Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi


Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.09.1895, Síða 3

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.09.1895, Síða 3
IV, 39. Þjóðvil UNGT. 155 ísafirði, 23. sept. ’95. Tíöarfar. Um síðastl. hálfsmiinaðar-tínia hefir verið mjög rigninga- og rosa-söm tíð. Ýmsir þilskipa-eigcndur á Yesturlandi hafa i sumar átt með sér fundi, til þess að koma sér saman um það, hvornig h@,ga skuli mannaráðn- ingum k þorskveiðaskipum fyrir næstk. ár; héldu þeir fyrst fund hér k ísafirði 27. júlímán. þ. á., óg síðan annan fund á Þingeyri 17. þ. m., og gerðu þar skiiflegar samþykktir um þetta efni, og hafa lagt við 200 kr. séktir „fyrir hvert einstakt brot“, ef það sannist, að einhver þein-a hafi ráðið mann á skip með öðrum kjörum, en áskilið er í samþykktum þessum. Undir samþykktir þessar hafa ritað ali-fiest- ir þilskipa-eigendur hér á ísafirði, — nema S. H. Bjarnarson consul —, og enn fremur þil- skipa-eigendur flestir í Önundarfirði, Dýrafirði, Arnarfirði og Patreksfirði, og að lokum Björn kaupmaður Sigurðsson í Klatey, aðal-þilskipa- útgerðarmaðurinn á Breiðafirði. Verður samþykkta þessara, og lielztu atriða þeirra, niinnzt að nokkru í blaði voru, áður iangt um líður. Allahrdgð hér við Djúpið mjög reitingsleg uni þessar mundir, en smokk-afli nokkur hefir verið öðru hvoru hér við Út-Djúpið. Síðustu dagana kvað og liafa verið síldarganga og hvala- ferð nokkur í Djúpinu, svo að líklega lifna nú bráðlega afiabrögðin, enda segja þilskipamenn, sem inn haí'a komið þessa dagana, að nógur fiskur sé úti fyrir. Hákarlaveiðar liafa í sumar að eins verið stundaðar af tveimur þilskipum hér á Vesfjörð- um, og hafa þau bæði aflað prýðis-vel: „Guð- ný“, eign F. R. Wendels á Þingeyri o. fl., skip- stjóri Kjartan Rósinkranzson á Flateyri, 761 tn. lifi'ar, og „Guðrún“, eign L. A. Snorra- sonar verzlunar á Isafirði, skipstjóri Jón Páls- son frá Stapadal, 546 tn. lifrar. Á skipinu „Guðný“ voru skipverjar 9 að tölu, og var skipinu haldið úti frá miðjum marz til 14. sept.; en á skipinu „Guðrún“ var skipverja- talan að eins 8, og skipinu haldið úti frá 27. apríl til 14. sept.. svo að afli þess skips verður tiltölulega fullt eins mikill, eins og aflinn á „Guðný“. Blaulfisks-salan. Með því að kaupmenn hér á ísafirði hafa í haust lækkaö að mun verðið á blautum og söltuöum fiski, þá kvað nú ýmsir bændur í Eyrarlireppi hafa áformað, að eiga fund með sér, til þess að freista að koma á sam- tökum i þá átt, að blautur eða saltaður fiskur verði ekki seldur kaupmönnum að svo stöddu. og myndi þess engin vanþörf, að líkra samtaka væri einnig leitað i fleiri sveitarfélögum hér við Djúpið, þar sem mesf hetir að blautfisks-verzl- aninni kveðið t. d. i Bolungarvíkinni, Súðavíkur- og Snæfjalla-hreppuni, enda hefði sannarlega mátt vænta þess, að verð á blautum og söltuðum fiski bofði nú freniur hækkað, en lækltað, í verzl- ununuw, þar sem kaupmenn hafa vitanlega haft góðan liagnað af blautfisks-kaupúnum siðastl. vétur, þrátt fyrir mikirin tilkostnað, sem verzl- un sú hefir i för með sér. iL uglý-sing. Kútterinn „Four brothers“, sern ligg- ur á Hesteyri (Gimli), fæst nú um tveggja mánaða tíma til kaups með vægu verði hjá eigandanum, sem býr þar á staðnum. Kútterinn er vel lagaður til íiskveiða, og í ágætu standi, c. 30 register-tons á stærð, og með góðu