Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.01.1902, Qupperneq 8

29
]?JÓÐV1LJINN .
XVI. 4. 5.
Mannalát. — Borgaraleg' greptrun. 26. nóv.
siðastl. andaðist merkisbóndinn Sigurður Evncurs-
son á Hánefsstöðum, hreppstjóri í Seyðisfjarðar-
breppi í Norður-Múlasýslu.
Hann hafði rnælt svo fyrir, að engar kirkju-
legar athafnir mættu fara fram við greptrun
sina, og var hann jarðaður hjá ibúðarhúsi sínui
á Hánefsstöðum 6 des. siðastl., án þess prestur
kæmi þar nokkuð að.
Adventistinn Davíd Östlund “hafði þó mælt
þar nokkur orð, og sunginn var sáimurinn
,,Allt eins og biómstrið eina", en sleppt þeim
versum, þar sem Krists er getið, með þvi [að
Sigurður sálugi mun eigi hafa trúað á guðdóm
hans.
Botnvörpuskip strandað. — Sænski Mlsson
drukknar! Enskt botnvörpuskip, Anlaby að
nafni, strandaði í Grindavik fyrir skömmu, og
brotnaði í spón.
Skipstjóri á „Anlaby“ var Nílsson sænski,|er
olli manndauðanum í Dýraflrði baustið 1899.
Hann var ný sloppinn úr betrunarhúsinu, ept-
ir að hafa tekið þar út hegninguna, og réðst
þegar, sem skipstjóri á „Anlaby“, og la'gði af
stað í’rá Hull,í fyrstu veiðiferð sína, ájóladags-
morguninn.
Enginn vafi getur á því leikið, að skips-
höfnin á „Anlaby“ hefir öll drukknað, enda
voru tvö lík rekin i Grindavikinni, er síðast
fréttist.
Svo er að sjá, sem þeir félagar hafi verið
að ólöglegum botnvörpuveiðum, því að botn-
varpan var í sjó, en þá orðið of nærri landi,
sakir þoku eða myrkurs, og skipið steytt á
steini, og liðazt þar sundur, en skipverjar eigi
fengið borgið sér til lands, sakir brims.
Brottför Nílsson’s úr heimi þessum hef'ur
því orðið all-kynleg og svaðaleg, — að drukkna
þannig, er hann leitaði landsins aptur, fyrsta
skipti, og var tekinn til fyrri iðju sinnar,
ólöglegra landhelgisveiða. ?
.írnessýslu 7. jan. 1902: Veðrátta fremui góð
í haust, og víða lítið farið að gefa fé enn. —
Bráðafár hefir viða gjört vart við sig, og þó
mikið minna á bólusettu fé. — Sú tilraun, að
verja fé sóttinni með bólusetningu, heppnaðist
þó vfða ver, en í fyrra, og er helzt kennt um
of sterku bóluefni, enda margir, sem þetta starf
vinna, óvanir og stirðir.
Fiskajli hefir verið all-góður á Stokkseyri
og á Eyrarbakka í haust, en mest af aflanum
isa. — Efnahagur fólks hér um svetir fer held-
ur batnandi, og er það að þakka betra verði á
sauðfé, og aukinni grasrækt, enda fjölgar nú
nautgripum óðum til sveitanna.
Skoðun á almennum málum hafa Árnesingar
nú yfirleitt meiri og sjálfstæðari, en áður, enda
ekki að ástæðulausu, þar sem blaða straumur-
inn frá höfuðstaðnum gengur hvíldarlaust inn
í sýsluna, þótt blöðin séu misjafnt lesin. —
Um lestur nytsamra bóka mun aptur á móti
minna, og verður það eigi til framfara talið,
þótt líkt muni vera víðar um land.
Pólitík er hér viða efst á baugi, einkum hjá
hinum svæsnari, enda er víst enginn efi á þvi,
að hinar væntanlegu kosningar í vor draga
ekki úr þess háttar tali. Svo virðist, þótt eigi
sé vel Ijðst, að hér séu tveir andstæðir flokkar,
og muu hvor fiokkurinn hafa sín þingmanna-
efni til taks á kjörþingi, til að beyja baráttuna.
Sem þingrnannaefni mun mega telja þá
Hannes ritstjóra og Sigurð búfr. sjálfsagða, og
auk þess kvað annar flokkurinn hafa skorað á
Agúst bónda í Birtingaholti, en hinn á Pr'tur
kennara á Eyrarbakka, og eru þeir báðir mynd-
arlegir menn, þótt um veruleg afskipti þeirra
af þjóðmálum sé siður kunnugt. En hvað sem
því líður, þá er hin mesta heimska, að deila
nú mjög um aðferðina, til að fá bætta stjórn,
er flestir virðast á eitt sáttir, og býst eg þó
við, að hinir deilugjörnu finni sér eitthvað til
í vor við kosningarnar“.
Kunnugur.
