Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.03.1906, Blaðsíða 2

54
Þ J O Ð V I L J I N N.
XX., 14.
Bardttu-aðfcrð stjórnarliða.
Um Jiaria farast dr. Valtij Guðmundts-
syni þannig orð í ný-útkomnu „Eimreið-
ar"-hepti:
„Aðferðin er fyrst og fremst gamla
„receptið" alkunna, sem heimastjórnar-
liðið er orðið svo alræmt fyrir hin síð-
ustu árin, af því það hefir veríð svo þrá-
faldlega notað, hvað ofan í annað. Þetta
„receptM, sem flestir nú kannast við á
slandi, hljóðar svo: Þegar þú ætlar þér
að fremja einhverja ósvinnu. eða skamma-
strik, þá skaltu hrópa upp, eins hátt og
þú getur, að nú séu andslœðinyar þinir
að gera einmitt það, sem þú ætlar þér að
gora. Þá leiðir þú gruninn frá sjálfum
þér, og yfir á þá, því engum, sem okki
þekkir þig því betur. mun detta í liug,
að þú sért sjálfur að fremia þá óknytti,
sem þú með heilagri vandlæting, og sak-
leysissvip, ert að bregða öðrum um. —
AÍlra augu munu einblína á andstæðing-
ÍDn, en þig grunar enginn, svo að þú
getur í næði aðhafst hvað, sem þú vilt,
án bess að nokkur taki eptir j>ví.
1 fitlöndum hefir þetta lengi verið
alkunnugt bófabracð. Þegar t. d. þjófur
hefir stolið, og læðist burt með þýfið, þar
sem margt manDa er á ferð, þá bendir
hann á einhvern saklausan álengdar, og
hrópar upp yfir sig: „Heptið þjófinn!”
Eer þá vanalega svo, að allir fara að olta
þmn, sem á var bent, en engum dettur
í hug, að gruna þjófinn sjált'an, sem hróp-
ar, og sleppur hann því burt, og er kom-
inn veg allra veraldar, áður en menn
átta sig á bragðinu.
A Islandi hefir þetta bragð aptur víst
sjaldaD verið notað, fyr en heimastjórn-
arliðið tók það upp í öðru formi, er það
innleiddi það í hina politisku baráttu
sína. Ed síðan það einu sinni komst upp
á, að nota það, hefir því óspart verið
beitt . . .“
Það er leiðinlegt, að heyra slik um-
mæli um nokkurn flokk, og ekki sízt, er
menn verða að viðurkeuna, að þau séu
ekki töluð að ástæðul usu —
——
Hr. iinnur lónsson.
Svo er að sjá, sem Fittmtr próf< ssor
Jónsson hafi fengið fremur bágt hjá ráð-
herranum, út af uppljóstrun leyndarmál-
anna á lögfræoingafurdinum i Kaup-
mannahöfn 1. des. síðastl.
Hr. fí. Hafstein hefir að öllum líkind-
am ekki verið rnjög hýr á svipinn við
hr. Finn, er þeir hittust i Kaupmanna-
höfn i febrúar, og því hefir Fivnur hlaup-
ið til, og samið þetta ómerkiiega yfir-
klór, sem birtist í „Keykjavikinni“ 17.
marz siðastl., en tekizt það svo óhöndu-
lega, að það staðfestir i raun og veru
fyllilega það, sem eptir liormm var haft.
Hann vill nú láta svo heita, sem hann
hafi að eins talað i þá átt, að Danir þyrftu,
og ættu, að hafa „eptiilit með þvi, að
alþingi færi ekki tit yfir þau vddamörk,
sem nú eru einu sinni settu, og segir,
að eptirlitið sé „vafalaust svo milt, og
ótilfinnanlegt, sorn mest má verða“, en
játar þó i öðru orðinu, að um þetta viti
hann ekki.
