Heimskringla - 10.10.1956, Side 3

WINNIPEG 10. OKT. 1956
HEIMSKBINGLA
3. SÍÐA
stór langborð, með hvítum dúk-
um og fjölda af fallegum blóm-
um, síðan þakin ágætis kræsing-
um af ýmsu tægi. Síðan góð
°g. fjölbreytt skemtiskra, mikið
af íslenzkum söng. Þar skemti
líka Albert Félstedt meö söngv-
um á segulbandi og svo iika Sig
urjón Björnsson, með ávarp frá
Iíalli Magnússyni í Seattle, og
Barney Björnsson, líka á segul-
bandi, sem alt gerði hina ánægju
legustu skemtun. Síðan ræður,
sem þeir fluttu séra Haraldur
Sigmar, D.D., séra Albert
Kristjánsson og séra Guðm. P.
Johnson. Frú Sigmar spilaði und
ir slenzku söngvana á orgel sem
sett var á pall fyrir utan húsið.
Varaforseti Trausta, Frú A.
Kristjánsson stjórnaði skemti-
skránni, eftir að forseti Jóns
Trausta, frú Herdís Stefánsson
hafði beðið fólk velkomið og
talað nokkur orð til fólksins.
Þessi skemtun lukkaðist ljóm-
andi vel og öllum viðstöddum til
ánægju enda var veður hið ákjós
anlegasta, sólskin og blíða.
Síðan hafði Jón Trausti sinn
fyrsta fund, eftir sumarfríið,
sunnudaginn 16. september,
heima hjá þeim hjónum Mr. og
Mrs. jón j Johnson, eru þau
ein af þeim sem ekki hafa búið
nema fá ár í Blaine, en gengu
strax í félagið, og hafa reynst
hinir ágætustu meðlimir, dug-
legt starfsfólk og vellátin í
bygðinni.
Fundur þessi var hinn ánægju
legasti í alla staði, fyrnefndir
psestar voru þar á fundi og tóku
til máls, ásamt Thorsteini ísdal,
forseta og fl. Það sem sérstak-
*ega gerir Trausta fundi ánægju
lega, er hinn fjörlegi og þrótt-
^aikli söngur, þar syngur fólkið
i einni lotu fjölda af söngvum,
þar til allir eru ornir skínandi
af ánægju og gleði. Fundurinn
var ágætlega vel sóttur, enda
var mikið af góðu kaffi og yfir-
fljótanlegar veitingar.
DAGUR ÍSLENDINGA VIÐ
FRIÐARBOGANN
Áður en eg enda þessar frétta-
línur frá Blaine, þá get eg ekki
látið vera að minnast fáum orð-
um á þann dásamlega íslendinga
dag sem haldinn var í hinum
fagra skemtigarði, við Friðar-
b°gan, sunnudaginn 29. júlí s.l.
Forseti dagsins var Stefán
Eymundsson, frá Vancouver, B.
•> sem stjórnaði þessu f jöl-
reytta skemtimóti af sérstakri
lipurð og snilid.
Mlkið var
þjalfaða skemtiskrá að ræða,
tvær agætar söngkonur, frú
Anna Arnason McLeod og frú
Robert Murphy. Strengja kvart
ett, undir leiðslu Jule Samúel-
son, söng kvartett, sem Elli K.
Breiðfjörð stjórnaði, síðan tveir
ágætir ræðumenn, T. B. Asmund
son, lögfræðingur, á ensku og sr.
Eiríkur Brynjólfsson, á ís-
lenzku. Síðan fjöldi af stuttum
ávörpum, og að endingu svo mik
ið af almennum íslenzkum söng
að sjaldan hefur heyrst meira
sungið á fslendingadegi, þvi í
heilan klukkutíma var bara sung
ið, undir leiðslu ýmsra ágætra
söngmanna, fyrst mun séra Ep
rikur hafa leitt.í fjölda söngva,
siðan Gunnar Mattiasson frá
Califorma, og fleiri. Söngflokk
ur sem samanstóð af ágætu söng
fólki frá Vancouver og Blaine,
söng mjög hrífandi. En svo var
það líka eitt stórt attriöi sem
setti sérstakan svip á allan dag
inn og það var það að forseti
dagsins, hr. Eymundsson stj^órn
aði sekmtiskránni algerlega á ís^
ienzkri tungu, svo mér datt i
hug, að ef svona heilbrygt, al-
íslenzkt, hátíðarhald heidur á-
fram, við Friðarbogan á landa-
mærum Bandaríkjanna og Can-
ada, þá mun óhætt að gera ráð
fyrir fslendingadagshaldi við
Friðarbogan í Blaine, hin næstu
50 árin.
