Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 26.04.1904, Qupperneq 4

68
ÞjÓBVILJI.' n
XVIII., 17.
en þessi lýsing 4 henni er mjög fjarri þyí, að
vera rétt, bæði eptir minum skilningi og ann-
ara þeirra manna, er þekktu hana, og eg hef tal-
að við.
Hún var óvanalega gott gamalmenni, hógvær,
geðgóð og þolinmóð.
Eg vonast til þess, að háttvirtur ritstjóri
„Þjóðólfs11 taki þessa stuttu leiðrétting í blað
sitt, því viðkunnanlegra er ávallt, að rétt sé sagt
frá, þó í litlu sé.
Staðarhrauni 16. jan. 1904.
Stefán Jónsson.
*
* *
Framan ritaða leiðréttingu hið eg herra rit-
stjóra „Þjóðviljans“ að gjöra svo vel, að taka i
háttvirt blað sitt, þvi eg hýst ekki við þvi úr
þessu, að hún eigi að fá rúm í „Þjóðólfi“. Siðan
eg sendi „Þjóðólfi11 leiðréttinguna, hafa komið
út mörg hlöð, sem eg hef séð; en greinin frá
mér er ekki í neinu þeirra.
Vera má, að einhver lítilsháttar orðamunur
kunni að vera i grein þeirri, sem eg sendi áður
„Þjóðólfi“ og þessari grein, er eg sendi nú „Þjóð-
viljanum“; en það vona eg, að engan góðan
mann hneixli, ef leiðréttingin skyldi hér eptir
koma á prent í „Þjóðólfi“. — Að öðru leyti vona
eg, að leiðréttingin frá mér sé svo meinlaus, að
hún geti engan móðgað, jafn vel ekki „Þjóðólf11,
þó hún fái ekki rúm í honum.
Staðarhrauni 16. apríl 1904.
Stefán Jónsson.
Bessastöðum 26. april 1904.
Tiðarí'ar. 20. þ. m. dyngdi niður all-miklum
snjó, svo að jörð varð alhvít, og mátti því segja,
að veturinn kveddi oss fremur kuldalega.
Á sumardaginn fyrsta (21, þ. m.) var áhinn
hóginn sól og blíða, svo að snjórinn hvarf þá
algjörlega i sjávarsveitum; en síðan hefir tíðin
verið fremur kaldhryssingsleg, hagl-hreytingar
öðru hvoru, og 24. þ. m. dyngdi enn niður all-
miklum snjó, og gerði norðan hyl, með nokkru
frosti; en vonandi, að tiðin hatni nú vel á
eptir.
Drukknun. 20. þ. m. fóru tveir menn á
háti úr Reykjavík, út undir Akureyjar, til þess
að vitja hrognkelsaneta, og fyllti þá hátinn, með
því að veður var hvasst. — Annar hátur var
þar í grenndinni, og fékk hann bjargað öðrum
manninum, Vig/úsi Ouðnasyni, en hinn maður-
inn, Ólafur Björnsson frá Seyðisfirði, drukknaði.
— Hafði Ólafur þessi farið þessa einu sjóferð, í
forföllum annars manns, og sýndist því hér,
sem optar, að eigi má sköpum renna.
Hr. Vigfús Gruðnason var meðvitundarlaus,
og aðfram kominn, er hann náðist, en lifnaði þó,
eptir ítrekaðar lífgunartilraunir.
Póstgul'uskipið „Laura“ kom frá útlöndum
17. þ. m., og margt farþegja: Prú Valgerður
Benediktsson, og móðir hennar, frú Margrét Zoega,
ungfrú Guðrún Smith, kaupmennirnir Berrie frá
Leith, B. H. Bjarnarson í Reykjavík, Olafur
Arnason á Stokkseyri, skósmiður Jón Brynjólfsson
í Heykjavík, verzlunarstjóri Ingólfur Jónsson í
Stykkishólmi o. fl.
„Laura“ lagði af stað til Breiðaflóa og Vest-
fjarða 21. þ. m.
-j- 16. þ. m. andaðist á póstgufuskipinu „Laura“,
skammt frá Vestmanneyjum, kaupmaður Valgarð-
ur Ólafsson Breiðfjörð, á leið frá útlöndum. —
Banamein hans var lungnahólga, og hafði hann
legið veikur í Leith, í þyngsla-kvefi, en farið þó
á fætur, er „Laura“ kom, og staðið í súgi niður
við skipið, til þess að koma vörum sínum með
skipinu, en lagðist svo þegar, er hann kom á
skip, og reis eigi aptur á fætur.
Valgarður sálugi var fæddur undir Jökli 2.
júK 1847, og voru foreldrar hans Olafur Brynj-
ólfsson, hóndi á Virki í Bifi, og kona hans, Ingi-
björg Jónsdóttir, Ásgrimssonar Hellnaprests, Vig-
fússonar. — Hann ólst að miklu leyti upp í
Reykhólasveit, en fluttist t.il Reykjavikur 1869,
og stundaði þar trésmíði, unz hann byrjaði þar
verzlun 1886, og rak hann þá atvinnu siðan.
