Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 08.02.1904, Blaðsíða 4

20
Þjóðviljinn .
xvm,. 5,
Skröltið segir yfirsmiðnriim, að kaldið
liafi áfram í nærfellt 2 kl.stundir, og hef-
ir svefn veika tnannsins, og skröltið i
kirkjunni, verið samtímis, að því er næst
verður komist.
Þenna sama morgun var yfirsmiðurinn
við smíðar sínar á kirkjugólfinu, þar sem
vant er að láta lik standa við jarðarfarir,
og finnur hann þá allt í einu, er skrölt-
ið var hætt, rajög sterka náiykt, og spyr
því hina smiðina, hvort þeir verði nokk-
urrar lyktar varir.
Smiðirnir neituðu því, og segir hann
þeim þá, að koma til sín, og finna þeir
þá allir sömu náiyktina.
Fimm lík hafa siðan verið sett á þenna
stað. —
Mannalát. 20. des. síðastl. and-
aðist merkisbóndirm Ingimundur Eiríks-
son, dbr.maður í Eofabæ i Vestur-Skapta-
fellssýsiu; en rúmum hálfum mánuði áður
(2. des.) hafði bann misst konu sína,
Ragnhildi Þorsteinsdóttur, 73 ára að aldri.
— Ingimundur sálugi varð 75 ára að
aldri, og þótti verið hafa sæmdar-bóndi.
Bessnstöðum 8. febr. 1904.
Tíðarí'ar. Fyrri part iiðinnar viku dyngdi
niður all-miklum snjó, og er þ,að í fyrsta skipti
á vetrinum, er nokkuð hefir snjóað til muna
hér syðra.
Snöggvast sá til sólar á kyndilmessu ("2. þ. m.),
og á það að boða snjóa-tíð, eptir því sem gömlu
mennirnir sögðu.
•f 29. f. m. varð læknisfrú Guðrún Björnsson
í Reykjavik bráðkvödd. — Hún var kona Guð-
mundar héraðslæknis Björnssonar í Reykjavik,
og varð að eins rúmra 39 ára að aldri, fædd 31.
des 1864. — Foreldrar bennar voru hjónin Sig-
urður Björnsson og Margrét Bjarnadóttir, er áttu
heima i Reykjavik, og hæði eru dáin.
Frú Guðrún sáluga hafði eignazt harn fyrir
12 dögum, og heilsazt vel, en banamein hennar
var hlóðstorka í lungna-æðinni.
Hafa þau hjónin alls eignazt sjö hörn, sem
öll eru á lifi.
Frú Guðrún sáiuga var mjög gjörfileg kona,
og margt vel gefið, og er fráfall hennar einkar
sorglegt, eins og einatt er, þegar góð móðir deyr
frá mörgum ungum hörnum.
líál. liundraö manna sátu saman að snæð-
ingi í Reykjavík 1. þ. m., til þess að „kveðja
landshöfðingja, og heilsa ráðherranum11, að þvi
er staðið hafði í skjali þvi, er horið var um bæ-
inn, þegar verið var að túlka menn til þessa, og
má geta nærri, að þar hafi verið grátið hæði
saknaðar- og gleðitárum.
Gamli Tryggvi hafði gengiztfyrir veizluhaldi
þessu, og voru þar því saman komnir allir heiztu
úrvalssmalar ga.mla mannsins, auk ýmsra em-
hættismanna, og nokkurra annara, er farið munu
hafa fyrir forvitni sakir.
Strokumaðurinn, kaupmaður Jón Helgason í
Reykjavík, var loks tekinn fastur austur i Rang-
árvallasýslu, og komið með hann til Reykjavík-
ur 3. þ. m., og settur þar i gæzluvarðhald. —
Skammhyssu hafði Jón haft á sér, og voru í
henni 5 skot, en eigi hafði hann þó sýnt sig
neitt líklegan til þess, að nota hana, enda hafði
hann verið háttaður á hænum eystra, er hann
var tekinn.
Landsyfirréttardómnum hefir Jón nú skotið
til hæðstaréttar, og situr því í gæzluvarðhaldi,
unz fullnaðardómur er upp kveðinn. —
Ráðhcrra-hjónin, hr H. Hafstein og frú hans
hafa í f. m. orðið fyrir þeirri sáru sorg, að missa
elzta harnið sitt, laglega og efnilega telpu, Krist-
jönu að nafni, 12 ára gamla, er andaðist á ísa-
firði úr heilahólgu, eptir mánaðar legu.
Guliiskipið „Firda“ kom 6 J>. m. til Reykja-
vikur, fermt salti til verzlunarmnar „Edinborg11.
YOTTORÐ.
