Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.02.1897, Síða 3

VI, 12.
Þ.FÓÐVILJINN L'NUi.
47
þarf ekki að baka landssjóði eins eyris
ntgjöld, og getur þó orðið landinu til
stór-inikilla samgöngubóta.
En annað mál er hitt, hvort rétt sé,
að einblína svo á gróðahliðina, að lmn
sé látin ganga fyrir öllu, eða hvort ekki
myndi eins hollt landinu í heild sinni,
að hafa það að minnsta kosti jafn frarnt
fyrir augum, að ferðirnar verði almenn-
lngi sem haganlegastar.
Um þetta geta skoðanirnar auðvitað
skipzt, og skal það ekki rætt hór að sinni.
En um hitt vonum vér, að ekki verði
agreiningur, á alþingi að minnsta kosti,
að fráleitt sé, að fara nú að rífa það nið-
ur, sem byggt var á síðasta þingi, og
orðið getur landinu til stórkostiegra fram-
fara, ef vel og viturlega er með farið.
----cOO^OOo------
Sléttuhrcppi 12. jan. ’97: Hér er mikið rætt
um verzlunar-ástandið, og eru flestir á því, að
losa sig sem mest við einoltunina, og verzla viö
kaupféiagið; en þetta getur þó eigi orðið í full-
um mæli, nema Aðalvíkin fkist löggilt, sem
vonandi á ekki langt í land. — Fremur liefir
verið hér tregt- um afla í hausf, og heflr því
mest valdið beitu skortur og gæf'taleysi. — Mjög
©ru menn hér kvíðafullir fyrir þvi, að kolaveið-
ararnir dönsku, og ensku botnverpingarnir, sem
alltaf voru að slæpast hér k Yíkinni næstl. sum-
ar, komi hingað aptur; hér hefir kvallt verið vel
um fisk á Víkinni seinni part sumars, og á
haustin, nema síðastl. sumar og haust varla
fiskvart, og er það þvi fyllileg ósk Aðalvikinga,
að biðja þingmenn sýslunnar, að taka mál þetta
til meðferðar k þingi, og að reynt verði að af-
stýra þeim ófögnuði og tjóni, sem þessir útlendu
yfirgangsmenn valda landsmönnum.
Hér hetír verið töluvert um skemmtanir, það
sem af er vetrinum. -— A gamlárskvöld hélt
búfr. Guðm. Sigurðsson kvöldsöng i timburhúsi
Sig. Gislasonar k Lktrum, sem nú er 1 smíðum,
og þótti vel segjast; en á eptir skemmtu áheyr-
endurnir sér í húsi Hannesar Sigurðssonar á
Látrum, og þáðu þar góðgjörðir. — Félag var
stof’nað hér af nokkrum mönnum 2. þ. m., er
nefnist: „Æskau, og er það mark þess og mið,
að auka þekkingu og skemmtanir hjá æskulýðn-
um, og voru í stjórn félagsins kosnir: búfr.
Guðm. Sigurðsson, snikkari Fr. J. Kjærnested
og járnsmiður Jóhannes Elíasson. —Félag þetta
gekkst fyrir blysf’ör 6. þ. m., og fór hún vel,
enda var veður hið yndælasta, meðan blysburð-
ui-inn stóð yfir.
í haust byrjaði búfr. Guðm. Sigurðsson að
gefa hér út skrifað sveitablað, er hann nefnir:
„Ahuga“, og finnur þar að ýmsu, sem ábótavant
er í hreppnum, svo sem barna-uppfræðingu o. tí“.
Fr. J. Kjærnested.
