Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.01.1896, Blaðsíða 3

V, 13.
Tmóðvjljinn ungi.
51
i bænutn, ef eitthvert félag viidi takast A liend-
ur að koma raftuagns-stofnuninni á fof. — Mál
þetta er þvi Uotnið i all-vænlegt borf, — þrktt
fyrif all-harða niótstöðu ýmsra apturhald.sintmna
þar í Víkinni —, svo að vonandi verður þess
eigi langt að bíða, að þessi niikilsvcrða frarnför
komist á í höfuðstað vorum.
Nlj'sfarir. 20. nóv. síðastl. drukknaði ung-
lingspiltur ofan um ís-spöng í Bakkaá i Hörðu-
dal i Dalasvslu; liann hét Hjörtur Guðnason,
og var fi'ii Höfða í Eyjabreppi.
<i. des. siðastl. fórst fnaður í snjúflöði austur
í Mýrdal. Sigurður Magrnisson að naíni.
Síðastl. gamla-arsdag tyndist kvennniaður
frk Ingunnarstöðum i Geiradal i Barðastrandar-
sýslu, Bagnheiður að nafni; liiin var k leið tiá
Ingunnarstöðum að Króksfjarðarnesi, ætlaði
þangað í orlof sitt, en hefir ekki fundint, þótt
ieitað hafi verið, og er því talið víst, að hún
Ha.fi farizt ofan um is í ósnum á Geíradalsá.
I síðastl. desenrhermán. kvað og Tómas
Guðmundsson (,,viðiörli“) hafa orðið úti á svo
nefndum Bölum í Strandasýslu.
f 23. des. síðastl. andaðist í Reykja-
vík ekkjufrú ííatrín
ílóttix*, ekkja Jóns heitins Arnasonar
landsbókavarðar (f 4. sept. 1888), og
verðnr belztu æfiatriða þessarar inerkis-
konu minnzt í næsta nr. blaðs, vors.
------exsJlcw----
IJi■ I iiii-1 >iii |>i iiii er skrifað
12. þ. m.: „Flestir eru bér vel ánægðir
með verð á útlendum vörnm í kaupfé-
laginu árið, sein leið, enda er stór inun-
ur á því, og verðlagi þvi, sem vér eigmn
að venjast í verzlununum, t, d. er járnið
helmingi ódýrara, og sama er að segja
um landskóleður o. fl.: |>ó sýnist svo,
sem ýmsir athugi ekki þenna mismnn
nógu vel, enda eru inargir báðir kaup-
ínönnum, eða láta laðast af loforðnin
þeirra; ekki er því beldur að neita, að
suniir liafa [jessi síðnstu árin liaft gott
af þvi, að skipta við kaupmenn (stökn
balafoi'stjórar, snn „balinn1, blæðir fyrirV),
og fá má ske fidlt eins góða útkornu:
en liverju er það að þakka, nerna félag-
inu; þetta sjá víst fiestir, sern vilja.
Sagt er, að kaupmaður Bjöni Siyitrðx-
son láti opna vörubús sitt i Hólmavík
við Steingvímsfjörð nú á þorranum, og
þroka þeir Steiiigriinsfirðingarnir þangað
til, þó að eittbvað vanti; til Arngerðar-
eyrar ssekja þeir eigi, ef önnur úrræði
eru, og sunnan fjalls kvað Einar Árgeirr-
son í Firði vera að pira einbverju í Gufs-
ara og Múlsveitinga, líklega frá B. Sit/-
nrðssijni. — Sképnuliöld mega beita góð
bér inn frá, en þó liefir bráðapest stung-
ið sér niður bér og hvar, þó að ekki
liafi orðið mikil brögð að; margir eru
búnir að gefa liey, eins og í moira lagi,
um þenna tíma, því að þótt eyður hafi
verið, Iiafa inenn ekki þorað að beita,
því víðast er megn lungnaveiki í skepn-
um; líka eru hey víða skemmd í hey-
stæðura, eptir rigningarnar í baust, en
flestir munu liafa sett, vel á, því að bey
voru nieð mesta móti“.
Dalasýslu (Fellsströnd) 1. jan.
’96: „Jeg er mjög liræddur urn, að
„ísafoldar" kaupendunurn fækki, eða að
minnsta kosti beyrist það á kaupendum
liennar bér“.
Huður-lPingeyjai'sýsiu 27.
des. ’95: „Dálítið voru nienu bér „spennt-
ir“, út af staðfestingu fjárlaganna, því
þó að menn gætu eiginlega aldrei trúað
því, að stjórnin færi svo greinilega með
skörina upp í bekkinn, að synja þeim,
þá var þó ekki óliugsándi, að bið ótrú-
lega gæti skeð. — En sá ósigur fyrir
„Isafold!u Eg beld riú nærri því, að
bún skammist sín, að bafa hlaupið langt,
frani f/rir merki stjórnarinnar; það er
vist l’ka dæmafátt um stjórnarblað!
„TsafoId“ er býsna uppsigað við kaup-
félagsmennina, og er þad bending fyrir
þá þingmenn, sem þann flokkinn fylla,
að láta nokkuð til sín taka, og balda
vel. saman. Kaupfélagsskapurinn befir
líka-svo mikla „politiska“ þýðingu, ef
rétt er að gáð, að bann er ef til vill
betur en nokkuð annað lagaðut' til þess,
að halda mönnum saman, og þar er
„organiserað“ fylgi á bak við“.
40
sína. — Hann geispaði aptur; blaðið, sem bann hafði
haldið á, féll á gólfið, og liann sofriaði.
En það var ekki rólegnr svefn. Öll réttarathöfiiin
bii'tist bonum aptur. Hann var stadilur i þingsalnnm,
og ætlaði aptur að byrja tölu síná, eri átti órnögulegt
með að finna, á hverju hann ætti að byrja..........Hann
gat ekki sagt eitt einasta orð.........Hann titraði með
angist og feimni.
Svo var dyrabjöllunni bringt. Hann spratt ú fæt-
ur, og lilustaði. Hann Iieyrði, að vinnukonan lauk ujip,
og svo Iieyrði bann diinma karlmanns-rödd. sem bonuin
virtist liann þekkja, tala nokkur orð við vinnukonuim.
Þetta var víst eittbvað, sem enga þýðingu bafði.
Hann hallaði sér aptur á bak í liægindastólinn, og sofn-
aði aptur.
En nú var dyrunum íokið uppi vinnukonan kom
inn, og fylgdi aðkomumaður benni. Það var Reimanti.
Hvaða erindi gat liann átt? Hvernig stoð á komu hans?
........Yinnukonan fór aptnr út, og þeir voru einir
eptir á skrifstofunni.
Aðkomumaður færði sig nær, og einblíndi á Ktinzel.
Svo mælti hann með hásri röddu:
„Herra doktor! Þér liafið í dag gert mór stóran
greiða. I gær var jeg fangi, í dag er jeg frí og frjáls.
Þér bafið komið þessu til leiðar, og enginn skal segja
37
bana. Hann bafði einnig fundið þar aðra miða, er bin
látna liafði ritað á ýmislegan fatnað, er bún hafði þveg-
ið fyrir frú Kiinzel, og það var sama liöndin, sömu stóru
og viðvaningslegu stafirnir, eins og á áður nefndum seðli.
Það bafði maður fullyrt, er inanna bezt var fær að dæma
um slíkt. Einnig kvaðst liann bafa látið stefna konu
eirmi, sem vitni, er borið liefði, að bún befði opt heyrfc
Iiina látnu segja: „Mikið skelfing er jeg orðin leið á
þessu andstyggilega lifi“. Og svo endaði Kiinzel ræðu
sítia með þessuiu orðum:
„Af ölluin þessum sönnunum nmnuð þið, berrar
ínínir, geta séð, að bér getur alls ekki verið að tala urn
morð, heldur urii sjálfsinorð. Kon.in bafði, eins og bún
játaði sjálf, algerlega misst löngunina til að lifa, og bvort
sein það nú liefir verið vegna örbyrgðar, eða af þung-
lyndi, sem bún liefir þjáðst af, eða það befir verið af
einhverjuni enn þá öðrum orsökuin, þá er það eitt víst,
að !iún bugsaði Uni það dag og nótt, hvernig liún gæti
gert enda á lífi sinu. Svo lieyrði bún af tilviljun ná-
grannakonu sína tala um það, að eya.nkalimn væri
sterkt og bráðdrepandi eitur, og glöð yfir, að bafa nii
loksins fundið meðal, sem gert gæti erida á lífi bennar,
slirifaði hún nafnið lijá sér á miða þann, sem jeg ný
skeð sýndi yður. Nú munuð þór koma með þá spurn-
ingu, bvernig hún bafi . getað kornizt yfir þetta. eitur.