Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 08.02.1896, Blaðsíða 3

Y, 15,
Þjóðvjljinn unöi.
59
ið*. — Þá eru og þingmenn okkar Ár-
nesinga ekki allt í sómanum, og er það
eptirtektavert, hvernig þeir, t. d. í stjórn-
arskrármálinu, bregðast kjósendum sínum
svo greinilega, er nokkur þingmaður
getur gjört; í stað þess að fylgja því
máli fram í frumvarps-formi, eins og
samþykkt var á þingmálafundinum i sýsl-
unni i vor, °g a Þa a^ ®öra’
þá greiða þeir atkvœði gegn stjórnarskrár-
frumvarpinu, og gína undir eins við „til-
lögunni“, þessari þýðingarlausu tillögu í
stjórnarskrármálinu, er aldrei getur skoð-
ast öðru vísi, en sem spor aptur á bak,
að eg ekki segi hrein og bein uppgjöf
á sjálfstjórnarkröfum vorum**. — Og
þessari leið i málinu fylgja þeir, þrátt
fyrir það, þó að hún („tillöguleiðinu)
væri á þingmálaíiindinum álitin með öllu
óhafandi.
*) Þó að oss þyki astæðulaust að fugra
nokkuð stjórnfylgi sýslumannsins, þá hefði þó
höf. þurft að rökstyðja þenna dóm sinn ögn
betur, af því að ekki er sagt, að allir hafi þing-
tíðindin við hendina. Ritstj.
**) Sem „uppgjöf11 er réttast að skoða „til-
löguna“ ekki að svo stöddu, úr því „tillögu-
mennirnir" segjast „halda“ sjálfstjórnarkrötum
vorum „tostum“, þó að þeir hafi enn ekki getað
komið þeim fyrir sig í frumvarpsformi — Ritstj.
Ef þetta er ekki að Ktilsvirða kjós-
endur sína, þá veit eg ekki, hvað það er.
En það er vonandi, að oss Árnesing-
um gleymist þetta ekki alveg strax; oss
hefir opt verið borið á brýn deyfð og
framtaksleysi, og kann einhver tilhæfa
að vera í því; en hitt vona jeg, að vér
sýnum það framvegis, að þessi deyfð sé
að hverfa, og að Árnesingar séu ekki
eptirbátar annara hóraða. — En það er
satt, að það var yfirsjón stór, að kjósa
hann Tryggva fyrir þingmann*, og mun
nú marga iðra þess glappaskots. — En
til þess eru vítin, að varast þau.
Arnesingur.
----------------
Þilskipa-samþykktin.
I H.—9. nr. „Þjóðv. unga“ hefi jeg
lesið „samþj'kktir vestfirzkra þilskipa-
eigenda“, og af því að jeg hefi nokkur
undan farin ár haft atvinnu sem háseti
á þilskipum, svo að jeg þykist máli
þessu nokkuð kunnugur, leyfi jeg mór
að beiðast rúms í blaðinu fyrir fáar línur.
__________ \
*) Þetta er hverjú oi'ói sannara, og sama
má segja um kosningu Þorláks í Fífuhvam/ni.
því að skoðanir hans í landsmálum virðast nú
i nokkur ár hafa snúizt algjörlega eptir „Isa-
foldar“ snúningunum. Ritstj.
Þegar jeg lít á reikningana yfir hálf-
drætti mitt undan farin ár, og hugsa til
reikninga og viðskipta annara 'þilskipa-
manna við kaupmenn, álít jeg, að þil-
skipa-eigendur hafi yfir höfuð haft þann
hagnað af þilskipa-útgerðinni, sem þeir
hefðu mátt við una*; og að þessi skoðun
mín sé ekki gripin úr lausu lopti, eða
sönnu ljarri, á það sýnist inér það atvik
benda, að ekki hafa allir þilskipa-eigend-
ur talið sér nauðsynlegt, að gangast undir
samþykktir þ°ssar.
