo hægt er að ganga
bak við hann.
Rétt eftir að Seljalandsá sam-
einast Markarfljóti fellur það í
stríðum straumi upp að rótuin
Eyjafállanna og hefur sennilega
valdið þar landbroti, því nú er
verið að byggja þarna varnar-
garð sem beinir aðalstraumþung
anum frá fjöllunum út í miðjan
álinn. Ekkert undirlendi er
þarna meðfram fljótinu, en veg-
urinn liggur um brattar hlíðar,
og er tæpasta einstígið í einni
brekkunni, kallað Kattarnef, þeg
ar ferðamaðurinn er kominn yíir
þann vegarspotta, er sagt að
hann sé komin fyrir kattarnef.
Þennan dag var dumbungsveð
ur. Skýjað loft en þurviðri þó
þegar út undir Eyjafjöllin kom
varð skýjarof nokkurt og sá ti!
sólar skiftist á skin og skuggar
um alla sléttuna, svo langt sem
sást, en útsýni var ekki gott,
þoka ihið ytra yfir söndum og
hafi. En Vestmanneyjar, eða
hæstu hæðir þeirra stóðu upp
úr þokuslæðunni, eins og útverð-
ir héraðsins. Hafði eg orð á því
við bróður minn, að nú væri svo
komið að Reykvíkingar yrðu að
fara austur undir Eyjafjö'll e£
þeir vildu sjá sólskinsblett í
'heiði. Einhverjir Reykvíkingar
ætluðu víst að nota sér sólskin-
ið undir Eyjafjöllunum, því í
fögrum hvammi upp undir hlíð
brekkunum sáum við Reykja
víkubíl, og var mannskapurinn
að reisa tjald. Hafa víst ætlaö
að liggja þar við yfir helgina.
Tíðkast mjög hjá Reykvíking
um að fara úr borginni um helg-^
ar. Þeir sem eiga sumarbústaði
fara þangað en hinir fá sér út-
búnað til útilegu, og faja svo
þangað sem bezt hentar í það og
það skiftið.
Við höfðum ráðgert að fara
um Fljótshlíðina í bakaleiðinni,
en menn, sem við höfðum tal af
undir Eyjafjöillunum, töldu að
vegir mundu þar ógreið færir
vegna rigninga, svo það varð úr
að við fórum aftur sömu leið til
baka.
Á Hemlu í Landeyjum h;á
Ágústi bónda Andréssyni varö
nokkur vjðdvöl. Frá Hemlu blas
ir Fljótshlíðin við sjónum, og
Ágúst, sem hefur dvalið á þess-
um slóðum állann sinn aldur,
þekkir þar hverja laut og leyti.
For hann með okkur út á hól í
túninu og benti okkur á helstu
sögu- og merkisstaði í. hinm
frægu Fljótshlíð.
Á svæðinu milli Markarfljóts
og Þjórsá eru að vaxa upp tvö
sveitaþorp. Er annað Hvolsvöllur
gengt Stórólfshvoli, en hitt
Hellur. Á báðum stöðunum voru
nýjar byggingar í smíðum, sem
bendir til þess að þeir seu í
vexti, en ekki kyrstöðu-
Ný brú er komin á Þjórsá. En
til að sýna framþróunina er
gamla brúin eh*1 V1ð lýði skamt
fyrir neðan þá nýju. Ekki virðist.
ólíkleg2' að eftir önnur
50 ár verði enn komin ný brú á
jjjórsá, sem. beri eins mikið af
þessari brú o ghún ber a£ hinni
eldri.
Laust fyrir náttmál komum við
aftur að Selfossi og tókum gist-
ingu í Tryggvaskála. Mun skál-
inn eða gistihúsið vera kent við
hinn stórbrotna athafnamann
Tryggva Gunnarsson og stafar
ef til vill frá þeim dögum, ei
Tryggvi sá um smíði Ölfúsárbrú
arinnar gömlu. Tæplega getur
þó núverandi bygging verið það
gömul, þó gömul sé að vísu, og
geti ekki í öllu fullnægt þeim
kröfum sem gerðar eru til ný-
tísku gistihúsa. En eigi að síður
var allur aðbúnaður í betra lagi,
og verðlag mjög sanngjarnt.
Næsta morgun var komin helii
rigning. Var nú haldið til Þing
valla. Á leiðinni stönsuðum við
stundarkorn við Sogsfossana og
skoðuðum hið stóra orkuver, sem
þar hefur verið byggt. Var okk-
ur fenginn leigsögumaður, sem
tók okkur í lyftivél ein 90—100
fet niður í iðurjaðarinnar, en þar
niðri var rúmgóður vélasalur, og
starfsmenn að verki. Komu mér
þá í hug hendingar úr aldamóta
ljóði Hannessár Hafsteins; þar
sem hann segir: