Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.11.1904, Blaðsíða 3

XVlli., 46.
Þjónvir.jiNtf
183
tvítugur, og fór hann þá til ísafjarðar-
taupstaðar, og nam þar, á þrem árum,
beykis-iðn hjá Ásmundi beyki Sigurðs-
syni, og dvaldi þar síðan um hrið, og
stundaðí iðn sína, unz hann kvæntist fyrri
konu sinni, Hervöru Matthíasardöttur. —
Reistu þau hjónin bú að Haírafelii í Skut-
ilsfírði, og bjuggu þar i 4 ár; en þá missti
Helgi konu sína, Hervöru, er andaðist
úr barnsfarauótt árið 1865, svo sem fleiri
konur i Isafjarðarsýslu það ár.
Með þessari konu sinni eignaðist Helgi
þrjár dætur: Kristínu, Solveigu og Her-
vöru. Dó hin fyrst nefnda í æsku, en
Solveig, er hún var 18 ára að aldri, svo
að nú lifír að eins þriðja dóttirin, Her-
vör, sem gipt er formanni Oddi Odds-
syni í Bolungarvik, alkunnum aflamanni
við Djúp, og eru þau Oddur og Hervör
systkinabörn, með þvi að Eleónora, móð-
ir Odds, sem enn er á lifí, i Tungu i
Skutilsfirði, var systir Helga sáluga Pét-
.urssonar á Litlu-eyri.
Eptir lát konu sinDar, brá Helgi búi
á Hafrafelli, og fíuttist aptur til ísafjarð-
arkaupstaðar, og dvaldi þar tvö ár, unz
Jiann fluttist til Þingeyrar í Dýrafirði. Þar
kvæntist hann i annað skipti, og gekk
að eiga HöhnfriM Þorleifsdöttur, prófasts
Jónssonar í Hvammi í Dalasýslu, og lifir
hún mann sinn.
Með seinni konu sinni varð Helga sál-
uga alls 7 barna auðið, og dóu fjögur
þeirra á unga aldri, en 3 komust til full-
orðins ára: Ingveldur, Þorleifur og Jön.
— Ingveldur fluttist til norðurlands, gipt-
ist þar, og andaðist, eptir stutta sambúð
við mann sinn; en bræðurnir, Þorleifur
og Jón, eru enn á lífi, báðir ókvæntir, og
stundar annar þeirra kennslustörf, en hinn
er verzlunarmaður.
Þegar Helgi sálugi Pétursson dvaldi á
Þingeyri, var svili hans, Hákon Bjarna-
son, verzlunarstjóri þar, og með honum
fíuttist Helgi til Bíldudalsverzlunarstað-
ar, og stundaði þar beykis- iðn, og smið-
ar. — Nokkru siðar keypti hann svo Litlu-
eyrina, þrjátíu hundraða jörð að fornu
mati, sem er áföst við Bíldudalsverzlun-
arlóð, fluttist þangað, og bjó þar í mörg
ár, en hafði þó brugðið búi fyrir nokkr-
um árum, er hann andaðist.
Helgi sálugi Pétursson var verkmað-
ur mikill, hvort sem hann gekk að verk-
urn á búi sínu, stundaði beykis-iðn sína,
eða annað, og samfara dugnaði hans var
forsjá, og fyrirhyggja, sparsemi og hag-
sýni, og græddist honum því töluvert fé,
svo að hann var í betri manna röð að
efnum. — Hann var bezti smiður, og
smíðaði því margt, er eigi laut að iðn
hans.
Hann var maður vel greindur, og prúð-
menni í framgöngu, en gat þó opt ver-
ið kátur og gamansamur. — Hreppstjóri
var hann í mörgár í Suðurfjarða-hreppi,
og gegndi þar ýmsum öðrum störfura í
almennings þarfir.
Bes8a$töðum 19. nóv. 1904.
Tiðarfai' hefir í þessari viku verið afar-óstöð-
ugt, hellirigningar og ofsa-rok einatt öðru hvoru,
og ígær útsynnings kafaldshríð, svo að jörð varð
alhvít.
Strandbáturinn „Skálholtu kom loks, norðan
og vestan um land, til Reykjavíkur 10. þ. m. —
Meðal farþegja með „Skálholti“ var kaupmaður
B. Riis frá Borðeyri. — Skipið lagði af stað til
útlanda að morgni 14. þ. m.
FornleifafMagsfumlur var haldinn í Reykja-
vík 8. þ. m., og minntist forseti félagsins, presta-
skólakennari Eiríkur Briem, þess þá, meðal ann-
ars, að þann dag voru 25 ár liðin, síðan félagið
var stofnað 8. nóv. 1879. — Kvað hannfélaginu
þegar hafa tekizt, að leiða margt í ljós, er áður
var ókunugt um, t. d. um hofarústir og hörga,
auk þess er fundizt hefðu ýmis komar fornmenj-
ar, sem auðgað hafa forngripasafnið.