En hér er ekki tími eða rúm, til þess
að rekja alla agnúa og ókosti samþykkta
þessara, sem þurft hefði, og aðal-tilgangur
lina þessara er því að eins sá, að gjöra
menn athugasamari, og varkárari, við
ráðningarnar í vor, ef maður á annað
borð á að gjöra ráð fyrir, að nokkur háseti
*) Þetta er misskilningur hjá höíundinum,
því að mikið vantar á, að þilskipa-eigendur hér
vestra hafi yfirleitt fengið úthaldskostnaðinn
borgaðan undun farin ár, hvað þá heldur meira,
og árið 1894 varð t. d. stór-tap á nálega öllum
þilskipum, er til þorskveiða gengu; að kaupmenn
hafi haft talsverðan hagnað af verzlun sinni við
þilskip og þilskipamenn, eins og af annari verzl-
un, er óefað rétt; en það kemur í raun og veru
þessu máli ekki við, og nær heldur eigi til allra
þilskipa-eigenda, enda þyrftu og ættu þilskipa-
menn að geta verzlað, hvar sem þeim sýndist.
Ritstj.
, 48
Fyrir framan harin lá morðvopnið. Hann tók á
því með hendinni, og hugsaði með sér, að innan lítils
tíma gæti hann einnig gert enda á sínu lífi, með öll-
uin þess blekkingum og sorgurn.............
Hann hallaði sér fram að borðinu, studdi hönd und-
ir kinn, og hugsaði..........
1 sarna bili finnur hann, að strokið er um enni
hans, með mjirkri kvennrnanns-hendi, og heyrir, að sagt
er með blíðri og ástúðlegri röddu:
„Góði Otto, viltu nú ekki fara að koma inn, til
þess að drekka kaffið þitt?“
Hann hrökk upp, forviða, og varð þá litið i augu
konu sinnar.
„Þú ei't, lifandi?........Þú ert lifandi?“ spui'ði
hann, hvað eptir annað, eins og hann gæti ekki tráað
simun eigin augum.
„Hvort jeg er lifandi?“ svaraði Arma, forviða.
nHefir þú nokkurn tíma efast um það? Jú, jeg er lif-
aildi, og er búin að bíða i hálfa klnkkustund með kaffið
handa þér“.
«Já — en — hvar er jeg þá?.................fég er í
mínu eigjn herbergi, 0g ný skeð var jeg-------------------
Anna! elskan mín!............Þú ert lifandi, og það er
aðal-atriðið. ímyndunarafl mitt hefir leikið illa á mig
45
um að gera, að fá hann góðan, og reyna þannig að losna
úr greipum hans. Hann lét því svo, sem hann væri
samdóma Reimann í öllu, og sagði:
„Jeg þarf bara að skreppa heim snöggvast, og
segja konunni minni, a,ð hún skuli ekki vera óróleg yfir
fjarveru minni. Jeg kem undir eins aptur, og þá get-
um við talað í inestu makindum um þetta áform yðar“.
„Gott. En fyrst verðið þér að svara einni eða
tveimur spurningum, sem jeg þarf að bera upp fyrir
yður“, sagði smiðurinn, og dró Kiinzel inn í stofuna
með sér. „Eruð þér fús á að verða meðlimur fólags
okkar, og styðja það á allan mögulegan hátt, bæði í orði
og verki?“
„Já, meðlimur, stuðningsmaður, og allt, sem þér
viljið“, svaraði mólaflutningsmaðurinn, og mældi með
augunum bilið milli borðsins og dyranna.
„Það gleður mig, að þér gangist viljugur undir
uppástungu mína, því að öðrum kosti myndi jeg hafa
beitt valdiu, sagði Reimann.
„Mjög elskulegt!..........Og hvað hafið þér fleira
að segja?“ spurði inálaflutningsmaðurinn, og reyndi, að
sýnast svo rólegur, sem unnt var.
„Sem meðlimur bandalags vors, verðið þér að slíta
af yður öll venzla-bönd. Þér verðið að vera að öllu
leyti laus og einlileypur“.