Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.01.1904, Blaðsíða 3

XVTIT 2.
PJÓÐVILJINN
7
og þegar maður virðir fyrir sér þessar
’hvalfjöruaðfarir í landssjóðnum, þar sem
liver þarf að ná í sinn bitann af þessu
hræi, Tandssjóðnum, sem innan skamms
er ekkert, nema beinin, þá stendur mór
nærri á sama, bvort þessi svo kallaða
landsstjórn er kennd við nafn Estrup’s —
Nellemann’s, „heimastjórnar11, eða sjálf-
stjórnar.
Það vorður ekki óiag á „fínönzunum11,
þegar Hafstein er tekinn við ráðherra-
dæminu, enda verð eg að segja, að þing-
ið síðasta hafi búið verðuglega í hönd-
urnar á slíkum „fínanzmanni“.
En hvað mennirnir geta annars verið
vitlausir, að langa út af lífinu til þess,
að komast í þessa ráðherratign, þegarallt
er að fara á hausinn fyrir sukk, ráðleysi
og prakkaraskap........, og þvi segi eg
það: Gruð hjálpi þessu fólki, og þessu
landi; nýi ráðherrann gerir það ekki.
Svona lít eg nií á sakirnar í skamm-
deginu, en sem líklega fer betur, eru fáir
svona svartsýnir ...“
fil ,®ÓðÓlfs“.
Ekki verður því neitað, að gleðiefni er það,
Æ,ð þegar „Þjóðólfs“-ritstjórinn er sendur út úr
örkinni, til að skrökva einhverju um náungann,
sem ekki er mjög sjaldgæft, þá grípur hann þó
all-opt til þess úrræðisins, að birta óhróðurinn
undir dularnafni, eins og t. d. „Örvar-Odds“
fygarnar ný skeð.
Þetta sýnir, að ritstjóranefnan kann þó enn
að skammast sín, þótt ólíklegt mætti þykja, þar
sem hann er orðinn því svo vanur, að láta nota
sig til saurverkanna, að ekki sýnist hvítt að
velkja.
En þar sem ofur-lítill blyggðunarneisti lifir
þó enn þá, þar er apturhvarfið ekki alveg ó-
hugsandi, og hefði þó liklega margur svarið fyr-
ír, hvað „Þjóðólf“ snertir. —
Ekki trúum vér þvi, að „Þjóðólfs“ritstjórinn
sé ófrómur; hann er líklega ráðvandúr, skinnið
en undarleg er tilhneigingin, sem hann virðist
hafa til þess, að sjá ofsjónum yfir annara vel- .
gengni; sýnir það, að maðurinn er öfundsjúkur
fram úr hófi, og tekur víst út töluverðar kvalir
af því, að vita aðra hafa ofan í sig, en verða
sjálfur að láta nota sig til rógburðar um ýmsa
nýtustu menn þjóðarinnar, og til annarar svip-
aðrar óþokka-iðju, til að fá i svanginn, enda er
það sannast, að dýrkeyptir eru þeir peningarn-
ir í meira lagi, siðferðislega skoðað.
Ef ritstjóri „Þjóðólfs“ vildi leita sér heiðar-
legri atvinnu, og finndi bjá sér alvarlegan ásetn-
ing til betrunar, þá er ritstjóri „Þjóðv.“ fús tip
þess, að reyna hann við fjósaverk á Bessastöð-
um, og sjá hversu honum færist með mykju-
spaðann, karlsauðnum. —
Ekki verður það vefengt, að þó að „Þjóðólf-
ur“ titli kaupmenn vora „kramara", mága sina
o. fl, sem við verzlun eru riðnir, þá er það þó
miklum mun heiðvirðari atvinna að selja ná-
unganum ýmis konar nauðsynjar, er honum
mega að gagni koma, en að „pranga“ á ólyfjan-
inni, sem „Þjóðólfur“ hefir í boði, og flytur sveit
úr sveit, þótt fáir vilji kaupa.
Að það eru aðrir, sem optast byrla þetta and-
ans „album grecum“, sem hann er látinn hlaupa
með, og þægjast honum fyrir, gerir ekki atvinn-
una heiðarlegri. —
Ekki er það mjög óvanalegt, að sjá hund-
kvikindi og ketti, er náð hafa í eitthvert æti,
urra og hvæsa afskaplega, ef þeim sýnist ein-
hver til þess líklegur, að ætla að taka ætið frá
sér, ekki sízt «f ætið er þá illa fengið.
En þar sem „heimastjórnarmennirnir" hafa
nú allir hnappað sig kringum ætið, og „Þjóð-
ólfs“-ritstjórinn er sjálfur byrjaður að naga ut- |
an hnútuna ("400 kr. á ári, sbr. síðasta „Þjóðv.“),
sem í hans hluta er fallin, til launa fyrir ó-
þokkaskapinn, og enginn sýnist neitt liklegur
til þess, að taka beinin frá þeim, þásýnist oss,
að urrið og hvæsið mætti gjarna bíða betri tíma.
Hitt, að urra svona afskaplega yfir beinun-
um, alveg tilefnislaust, það gera ekki, nema
grimmustu kvikindi.