Hátíðin var afar f jölsótt, veðr-
ið skínandi og staðurinn guð-
dómslegur. —Guðm. P. Johnson
Thelma
(RAGNAR STEFANSSOkN PÝDDI)
Einmitt á því augnabliki byrjaði loftið í
kringum þá að fyllast af einkennilegum og daun
illum reykjarþef—dálitlir reykjarstrókar og eld
tungur komu upp í gegnum þilfarið—og harðar
vindkviður ofan af fjöllunum sveigðu “Valkyrj-
una” hör.kulega. Seinlega og með auðsjáan-
legri nauðung, byrjaði Svensen að leysa hana
frá bryggjunni—og fann ósjálfrátt að augu
hins deyjandi manns hvíldu stöðugt á honum.
Þegar aðeins var eftir að losa einn mjóan kaðal,
kraup hann niður við hlið gamla mannsins og
hvíslaði með skjálfandi rödd að allt væri tilbú-
ið. Á því augnabliki lagði rauðan eldsloga upp
um stigaop skipsins, og Guldmar, sem sá það,
brosti.
“Eg sé að þú hefir efnt eið þinn”, sagði
hann, þakklátur, og þrýsti hönd Svensens. —
“Þetta er hið síðasta verk sem þú þarft að vinna
í sambandi við svardaga þinn—megi Guðirnir
endurgjalda þér ríkulega trúmennsku þína!—
við munum finnast hinum megin. Nú þegar
skína geislarnir frá Regnboga—brúnni—þarna
—þarna eru gullnu fjallatindamir og hið víða
haf! Farðu, Valdemar!—dragðu þetta ekki leng
ur, því sál mín er óþolinmóð—hún berst við að
losrta! Farðu!—og farðu vel!”
*
Utan við sig af ofurharmi og sárri örvænt-
ingu—en fullur hlýðni og auðmýktar beygði
hann sig undir lög hins óhjákvæmilega—kyssti
hann hönd yfirboðara síns í síðasta sinn, og
með þungri grátstunu snéri hann í burtu festu
lega, og fór af skipinu.
Hann stóð á tæpustu brún bryggjunnar, og .
losaði síðustu festina —vindurinn fyllti seglin
og þau þöndust út—það marraði í köðlunum, og
skipið tók smákippi. Á því augnabliki kvað við
hátt siguróp í loftinu. Olaf Guldmar spratt upp
á þilfarinu eihs og ósýnileg hönd hefði ,lyft
honum upp, og snéri sér að hinum skelkaða
þjóni sínum, sem starði á hann í dáleiðslu-
kenndri undrun og ótta. Hið hvíta hár hans glitr
aði eins og silfur—ásjóna hans var ummynduð,
og glóði undursamlega, föl, en þó ósegjanlega
tignarleg—dökka loðkápan féll um líkama hans
í bylgjum eins og konungsskikkja.
“Heyr!” hrópaði hann, og rödd hans var
skýr og mjúk. “Heyrið þrumandi hófatökin!—
sjáið—sjáið, glampann af skildinum og spjót-
inu ! Hún kemur—Ó—Thelma! Thelma!”
Hann lyfti höndum fagnandi. —Dýrð! —
gleði—sigur!”
Og eins og tignarlegt tré lostið af eldingu,
féll hann niður—örendur!
Um leið og hann féll, dýfði “Valkyrjan”
sér, vindgusa fyllti seglin, og hún fleygðist út
fjörðinn eins ogvilltur fugl undan ofviðri, og
meðan skipið bar áfram með ofsahraða, lagði
eldurinp það undir sig, og brátt stóð það allt
í björtu báli, og logann og reykjarstrókinn lagði
hátt í loft, og dökkrauður bjarminn blandaðist
norðurljósadýrðinni sem enn skreytti himin-
hvolfið. Skipið bar fljótt yfir dökkar öldurn-
ar og stefndi í áttina til Seiland-eyjarinnar.
