Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 08.11.1890, Blaðsíða 5

Nr. 6-7
í> JÓÐVÍL JINN.
25
Idíkan fenrt fremur þegjatuli, nej’dd af yfir-
megni sannleikans, viðUrketint að kennihg
licnnar: að skuld landssjúðs við ríkissjóð
s'tandi y,í engu liinu minnsta s»mbandiu við
seðla íslands^ sð falskenuing, eins
og eg lieft inargsýnt (sbr., meðal annars,
y,tteiuiskringlú“. 7. ág., {>. á.). En þar
nmð el' beina sambandið fengið milli skuld-
ar fslands við rikissjóð og liinnar gjórneð-
islegu luifsunar þessa sjóðs á tollum ís-
len/.krar verzlunar, seðifávisanaskuldinni til
lúkniiigar, seiu hann á ekki meiri rétt á
að gjiira sig lieimakoniinn að, en ísland á
á þvi, að fara á sama hátt með nokkra
tekjugrein ríkissjóðs Dana. — Loks er
þetta þegjandi saiuþykki klíkunuar „d á-
s a iu 1 e g a 1 æ r d ó m s r í k t vegna þess“,
að í því liggur s k a p a d ó m u r hins
fársfulla landsbiifðingjabréfs frá 28.
niai, 1886, seiu öll finanzbölvun fslands
Stafar af.
Cambridge, 12. sept., 1890.
E i r í k r M a g n ú s s o n.
S T U T T SVAR
til
o r 1 e i f s ritstjöra Jónssonar.
— «r.—
|>að er þó sannast, að þessi „hárfinalf
miðlunar-pólitik leiðjr fiokksmenn sina tif
uð krapsa í bakkailá Qg gUfa fiuil'a eU SOtf
þykir,
Áður pótti það orð og að söpnu, er
Grestur Pálsson sagði i „ffuðraff, að það
„drypi eiginlega svíndafiskt sauðarmein-
leysiff af liveri’i bugsun, er porleifur .Jóns-
soii birti í blaði sínu, en af 48 tölubl.
,,J>jóðólfsff er svo að sjá, sem eitthvað of-
Urlítið só farið að marka fyrir horquin
tskepnunni.
Lrgður og marg-mótkettur af „nfiðlunar"-
flaninu lætur hann Ifisð sitt bera nt allsr
enfiis tilhæfulaus ósanninda-brígsl ipp pfig
og aðra aridstæðinga sína, eips qg banp
með pvi að pskopg skt‘ið“ — sannkgjjað
gönuskeið, ætU sér 4YÍnna tifjúðfilfiíi
pá hylli, spm „sanðarmeiifieysið11 lians eigi
liefir áprkað,
ffvað bi'ígsl liaps uiu mig álmerir læt
eg mér nmgja að skírskQte U1 svo látandi
Vpttprðs |
Y p 11 o r 5,
Að hr. Lorleifur ritstjóri Jónsson hafi
fyrjr meðalgöngu br. islfúja sýslumanns
Thoroddsen fengið Jii'eifiaðg auglýsingu
t 13. tbl, 4. fi'rg, „J?jpi)viljans“, ogað
téðúr ritstjóri „f>jóðólfs“ hafi sýnt af
sér refjar eða undandrátt með endur-
borgun auglýsingagjaldsins, vottast hér
með eptir skrifiegum skilríkjum.
ísafirði, 4. növ. 1890.
Jóliannes Yigfússon
reikniugslialdari prentsmiðjunnnr.
og munu nú refjar mínar eiga að vem í
pví fólgnar, að eg lét ritstjóra ,.pjóðnlfs“
eigi haldast uppi að refjast fni auglýsinga-
gjaldinu,—af pví að eg áfeit liaun enga gust-
uka-manneskju—lieldurtók þaðundirsjálfum
mér af andvirði „f>jóðólfs“ og greiddi að eins
afganginn.
Ollu ódrengifegri er þó árás ritstjóra
„f>jiiðnlfs“ á séra P. M. þorsteinssön, er
liann brígslar lionum um, að hann hafi i
sunmr selt sannfæringu s na fyrir „eitt
staup af brennivini“, enda þótt séra Pétur
sé og liafi um undanfarin 2—3 ár vcrið
bindindismaður.
Að svo mæltu skal eg eigi eyða meiru
af rúmi blnðsins undir ekki meira mál, en
get þoss að eins, að ef vinur minn f>ur-
leifur Jójisson sleppur lögsóknarlaust frá
biígslyrðum sínum í þetta skii>ti, þti þakki
lninn það því, að eg vfl nauðugur vita liann
tárfellandi, eins og hann grét beisklega
Ultdaiv aura«átlátunum undan þoiiu amtm,
Davsteen og Kristjáni bóksala.