Annars gegnir það furðtt, »ð hr. Finn-
ur Jbnsson skyldi láta hafa sig til þess,
að fara að koma með þetta yíirklór, þar
sem svo margir heyrðu orð hans á fund-
inum, og þó að hann láti i veðri valta,
að _eptirlitiðu muni ekki verða mjög til-
finnanlegt, þá veit hann ekkert um það;
það er velþóknun danska forsætisráðherr-
ans, sem ræður því í hverju einstöku til-
felli, og sker úr því, hver „valdamörk-
inL séu.
Prófessor Finnur Jónsson verður og að
fyrirgefa, þó að IslendÍDgar byggi ekki
á oi'ðum hans i þessu efni, jafn dansk-
: lundaður, sem hann er orðinn. — Það er
j nú svo komið, að hann sér Islendingum
! engan anDan iífsveg, eD að hjara á náð |
j Dana. í blaðinu _Politíkenu 26. febr. þ.
• á. farast honum t. d. orð á þessa leið:
I „Enda þótt Danmörk samþykki af fús-
um vilja skilnaðinn (þ. e. skiluað ís-
i lands og Danmerlur), þá er það skoð-
| un min, að það myndi verða byrjunin
j til glötimar Islands, og til að eyða
j þjóðerni þess, og tungumáli, þar sem
j eg tel sambandið við Danmörku vera
j trygging livorst.veggjau.
Svona orð geta eigi aðrir látið sér um
! munn fara, en þeir, sem farnir oru að
j skoða sig fremur, sem Dani, en Islend-
í inga, eins og þessi danski embættiingur.
En þar sem það verður þó aldrei út
I skafið, að hr. Finnur Jónsson er íslend-
] ingur að fæðingunni, geta þessar, og aðr- j
j ar, skriptir hans í dönskum blöðum. um j
| íslenzka pólitík, gert skaða.
Og þess vegna ætti hr. F. J. að gera
sér það að fastri reglu, að þegja, eins og
steinninn, um íslenzka pólitik.
Það er krafan, sem ættjörð lir, Finns
Jónssouar verðui að beina til þessa sins
— glataða sonar.
*• --------
„Austra11, sem
— eins og.góður sonur — heldur áfram
að .blessa minninguu Skuptu sáluga Jós-
epssonar í öðru hvoru nr. blaðsins, eða
því sem næst, segir hoimm það síðast til
iofs, i2. febr. siðastl., sð hann hnfi
„ekki lagt það í vana sinn, að umhverfa
sanuleika í lygi, né lygi í sannleikau(!!)
Af þessu virðist raða mega, að aðferð-
ina hafi þeir _Austrau-feðgar þóað minnsta
kosti kunnað, og er það meira, en aðrir
geta sagt.
Rangt er það, sem „Lögiéttau
segir 7. marz síðustl., um landsdómsmálið í
neðri deild. — Hún segir: „í neðri deild
stóð víst flestum sem næst alveg á sama,
hvort út kæmiu, »ð krafist. væri samhljóða
dómsatkvæðis 4,/3, eða -/,,, dómanda þeirra,
er í landsdóini dæma, til að sakfella ráð-
herrann.
Sannleikurinn er sá, sð í neðri deild
fylgdu þjóðræðisfiokksmemi því nllir fram,
eins og Alþ.tíðiridin sýna, að heimta að
eins ®/8 atkvæða, þar sem stjórnarliðar létu
sér á hinn bógipn mjög urn það hugað, að
liafa ákvæðÍD, ein6 og þau nú eru i lög-
unurn, svo að þau yrðu sem öruggust
skjaldborg um ráðherrann, og gerðu á-
kvæði ráðherra-ábyrgðarlagauna sem þýð-
ingarminnst.
