Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 17.02.1906, Side 3

XX., 8.
31
eptirtektavert, að þeir, sem stjórninni ern ná-
kunnugastir, skuli ekki bafa betri trii, en það,
á áiiti landsmanna á lienni, að þeim þykir það
vaenlegast, að látast ekki vera henni fylgjandi.
— En þó að merki stjórnarinnar sé ekki vinsælt,
þá er hætt við, að þau reki sig á það systkinin,
„Norðri“ og „Lögréttan“, að það hefði mælst bet-
ur fyrir, að þau hefðu borið fram merki stjórn-
arinnar með einurð og hreinskilni, en að reyna
að ganga undir fölsku merki.
Ekki eru símastaurarnir enn komnir til síns
samastaðar hér í Skagafirði, og sagt, að ekkert
sé tarið að hreifa þá enn. Yæri betur, að ak-
færi kæmi, svo að menn j.eir, sem tekið hafa
flutninginn að sér — og nú eru sárgramir yfir
missögn stjórnarliða um stauraþungann — stór-
skaðist ekki, og verði ef til vill félausir.
Veturinn hefir til þessa verið mjög góður,
svo að hinn mikli hrossa-sægur Skagfirðinga
gengur að mestu úti enn“.
Húsbruni
varð nýlega í Feigsdal í Arnarfjarðardölum.
Þar brann íbúðarhús, og geymsluhús, og var
oi'-iökin sú, að rnaður hafði kastað frá sér log-
andi eldspítu í geymsluhúsinu, og vissu menn
eigi, fyr en húsið stóð í björtu báli, og læsti sig
síðan í íbúðarhúsið, sem var áfast. — Að eins
fáu aí innanstokksmunu.n var bjargað. — Hús
voru vátryggð, en lausafé ekki.
Úti varð
maður í Helgafellssveit í Snæfellsnessýsiu 30.
janúar síðastl. — sama daginn, sem Stykkishólms
pósturinn varð úti. — Hann var einn á ferð milli
kæjanna Hríza og Saura, og er nelndur Quðjön
-Þorgeirsfton.
Míinnalát.
I Skoravík á Fellsströnd í Dalasýslu,
andaðist 19. nóv. síðastl. merkiskonan
Kristín Gunnarsdóttir, 74 ára gömul. Hún
er fædd á Skerðingsstöðum í Hvammsveit,
£?L3B....-N.v.
28. ág. 1831. Faði rhennar, Gnnnar bóndi
Gunnarsson, bjó allan sinn búskap á
Skerðingsstöðum. Yar hann Skagfirðing-
ur að ætt. Móðir Kristínar sál. var Ol'óf
Einarsdóttir, bónda á Kýrunnarstöðum.
Kristín sál. ólzt upp hjá foreldrum
sínum, þangað til faðir hennar dó; var
hún þá um tvítugt.
Arið 1853, þá 22 ára, giftist hún ept-
irlifandi manni sinum Þórði Þórðarsyni.
Tóku þau við jörðinni af ;foreldrum henn-
ar, og bjuggu þar í 3 ár; flnttust þá að
Köldukinn á Fellsströnd, og bjuggu þar
7 ár, en siðan að Skoravík í sömu sveit.
Þar bjuggu þau i 34 ár, lengst af við
nægileg efni, en slepptu þá jörðinni við
son sinn, er þar býr nú. — Þeim hjón-
um varð alls 5 barna auðið. Af þeim
dó eitt á 1. ári, en hin, 2 synir og 2 dæt-
ur, eru öll uppkomin: Gunnar hreppstjóri,
bóndi i Skoravík, Jóhannes, Vesturlands-
póstur, búsettur á ísafirði, Rannveig, ekkja,
til heimilis í Skoravik, og Soffia gift
kona í Bildsey á Breiðaí’irði.
Kristín sál. var að mörgu leytij^ vel
gefin kona, ötul og umhyggjusöm hús-
móðir, og ástrík móðir. Ennfremur
bar hún þá prýði, er fegurst skartar á
hverjurn manni, guðhræðsluna. Sýndi
hún það í öllu, að trú hennar var meira
en nafnið, því bæði hafði hún yndi af
að lesa i heilagri ritningu, og lét varla
nokkurn dag svo til enda líða, að hún
eigi g;jörði það sér til huggunar og and-
legrar styrkingar í hinum langvinnu veik-
indum, er þjáðu hana mjög, einkum hin
síðari árin, — og bar dagfar hennar og
hjartalag þess ljósastan vottinn, hve trú-
uð hún var. Verður að eins tilnefnt hér,
hve fús hún var, tii að hjálpa bágstöddum,
er hún aldrei lét svo frá sér fara, að hún
eigi miðiaði þeim af efnum sínurn, er opt
voru þó knöpp. — Er þesnarar gömlu konu
því sárt saknað af vanda mönnum, vin-
um og kunningjum. A.
r
| rökkrunum.
Frá Jóni prófasti Jónssyni í Stafafelli hefir
„Þjóðv.“ borist þessi frásögn:
Snemma á árinu 1894 gekk mannskceð kvef-
sótt (Influenzaj um Austurland. Þá bjó í Vola-
seli í Lóni Svánn Bjarnason (prests Sveinssonarj
og hafði mannmargt heimili. Varð sóttin þar
svo megn, að þrír menn dóu á sömu viku /30.
jan. — 3. febr.), og fóru í sömu gröf (13. febr.),
þar á meðal tengdamóðir bónda, Sigríður Arnadótt-
ir, er lengi hefði búið í Volaseli.