Eg undirritaður, sem í mörg ár hefi |
þjáðst mjög afsjósótt, ogárangurslaust
leitað ýmsra lækna, get vottað það, að
eg hefi reynt Kína-lífs-elexir, sem
ágætt meðal við sjósótt.
Tungu í Fljótshlíð 2. fehr. 1897.
Giiðjön Jönsson.
* *
*
Ikínn-1 ííw-elexírirm fæst bjá
flestum kaupmönnum á Islandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sem fyr, að eins 1 kr. 50. aur. fyrir
flöskuna. —
Til þess að vera vissir um,aðfáhinn
ekta Kína-lífs-elexír, eru kaupendur beðn-
ir að líta vel eptir því, að y-J- standi á
flöskunni i grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas í hendi, ogfirma
nafnið Yaldimar Petersen, Frederikshavn
Kontor & Lager Nyvej 16. Kjöbenhavn.
FÁLKA JEFToIIBB
16 R
kzla neflóliakið.
—" Til kaupandanna.
Kaupendur „Þjóðv.“, er enn hafa eigi
greitt andvirði 17. árg. blaðsins, eru
beðnir að senda andvirðið sem fyrst.
Áminning þessi nær að sjálfsögðu eigi
síður til hinna, er jafn framt skulda and-
virði blaðsins frá fyrri árum.
PRENTSMIÐJA Í.JÓÐVILJANS.
18
allir kvennmenn muni vera þeim álögum bundnir, að
verða að líða og stríða í heiminum.
Jeg hrædd um, að svo só; en hví er þessu svo
varið?
Ættu stúlkurnar ekki að vera harðlyndari, og þurr-
ari á manninn, en þær eru? Myndi það eigi hlífa
þeim við margvíslegum sorgum og sársauka?
Má vera. — En þó eru harðlyndar konur hataðar.
Þolinmæði, og þrautseigja, eru göfugustu lundar-
einkenni kvenna.
Konan verður að geta lagað sig eptir öllum, og
vera gædd svo göfugu hjarta, að hún geti tekið þátt
í kjörum alls, sem lífsanda dregur.
Og hvemig ættu harðlyndar konur að geta þetta?
Nei, konan verður heldur að líða, og deyja, en
að vera harðlynd og ósveigjanleg“.
Önnur athugasemdin var svo látandi:
n.
„Er það mögulegt, að æskudraumar vorir, er oss
dreymir i sakleysi æsku-ára vorra, geti rætzt?
Það er beisk tilhugsun, að lífið sé að eins,
sem epli frá dauða hafinu — fagurt á að líta, en ein-
tóm aska að innan.
Æ, hve óumræðilega meiri myndi eigi gæfan
vera í heiminum, ef ástin gæti stjórnað öllum gjörð-
um manna?
Myrkrið i tilverunni stafar af óhreinlyndi, kær-
leiksleysi, tiltrúarskorti, og af óendurgoldinni“ást“.
Enn fremur:
ITL
„Það er hræðileg tilhugsun, að ást stúlku til
19
karlmanns skuli jafnan hljóta að verða henni til glöt-
unar!
Stúlkunni er það meðskapað, sem fleira, að
hún þarf að elska, og fyrir ást sína fær hún þó all-
optast að eins höggorms bit, og skuggi dauðans hvílir
yfir henni.
Er það óhjákvæmilegt, að þessu só jafnan svO'
varið?
Skyldi sá dagur aldrei renna upp, er karlmað-
urinn viðurkennir, að ást heiðvirðrar stúlku er dýr-
gripur, sem rangt er að nota að leikfangi?
Hve dýrðlegt myndi lifið eigi vera, ef karl og
kona sýndu jafnan hvort öðru einlægni?
Hvílík Paradís myndi heimurinn eigi verða, ef
sá dagur rynni upp, er karlmennirnir færu að viður-
kenna, að stúlkurnar eru eigi, sem blóm, er menn tína,
og halda á stundarkorn, en kasta svo í saurinný
Loks var þar og þetta ritað:
IV.
„ Jeg vaknaði af sælum draumi, og vakan er mór
óþolandi.
Maðurinn, sem eg gaf sál mína og hjarta, hann
hefir svipt mig mannorði mínu, voninni, ástinni, og
öllu og öllu.
Jeg grátbæni hann, í nafni himinsins, og alls,
sem heilagt er, svo að hann getur ekki daufheyrzt.
Hann getur ekki verið svo harðbrjósta, svo sam-
vizkulaus, að hann traðki mér í saurinn.
Nei, nei, jeg trúi þvi ekki.
Hann hlýtur að frelsa mig, og setja mig í þá