TVS í> iitm liít. 2. des. síðastl. and-
aðist að Valþjófsstað í Suður-Múlasýslu
bóndinn Sigurður Brynjolfsson, Þórarins-
sonar á Brekku í Fljótsdal, systur-sonur
Sigurðar prófasts Gunnarssonar í Stykk-
ishólmi. — Hann var að eins 25 ára að
aldri, kvæntur fyrir einu ári Sigriði Þor-
steinsdöttur, systur Póturs sáluga Þorsteins-
sonar, Grunnvikinga-prests, og lifir hún
mann sinn, ásamt einu barni þeirra. —
Sigurður sálugi var talinn mannvænleg-
ur maður, og drengur góður, sem hann
átti kyn til. —
3. s. m. andaðist að Mánaskál í Húna-
vatnssýslu Jöhann Frímann Sigváldason,
fyrrum hreppstjóri í Bólstaðarhlíðarhreppi,
gildur bóndi. —
23. des. andaðist enn fremur Carl
Orönvold, verzlunarstjóri á Siglufirði, 45
ára að aldri, fæddur 7. okt. 1858, stakur
dugmaðar- og fjörmaður.
Bessastöðum 17. jan. 1904.
Tíðarfar. Sfðan „Þjóðv.“ var sfðast á ferð-
inni, hafa haldizt frost nokkur, en stillt veður
frá 9.—12. þ. m., og síðan umhleypingar.
Fögur norðurljós voru á himninum að kvöldi
9. þ. m., og njóta menn þeirrar dýrðlegn sjónar
mun sjaldnar hér syðra, en á norður- og vestur-
landi.
f 7. þ. m. andaðist í Reykjavík sýslumanns-
frú Guðlaug Jensdóttir, 53 ára að aldri, fædd í
Reykjavík 26. júní 1860. — Foreldrar hennar
8
myrkri, og var jeg þó eigi vonlaus um, að takast kynni
Æið hleypa inn dagsbirtunni fyr eða siðar.
Því fer að vísu fjarri, að eg só mikill tilfinninga-
anaður, en engu að síður komst eg þó innilega við, er
•eg leit á þessa ungu stúlku, er myrt hafði verið svo
grimmdarlega, og fannst mér það því vera skylda mín,
að gera allt, sem í mínu valdi stæði, til þess að morð-
ingi hennar gæti hlotið maklega refsingu.
þegar lík stúlkunnar var skorið upp, kom tvennt
i Ijós.
Líkskurðurinn sannaði í fyrsta lagi, að læknirinn
Ihafði haft rótt að mæla, er hann sagði, að kúlan hefði
farið gegnum hjartað, og valdið bráðum bana.
Að visu eru dæmi þess, að kúla fari gegnum hjart-
að, án þess að drepa þegar í stað, en það er því að eins,
Bðþýðingarmikil blóðker skaddist þá alls eigi; en í þessu
itilfelli hafði hjartað beinlínis klofnað í tvennt.
í öðru lagi sannaðist það, að stúlkan myndi inn-
ian fárra mánaða hafa alið barn.
Þetta var þá orsökin til glæpsins.
Yeslings stúlkan hafði elskað innilega, en eigi farið
Æið því skapi hyggilega að ráði sínu. ,
Það var gamla sagan. Æ! svo gömul, en þó svo
fcrjóstumkennanleg.
í blindu trausti til manns þess, er unnið hafði
Ihjarta hennar, hafði stúlkan fórnað þvi, er hverjum kvenn-
imanni er dýrmætast.
En svo kom eptirleikurinn.
Hann varð henni fráhverfur, og hún varð að því
dkapi órólegri, sem það varð Ijósara, að hún var orðin
vanfær.
5
Nærfatnaðurinn var úr bezta efni, og merktur með
nafninu „María“.
Hún var í silkikjól, er skreyttur var egta knipl-
ingum kringum hálsinn, og á ermunum.
Á herðunum hafði hún haft þunnt, svart sjal, og
lá það í bátnum, atað af blóði.
Af öllu þessu var auðsætt, að hún var eigi erfiðis-
stúlka, heldur úr flokki hinna, sem betur eru settir i
mannfélaginu, og gerði það atburð þenna enn óskiljan-
legri.
Eptir að eg hafði ritað hjá mér fötin, og lýsingu
á útliti stúlkunnar, fór eg að hugleiða, hvert tilefnið til
glæpsins hefði verið.
Það var auðsætt, að morð þetta hefði eigi verið
framið til ijár.
Á græðifingrinum hafði hún dýrindis hring, settan
perlum og gimsteinum, og var hringurinn svo viður, að
vel hefði mátt ná honum af.
í eyrunum hafði hún gull-eyrnahringi, er settir
voru egta perlum, og loks hafði hún á sór dýrindis
gull-úr og festi.
Eg mat gripi þessa 900 kr. virði, og morðinginn
hafði eigi drepið hana, til þess að ná í þá.
En auk þessa fann eg annað á líkinu, sem mér
þótti meira varið í, en alla hina munina.
Það var dálítið gullnisti, er hékk i smágjörvri
gullfesti um háls hennar.
Oðru megin á nistinu voru saman tvinnaðir upp-
hafsstafirnir „M og R“, og umhverfis þá var merki ást-
arinnar.
En innan í nistinu var mynd af ungum, laglegum