Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.11.1904, Blaðsíða 3

t> rófi V’ÍLJfNN’
175
XVIh , 44.
Hann var jarðsmnginn að Bessastaðakirkjn
4. þ. m.
Úr berklareiki hafa ný skeð látizt þrjú ung-
menni í Reykjavík : Geir, sonur Snæbjarnar Þor-
vaídssonar, fyrrum kaupmanns á Akranesi, Steýán,
sonur Valdimars kanpmanns Ottesens, og Lomsa,
•dóttir Jóhannesen’s sáluga, kaupmanns í Reykja-
vík.
Þetta sorglega brun unga fólksins virðistþví
miður benda á, að berklaveikin sé farin að auk-
ast all-iskyggilega í Reykjavík, og ættu menn
þvi að kosta kapps um, að gæta sem mestrar
varúðar, þar sem veikinna.r verður vart, svo að
hún berist eigi á aðra.
Smátt telur nú stjórnarblaðið „Reykjavík“ til
tíðinda, er það getur þess, með afar-miklum
gleiðgosahætti, sem ritstjóranum er lagið, að ein-
hverjir stúdentar hafi orðið öl-hreifir í skilnað-
arsamsæti, er ,,landvarnarmennu í Revkjavík
héldu Einari sýslumanni Benediktssym 27. okt.
síðast]., og ýkir blaðið þá frásögn sína stórum.
Ef til vill telur blaðið atvik þetta vera afar-
þýðingarmikið, og sárbeittasta vopnið, í barátt-
unni gegn kenningum „landvarnarmannanna11'?
En þar sem fullyrt er, að eigi hafi verið
minni brögð að „fylliríinu“ i eptirdrykkjunum
eptir „ritsíma-átið“, væri fróðlegt að vita, hvaða
úlit „ns.iigagn sannsöglirirar‘Y!j hefir á þeim stór-
tíðindum, þar sem það hefir eigi getið þeirra að
neinu leyti.
Um 300 fjár var selt á uppboði i Reykjavík
2.—3. nóv., þar sem fjárfíutningar þangað hafa
verið svo miklir í haust, að kaupmenn þar vildu
ekki liaupa. — Fé þetta ha,fði verið rekið alla
leið austan úr SkaptafellsHýslu, og var því orð-
ið all-slæpt, og ílla útlítandi, og jafn vel farið
að sjá blóð í sporum þess, er til Reykiavíkur
kom, og er slík meðferð mjög vítaverð — Féð
komst þó engu að siður í alL-bátt verð.
Thore-félags skipið „Tryggvi kongur“, kapt.
Níelsen, kom loks til Revkjavíkur 28. okt., frá
Breiðaflóa og Vestfjörðum, hafði tafizt af óveðr-
unum. — Skipið lagði a,f stað til útlanda 30. f.
m.. og þar með all-margt fai'þegja, þar á meðal
Wanrdnhl skipstjóri, og 5 strandmenn aðrir, af
timburskipinu, er strandaði á Vogavík, verzlun-
ar-erindsreki Chr. Níelsen frá Isafirði, ’ungfrúrn-
ar Mar'm Bachmann, Gunnhildur Thorsteinsson og
Valgerður Steinsen, prentari J6n Relgason, snikkari
Hjörtur Frederiksen, bakari Ingólfvr Sigurðsson,
o. fl. o. fl.
Ekki ber blöðum stjórnarinnar vel saman um
það, hve margir hafi tekið þátt í !„ritsíma-átinu“
22. £ m., þar sem „Þjóðólfur“ nefnir 70, en „mál-
gagn sannsöglinnar“(!) þokar tölunni upp í 80.
Sannleikurinn er, að sainsætismenn voru að
eins um 60, og þar sem starfsmenn Landsbank-
ans og stjórnarráðsins — sem virðast skoða það,
sem skyldu-kvöð að „jetajfyrir ráðberrann“, hve
nær sem óskað er — eru samtals um 20, þáj er
auðsætt, hve afar-báglega hr. Jóni Olnfssyni hefir
gengið smalamennskan, þrátt. fyrir allt skóslitið.
I samsætinu tóku eigi aðrir til máls, en rit-
stjóri „sannsöglinnar“ og r&ðherrann, enda Jtil
þess tekið, hver devfðar-bragur þar varáöllum,
meðan samsætið stóð yfir.
«*F
wr
Egia Kína-lífs eleiír.
Verðið á China-líf s-el exír hefir,
svo sem hinum virðulegu neytendum er
kunnugt, verið hækkað upp í 2 kr. fyr-
i‘r flöskujna, sakir hinnar miklu toll-
hækkunar, en í raun og veru er hann
þó ekki eins dýr, eins og áður, þegar
flaskan va’r seld á 1 kr. 50 a., þar
sem tekizt hefir með nýrri vélum að ná
langturn kröftugri vökva úr iurtunuin,
en fyr.
