Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.03.1906, Blaðsíða 3

XX.. 14.
Þ j ó ð v : l j i x X.
55
- Xveú' þeirra, er drukknuðu, kvað hafa verið
kvæntir.
Veitt lœknishérað.
Læknish-éraðið í Vestmanneyjum erveittHalí-
dóri (t«< nlöyssyni, settum lækni í Rangarvalla-
sýslu.
Bessástaðir 24. marz. 1906.
19. |). m. brá loks til hagstæðrar hláku. svo að
jörð varð alauð, og hefir síðan lialdizt hagstæð
veðrátta.
ý 16. þ. m. andaðist i Reykjavík, á heimili
Porleifs póstafgreiðslumanns Jónssonar, bróðir
hans, Jóm bóndi Jóussom í Stóradal í Húnavatns- i
sýslu.
„Tryggvi Jrongur“ kom til Reykjavíkur frá
útlöndum 17. þ. m. — Meðal farþegja, er komu
með skipinu, voru: alþm. Bjiirn Kristjánsson, og
frk. Jóíhj, dóttir hans, cand. mag. Bjarni Jóns- I
son frá Vogi, Bjarni snikkari Jónsson, kaupmenn- |
irnir Einar Markússon frá Olafsvik og Gtísli Hjálm-
arsson frá Norðfirði, ásamt frú hans, ljósmynda-
smiður Pétur Brynjólisson, stúdent Vilhjálmur
Finsen, o. fl. 1
ý 14. þ. m. andaðist í Litlaboe á Álptanesi |
Guðmundur Guðmnndsson, dugnaðar- og efnis- |
maður á bezta skeiði, að eins 30 ára að aldri, j
sonur Ghiðmundar bónda í Litlabæ. — Banamein- ,
ið var brjósttæring
„Ceres“ kom til Reykjavíkur frá útlöndum
23. þ. m.
Aukaskip frá Thore-fólaginu, „Fridtjof“ að
nafni, er væntanlegt tii Reykjavíkur næstu duga.
utu viðurkenningu kinna miklu kosta,
sem Kína-íiís—elexii* frá Valdernar
Peterse>i i Friðrikshöfn—Kaupmannahöín
hefir til að bera.
Biðjíð æiíð um
Otto Mönstecls
danska smjörlíki.
Sórstaklega má mæla með merkjunum ..lílefnnt" og „Fineste11,
sem óviðjafnanlegum.
Reynið og dæmið.
Ijystarleysi í 20 ár, og
sársaulii íyrir brjóstinu i t
ár. Sakir þessa veikleika hefi eg, að ár-
angurslausu, leitað margra, lækDa en á hinn
bóginn fundið mikinn bata í heilsufari
mínu, eptir að hafa notað 4 flöskur af Kína-
lífs- elexír.
Reykjavík 14/s ’04.
Guðrún Pálsdóttir,
ekkja.
Maga- og nvvnn-veilvi. Ept-
ir ráði læknis míns hefi eg brúkað elex-
írinn gegn nefndum kvillum, og hefi feng-
ið fulla heilsubót.
Lyndby, sept. 1904
Kona Hans Larsen’s
bónda.
Lœliniísvottorð. Jeg hefi not-
að elexírinn handa sjúklingum mínum.
Það er ágætis meltingalyf, og hefi eg
orðið var við hin læknandi áhrif þess að
ýmsu leyti.
Christiania.
7. Rodían, dr.
Tæring .... leitað margra lækna,
en varð loks töhrvert betri? er og fór að
neyta elexirsins
Hundested i júni 1904.
Kona J. P. Amorsen’s,
kaupmanns.
Meltinga-örðugleikar.
Elexírinn hefir styrkt meltingu mína, og
gjört hana reglulegri, og get eg vottað:
að það er bezti bitterinn, sem fil er.
Kaupmannahöfn.
N. jRasmussen.
Biðjið beinlínis um egta Kína-lífs-el-
56
kynna frú Lenox og Con9tantín Weletsky, „kammerherra11
keisarans, og uppáhald allra rússneskra kvenna?“
Weletsky kyssti á hönd Helenu, og mætti:
Yelkomin til Rússlands! Dóttur yðar líður því mið-
ur eigi vel, sem stendar, svo að hún dvelur á landareign
einni."
Margrét var þá ekki í Pétursborg, og var það
þó lán i óláni.
aÞór skuluð okkivora neitt hræddar!“ mælti W’docsky,
er hann sá, að Helena skipti litum, og fblnaði ögn. „Það
er ekki bættuleg veiki, og kemur hún hingað því vafa-
íaust bráðlega.“
En er hann uú voitti því eptirtekt, hve ungleg og
fögur Helena var, kallaði haan:
„Laura! Þú ert feguista og inndælasta amman,sem
til er í hðiminum!“
Að' s .’o n íoltu rak hann að henni rembings koss,
og tók húu því oftu-rólega, som kona mín; en eg blyggðað-
ist mí* á hinn bóginn moira, en með orðum verði lýst.
„Áið sjáumst seinna!“ mælti hann síðan viðPalitzen.
furstafrúrnar, en rótti Helenu handlegginn, og leiddi hana
frá járnbrautarstöðinni.
Jeg drattaðist á eptir, og bölvaði í hálfum hljóðum
fegurð og yndisleik frú Gaines, þvi að þessum eiginlegleik-
um hennar var það eingöngu að kenna, að fjöldi af
ktinningjum Weletsky töldu hana vera konu mína.
Ver vorum nu komnir að vagni Weletsky’s, og
þjónarnir þegar seztir í vagpsætið, er mér kom allt í
einu neyðarúrræði til hugar.
Mér fannst það vera glæpi næst, að láta þessa ókunnu
etú'ku gista á heimili Weletsky undir því yfirakini, að hún
58
l«gt( getið þér sagt Weletsky alla söguna, — en þó því
að eins, að það sé óhjákvæmilegt, til þess að frelsa,.sjálf-
an yður!“
„Ef Dick heyrði þetta“, hvislaði jog aptur að henni,
„myndi honum fráleitt lítast vol á blikuna.“
„Hann kærir sig ekkert um það", svaraði hun, og
brosti.
En er við vorum aptur orðnir tveir einir, barón-
inn og jeg, veik hann talinu þegar að konunni, og furðaði
Sig mjög á því, að hún gæti verið amma, þar sem hún
væri svo oinstaklega fögur og ungleg.
Sagði eg honutn þá — þvi að satt að segja var eg
ofur-lítið hýr, eptir kampavinsdrykkjuna —, að konan
mín hefði heitið Wanderbilt-Astor, áður en eg kvæntist
henni, og hnýtti þar við lýsÍDgu á mestu auðmÖDnum í
New-York!
. t .
Svona leið nú timinn, unz við voittum því eptir-
tekt, að við tókum óðnm að nálgast Pétursborg, því að
við þutum nú fram hjá skemmtigörðum, skeimntihúsutn,
og húsþyrpingum, enda tóku nú furstafrúrnar að týgja
9ig’ . . 4’f
Nú þutum við fram hjá Peterhof, og rétt á entir
nam eirnreiðin staðar nndir stórri þakhvelfingu.
Yér vorum komnir til höfuðbcrgarinnar.
Á jámbrautaratöðinni stóðu menn hér og hvar i eruá-
hópum, og voru þar vinir, og ættingjar, ferðamannanna
Þar voru og margir burðarkarlar, er tóku á móti
koffortum okkar, og skipaði eg avo fyrir, að fara skyldi
með þau 11 gistihússins „Evrópa“.
Jeg aðstoðaði furstafrúrnar, er þær fóru út tír vagn-