Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.03.1904, Blaðsíða 3

Þjóðyiljinn.
89
XVIII, 10.
sem eigi hafði heldur gipzt, Christjane
að nafni, fædd 16. okt. 1832, andaðist
nokkrum dögum síðar, að kvöldi 8. marz
síðastL, og var jarðarför Mariu sálugu
því frestað, svo að þær gætu fylgzt í
gröfina, enda höfðu þær jafnan, sem góð-
ar systur, verið mjög samrýmdar, og yfir
30 ár haft þá atvinnu á hendi, að kenna
börnum og fullorðnum, bæði til munns
Og handa, og kenndi María sáluga sér-
staklega ýmis konar hannyrðir, en
Ohristjane, sem dvalið hafði nokkur ár i
Skotlandi, kenndi, meðal annars, enska
tungu, og hafa þær systur notið almennr-
ar virðingar allra, er einhver kynni hafa
af þeim haft.
Jarðarför þeirra fer fram í Reykjavik
10. marz.
Hinn 22. april f. á. andaðist að Stóru-
Vogum konan Ingveldur Sveirisdóttir.
Hún var fædd á Kvíhólma undir Eyja-
fjöllum 7. marz 1863, og ólst hún þar
upp. Hinn 25. ágúst 1895 giptist hún
austur á Fáskrúðsfirði, Elís Péturssyni,
til keimilis á Brekku í Kálfatjamarsókn,
og fluttist sama ár suður með honum.
Þau voru 71 /t ár i hjónabandi, og eign-
uðust 5 börn, og eru 4 þeirra á lifi.
Hún var mesta siðprýðis kona, ágæt
móðir, og ástrikur maki, guðhrædd, og
bar með stakri þolinmæði langvinnan, og
opt mjög strangan, sjúkdóm, er hana
leiddi til bana. — Á. Þ.
Hinn 16. maí s.l. andaðist á sjúkra-
húsinu i Keykjavik bóndinn Hjörleifur
Steindórsson frá Móakoti á Vatnsleysu-
strönd. Steindór, faðir Hjörleifs, var
bróðir Gluðm. sál. prests Torfasonar, en
móðir Hjörleifs var Gróa Hjörleifsdóttir,
Jónssonar, prests að Stóra-Núpi. Hjör-
leifur sál. var fæddur að Seli í Gríms-
neai 12. júní 1850. 2 ára gamall missti
Hjörleifur föður sinn, og tók föðurbróðir
hans, Ingvar Jónsson í Laugardalshólum,
hann þá til fósturs, og dvaldi hann hjá
honum, þangað til hann var 9 ára gam-
all; fór hann þá aptur heim til móður
sinnar, er gipzt hafði aptur; dvaldi hann
þvi næst hjá móður sinni og stjúpföður,
og að honum látnum, var hann nokkur
ár fyrir búi móður sinnar. Arið 1880
kvæntist Hjörl. sál. eptirlifandi eiginkonu
sinni, Kristinu Jónsdóttur, frá Kringlu í
Grímsnesi, og hóf sama ár búskap áföð-
urleifð sinni Seli, og bjuggu þau hjón
þar rausnarbúi i 10 ár. Að þeim tima
liðnum fiuttust þau til Reykjavikur, og
voru þar 1 ár. Erá Reykjavík fluttu þau
að Halakoti á Vatnsleysuströnd, og bjuggu
þar í 8 ár. Þaðan fluttu þau að Móa-
koti í Kálfatjarnarhverfi, og bjó hann
þar til dauðadags. Þau hjón eignuðust
9 böm og eru 6 þeirra á lífi, flest upp-
komin, og öll efnileg og mannvænleg.
A meðan Hjörleifur sál. bjó á Seli, var
hann einhver helzti bóndi þar í sveit, en
við flutninginn gengu efni hans mjög tii
þurrðar, enda voru börn hans þá öll á
æskuskeiði; en eptir því sem börnin
komust upp, rýmkaðist aptur um efna-
hag hans, svo að hann, þrátt fyrir mikla
vanheilsu hin síðustu árin, hafði nóg fyr-
ir sig og fjölskyldu sína. Hjörleifur sál.
var mjög vel greindur maður, og yfir
höfuð vel gefinn, bæði til sálar og lík-
ama, einkar skemmtilegur, og fróður um
margt, einkar friðsamur, stilltur og gæt-
inn; var hann því að verðleikum vel
metinn, og hans sárt saknað, eigi að eins
af ekkju hans og börnum, heldur og öll-
um þeim, er kynni höfðu af honum, eink-
um af nágrönnum hans, sem, eins og
gefur að skilja, höfðu mest kynni af hon-
um, og þekktu bezt hina góðu mann-
kosti hans. Á. Þ.
Eins og getið var i síðasta nr. „Þjóðv.“,
andaðist hreppstjóri Björn ÞorláJcsson á
Varmá í Reykjavik 27. febr. síðastl., og
varð honum lungnabólga að bana.