Valdemar Svensen kraup í þungu skapi á
kryggjusporðinum, og reyndi að vakta skipið,
sem lengst. Hann hafði staðið við eiö sinn!—
Þetta einkennilega heit sem hafði bundið hann
svo sterkum böndum—heit sem stafaði frá hin-
um einkennilegu erfikenningum hans og heiðnu
trúarbrögðum.
Fyrir löngu síðan, þegar hann á æskuárun-
um var fullur hrifningar og aðdáunar — og
ýrkaði og tilbað Óðin og allan hinn forna
frægðarljóma og hetjudáðir Norskra Víkinga
og herkonunga—fannst honum í allri einlægni,
að Olaf Guldmar einn allra þálifandi manna
vera sannur afkomandi konunga, sem hann og
var, hvað ættgöfgi og glæsimennsku snerti,
þótt ekki sæti hann að völdum—og eftir að hafa
rakið ætt hans að nokkru leyti eftir munnmæl-
um—aftur í gráa forneskju, hafði hann sann-
fært sjálfan sig um í huganum, að hann, Sven-
sen yrði lagalega, og samkvæmt fornu lénstjórn
ar-fyrirkomulagi^að gerast undirgefinn þjónn
konungs síns. Og þar sem hann með aldrinum
varð ákveðnari í þessu—hafði hann svarið leynd
ómsfullt trúnaðar- og vináttuheit, sem Guld
mar Þegið og samþykkt, en krafist samt
se a ur aðeins eins af hofium afdráttarlaust.
r.a Var« Tn’ k°nijm látnum skyldi gerð bál-
for og að ik hans ihlyti legstað í öldum hafsins,
þvi sv0 a 1 in síðasta sigling hans göfugu
og herskáu forfeðra verið gerð-því tilhugsun-
in að likami hans yrðt mniluktur í þröngri kistu
og lagður i ormamold til þess að rotna, hafði
alla æfi skelft þessa heiðnu hetju. Og hann
háfði notað sér hollustu, hlýðni og skyldurækni
Svensens til þess að brýna fyrir honum ihversu
mikilvægt það væri að hann héldi þetta síðasta
og eina heit.
“Sjáðu um að engar hræsnisfullar bænir
eða sálumessur fari fram yfir mínum andvana
líkama”, hafði hann sagt. “Eg gæti ekki þolað
að fingur Lúterskra snertu lík mitt. Bjargaðu
þessum hrausta líkama mínum sem hefir enzt
mér svo vel frá lítilmótlegu dufti—láttu hinum
björtu eldslogum og hinu ægilega hafi hann
eftir—og sál mín, sem sér endalok hans úr fjar-
lægð, mun fagna og öðlast frið. Sverðu, við reiði
þrumur Guðanna! —Sverðu við hinn óvinnandi
Hamar Þórs!—Sverðu við Ihlið Valhallar, og
við nafn Óðins!—Og komi ógnir og bölvun alls
þessa yfir þig ef þú heldur ekki eið þinn!”
Og Valdemar hafði svarið. — Nú þegar öllu
var lokið—þessi eiður trúlega efndur—nú þeg-
ar hlýðnisloforðið hafði verið haldið—og allt
framkvæmt í sambandi við það, þá var hann líkt
og í leiðslu—sturlaður og agndofa. Hann skalf,
og var sér þó ekki þess meðvitandi að það var
kominn snjóbylur, hann stóð vörð, og starði,
starði eins og dáleiddur út á f jörðinn, þangað
sem Valkyrjuna rak, nú alelda, fyrir ofviðrinu,
eins og eldhnött sem glampaði á gegnum fann- (
fergjuna. ■
Norðurljósadýrðin fölnaði smátt og smátt, |
og hið brennandi skip sást nú greinilegar en
nokkurn tíma áður. Það sást frá Bosekop-strönd i
inni, og hópur íbúanna þar nuddaði sín sljóu |
augu, og gátu varla gert sér grein fyrir því
hvort það sem þeir sáu var eldur, eða einhver
ný töfrabirta hinna breytilegu Norðurljósa—,
hinn sívaxandi snjóbylur gerði þeim erfitt fyr-1
ir að greina nokkuð að ráði. Þeir að minnsta
kosti ihugsuðu ekki mikið um það—þeir voru
nýbúnir að fá annað til að hugsa og tala um —
sem sé fréttina um lát hinnar vel þekktu Lovísu
Elsland, sem Ulrika sagði þeim nákvæmiega frá
þegar hún kom frá Talvig. Auk þess hafði enskt
fluttningsskip, á leið til North Cape, komið inn
á höfnina fyrir klukkustund síðan, og lent þar
farþega—leyndardómsfullri konu með þykka
blæju fyrir andlitinu, sem undireins hafði leigt
sleða, og beðið ökumanninn að fara með sig til
bústaðar Olafs Guldmars, í átta mílna fjarlægð.