Konan mín hefir í mörg ár þjáðst af
taugaveiklun og meltingarleysi; hiin hefir
leitað margra lækna, til að fá bót á þess-
um kvillum, en allt árangurslaust. Eg
tók því það ráð, að láta hana reyna hinn
heimsfræga Kínalífs-elixír frá herra
Waldemar Petersen í Friðrikshöfn, enda
batnaði henni til muna, þegar hún hafði
tekið úr 5 glösum. Hún hefir nú tekið
inn úr 7 glösum og er orðin allur annar
maður; þó er eg sannfaerður um, að hún
má ekki án íyfsins vera fyrst um sinn.
Þetta votta eg eptir beztu samvizku
og vil eg því ráða hverjum þeim manni,
er þjáður er af sams konar kvillum og
konan mín, að nota þetta alþekkta hoilsu-
iyf-
Einar Árnason,
í Norðurgarði.
Xvina.-líís-el©xirinn fæst hjá
flestum kaupmönnum á Islandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sem fyr, að eins 1 kr. 50 aur. fyrir
ilöskuna —
Til þess að vera vissir um, að fá hinn
ekta Kína-lífs-elexír, eru kaupendur beðn-
ir að líta vel eptir því, að —standi
á flöskunni í grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas í hendi, og firma
nafnið Valdemar Petersen, Prederikshavn.
— Kontor & Lager Nyvej 16. Kjöben-
havn.
PRENTSMIÐJA Þ JÖÐ VILJAN.S.
22
Frægur lögregluembættismaður - eg ætla, að hann
héti Dankert,— var sendur hingað úr höfuðborginni.
Hann var i Beutlingen vikunum saman, og yfir-
heyrði nálega hvert mannsbarn þar, og í grenndinni.
Jeg held jafn vel, að þeir hafi rótað um hverjum
bletti í „Þjófabælinu“, til að leita peninganna, en allt
kom fyrir ekki, enda þekkti hvorki Heiwald né Gottlieb
neinn af morðingjunum“.
i „En var þá enginn grunaður?“ spurði Steinert.
„Grunaður?“ tók veitingamaðurinn upp aptur. „ Jú,
góði hr. Steinert. — Hugsununum hefir enginn neitt á,
og grunsemd vaknar opt, sem getur verið bæði rétt
og röngu.
„Segið, hver er yðar skoðun, hr. Brun, þvi að þér
vitið, að jeg misbrúka það eigiu, mælti hr. Steinert.
„En komið nú með eina flöskuna enn þá, stúlka
litla“, bætti hann svo við, „því að ekki tjáir annað, en
að halda hálsinum rökum, þegar um svona morðsögur
er að ræðau.
Stúlkan kom að vörmu spori með flöskuna, og
Steinert fyllti glasið hjá gestgjafanum, er áður var tómt
orðið, enda var það bezta ráðið, til að liðka á honum
málbeinið.
Gestgjafinn hélt þá áfrarn máli sínu á þessa leið:
„Jú, grun höfðu menn, að minnsta kosti margir.
Sú sagan gekk, að hr. Heiwald þingmaður hefði
skömmu áður verið i peningavandræðum, og hefði bróðir
hans þá hjálpað upp á vandræðin.
En nokkrum vikum síðar, eða rétt á eptir póst-
þjófhaðinn, borgaði hann 6 þús. króna í klingjandi mynt,
til lúkningar víxilskuld einniu.
23
„En hvernig leizt þá lögreglumanninum, hr. Dan-
kert, á þetta?u spurði hr. Steinert. „Var Heiwald eigi
tekinn fastur? Lögreglustjórar eru þó ekki vanirlþvi, að
hvimpa sér við slíkuu.
„Nei, ekki við smámenninu, svaraði gestgjafinn,
„en þegar maður í hans stöðu, af tignurn ættum, og með
band í hnappagatinu, á hlut að máli, þá setja þeir upp
betri vetlingana.
Hr Dankert yfirheyrði bræðurna, sem vitni, sem
aðra, en varð svo aldavinur þeirra vonurn bráðar.
Hann snæddi mörgum sinnum miðdegisverð hjá hr.
Karli af Heiwald, á Grombergi, og fór svo héðan, að ó-
loknu erindi.
Eptir að hann var faonn hélt borgmeistarinn einn-
ig stóreflis veizlu, og er það þó ekki vani hans.
Bauð hann til veizlu þeirrar aðalsmönnum öllum,
er búa hér í grenndinni, og þá auðvitað Heiwöldunum,
enda var veizlan víst mest til þess gjör, að sýna, að eng-
inn grunur hvíldi á þeim.
Sá tilgangurinn náðist nú eigi alls kostar, þyí að
menn hafa nú sarot sína skoðun. *
í Beutlingen vilja menn eigi umgangast, hr. Hei-
walrl, og lifir hann því einmanalega á Grombergi, sem
annars er fegursta stórbýli.
Ungu aðalsmennirnir forðast hann, og þó að dóttir
hans sé fögur, þá fær hún víst samt að bíða.
Og nýjasta sagan kórónar nú allt annað
Blindur mætti sá vera, er eigi nú sér það, sem
allir sjá.
En hvort lögreglustjórnin sér það, það er nú auð-
vitað nokkuð annað málu.