Landfógeti Arni Thorsteinsson, sem verið hafði
einn af stofnendum félagsins, og forseti þess 8
fyrstu árin, var kjörinn heiðursfélagi.
Síðastl. sumar hafði hr. Brynjólfur Jónsson
frá Minna-Núpi ferðazt um Árnessýslu, og sér-
staklega rannsakað hreytingar, sem orðið hafa á
landslagi, milli Ölfusár og Þjórsár, síðan á sögu-
öldinni, sakir sjávar-ágangs, breytinga á árfar-
vegum o. fl.
Leikíélag Reykjavíkur sýnir í vetur á leik-
sviðinu hið fræga leikrit Hinriks Ihsen’s „G-engan-
gere“. — I fyrra vetur lék félagið annaðheims-
frægt nútíðar-leikrit, „Grjaldþrot“, eptir Björn-
stjerne Bj'örnson, svo að óneitanlega erleikfélag-
inu drjúgum að vaxa áræði.
Samsöngva hefit' hr. Sigfús Einarsson haldið
í Bárufélagshúsinu í Reykjavík 10. og 15. þ. m.,
stýrt þar völdum stúdenta-söngflokki, og hafa
bæjarbúar fjölmennt á þá skemmtun.
Meðal annars hefir þar verið sungið nýtt lag,
er hr. Sigfús FÁnarsson hefir samið við hið snotra
kvæði Guðm. skálds Guðmundssonar. „Eg man
þig enn þá, er blómin blá“.
Strandtérðaskipið „Yesta“ lagði af stað til
útlanda 11. þ. m. Meðal farþegja, er fóru með
184
inni til brjóstsins, og augu hennar leiptruðu, og spáði það
engu góðu.
„Hirð eigi að tala svona um son minna, svaraði hún,
■og var röddin rám. „Þú getur smánað mig, meðan þú
dregur andann, en segðu ekki eitt orð um dýrðlinginn
iminnu.
„Dýrðlinginn þinn!u
„Já, dýrðlinginn minn, morðinginn þinn! Er hann
æigi mitt himneeka athvarf — og þarfnast þúékkieinn-
ig syndafyrirgefningar? Jeg var góð kona, þegar þú
tókst mig frá manni mínum, Líonel. Hann var ekki góð-
ur maður, en þó skárri, en þú“.
„Þér þótti þó vænna um mig“.
„Já, mér til glötunar“, svaraði frú Westcote. „En
þegar sonur okkar fæddist, vonaði jeg, að geta bætt fyr-
ir syndir mínar á þann hátt, að helga hann þjónustu
kirkjunnar, og lét þvi Kristmunka kenna honum prest-
leg fræði, og sá hann ekki aptur, fyr en jeg kom undir
þetta þak. Hví léztu hann koma hingað?u
„ Áf því að jeg vildi það. — Jeg elska son minn
einnigu.
„Sé svo“, svaraði frú Westcote „frelsaðu hann þá
úr hættu þeirri, sem hann er staddur íu.
„Og láta svo hengja sjálfan mig? Nei, svo mikill
heimskingi er jeg þó ekki!“
„En hvernig gaztu látið æðið ráða svo við þig, að
þú myrtir bróður þinn?“
„Af þvi að hann erti mig, eins og þú gjörir, og
því ættirðu að gá að þéru.
„Jeg er ekki hrædd við þig“, svaraði frú Westcote.
181
19. kapítuli.
Sannleikurinn.
Drage var, sem þrumu lostinn. Hann leitaði, og leit-
aði, en rýtingurinn var horfinn,
Hann hafði skilið hann eptir í yfirfrakkavasanum í
herbergi sínu, meðan er hann brá sér frá Landy Court.
Honum hlaut því að hafa verið stolið; en hver hafði
stolið honum? Síra Ching? frú Westcote? eða hver?
Drage nam staðar á ganginum, og var mjög hugs-
andi um atvik þetta, er hann heyrði allt i einu fótatak.
Hann faldi sig í skoti á ganginum, þar sem dimm-
ast var, og brá honum þá eigi lítið, er hann sá frú West-
cote skjótast fram hjá sér, og fara ofan stigann, án þess
að líta til hægri eða vinstii handar.
Drage tók í snatri af sér skóna, og laumaðist á ept-
ir henni, ef ske kynni, að eitthvað væri á seyði.
Hún beygði til hægri handar, og hvarf í áttina til
bókaherbergisÍDS.
Drage læddist á eptir henni, og sá, að hurðin á
bókaherberginu var í hálfa gátt.
Hann heyrði manna raál inni í herberginu.
Það voru þau Líonel og frú Westcote.
„Hvað viljið þér?u heyrði hann lávarðinn segja.
„Jeg vil tala viðyður, hr. Líonelu, svaraði frú West-
cote ertnislega.
Þegar Drage heyrði þetta, skyggndist hann eptir
því, hvort hann gæti hvergi falizt inni í bókaherberginu,
þar sem hann gæti heyrt samræður þeirra, en sæist þó
ekki, og tókst honum að skjótast inn i herbergið, og fel-