Allt þetta taldist til stór.viðburða hjá þessu
góða, heimska, og máluga fiskifólki í Bossekop
—og það svo mjög, að það í rauninni, veitti hinu
brennandi skipi tæplega neina athygli, þó að
það hrekti hraðfara á haf út til hinna snævi-
þöktu Seilands-tinda. Lengra og lengra barst
það í burtu fyrir sjó og vindi—og himinháir
logar blöktu í kringum það—lengra og ennþá
lengra—þangað til að Valdemar Svensen, þar
sem hann stóð enh vörð á bryggjunni, fór að
missa sjónar á hinu logandi flaki—hann vaknaði
af leiðslu-dáinu, og hljóp upp frá ströndinni,
upp eftir garðstígnum heim að húsinu, til þess
að komast upp á hæðina, og geta þannig vaktað
síðasta eldsneistann af Vikingsbálförinni.
Þegar hann náði iheim að húsinu, nam hann
staðar allt i einu og rak upp undrunaróp. Þar
—á svölunum þökktum glitrandi isstönglum—
stóð Thelma!—Thelma—andlit hennar fölt og
þreytulegt, og þó með daufu brosi—það glamp-
aði á hið gullna, yndislega hár hennar ,er fallið
hafði undan hattinum og ofan á dökkleitu síð-
kápuna.
“Eg er komin heim, Valdemar!’’ sagði hún
þýðlega og blátt áfram. “Hvar er faðir minn?”
Valdemar nálgaðist hana eins og í leiðslu,
eða einhverju hræðilegu martraðar-ásigkomu-
lagi—ihið undarlega útlit hans og framkoma
fyllti hana skyndilegum ótta — hann greip
hönd hennar og benti út á dökkan fjörðinn—á
blett þar sem daufir, eldrauðir logar blöktu
flögrandi yfir síðustu leifum skipsflaksins.
“Fröken Thelma — hann er þarna!” stam-
aði hann með hálfkæfri og hásri rödd, “þarna—
farinn—þangað sem Guðirnir hafa kallað hann!”
Thelma rak upp lágt skelfingaróp og
horfði út á dökkan og skuggalegan fjörðinn—
og meðan hún starði tárvotum augum, vöfðust
og ihringuðust síðustu logarnir eins og langar
eldslöngur upp úr sökkvandi skipsflakinu, en
dóu fljótlega út—og að síðustu sást aðeins rauð
neistaglóð sem hvarf brátt með öllu! Skipið var
horfið! Thelma þarfnaðist engra útskýringa;
hún pekkti átrúnað föður síns—hún skildi allt.
Hún losaði um stuðningshald Valdemars, og
æddi nokkur spor áfram með uppréttum örmum
“Faðir minn! Faðir minn!” hrópaði hún
hátt með grátstaf í röddinni, “bíddu eftir mér!
__þaó er eg—Thelma!—Eg er að koma—pabbi!”
Hvíta, fannþakta umhverfið í kringum
hana sortnaði—hún riðaði á fótum og féll nið-
ur meðvitundarlaus. Valdemar lyfti henni upp
samstundis, og bar hana mjúklega—með nær-
gætni og lotningu, eins léttilega og lítið barn
í sínum sterku örmum inn í húsið. Skýin dökkn
uðu—snjóbylurinn óx—fjallatindarnir hleyptu
brúnum eins og ægilegir risar, og störðu gegn-
um snjódrífuna á íshafs-auðnina fyrir neðan þá
—og yfir brunnu og sokknu líki hins burtkall-
aða dýrkanda Óðins kvað hafið sinn volduga og
hátíðlega sorgaróð.
Professional and Business
— Directory =====
Oífice Phone
924 762
Res. Phone
726 115
Dr. L. A. SIGURDSON
528 MEDICAL ARTS BLDG.
Consultations by
Appointment
Thorvaldson Eggertson
Bastin 8c Stringer
Lögfrœðingcn
Bank oí Nova Scotia Bldg.
Portage og Garry St.
