Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 17.10.1904, Síða 4

164
Þjóbvjljinn.
XVilL, 41.
ÚIM Íslanflsbanlía á ísafirfli
er opið fyrsí tiin sinn hvern virkan dag í húsi Helga Sveinssonar frá kl. 11 f. h.
til kl. 2 e. h. og frá kl. 6— 7 e. h.
Jaín framt öðrum bankastörfum tekur útbúið fé til vöxtunar með
sparis jóðskjör u m.
Isafjörður 1. október 1904.
Helgi Sveinsson. Guðm. Jónsson.
Otto Monsteds
clanska srxxjörlíki
er bezi.
dýrasti bitter. Kaupmannahöfn, Fa. Stór-
kaupmanns L. Friis Efterf. Engel.
Bleikjusótt. Elexirinn hefir lækn-
að alveg í mér bleikjusótt. Meerlöse,
sept. 1903. Marie Christensen.
Langvinnur niðurgangur. Sá
kvilli fór sívaxandi, þrátt fyrir stöðuga
læknishjálp og mjóg reglubunbið matar-
ræði. En af elexírnum hefir mér batnað,
og má nú borða, hvað sem er. Kaup-
mannahöfn, april 1903. J. M. Jensen
agent.
Tek elexírinn inn daglega í portvíni
með morgunverði, og finnst það vera hið
bragðbezta og þægilegasta, sem eg hefi
nokkurn tima fengið í staupinu. Kaup-
mannahöfn. sept. 1904. Fuldmægtig
Sohmidt.
Endurbætta seyðið. Það vottast,
að hinu nýi elexír er töluvert kraptmeiri,
og þó að eg væri ánægður með fyrri
bitterinn yðar, vildi eg þó heldur gefa
tvöfalt fyrir hinn nýja, með þvi að manni
batnar miklu fljótara af honum, og var
eg eins og nýr maður eptir fáa daga.
Svenstrup á Skáni. V. Eggertson.
Siæm melting. Þó að jeg hafi
allt af verið mjög svo vel ánægður með
hinn alkunna elexír yðar, verð eg þó að
segja yður, að eg tek hið umbætta seyði
fram yfir hitt, með því að það vinnur
miklu fljótara á harðlífi, og virðist vera
miklu notasælla. Eg hefi reynt ýmsa
bittera og meðul við magaveiki, en þekki
ekkert meðal, sem verkar eins milt og
þægilega, og votta því þeim sem það hefir
fundið upp, mínar beztu þakkir. Virðing-
arfyllst. Fodbyskóla, J. Jensen kennari.
Sinadráttur í kr o p p num 20 ár.
Eg hefi brúkað elixírinn eitt ár, og er nú
sama sem laus orðinn við þá plágu, og
finnst eg vera sem endurborinn. Eg
brúka bitterinn að staðaldri, og kann yð-
ur beztu þakkir fyrir, hvað eg hefi haft
gott af honum. Nörre Ed Svíþjóð. Carl
J. Anderson.
Taugaveiklun og niðurg- ngur
Þrátt fyrir læknishjálp að staðald'ri hefir
mér ekki batnað, en fékk heilsuna, þegar
jeg fór að brúka elexírinn. Sandvík,
marz 1903. Eiríkur Runólfsson.
Máttleysi. Eg, sem er 76 ára, hefi
lJ/2 ár hvorki getað gengið né notað
hendurnar, en hefir nú batnað það af' el-
exírnum, að eg get gengið til skógar-
vinnu. Rye Mark, Hróarskeldu, marz
1903. P. Isaksen.
Biðjið berum orðum um Waldemar
Petersens ekta Kina-lífs-elexír. Fæst al-
staðar. Varið yður á eptirstælingum.
PRENTSMIÐJA PJÓÐVILJANS.
166
Drage ásetti sér því, að tala við klerkinn þá nm
kvöldið, og gefa bonum kost á að verja sig, áður en
hann skýrði Lionel lávarði frá uppgötvun sinni.
Lávarðurinn,sem auðvitað vissi ekkert, hvað fram
fór, var í ágætu skapi við miðdegisborðið, og reyndi að
hugga hjónaleysín, William og Eleonoru, sem voru ærið
niður dregin.
Durrant hafði aptur átt tal við lávarðinn, en lagði
síðan af stað til Lundúna, og var í bezta skapi, og virt-
ist það benda á það, að hann væri ánægður með erind-
islokin.
Lávarðurinn, er hafði verið óvanalega þegjandaleg-
ur^ og öruggur, varð og hinn ástúðlegasti í viðmóti, eins
og hann átti að sér, er Durrant var farinn.
Drage borðaði migdegisverð við sama borð, sem
Michael, og spurði margs um háttu sira Ching’s, og
Michael, svaraði öllu, sem um var spurt, til þess að
seðja forvitni hans.
„Hve lengi hefir Ching verið hérna?u spurði Drage.
Michael hugsaði sig ögn um, og fór að telja á
fingrum sér.
„Að eins þrjú áru, mælti hann. „Hann kom hing-
að árinu áður, en frú Westcote.
„Er hann mjög vel látinn?“
„Já; allir unna honum, og vesalings Píers lávarðf
þótti mjög vænt um hann“.
Drage hugsaði með ejálfum sér, að það væri mjög eðlilegt,
en sagði þó ekkert.
„Jeg veit ekki, hvað að honum gengur nú í seinni
tið“, mælti Michael ennfremur. „Hann var vanur að vera.
167
svo glaður og kátur, en er nú orðinn svo þunglyndisleg-
ur“.
„Svo? Er langt, síðan hann varð það?“ „Siðan
Píers lávarður var myrturu, svaraði Michael, „enda er
það eðlilegt, að hann syrgi hann“.
„Það er sennilegt“, svaraði Drage. „En hvernig er
honum i þeli til frú Westcote?“
„Hann er eins við alla“, mælti Michael. „En vel
á minDzt, hér er bréf, sem frú Westcote bað mig að fá
yður, og sem jeg hafði alveg gleymt“.
Drage tók við bréfinu, og varð all-forviða, því að
hann skildi sizt, hvað frú Westcote hefði að skrifa sér,
eptir samræðu þeirra þá um daginn.
Bréfict var ódagsett, og óundirritað, og var svo hljóð-
andi:
„Gætið þess, að hlaupa ekki á yður. Gfrunur yðar
er alg;jörlega rangur. Síra Ching, og jeg, erum bæði
jafn saklaus. Hann veit ekki, að hann er sonur minn
og þekkir mig ekki frernur, en hvern vandalausan. Ef
þér grípið til ýtrustu úrræða, og takið hann fastan, fyr-
ir morðið, þá yrði það upphafið að alvarlegum sorgarleik.
Takið því aðvörun minni, ogleikið yður ekki að eldinum!“
Drage stakk bréfi þessu í vasann, og gjörði það
hann all-hugsandi.
Hann kvaddi Michael, kveikti i pípu sinni, og fór
að hugleiða, hvað gjöra skyldi.
Yæri það satt, að síra Ching vissi ekki, hver
faðir hans var, þá hafði hann eigi neina ástæðu til
þess, að myrða Piers lávarð, eða leita hans i bókaherberg-
inu.
En Drage trúði eigi þessum síðasta kafla bréfsíns,