Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.05.1907, Qupperneq 3

XXI., 25.
í> JÓÐVILJINV.
99
strandað í Austu-Asíu. — Menn björguð*
ust allir.
Trá Rússlandi,
Á þingi Bússa var skýrt frá því í
gær (20 maí), að uppvíst hefði orðið uro
viðtækt samsæri, til þess að ráða Nicólaj
keisara bana, en að áformi þessu hefði
nú verið afstýrt.
Prá Bretlandi.
f Látinn er Baker, byggingameist-
arinn, er sá um byggingu brúarinnar yf-
ir Forth-fjöiðinn.
Rrá Færeyjum.
Róðrarbátur frá Þórshöfn fórst, og
drukknuðu menn aflir.
Morð og rán á Pólverjalandi.
I borgunum Lodz og Warschau hafa
morð hafist að uýju. — I Lodz var rænt
póstfiutningi, og brutust þá hermenn inn
í verksmiðju þar, og skutu á hvern, sem
fyrir var. — Biðu 15 menn bana, en 30
voru særðir.
Khöfn 23. maí ’07.
Stjórnmál íra.
Þjóðfundur á Irlandi hefir tjáð sig
móthverfan frumvarpi brezku stjórnar-
innar, að því er kemur til stjórnarráðs á
írlandi. — Búist er við, að brezka stjórn-
in taki frumvarpið aptur.
(Ritsímaskeyti þetta ber óefað að skilja
á þá leið, að Irum þykir frumvarpiðfara
of skammt i sjálfstjórnaráttina.)
Verkfall í Hamborg.
Sjómenn í Hamborg hafa hætt vinnu.
Frá Noregi.
Norsku konungshjónin leggja af stað
til Parísar á laugardaginn (25. maí.)
E r 1 e n d u tíðindin, er oss berast með
ritsimaskeytum, eru opt og tíðum frem-
ur fátækleg, og því höfum vér í síðasta
nr. „Þjóðv.“, og í þessu nr. blrðsins, flutt
ali-ýtarlegar útlendar fréttir, sem ritsíma-
skeytin hafa alls eigi getið, eða þá að
eins drepið mjög ógreinilega á. — Það
stafar óefað á ókunnugleika skrifstofu
Ritzau's á því, hvað oss Islendingum þyk-
ir fréttnæmt, að ritsímaskeytin láta margra
markverðra viðburða ógetið, en tína til
ýmis konar smávægilegar fréttir frá Dan-
mörku, eða geta þess, er þýðingarlaust
má teljast, eins og t. d. ritsímaskeyti, er
hingað barst 21. maí síðastl., þar sem þess
var getið, að ráðherrann, og skrifstofu-
stjóri Jbn Magnússon hefðu keypt 75 postu-
línsdiska í alþingisveizluna(I)
Yonandi er að betur verði vandað til
ritsímaskeytanna eptirleiðis, því að ann-
ars getur naumast heitið að fé sé verj-
andi fyrir þau.
Mannalát. 3. maí þ. á. andað-
ist Sveinn skipherra Bösinkranzson, bóndi
að Hvjdft i Önundarfirði, eptir all-langa
vanheilsu, og mun „Þjóðv.“ geta helztu \
æfiatriða hans síðar.
6. s. m. andaðist að Mýrum í Dýra-
firði ekkjufrú Gudny Guðmnndsdöttir, á
69. aldursári, dóttir merkishjónanna Guðm.
dbrm. Brynjólfssonar á Mýrumi (f 1878)
og Guðrúnar Jönsdóttur frá Sellátrum (f
1894). Daginn, sem hún andaðist, var
hún á fótum, unz hún litlu eptir iniðjan
dag fékk heilablóðfall, og var örend
skömrau síðar. — Að öðru leyti verður
helztu æfiatriða þessarar látnu merkis-
konu getið í næsta nr. blaðs vors.
Við (ianska 1 anili)iin:iðariiáskó 1 auu
luku tveir íslondingar pröfi í vor: Hcinnes Ó.
Jóns&on frá Hvarfi i Bárðardal og Páll Jónsson
frá Reykhúsum.
Sjálfsiniirð.
Aðfaranóttina 17. maí réð maður sér bana að
Nesi í Norðfirði. — Hann hét Hallgrímur Þor-
steinsson ókvæntur útvegsmaður. — Hann hafði
hengt sig í rúmi sínu,og hefir að líkindum verið
veiklaður á geði.
i ~
Sauðárkróksverzlttnarstaður.
Ibúar Sauðárki-óks vilja nú gera verzlunar-
• staðinn að sérstöku sveitarfálagi, í stað þess or
; hann hefir verið partur af Sauðárhreppi.