C h i n a-1 í f s-e 1 e x ir i n n er alls ekk-
ert leynilegt læknislyf, og eigi er heldur
látið í veðri vaka, að svo sé. Hann er
að eins bitter-tegund, til að bæta melt-
inguna, og bæði menn, sem þekkingu
hafa í siíkum efnum, og neytendurnir,
hafa með fjölda vottorða staðfest gagn-
semi hans í mörgum hættulegum sjúk-
dómstilfellum, og það er að eins. fátt
þeirra vottorða, sem almenningur hefir
fengið vitneskju um í blöðunum. í Dan-
mörku, og í öðrum löndnm, er öllum
verzlunarmönnum leyft að selja hann. og
bindindismönnum er í Danmörku leyft
að neyta hans, með því að í honum er
að eins afar-lítið af áfengi, sem nauðsyn-
legt er, til þess að hann geymist ó-
skemmdur. Kgl. danslte heilbrigðis-
ráðið segir: Chi n a-1 í f s-el ex ! r i nn
er eigi auðið að leysa sundur, svo að
hvert efni hans sé sór, en í honum eru
að eins efni, sem gagnleg eru fyrir heils-
una“.
China-lífselexírsins ættu allir að
neyta daglega, bæði sjúkir og heilbrigðir,
með því að hann er styrkjandi fyrir öll
líffæri líkamans, og sönnun mn ágæti
hans er það, að hann hefir hlotið gull-
medalíur, þar sem hann hefir verið látinn
á sýningar, nefnilega í Amsterdam,
Antwerpen, Brussel, Chicayo, í
Lundúnum og í Paris.
Ch in a-1 í f s-e 1 ex í rin n er hvívetna
viðurkenndur. sem ódýrasti og bezti bitt-
er með því að lögurinn er hinn kröpt-
ugasti og sterkasti lögur, sem til er. Sér-
hverjum er vill neyta „bittersnaps“ með
máltíðum, án þess að fylgja notkunar-
reglunum, ráðum vér til þess, að blanda
honum saman við eina flösku af portvíni,
18C
„Ekki, þótt eg ætti iíf mitt að leysa“, svaraði* sira
Ching hátiðlega..
En spurningin er, hvort það getur þá eigi varðað
lif yðar“.
„Fari það þá svo“, svaraði síra Ching. „Það, sem
mér hefir verið trúað tyrir, sem presti, fær eDginn að
vita. Takið mig fastan fyrir morðið, en reynið eigi, að
telja mig á það, að bregðast skyldu minni, sem prestur“.
Að svo mæltu gekk síra Ching út úr herberginu,
og horfði Drage á eptir honum, og gat eigi varizt þess,
að dást að honum.
Líonel lávarður 'nafði hallazt aptur á bak i stólnum,
og skein hræðsían út úr augum hans.
„Þér hafið hegðað yður svivirðilega, Drage“, mælti
William.
„Jeg hefi breytt, svo sem staða mín heimtar af
mér“, svaraði Drage kuldalega. „Presturinn getur sagt
sér til varnar það, sem honum þóknast, en jeg tel hann
sekan, og verð því að beiðast leyfis yðar til þess, Líon-
el lávarður, að jeg taki hann fastan“.
„Biðja inig!“ æpti lávarðurinn, og spratt upp, sem
óður væri. „Þér ætlið mér slíkt? Ætti jeg aðlátataka
einn af prestum vorrar helgu kirkju höndum, sakir auð-
virðilegrar aðdróttunar! Farið! Víkið út úr herberg-
inu, og látið mig aldrei sjá yður framar. Síra Ching er
saklaus, en þér eruð þorpari Jeg segi yður að fara!“
„Jeg skal fara“, svaraði Drage, og gekk til dyra,
„en jeg fer til næsta yfirvaids, og áður en kvöld er kom-
;ið, skal sira Ching sitja í varðhaldi“.
177
grennd við LioDel, og mælti ekki orð, enda þótt hann ó-
efað vissi, í hvaða erindum hann hafði verið boðaður.
„Síra Ching“, mælti lávarðurinn, all-fljótmæltur. „Þér
verðið að fyrirgefa mér það, sem eg þarf að segja við
yður, því Drage hefir ákært yður“.
„Mér er það kunnugt“, svaraði sira Ching. „Hann
ber mór á brýn, að jeg hafi myrt Píers lávarð“.
„Og hverju svarið þér þvi?“
„Jeg neita“, svaraði presturinn alvarlega. „Jeg
mótmaelti þessari ákæru i gær, og sama gjöri jeg enn“.
„En hvaða grein gerið þér þá fyrir rýtingnum, sem
er yðar eign?“ spurði Drage, er gramdist þessi þrjózka.
„Jeg hefi þegar sagt yður það einu sinni, að jeg
gleymdi honum hérna á borðinu, þegar jeg sýndi ungfrú
Lametry hann, og hefi ekki séð hann síðan, unz þér sýnduð
mér hann í gærkveldi“.
„Þér sjáið, hr. Drage“, greip lávarðurinn fram í,
með ákefð, „að sira Ching getur sannað sakleysi sitt“.
„Getur hann sannað, hvar hann var um nóttina, er
morðið var framið?“
„Jeg var hjá Cuthbert Coffin til miðnættis“, svar-
aði síra Ching, „og getur hann borið um, hvenær jeg fór
frá honurn. En þaðan gekk jeg beint til herbergis míns,
og kom mér í rúmið“.
„Komuð þér ekki í bókaherbergið?“
„Nei! Jeg fór ekki einu sinni ofan stigann“, svar-
aði síra Ching. „Að vísu get jeg ekki leitt vitni að því,
að jeg hafi háttað um miðnætti, en engu að síður segi eg
það þó satt“.
.„Auðvitað segið þér satt“, greip Líonel fram í. „Jeg