Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1909, Blaðsíða 3

gÉ>JÓBVXI.J IM N
11
XXIII., 3.-4.
G-omez befl lýst því yfir, að bann aetli
að halda stjórnarskrá ríkisins, og hefir
hann sent sendiherra til Evrópu, til að
tilkynna, hvaða breyting sé á orðin.
Yenezuela-banki hafði veitt Castro ó-
takmarkað lánstraust, áður en hann lagði
af stað til norðurálfunnar, en hefir nú
lýst yfir þvi, að hann njóti eigi láns-
trausts hjá sér. — — —
Bandaríkin. Mjög mikil fjársvik hafa
orðið uppvís í Pittsburg, og hafa 7 af
meðlimum bæjarstjórnarinnar, verið sett-
ir í varðhald, sem og tveir þjóðbanka-
stjórar. — Fjöldi af helztu borgurum bæj-
arins eru bendlaðir við fjárpretti þessa.
Maroceo. Stórveldin hafa nú viður-
kennt Muley Hafíd. sera soldán í Marocco.
lolitík stjórnarinnar.
—O—
Ráðherrann kom aptur úr utanför sinni,
af íntidi lronungs og rikisráðs, með ,Yestu‘
um daginn.
Það er haft fyrir satt, að hann hafi
leitað hófanna við Dani, um hvort þeir
myndu fáanlegir, til þess að samþykkja
nokkrar breytingar á uppkasti mi'.lilanda-
nefndarinnar.
En almenningi er með öllu ókunnugt
um, hvort honum hefir orðið nokkuð á-
gengt í því efni. Meun vita jafn vel
ekki, hverjar breytingar hann telur æski-
legt, að gerðar verði á frumvarpinu, því
að í kosningahríðinni í sumar sáu, hvorki
hann né flokksmenn hans, neinn
blett eða hrukku á því.
Stjórnarblöðin hafa verið að spyrja að •
þvi í liðlangt haust og vetur, hvað frum-
varpsandstæðingar ætluðu að gera, enda
þótt þingmenn þess flokks hefðu greini-
lega lýst skoðun sinni á kjósendafund-
I nnum í sumar, og margir auk þess í blöð-
um og á fundum síðan. Enn fremur gátu
stjórnarblöðin sagt sér það sjálf, því að
það liggur í augum uppi, að um orðalag-
ið á breytingunum gátu meiri hluta þing-
mennirnir ekkert sagt, fyr en þeir höfðu
átt kost á að tala saman allir, sem ekki
verður fyr en þeir eru allir komnir til
þings. Hitt vita bæði stjórnarblöðin og
aðrir, að um efni aðal-breytinganna var
enginn ágreiningur meðal sjálfstæðismanna
á kjósendafundunum í sumar, að því er
il hefir spurzt.
Kjósendum sjálfstæðismanna er þess
vegna vel kunnugt um skoðanir þing-
manna sinna, og þeirra vegna þurfa stjórn-
arblöðin ekki að spyrja.
E;i það er dálítið einkennilegt, að um
Í6íð ug þau heimta, að stjórnarandstæð-
ingar svari hverri spurningu, sem þeim
dettur í hug að beina að þeim, verjast
þau allra frétta um það, yfir hverju ráð-
herrann og flokksmenn hans búi.
Það virðist þó ekki síður nauðsynlegt
fyrir þjóðina, að fá að vita eitthvað um
það. Og það því fremur, sem ómögulegt
er að gera sér í hugarlund, hvaða breyt-
ingar þeir menn nú vilja hafa —efþeir
vilja hafa nokkrar — sem fyrir nokkrum
mánuðum stóðu á þvi fastara en fótun-
um, að engum staf mætti, eða ætti, að
breyta.
Á Selfossfundinum í sumar, kvað ráð-
herrann hafa lýst þvi yfir, að svo fram-
arlega sem meiri hluti þjóðkjörinna þing-
manna ekki yrði uppkastinu fylgjandi,
þá yrði það ekki lagt fyrir þingið, því
að Danir myndu þá ekki viija á það fall-
ast, þótt það næði samþykki alþiogis.
Eptir kosningahrakfarirnar vörðu stjórn-
armenn — án þess ráðherrann mótmælti
því — setu hans með því, að hann hefði
að eins fallist á frumvarpið sem nefnd-
armaður og þingmaður, hvað hann gerði
sem ráðherra væri enn óvist, það gæti
vel verið, að hann legði frumvarpið fyr-
ir þingið óbreytt, en hitt gæti líka skeð,
að hann kæmi með nýtt frumvarp.
Enn sögðu sumir, að kæmi hann með
nýtt frumvarp, myndi hann rjúfa þing,
og bera þetta nýja uppkast undir atkvæði
þjóðarinnar, ef meiri hluti þings yrði því
andvigur.