Frá þessn átti „Lögréttau að skýra
rétt, en ekki blekkja lesenduma með ó-
sannindum.
t dansku blaðinu „Politíken14
uézt það, meðal annars, 27. febr. síðastl,
að ráðherra H. Hafstein hefir í samræðu
við einn af starfsmönnum blaðsins afneit-
að blaðinu „Reykjavik1-, og öllu þess
athæfi, segist ekki geta borið ábyrgð á
því, sem i þvi blaði standi, þó að bann
hafi keypt nokkra hluti i blaðafyrirtæki
þessu.
En tilefnið til yfirlýsingar þessarar
var það, að í einni dönsku blaðagrein-
anna í „Keykjavíkinni” hat'ði hv.Jón Olafs-
son réttilega getið þess, að 60 þús. króna ár-
gjaldið frá Dönum væii í raun og veru
ekki annnð, en vextir af nokkurum hluta
þeirrrr fjárupphæðar, er ríkissjóður Dana
skuldaði Islandi. er fjárskilnaðurinn var
gjörður.
Það er aumt, að vera aðal-stjóruar-
blaðsritstjórinn, og verða þó að sætta sig
við svoua meðferð hvað optir annað.
I*uð er ffott, að Islendingar, sem dvalið hafa
ei'lendis, hvort sem er í Ameríku, eða annars
staðar, fræði þá, sem heinia hafa setið utn hitt
og þetta, sem þeir hafa kynnt sér, og berafullt
skyn á.
En þegar þeir fara að halda uppþembings-
prédikanir um málefni, sem þeir hafa sýnilega
alls ekkert vit, á, eins og er um hinn langu lest-
ur hr Arnf'yrs Árnasonar í „Þjóðólfi“ 16. marz
síðastl., um „andatrúna11, dettur manni alveg ó-
sjálfrátt í hug gamla danska vísan, sem margir
kunna:
„En Bondeknös, som hedte Hans“ o, s. frv.
Ef til vill þekkir hr. Arnór Arnason ekki
vlsu þessa: en þá hefði hann gott af, að kynn-
ast henni sem fyrst.
16. wiarz síðastl. andaðist að Stórólls-
hvoli í Rangárvallasýslu héraðslæknir
| Ólufitr Guðmundsson, fæddur að Kvenna-
I brekku í Dalasýslu 4. des. 1861, sonur
I Guðni. prót'asts Einarssonar og Katrinar
Ólafsdóttur.
Hann lætur eptir sig okkju, Margréti
Maf/niisdóttur, og verður helztu æfiatriða
hans getið síðar í blaði voru.
Botuvei'iiingur st ruudaðiir.
Enskt botnvörpuveiðaskip Strandaði k Stokks-
eyri 14. marz síðastl. — Menn björguðust allir,
en skipið sökk.
Hnfís í uúnd.
Af fjöllunum vestanvert við Eyjafjörð hafði um
íiiiðjan febrúar sézt. all-mikiR hafís fyrir norðan
land.
Otto Wathue
verður nafnið a nýju gufuskipi, er fólagið „O.
W. Eft.“ lætur smíða, og verður það notað til
ferða milli útlanda og norður-og austurlandsÍDS.
Vcitt prcstukall.
Skeggjastaði hefir rkðherrami 28. íobr. síðastl.
veitt síra Jóni Þorstenmsyni, síðast aðstoðai'piesti
á Sauðanesi.
Nýr prófastur.
Síra ÓlaJ'nr Óltífsson i Hjarðarholti hefir verið
skipaður prófastur í Dalasýslu-prófastsdauni.
LBgfricðispróf.
Háskólapróf í lögfræði hofir nýlega tekið Bjnmr
Jónsson frá Unnarholti, er hlaut aðra eiukunn.
Drukknuu.
Róðrarbáti frá Vistniannéyjum hvolfdi í fiski-
róðri 12. marz þ. á., og drukknuðu 4 menn, en
10 bjargaði botnverpingur, er þar var í grennd.
— Eormaðurinn á bát þessum var fylayrah ÞOrð-
arsorn í Sjólyal, og var hann einn þeiria, er
bjatgað rstr.