Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.04.1909, Side 3

XXIII., 19.
ÞjóeviLJ iMf
75
'hans. Þeir skulu, áður en þeir taka til starfa
rita undir eiðstaf, sem stjórnarráðið fyrirskipar.
6. gr. Þegar yfirfiskimatsmenn takast ferð
á hendur út fyrir iögsagnarumdæmi það, sem
þeir eru búsettir í, til þess að meta saltfisk til
útflutnings, skulu útflytjendur greiða þeim fæðis-
peninga 2 kr. fyrir hvern dag, som þeir nauð-
synlega þurfa að vera að heiman í þeim erind-
um, og ferðakostuað, hvorttveggja eptir reikn-
ingi, sem stjórnarráðið úrskurðar, ef hlutaðeig-
endur geta ekki komið sér saman. Nú er í sömu
ferðinni metinn fiskur fyrir fleiri en einn út-
fiytjanda og skal þá jafna þ6SSum kostnaði nið-
ur á þá í réttu blutfalli.
Kaup iiskimatsraanna fyrir störf þeirra við
fiskimat greiða útflytjendur saltfisksins þeim,
eptir þvi sem nánara verður ákveðið í erindis-
bréfum fiski-matsmanna.
6. gr. Tfirfiskimatsmerm og fiskimatsmenn
mega ekki taka á móti nokkurri þóknun, hverju
nafni sem nefnist, frá þeim, sem metið er fyrir
frá skipstjórum á útflutningsskipum eða öðrum,
«em við skipið eru riðnir, annari en borgun þeirri
sem ákveðin er í lögum þessum eða erindisbréfi
þeirra.
Þeir mega heldur ekki vera í þjónustu kaup-
manna eða annara, sem láta rneta fisk til út-
flutningn.
7. gr. Auk starfa sinna við mat á saltfiski
til útflutnings, skulu yfirfiskimatsmennirnir
skyidir að ferðast um í umdæmum sínum eptir
samráði við stjórnarráðið og leiðbeina mönnum
í fiskimeðferð og líta eptir henni. Á þessum
ferðum fá þeir ferðakostnað greiddan úr land-
sjóði eptir reikningi, sem stjórnarráðið úrskurð-
ar. Nú framkvæma þeir jafnframt fiskimat á
þessum ferðum og skal þá tiltölulegur hluti
ferðakostnaðarins greiddur af útflytjendum þeim,
sem fiskur hefir verið metinn fyir.
8. gr. Sá sem flytur út eða lætur flytja út
saltfisk til Spánar eða Ítalíu, án þess að láta
meta hann eða fá matsvottorð um hann sam-
kvæmt þessum lögum, sœti 100 til 3000 kr.
sektum til landsjóðs.
Um mál af brotum þessum fer sem um al- |
menn lögreglumál.
9. gr. Um hegningu fyrir brot yfirfiskimats- j
mannna og fiski matsmanna gegn ákvæðum
þessara laga fer eptir hinum almennu hegning- j
nrlögum.
10. gr. Lög þessi öðlast gildast 1. janúar
1910.
XI. I jöií' um bre.yting á,
Í36. gr. 1- lið í lögum 1 <>. nóv.
1907,um laun sóknarpr esta.
Aðal-breytingin í því fólgin, að prest-
ar, sem orðnir eru sextugir, geta fengið
laun sín úr landssjóði, ef þeir óska, þótt
hann eigi sé í því prestakalli, þar sem
sú bieyting ella gæti komizt á þegar.
XII. Lög um breyting á
2. 2fr. laga 13. apríl 1894,
um íuglaveiðasamþykkt í
~V e stma ti n aeyj um.
Þegar sýslunefndinni virðist nauðsyn
til bera að gjöra fuglaveiðasamþykkt fyr-
ir sýsluna, skal hún kveðja til almenns
fundar, sem auglýstur sé með nægum
fyrirvjra. Atkvæðisrétt á fundinum eiga
allir þeir sýslubúar, er jörð eða jarðar-
hluta hafa þar til ábúðarafnota.
XIII. Lög um breyting á
lögum 4. íebr. 1898, iiin að-
greining holdsveikra frá
öðrum mönniim, og flutning
þeirra ;» opinberan spítala.
I lögum þessum er ákveðið, að lík-
þráa menn skuli setja á holdsveikraspít-
ala svo fljótt, sem rúm leyfir, en lima-
fallssjúka því að eins, að héraðslæknir
telji það nauðsynlegt, vegna sára, eða
annars lasleika.
Bannað, að setja sveitarlimi niður á
heimili, þar sem holdsveikir eru fyrir,
nema læknir leyfi. — Börnum holdsveikra
foreldra, er sveitarstvrks njóta, jafnan
skylt að koma í fóstur á önnur heiinili.
Sveitarómögum, holdsveikum, sem eigi
eru á holdsveikraspítalanum, skal koma
fyrir á þann hátt, að eigi stafi af þeim
sýkingarhætta, sbr. 4. gr. laga 4. febr.