A næsta bæ fyrir sunnan (vestan), á Þorgeirs-
stöðum bjó Einar bóndi Signrðsson. Hann hafði
verið mjög ötull maður í sjósóknum, en var nú
hníginu á efra aldur og þrotinn að heilsu, en
hugurinn til sjósókna samur og á iur. Nokkuð
langt fyrir sunnan bæ hans eru naust, við Papa-
fjörð, þar sem hann og fleiri áttu skip, er vant
var að halda út til fiskjar á útmánuðum.
Vinnumaður frá Hólum í Nesjum, Quðmund-
ur að nafni Kristjánsson, er áður hafði verið f
Volaseli, kom til jarðarfarar Sigríðar sál. Arna-
dóttur, og hélt leiðar sinnar austur að Volaseli
eptir þjóðveginum, sem liggur nokkuð fyrir
ofan naustin. Þykist hann þá sjá Einar bónda
á Þorgeirsstöðum koma frá naustunum og stefna
austur á veginn spölkorn á undan sér. Qruðmund-
kallar til’hans og biður hann að bíða sín, og
verða samferða,en fær ekkert svar, og síðan hverf-
ur Einar honum. Hann heldur svo áfram, fer fyrir
| ofan Þorgeirsstaði, og kemur að Volaseli, en
| þegar hann er þangað kominn, fréttir hann, að
28
Síðan girti hann sig sverðínu, og kyssti siðan, með
Hugurblíðu, á hendina á Helenu.
Þar var nú að því komið, að eimreiðin færi af stað
og ofurstinn fylgdi okkur því til brautarstöðvanna.
Þar var að eins tima til þess, að kveðjast i mesta
fikyndi, og eimreiðin var þegar farin að hreyfast, er
ofurstinn kallaði á eptir okkur;
„Jeg skal vissulega eigi gleima „Evrópu-hótell-
inu!“
„Evropu-hótelKnu“! — Jeg, ætla að gista hja
Constantin Weletsky, mági mínum, litli, tælandi unginn
nainn“, mælti jeg brosandi, kleip Helenu ögn í handlegg-
inn að gamni minu.
Jeg var nú afar-kátur yfir þvi, að vera loks laus
við þenna gamla, heiðarlega ofursta.
„Eruð þér skyldir tignu Weletsky-ættinni?“ spurði
bún, hugsandi, án þess að sinna því er eg kleip hana í
handlegginn.
„Það eru mægðir!“ svaraði eg.
„Það gæti ef til vill orðið að liði ....“, mælli liún
en þagnaði þó í miðjum klíðum, og mælti síðaa: „En
hvað það er skemtilegt, að vera nú loks laus við þenna
gamla Russa, svo að við erum nú ein.“
Þetta sagði hun svo glaðlega, að eg blessaði með
sjálfum mér þá stundu, er við hefðurn fundist.
„Já“, hvislaði jeg að henni. „Yar það ekki heppi-
legt, að Diek var farinn á undan, og þér voruð eptir
passalausar?"
„Hægan; Vagnbrautarþjónninn kemur, til að kveikja“,
inælti hún, og lagði fingurinn á varir mér, til þess að eg
hlypi ekki á mig, og horfðum við svo bæði út um
25
undrunar sá eg þá, að hún var sofnuð.
En hvað hún var yndisleg, er hún svaf þarna?
Það var auðsætt, að hún var þreytt, og þarfnaðist
hvíldar, og lét eg hana því sofa í næði, og breiddi glugga-
tjaldið fyrir gluggann, svo að sólin skini ekki framan í
hana.
Sjálfur reyndi eg, að sökkva mér niður i frakkneska
skáldsögu, en hafði þó optast hugann fanginn af þessari
undur-fríðu veru, sem var i fasta svefni i herbergi hjá
mér.
Eptir nokkra stund, bylti hún sér eitthvað, og virt-
ist þá fegurð hennar enn meira töfrandi, en áður, svo
að mér var ómögulegt að stilla mig um það, að þrýsta
kossi á hvita gagnaugað hennar.
Stúlkar. hrökk upp.
Jeg hló, og mælti:
„Hvað myndi Dick Gaines segja um þetta?“
„Að þér hefðuð heiðarlega til þess unnið", mælti
hún, og fór einnig að hlæja, „þar sem þér hafið annast
konuna hans drengilega. — Og víst er um það, að mér
þykir eins vænt um yður, eins og þér væruð — bróðir
minn.“
En er augu okkar mættust, leit hún feimnislega
UDdan, og virtist mér hún þá töfrandi fögur.
Nú barði ofurstinn að dyrum.
„Það liggur svo vel á ykkur“, mælti hann, um
leið og hann kom inn, „að MÍg langaði til þess, að mega
taka þátt í kæti ykkar.“
Hann fór að „kókettera“ svo ákaft við frú Gaines
að það sauð í mér blóðið, út af þessu daðri hans.
„Það er skylda min gagnvart Diok Gaines“, hugs-