3. okt. 1874 kvæntist hann Önnu, dóttur Kin-
ars Hákonarsonar, hattara í Reykjavík, og lifir
hún mann sinn. — Þeim hjónum varð eigi
barna auðið, en ólu upp nokkur hörn, þar á
meðal frú Karólínu Isleifsdóllur, konu Guðm.
læknis Hannessonar á Altureyri, systurdóttur frú
Önnu Breiðfjörð.
Valgarður sálugi var atorku- og dugnaðar-
maður, og skorti hvorki táp né þrautseigju,.
hvað sem í var ráðist. — I 11 ár gaf hannþ út
hlaðið „Reykvíking11, er ræddi bæjarmálefni
Reykjavíkur, og har það vott um kjark hans og
áhuga, en sýndi þó jafn framt, sem eúlilegt var,
að útgefandann skorti þá menntun, sem”til
slíkra starfa er nauðsynleg.
Jarðarför Breiðfjörð’s sál. fer ftam i Reykja-
vík 27. april næstk.
Spítalaskip, frakkneskt, kom til Reykjavíkur 20.
þ. m.
llll»llll1llllll»lllll«lllUIIIIIIHII!IIHIII»l.l:illl|llllllllllllil|ll|iHil|.:|i'| ■ I I I i I • I I. » I I 11 I■ »i I I I I I liiliilillillliailllililllHtMt'
r- 8B
er aftió öen Seóste.
PRENTSMIÐJA PJÓÐVIUJANS.
70
am, „hann falaði hringinn af vesalings bróður mínum í
gærkveldi, en fékk hann auðvitað ekkiu.
„Og í morgun var hringurinn horfinn, ásamt hr.
Durrant?“
Um leið og Dove mælti þetta, leit hann svo afar-
háðslega til William’s, að William reiddist, og mælti:
„Ef þér haldið, að Durrant sé sekur, þá skjátlast
yður mjög, hr. lögregluþjónn, því að jeg þekki þann
mann vel, og veit, að hann er of mikil raggeit til þess,
að geta framið jafn voðalegan glæpu.
„Það eru vanalega raggeiturnar, sem fremja slíka
glæpiu, svaraði Dove. „Þær þora eigi að koma til dyr-
anna, eins og þær eru, og reyna því að ná takmarkinu
með launmorðum“.
„Að þessu sinni, hygg eg, að yður skjátlistu, mælti
William.
„Ekki er jeg viss um þaðu, svaraði lögregluþjónn-
inn. „En þér þekkið þenna Durrant vel? Hvaða maður
er það?u
„Hann lánar mönnum peningau
„Og hvað var erindi hans hingað?u
„Er mér skylt að svara alls konar nærgöngulum
spurningum?u mælti William reiðilega.
„Yður er skylt, að liðsinna mér á allan hátt, sem
yður er auðið“, svaraði Dove í ákveðnum og skipandi
róra. „Mér er skylt, að komast eptir, hvernig máli þessu
er varið, og mér þykir það miklu skipta, að fá að vita
allt um hagi hr. Durrant’su.
„Sem stendur, þá er málið í yðar höndumu, svar-
aði Kynsam, og gekk til dyra, „en á morgun tekur ann-
ar maður, hr. Drage, við málinu, og skal jeg þá skýra
71
frá öllu, sem jeg veit; en það gefur að vísu engar leið-
beiningarlí.
Að svo mæltu gekk Kynsam út, og skellti hurð-
inni á eptir sér, og borfði Dove á eptir honum, eldrauð-
ur í framan.
Bæði síra Ching, og Líonel lávarði, mislíkaði mjög
þessi framkoma William’s, er var svo ólík þvi, hvernig
hann var vanur að koma fram, og þóttist síra Ching
því þurfa að afsaka þetta við lögregluþjóninn, og mælti:
„Þér verðið að afsaka atferli hr. Kynsam's, er
stafar af því, hve mjög þetta sorgar-atvik hefir fengið á
hann, og gert hann viðkvæman og æstan, eins og annars
alla hér á heimilinuu.
„Mér er mjög ljúft að fyrirgefa framkomu hansu,
svaraði Dove þurrlega, „en reyndar engu óljúfara, að hafa
hann grunaðanu.
„Að hafa hann grunaðan!u kallaði lávarðurinn reiði-
lega. „Hvað eigið þér við herra minn?
„Jeg á við það, að hann viti meira um þetta mál-
efni, en hann hirðir um að skýra fráu, svaraði Dove.
„En hann hirðir um að segja yðuru, mælti sira
Ching, með töluverðri áherzlu, „en jeg efast eigi um, að
hann skýrir Drage frá öllu, sem hann veitu.
„Það er, sem stendur, jeg, sem um málið á að
fjallau, mælti Dove, með töluverðurn þótta.
„Þá verð jeg að rnælast til þess, að þér þaldið
yður við málefniðu, svaraði Líonel lávarður, „og komið
eigi með frekari ásakanir gegn systursyni minum, því
að til þess hafið þér alls enga ástæðuu.
Þetta mælti Líonei með töluverðri þykkju, og gekk