Simi 928 291
Dr. P. H. T. Thorlakson
WINNIPEG CLINIC
St. Mary’s and Vaughan, Winnipeg
Phone 926 441
Rovatzos Floral Shop
253 Notre Dame Ave. Ph. 932 934
Fresh Cut Flowers Dally.
Plants in Season
We specialize in Wedding and
Concert Bouquets and Funeral
Designs
Icelandic Spoken
CANADIAN FISH
PRODUCERS Ltd.
J. H. Page, Managing Director
Wholesale Distributors of
Fresh and Frozen Fish
311 CHAMBERS ST.
Olfice Ph. 74-7451 Res. Ph. 72-3917
A. S. BARDAL
LIMITED
selur likkistur og annast um
útfarir. Allur útbúnaður sá bestL
Ennfremur selur hann allskonaz
minnisvarða og legsteina
843 SHERBROOKE ST.
Phone 74-7474 Winnipeg

M. Einarsson Motors Ltd.
Buying and Selling New and
Good Used Cars
Distributors for
FRAZER ROTOTILLER
and Parts Service
99 Osborne St. Phone 4-4395
Union Loan & Investment
COMPANY
Rental, Insurance and Flnandul
Agents
SIMI 92-5061
Crown Trust Bldg., 364 Main St., Wpg.
v
BALDWI$ÍSON’S BAKERY
749 EUice Ave., Winnipeg
(milli Simcoe & Beverley)
AUar tegundir kafíibrauðs.
Brúðhjóna- og afmæliskökur
gerðar samkvæmt pöntun
Sími SUnset 3-6127
Halldór Sigurðsson
Se SON LTD.
Contractor & BuUder
Office and Warehouse:
1410 ERIN ST.
PHONE 72-6860
Vér verzlum aðeins með fyrsta
flokks vörur.
Kurteisleg og fljót afgreiðsla.
TORONTO GROCERY
PAUL HALLSON, eigandi
714 Ellice Ave. Winnipeg
TALSIMI SUnset 3-3809
“HEIMSINS BEZTA
NEFTÓBAK”
Ofl. Ph. 74-5257 700 Notre Dame Ave.
Opp. New Matemity Hospital
NELL’S FLOWER SHOP
Wedding Bouquets, Cut Flowers
Funeral Designs, Corsages
Bedding Plants
Mrs. Albert J. Johnson
Res. Phone 74-6753

MANITOBA AUTO SPRING
WORKS
CAR and TRUCK SPRINGS
MANUFACTURED and REPAIRED
Shock Absorbcrs and CoU Springs
175 FORT STREET Winmpeg
- PHONE 93-7487 -
Hafið HÖFN í Huga
ICELANDIC OLD FOLKS
HOME SOCIETY
l
— 3498 Osler Street —
Vancouver 9, B. C.

GUARANTEED WATCH, & CLOC.K
REPAIRS
SARGENT JEWELLERS
H. NEUFELD, Prop.
Watches, Diamonds, Rings, Clo.ki,
Silverware, China
884 Sargent Ave. Ph. SUnset 3-3170
French-Style \'
SHORTS
Fara vel, eru köld, þægileg. Fín-
brugðin úr vel kemdri bófull.
Saumarfínir, teygjuband um miti-
ið . . . tvefalt í fyrir með opi. . .
liggja vel að bér . . . Jedseys er
við eiga. * " ’ W-19-56
SK YR
LAKELAND DAIRIES LTD
SELKIRK, MAN.
t PHONE 3681
At Winnipeg
IGA FÓOD MARKET
591 Sargent Avenue
1

MflVA/S 7
BETEL
í erfðaskrám yðar
THE WATCH SHOP
699 SARGENT AVE.
WATCH, CLOCK & JEWELLRY
REPAIRS
— AU Work Guaranteed —
Large Assortment Costume Jewellry
V. THORLAKSON
Res. Phone: 45-943 699 Sargent
r'---
Dag nokkurn rifust hjónin
þar til þau voru orðnir svarnir
óvinir. Þegar rifrildinu lauk
loks.sagði maðurinn:
“Nú fer eg inn í svefnherbeg
ið og skýt mig!”
GRAHAM BAIN & CO.
PUBLIC ACCOUNTANTS and
AUDITORS
874 ELLICE AVE.
Bus. Ph. 74-4558 _Res. Ph. S-7S90