ísaflrði, 4. nóv. 1890.
Skitli T h Q V Q d d S e n,
J5NN UM BLADA^ALP,
__«/»_
f>:ið kom oss eigi óvart, að bjaðabræðrr
um vorum syðra, ritstjórum „Tsaf{fidarff og
„f>jóðólfs“, myndi þykja miður, að lesa á«
skoranina um blaðakaupin, ekkj Si?|t þar
sem þeir þegar bafa rekið sfig á það, qg
vita fufl vel, að þeir eiga eptir að þreifa
á þyi pnp betur, að áskqrun pessj heflr
yerjð prð í tjma talað.
Skulurn yér nú Stuttloga drepa á áskor.
up þessa, ipeð þ' í að skeð getur, að sunfir
séu Jieir or oigj skilja yétt lofsverðan tilr
ggng hennar, og gefi henpi því miftnj gaum,
en ypft er,
Ein§ pg sjá má af áskpraninni, oy fer
þvj fram, að ípenn „m i n n k i kaup‘f á
„fsafpld‘f og „jfióðólffiS meðan þaw standa
jafn öndverð þjóðfiini j aðalmálj hennar,
sjálfstjórnarmfilinU) ef engan veginn
tilgangur áskoraninnar, að yjlja meina mönn-
uni að frmðast um skoðanir mótstöðumann-
anna; málstaðnr vor getuy ekki biðið
minnsta hnekki við það • þvert á móti höf-
| um vér ærna reynzlu fyrir hinu gagnstæða,
og mætti í því efni skirskota til Andvara-
ritgjörðor Páls Briem, er liann lét útbýta
á undan kosningunum í Eýjafirði og Suður-
Múlasýslu í vor, og som að dómi margra
manna í þeim héruðum opnaði angu ekki
fárra fyrir því, hve óheppilegar skoðanir
br. Páls Briem væru i stjórnarskrársiálinu.
Nei, þegar vér segjum við l'anda vora
„minnkið“ kaup á blöðum þessum, þá
viljum vér í engan máta fyrirmuna þeim
að afla sér fræðslu, eða seðja lestrarfýsn
sína ; vér förum að eins fram á. að þeir
fullmegi lestrarfýsn sinni upp á dálitið ann-
an máta, en að undanföl’nu, að þeir lesi
blöð þessi í samlögum, ræði efni þeirra
með sér í sameiningu á sveítarfunduin
o, s, frv, '•
Eu hví eigum vér að gera’svo? Eða
bvað á þessi nýbreytni að þýða ? niunu
menn spyrja ; er þetta ekki, eins og „Tsa-
fold“ og „þ>jóð.')lf'ur“ að orði kveða, eiri-
bvér argasta „þjöðvilla“, „fáheyrt háðung-
arfi:in“, „heimska“, „rógurff, „flónska4*,
„aulaskapurff, „götudrengjahdtturff og
„peisujeg pólitík“, oða eitthvað annað því
um likt?
Nei; engum sem áTítur málið með at-
Itygli, etjgum sem trúir því, að menn geti
barizt fyrir rnáli af sannberingu, mun sýn-
ast svo ; enda þorir ritstjórn „ f>j«)ðvilj:ins“
örugg að skjóta því undir úrskurð allra
óvjlhal)ra Qg sannsýnna manna, að hún
heftr aldrej í ritstjórn sinni látið leiðazt af
persónulegpm óvildaiv eða vejvildar.hvötum ;
ejj optlega hafa auðvitað dóntar vorir utn
WPiijfijta prðið að breytast eptir afskiptuin
þoirra af máleftiunum,
{>að, sem véj- föntrti fram á, er blátt á-
fram það, að það sé eitthver a 1 v a r a í
pólitík ísjeudinga, að þeir sýni, að þeir séu
ekki alveg v'ljalausir nibilistar, er þoli þegj-
apdi ajlt og af öfluin,
Ef blaðstjórar vorir hafa efikert annað
aðhald en það lagalega, að forðast van-
sfpmi Qg iandráð, þá er híett við, að til-
lögur þeirra um landsnjái geti Qrðið þjóð.
iqni ntisjafnlega hollar,
jvess vegjia er það skylda la-ndsmanna,
sem rifikils er uin vort, að eTvki só fqrsöm-
uð, að iáta hlaðstjórana hafa hæfilegt að-
hald; almeiiifingsviljinn eða olmenningsálit-
ið á að vera það stórveldi í hverju lapdi,
sem ekki lætuv að sér hpeða.
En þegar svp er ástatt, þegar þjóðiu
sjálf er svo meðvitundar- eða hirðu-laus
um þessa skyldu sípa og rétt, að hún kepp-