1898. —
XIV. Lög iirti að leggja
jörðína TSTaust í Hrafnagils-
lii*eppi í Eyjafjarðarsýslu
11 iiclii* lögsagnarumdæmi
og bæjnrfélag Aknreyrar-
kaupstaðar (frá 6. júní 1909, og
greiðir kaupstaðurinn Hrafnagilshreppi 65
kr. árlega í 25 ár, en hreppur tekur að
sér allar skyldur og kvaðir, að meðtöldu
fátækraframfæri, sem af því stafa, að
Nau9t heyrðu hreppnum áður til).
XY Lög i nn almennau
ellistyrk. Hér er um alþýðustyrkt-
arsjóðina að ræða, sem nú eru endur-
skírðir, og nefndir „styrktarsjóðir handa
ellihrurnu fólkiw.
Nafn laganna er rangnefni, þar sem
því fer fjarri, að uiri „almeDnan ellistyrk“
sé að ræða, með þvi að úr sjóðum þess-
um fá eigi aðrir styrk, en ellihrumir
fátæklingar, sem orðnir eru sextugir, og
þó þeir einir, er hreppsnefndir, eða bæj-
arstjórnir, veita. — Heilsubiluðum fá-
tæklingum, sem innan sextugs eru, má
þó og veita styrk, ef knýjandi ástæður eru.
Úr landssjóði fá styrktarsjóðirnir ár-
legt tillag, er nemur 50 aur. fyrir hvern
gjaldskyldan marin.
156
Yeður hafði breyzt, siðan um morgunÍDD; og syrti
að með þoku. — Hann var orðinn lygD, og þokumóða
var yfir sólu, þótt hvergi sæi ský á lopti, og hæg bára
eem virtist kotna úr fjarska, sogaðist upp að klettunum.
Svo langt sem augað eygði, sást ekkert skip, enda
hafði varðstöðin sent skipum þráðlaust skeyti þess efnis
að fara eigi of nærri klettinum, en halda heldur djúpt
fyrir.
„Það verður ofsa-rok!“ mælti Myers. „Sjómennina
hefir og órað fyrir því, og sett bátana hærra upp, en
vant er. — En ef til vill verður hann þó eigi mjög slæm-
ur, því að loptþyngdarmælirinn hefir nálega alls ekkert
fallið.
Frank var á sama máli, og spjölluðu þeir nú um
aila heima og geima, udz allt i einu skall á, er sólin hvarf
í vestri.
rHann er að skella á veðrinu!“ mæiti Frank, og
stóð upp. „Má nú eigi dragast að gera þær varúðarráð-
stafanir, sem nauðsyn er á“.
Hált-tírna síðar var búið að láta hlera fyrir glugg-
ana, og draga ljósker upp í topp á siglutrénu, er notað
var, er skipum voru send skeyti. — JÞeir, sem heima áttu
í stöðvarhúainu voru og seztir að boiðum í litlu stofunni,
sem var við hliðina á varðherberginu.
Svört ský huldu nú himin, og dimma var til hafeins.
iildingum sást bregða fyrir öðru hvoru, og vind-
þoturnar fóru að verða æ tíðari. — Brimhljóðið tók og
að aukast.
Eptir kvöldverð urðu samra.ðurnar fjörugri, og minna
viitist ætla að verða af óveðrinu, en vænzt hafði verið, og
,gjörðust menn því áhyggjuminni um það.
153
mér enn mjög óskiljaDlegt. — Jeg verð að hugsa mig
um. — jeg vil ekki gera neitt, sem er rangt, eða van-
hugsað, né án þíns samþykkis.“
„Segðu þá ekkert, fyr en við höfum spallað vel sam-
an á morgun, stúlka mín!“
„Er jeg nú i raun og veru stúlkan þín, og elskarðu
mig meira, en allt í heiminum, eins og jeg elska þig?“
spurði hún, og horfði angistarfull í augu honum. „Þér
verður að þykja væat um mig, Frank, því að þú hefir
svipt mig öllu, sem mér var áður kærast“.
Frank komst mjög við, og þrýsti henni í faðm sór.
„Veslings ástkæra stúlkan mín, vertu örugg! Við
skulum stofna nýjan heim“, mælti Frank, „þar sem synd-
ir feðranna koma eigi niður á börnunum! En láttu mig
fyist íhuga, hvað bezt er, og hvað réttast er að gjöra“.
„ Jeg treysti þór, og elska þig af öllu hjarta, Frank!“
mælti hún, og vafði sig fast að honum. „Og vertu nú
aæll, kærasti vinur; við sjáumst á morgun!“
„Við hittumst aptur, Maggy!“
Hún sleit sig nú af honum, hljóp léttilega, og hvarf
milli klettaDna.
Frank strauk hendinni um ennið, sem var heitt, því
að hann hafði ákafan höfuðverk, og fann hann, að hanu
átti ómögulegt með, að hugsa um, hvað hann ætti að
gjöra.
Hann gekk nú i hægðum sínurn fram með fjörunni.
— Sjóloptið, sem hann eigi hafði orðið var við, meðan
hann var milli klettanna, hressti hann mjög, og bárurn-
ar, sem földuðu hvítu, virtust hafa undarlegt aðdráttar-
afl á hann, svo að hann hugsaði sig eigi um, fleygði a£
•sér fötunum, og steypti sér í sjóinn.