; Frá Isafirði
i eru helztar fréttir 18. maí þ. á.: Influenza-
j veikin gekk þar fyrri hluta maímánaðar, og mun
■ bafa sýkt flesta bæjarbúa; en fremur var veikin
j væg. — Afli á opna báta hafði brugðizt mjög
j þann tímann, sem af var vor-vertíðinni, einkum
j í verstöðunum innan Arnarness. — Síðustu
dagana voru aflabrögð þó fremur að lifna.
Þilskipa-afli var og lítill.
Frakkuesk fiskiskúta sokkin. — Menn farast
Aðfaranóttina 11. maí þ. á. sökk frakknesk
fiskiskúta fram af svo nefndri Selvík á ísa-
fjarðardjúpi, og drukknuðu menn aliir. — Fiski-
skip þet-ta hafði legið fyrir innan Æðey rétt áð-
ur, en tók sig'1 úpp þaðan, og hefir siglt yfir
Djúpið, en rekizt þá líklega á grynningar við
Ogurhólma, eða leki komið upp á því. —- Á
siglutré skipsins sézt upp úr s|ónum, og seglin
uppi. — Skip þetta ætla menn, að heitið hafi
„E. Bonne Kity“, og verið frá Fáimpol.
208
vélin var ætluð, þreif í hana, og aptraði henni, en horfði
mjög hrifinn á hinn titrandi likama óvinar síns.
Þegar María æpti upp, rankaði Stanhope einnig við
sér, og hljóp til Dalton’s.
Sá hann brátt á svip hans, að það var ekki dauð-
•inn, en megnasta sálar-angist, er speglaði sig á andliti
hans.
„Til einskis!“ stundi gamli maðurinn. „Áhrifin of
veikÞ
Hefði Stanhope eigi gripið í hann, hefði hann dott-
;ið aptur á bak.
Ofurstinn sleppti nú María, hló hæðnislega, og gekk
að véiinni.
„Jeg vissi, að þetta var ekki annað, en ónýtt barna-
glingur“, mælti hann fyrirlitlega, og lagði báðar hönd-
ur á látúnshnappana.
En þá tífalldaðist afl vélarinnar, og þessi þrekni
maður þeyttist á gólfið, og lá þar steindauður, fyrir fram-
an fætur hinna þriggja.
Það liðu nokkrar minútur, áður en þau áttuðu sig
vel á', hvað orðið var.
Stanhope áttaði sig fyrst, beygði sig ofan að hinum
látna, og tók úr brjóstvasa hans gamalt skjal, sem farið
var að fölna, og las það í s»atri.
Hann rak upp dálítið hljóð, og sneri sér að garnla
manninum, er var að stumra yfir Maríu, sem hníginn var
i ómegin.
„Heitið þér Dalton, eða Ylverton? Skjalið liljóðar
upp á nafn Stefáns Ylverton’s, en hinn'látni kallaði yð-
ur Daltonu.
Gamli maðurinn horfði vandræðalega á hann.
206
Jeg vildi lofa þeim að fá þessa ósk sina uppfýllta,
en láta þá bragða hinn beiska bikar dauðans, er vegur
þeirra stæðí sem hæðst, svo að þeim þætti mest eptirsjá
í lifinu.
Áður en við komum á hinn tiltekna, stað, hafði eg
bví ráðið með mér, hvað gjöra skildL . .
Fyrst safnaði eg saman nokkru af spitnarusli, : og
kveikti siðan í. ‘
Þeir horfðu báðir forviða á þetta, en1 þorðu einskis
að spyrja. . ;n -■
En er eldurinn bálaðist -up.p, gekk eg til rnannanna,
er til dauða voru dærndir, og mælti, hátt' og'snjallt:
„Fresturiuu, sem þið hafið beðið piig: um, skál ykkur
veittur, ef þið eruð fúsir til þess, að vinna eið þánn, er
eg býð ykkur að vinna, — Þið verðið að viðurkenna'há-
tíðlega, að þið hafið unnið til þess, að vera af lífi teknir,
og einnig verðið þið að vinna eið að því, að þið’ skulið
fyrirfara ykkur sjálfir á ákveðnum degi, er eg krefst þess,
og rninn i ykkur á eið ykkar. —Et’þér satftþykkist þessu,
veiti eg yður frest í ellefu ár og átta mánuði; —’það er
aldur litla drengsins mins sálugaú
Mennirnir störðu báðir forviða á mig.
„Tólf ár!u mælti maðurinn, sem hér stendur hjá oss.
^Það er ærinn tími, til að njóta gæða lífsins, er maður
iefir ytirfljótanlega mikið af gulii".
White teygði úr sér. „Hefi eg skálið þig rétt, Deer-
ing'?“ mælti hann. „Ætlarðu að fresta þvi í tólf ár, að
fullnægja dóminum, og eigum við að skuldbinda okkur
til þess, að fyrirfara okkur sjálfir á ákveðnum degi?“
„Jáu, svaraði jeg. „Fresturinn er nákvæmlega, eins
<og aldur sonar míns var. Takið þið þessu hoði?“