fólks-rúmi. Hesteyri, 18. sept. 1895. Fyi'ir hönd J. Bulf’s C. Jahobsen, skipstjóri. Kína-lifs-elixir Jeg undirrituð hefi í mörg ár þjáðst af veilclun í taugakerfinu, og hefir bæði sálin og líkaminn liðið við það. — Eptir margar, en árangurslausar, lækninga-til- raunir, reyndi jeg fyrir 2 árum síðan „Kína-lifs-elixíru frá hr. Valdemar Peter- sen i Frederikshavn, og eptir að jeg hafði brúkað úr 4 flöskum, var jeg þegar orð- in mikið hressari; en þá hafði jeg ekki efni á því, að kaupa mér meira. Nú er sjúkdómurinn aptur farinn að ágerast, og er það vottur þess, að batinn, sem jeg fékk, var hinum ágæta bitter að þakka. Litlu-Háeyri, 16. janúar 1895. G uðrún Simonardöttir. 64 „Gott; svo skulum við sjá, livor okkar verður út- haldsbetri“, mælti Allut, og gekk í burtu. Klukkan þrjú um daginn kom hann aptur; Picaud haíði nú hvorki bragðað vott né þurrt í fullar tuttugu og atta klukkustundir; hann bað því Allut líknar, og bauð honum tuttugu sous (=70 aura) fyrir eitt pund af brauði. „Heyrðu , svaraði Allut, „skilyrði mín eru þessi: jeg gef þer að jeta tvisvar á dag, og í livert skipti borgar þú xnér tuttugu þúsundir franka“. Picaud hljóðaði upp yflr sjgt 0g teygðist sundur og saman á fletinu: en Allut var ósveigjanlegur. „Þetta er það eina tilboð, sem jeg get gjört; seg þú af eða á. Þú hefir ekki sýnt vinum mínum vorkunn- Semi, og gotur- þvi ekki æt-lazt til, að jeg sýni þér n°ina vægð“. Vesalings Picaud lá þarna það sem eptir vardags- Jns> og alla næstu nótt, og kvaldist æ meir af liungri °g hpgarvíli. Hann átti í áköfu sálar-striði, og i brjósti lians börðust liefndar-þorstinn og iðrunin um yfirráðin. Hann þjáðist af svo voðalegum sinadráttum, að það var þ\i likast, sem allar taugar hans ætluðu að slitna; hann varð ringlaður i höfðinu, og ástríðurnar, sem nú vökn- uðu hver eptir aðra, kæfðu algjörlega hjá honum hinn síðasta gneista guðlegrar skynsemi. 61 arbæ mínum, eru bæði hraustir og minnisgóðir. Jeg skal segja þér —;: Jeg er Antoine Allut“. Picaud svaraði erigu; hann hafði sökkt sér niður í þungar liugsanir. Hingað til hafði hann verið í nokkurs konar leiðslu, og einna líkastur ölvuðum manni, sem ekki hugsar um neitt annað, en að gefa girndunum sem lausastan tauminn ; hann hafði látið hefndargirnina stjórna öllum athöfnum sín.um, og því ekki haft neinn tíma til þess, að liugsa um auðæfl sín, og öll þau gæði, er þau gátu veitt honum. En mi var hefnd hans fullkomnuð; nú ætlaði hanfl að fara að njóta auðæfa sinna, og lifa lífi hinna ríku. Og einmitt nú lrafði hann fallið í hendur þeim manni, sem var jafn langrækinn og ósáttgjarn, eins og hann fanii nú, að hann sjálfur hafði verið. Hann varð alveg trylltur af gremju, er hann hugsaði um þetta, og nísti tönnunum ósjálfrátt um ginkeflið, er Antoine Allut liafði lokað munni hans með. „Skyldi mér ekki lánast“, hugsaði hann, „að losna við þennan óvin minn, með því, að lofa honum öllu fögru, og sletta einhverjti í hann, ef i nauðirnar rekur? Jeg liefi gefið fimmtiu þúsundir franka, til þess að fá að vita nöfn þeirra manna, er jeg þurfti að svala mér á; get jeg þá ekki gefið jafn mikið, eða hellningi meira, ef á þarf að halda, til þess að losna úr hættu þeirri, sem jeg er staddur í?“

x

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi
https://timarit.is/publication/131

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.