Þá hefir því loks verið fleygt nú upp
á síðkastið, að bann myndi vikja frá völd-
um í byrjun þings, og láta meiri hlut-
ann spreyta sig á því, að greiða úr flækj-
unni.
Allt þetta hafa stjórnarmenn látið sér
um munn fara, treystir nú nokkur sér
til, að fá út úr þessum graut og eDda-
ieysu, hver er stefna ráðherrans og flokks
hans í sambandsmálinu?
Er ekki eðlilegt, að menn spyrji, hvað
ætlar ráðherrann sér, hefir hann reynt að
fá breytingar á frumvarpinu, og hvað
hefir honum orðið ágengt?
Og er það ósanngjarnt, þótt íslenzk-
SO
eruð slæm börn, slæm börn. — Gerið óskunda hér í hús-
inu, og gabbið mig, gömlu kerlinguna, og látist ekki þekkja
hvort annað!u
„Hættu nú að þreyta manninn með ruglinu i þér,
amma! Komdu nú! Pabbi verður ella reiður, er hann
kernur heim!“
Gamla konan hrökk við, og fór þegjandi með ungu
scúlkunni. — Þegar hún var komin að dyrunum, sneri
hún sér þó við, hneigði sig, og mælti við Frank:
„Góði drengur! Farðu ekki! Heyrirðu það?“
Að svo mæltu hvarf hún ídu í hitt herbergið, ásamt
Maggy.
Frank gekk út að glugganum, og horfði út yfir Albe-
marle-sundið, og sá húsin í Osceola spegla sig hinu meg-
in i sólskininu, en var þó að hugsa um það, sem hann
hafði heyrt gömlu konuna segja.
Honum virtist auðsætt, að gamla konan væri farin
að ganga í barndómi, en eitthvað hlaut að liggja til grund-
vallar, að því er það snerti, er hún stóð svo fast á.
Hefði hann lengur getað átt tal við hana, hefði hann
að likindum komizt á snoðir um fleira, að þvi er toll-
svikin snerti.
Hún hafði sífellt kallað hann Dan, og hlaut það að
vera sonur, eða bróðir, hennar, sem lengi hafðí verið í
siglingum, og von var á heim.
Þetta var og eigi ólíklegt, því að í Nagshead var
tæpast nein fjölskylda, er einhver þaðau var eigi i sigl-
ingurn, eða átti á bak að sjá föður, bróðir eða syni.
Honurn datt nú í hug það, sem hásetinn hafði ver-
ið að ympra á, að hann væri nauðalíkur kunningja hans
frá Nagshead, sem hafði farizt, eða horfið, og þótti leitt
69
fast hönd hans, og var, sem gamla manninn furðaði á
því, og starði hann einbeittur í augu honum, en leit svo
Undan, hálf-feimnislega, og slepptí hendinni á Frank.
„Yið tölumst betur við seinna, Zeke Konks!“ mælti
Frank, sen nú var orðinn hinn stilltasti.
Hann kvaddi síðan fiskimanninn, og gekk út úr
húsinu, án þess að bíða þess, að hann svaraði.
Gamli maðurinn hrökk við, og kreppti hnefann, er
liðsforinginn var genginn út, og hlammaði sér síðan
niður á stól. —• Hann hafði beitt hótunum, en þóttist nú
sjá, að hann gæti ekki komið þeim fram.
Loks spratt hann upp, sem óður væri, greip ár, sem
stóð upp við vegginn, braut hana sundur, og kastaði brot-
unum til jarðar.
I sama augnabliki var hurðinni hrundið upp, og
Maggy stóð á þrepskildinum. — Hún horfði forvitnislega
á Zeke, eins og hún byggist við, að fá skýringu á því,
hvað á gengi. — Síðan hljóp hún til hans, lagði handlegg-
inn um háls honum, og mælti:
„Hvað gengur á frændi? Ertu reiður?“
Gamli maðurinn virtist nú loks taka eptir henni.
„Ert það þú, Maggy? mælti hann, og varð hýrlegri
á svipinn. — Svo strauk hann hendinni þýðlega um hár-
ið á henni, sem lá laust niður á herðarnar, og enn var
vott af sjónum, síðan hún baðaði sig. „Vertu óhrædd
barnið gott! Það er ekkert að mér! Ungur maður gjörð-
ist svo fífldjarfur, að hafa í hótunum við mig, en Zeke
gamli þorir eon að mæta hverjum, sem er!“
„Var það liðsforÍDginn, sem eg mætti?u
„Ja, barnið mitt!“
Maggy geiflaði fyrirlitlega sér á munninn.