Dýralirði 26. jan. ’97: „Ný skeð er stofnað
bindindistélag hér i Þingeyrarhreppi, og eru
gengnir í það um 40 menn, karlar og konur,
flestir i Haukadal, og á Þingeyri. — Annan
félagsskap má og nefna. að hér hafa nokkrir
menn tekið sig saman um að kaupa öll blöðin
íslenzku í félagi, eitt eint. af hverju, og er til-
gangurinn sá, að spara, og um leið, að geta þá
séð og lesið öll blöðin. — En auk þessa eina
eintaks af hvérju blaði, kaupa nokkrir önnur
blöð, þau blöð, er þeir vilja eiga, og sem þeir
óska, að haldi áfram að vera til; eru það einkum
„Þjóðv. ungi“ og „Þjóðólfur“, er verða fyrir
þeirri náð, enda er „Þjóðv. ungi“ það blað, er
flestum er bezt við hér um slóðir, og svo mun
víðar vera. Annars eru blöðin orðin allt of mörg.
og má það eigi svo til ganga lengi, því að blaða-
fjöldinn stendur góðri blaðamennsku fyrir þrif-
um, og er enda eyðileggjandi fyrir aðrar bók-
menntir. Blöðin þurfa því að fækka, og að þvf
ættu ínenn að stuðia, en gæta þess þó um leið,
að styrkja þau blöð, or eitthvert gagn er í, svo
sem „Þjóðv. unga“, „Þjóðólf“ o. fl. En „Dag-
skrá“ finnst mörgum hér, að mætti missa sig,
og svo er um fleiri.
-------------
ísafirði 4. febr. ’97.
Tíðarfar. 29. f. m. gerði norðan-hvassviðri
all-mikið, er hélzt til mánaðarloka, en að öðru
leyti hefir tíð verið hagstæð.
Allabrögð. I öndverðri fyrri viku kom flsk-
hlaup mikið í Djúpið, og var þá hlaðafli hjá
almenningi hér við Út-Djúpið 1 2—3 daga, og
sumir urðu að seila, eða tvíróa. — Síðan all-
góður afli, er á sjó hefir gefið.
40
brún og brá; og — þó að þær væru fæddar í Suður-
Anieríku — báðar í frarngöngu allri, sem liefðarmeyjar
á Englandi.
Faðir þeirra, hr. H ...., hafði í mörg ár verið brezk-
ur konsúll í Suður-Ameríku; en eptir að kona hans var
dáin, undi hann eigi hag sínum lengur í þessu framandi
landi, og með því að hann var auðugur maður, og engum
liáður, af réð hann, að hverfa heim aptur til gamla
^nglands.
Þetta var og i sjálfu sór því eðlilegra, þar sem
onnur dætra hans, — yndið hún Anna —, var föstnuð
enskum sjóliðsforingja, Montrose að nafni, og skyldi brúð-
kaup þeirra haldast á Englandi, áður árið væri úti.
Og með þvi að jeg auðvitað borðaði í salrium, um
leið °g farþegjarnir, og sat þar — mór til mikillar á-
n'Bgju — á milli beggja stúlknanna, þá urðum við brátt, —
'nkuni eptir að skipstjórinn hafði sagt þeim, að jegværi
sæns ur sjóliðsforingi —, kunningjar og mestu mátar.
Auk farþegja þessara. voru og með skipinu nokkrir
atnr iaiþögjar: gömul, forrík piparjómfrú, B ... að uafni,
<ln .......> með frú sinni', og nokkrir skozkir ferðamenn.
Eianian af ferðinni fengum við ákafan storm, en
siðan gott veður, og með því að vér vorutn nú staddir
á staðvindasvæðinu, hélt skipið fyrir fullum seglum, og
miðaði dijúgum áleiðis til Evrópu stranda.
37
var strax sóttur, en gat ekkert að gert, nema vottað, að
hún hefði látizt af hjarta-slagi.
Með sannri liluttekningu
þinn vin
C a r 1 s s o n “.
Umsjónarmaðurinn, Andersen, og eg, urðum allir
ásáttir urn það, að þegja yfir því, sem fyrir oss hafði
borið; en, þegar frá leið, — liomst það þó í hámæli.
Daginn eptir var jeg svo aptur staddur í höfuðborg-
inni, til þess að sýna minni ástkæru móður siðasta greið-
ann. — Hún hafði tjáð mér ást sína til siðustu stundar, —
jafn vel dáið, til þess að frelsa líf sonar síns, eða hver
kann að segja?“
Með þessum orðum lauk Friðrik, vinur minn, frá-
sögu sinni
Skollasker.
„Þú vilt fá að heyra eitthvað undarlegt, — eitthvað,
sem fyrir mig sjálfan hefir borið á minum mörgu og
löngu ferðurn?