Foreldrar hans voru síra Þorlákur
Stefánsson, er síðast var prestur að Und-
irfelli (f 1872), og kona hans Sigurbjörg
Jbnsdottir, systir sira Halldórs sáluga
Jónssonar á Hofi, og bjuggu þau hjónin
að Blöndudalshólum i Húnavatnssýslu,
er Björn fæddist 23. nóv. 1854, og var
hann því á fimmtugasta árinu, er hann
andaðist.
Björn sálugi var tvíkvæntur, og var
fyrri kona hans Elízabet Stefánsdóttir,
prófasts Þorvaldssonar í Stafholti, og
bjuggu þau hjónin í Munaðarnesi í Staf-
holtstungum; en eptir lát hennar, fluttist
Björn að Varmá, og kom þá á fót ullar-
og tóvinnu-vélum að Alafossi, enda hafði
hann áður kynnt sér allt, er þar að laut,
erlendis. — Seinni kona hans var Anna
Jónsdóttir, Hjörleifssonar frá Skógum
undir Eyjafjöllum, og lifir hún mann
sinn, ásamt 3 börnum þeirra hjóna. —
Björn var maður vel greindur, og bezti
smiður, bæði á tré og járn, og sérstak-
lega hafði hann mjög gott vit á öllu, er
að ullar- og tóvinnuvélum laut, og átti
því bæði þátt að því, að setja upp vél-
arnar við Reykjafoss í Ölfusi, og koma
44
færi, og ekki vita hér aðrir, en þér, hvaða atvinnu eg
stunda“.
„En, guð hjálpi mér!“ hrópaði Durrant allt í einu.
„Hvað var þetta?“
„Að eÍDS þruma“, svaraði William, og gekk út að
glugganum. „Hann stendur að með illviðri“.
„Jeg á ekki við þrumuna, heldur við hljóðfæra-
sláttinn“.
„Nú! Hann heyrist frá bænahúsinu; það er síra
Ching, sem situr þar við orgelið“.
„Rétt er það“, svaraði Durrant, „og hverfum þá
að umtalsefninu aptur. Hvað segið þér um tilboð mitt?“
„Til hvers viljið þér fá hringinn?“
„Látið mig um það“.
„En það er mál, sem mig snertir líka“, mælti Willi-
am. „Hvi viljið þér ná i hann?“
„Til þess að selja hann, fyrst þér viljið endilega
vita það“, svaraði Durrant þurrlega. „Amerískur milj-
óna-eigandi, sem er ákafur páfatrúarmaður, hefir heyrt
sögu „hringsins helga“, er þér hafið sagt mér, og vill
nú fyrir alla muni eignast hann, og býður mér tíu þús-
undir punda, ef eg geti útvegað honum hann“.
„Það er hátt verð, Durrant“.
„Hann er miljóna-eigandi, eins og eg sagði yður
áðan“, mælti Durrant, „og hefir þvi efni á því, að láta
þetta eptir sér. Hann vill eignast hringinn, og jeg er
fús til þess, að borga Píers lávarði þrjú þúsund pund
fyrir hann“.
„En seljið hann fyrir tíu þúsund, og nælið þannig
í sjö þúsund pund sterling handa sjálfum yður. Finnst
yður þetta fallegt?“
41
greitt yður höfuðstólinn, en eins og stendur, er mér það
ómögulegt“.
„Frændi yðar er ríkur maður“, mælti Durrant“.
„Jeg ætla mér eigi að biðja hann um peninga“,
svaraði William stuttlega. „En greiði jeg yður fyrir
fram vextina, viljið þér þá endurnýja víxilinn?“
„Það get jeg ekki“.
„En þér sögðuð þó rétt áðan —“
„Jeg fékk þá ekki að tala út, hr. Kynsam. Enjeg
skal endurnýja víxilinn með sérstökum skilyrðum“.
William leit á hann, og grunaði hvers kyns vera
myndi.
„Þór eigið víst við — hringinn helga?“
„Einmitt“, svaraði Durrant, „því að jeg er hingað
kominn, til að kaupa hringinn, eða stela honum“.
„Stela honum! Það vogið þér ekki, og — að kaupa
hann, það getið þér ekki“, mælti William. „Detturyður
i hug, að það komi til nokkurra mála, að Píers lávarður
fari að selja menjagrip, sem verið hefir í eigu Lametry-
ættarinnar í meira, en þrjú hundruð ár?„
„Hann vinnst til þess fyrir peningana“.
„Nei, frændi minn þarfnast ekki peninganna“.
„En þér þurfið á tveim þúsundum sterlingspunda
að halda, hr. Kynsam“.
„Hvað eigið þér við, hr. Durrant? Talið greini-
legar“.
Durrant ypti ögn öxlum, og hnyklaði brýrnar, þvi
að honum fannst Kynsam vera óhagsýnn í meira lagi;
en þar sem honurn var fast í huga, að hafa sitt mál
fram, fór hann ögn að mýkja málið.