Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 25.09.1909, Qupperneq 3

XXIII, 43.
Þjóðviljinn1.
171
inni skýrði Sighvatur Or. Borgfirðingur á Höíða
irk því, sem kunnugt er um Valseyri, hinn forna
Jiingstað Dýrfirðinga.
Ýmsar ræður voru og fluttar, auk þess skemmtu
menn sér við söng, glimur, stökk og sund.
Valseyri er eyri milli Botns og Lambadals
i Mýrahreppi. —
Þrir mcnn drukkna.
Að kvöldi 7. sept. þ. á. hvolfdi báti á Arnar-
firði, og drukknuðu þrir menn; en formanninum
Jóhannesi Egilssyni á Hóli í Arnarfirði, var bjargað.
Menn þessir ætluðu út á fjöruna til smokk-
fisksveiða, og kom rokhviða í seglið, svo að
bátnum hvolfdi.
Tveir mcnn drukkna
Aðfaranóttina 7. sep. síðastl. drukknuðu tveir
inenn á höfninni á Akureyri Eirílcur Halldórsson
frá Veigastöðum og Jóhann Þórarinsson frá
Dáiksstöðum. — Þeir fórust á siglingu, því að
báturinn fannst á hvolfi, og var seglið uppi. —
Skip strandar.
Vélarskúta, „Henny“, að nafni, eign Gísla
kaupmanns Hjálmarssonar, strandaði í grennd
við Höfn ( Borgarfirði 14. sept. þ. á., og verður
seld á stranduppboði.
Manntjónið á Arnarl'irði, ]
sem getið er bér að framan, bar að fram undan
bænum Hellu í Arnarfirði. — Mennirnir sem
■drukknuðu, voru:
1. Guðbjartur Sigurðsson, frá Austmnnnadal.
2. Guðbjartur Markússon, frá Skeiði i Selárdal, og
8. Guðmundur Elíasson, frá sama bæ.
Heiðursgjaí'ir
úr styrktarsjóði Christjáns konungs niunda hafa
i ár verið veittar:
1. Böðvari bónda Sigurðssyni 1 Vesturtuneu í Leir-
ársveit í Borgarfjarðarsýslu, og
2. Magnúsí bónda Gíslasyni á Frostastöðum,
140 kr. hvorum þeirra.
HÚBhruni.
Bræðsluhús, eign Leonh. Tang’s verzlunar á
ísafirði, brann 13. sept. þ. á. — Um upptök
eldsins hefir eigi spurzt.
Húsin kvað hafa verið í eldsvoðaábyrgð.
Nýir simar.
Síminn frá Grund í Borgarfirði út í Borgar-
nes var fullger, og byrjað að nota hann 19. á-
gúst síðastl. Daginn eptir var byrjað að nota
símann, sem lagður hefir verið frá Kalastaða-
koti út á Akranes.
Skipið, sem brann
á höfninni á Seyðisfirði, er getið er hér að
framan, hét „Eva“, og var frá Espevær í Noregi.
— Skipið var fjögra ára gamalt, og 38 smálest-
ir að stærð.
Mannalát.
19. ág. þ. á. andaðist í borginni Altona
á Þýzkalandi Einar Bessi Baldvinsson,
78 ára að aldri, fæddur í Kaupmannahöfn
30. marz 1831. — Foreldrar hans voru:
Baldvin lögfræðingur Einarsson frá Hraun-
um (f 9. febr. 1833), er gaf út ársritið
„Ármann á alþingi“, og kona hans Jo-
hanne fædd Hansen, og giptist hún í
annað skipti 1838 þýzkum tollembættis-
manni, Lohse að nafni, og dó í Altona
árið 1897, og var þá 94 ára að aldri.
Frá 1834—1840 ólst Einar sálugi upp
hér á landi, en síðan hjá móður sinni. —
Tollheimtumannsembætti gegndi haun í
Altona í 33 ár, unz hann fékk lausn frá
embætti árið 1902.
Hann var kvæntur danskri konu, Lauru
Frandsen að nafni, frá Borgundarhólmi
---.................... "
(f 1906), og er einka-sonur þeirra, Bald-
vin að nafni, á stjórnarráðsskrifstofu í
Berlin.
Banamein Einars heitins Baldvinssonar
var krabbamein í lifrinni. •
Aðfaranóttina 17. eept. þ. á. andaðist
í ísafjarðarkaupstað stúlkan Þórunn Jóns-
dóttir, ný komin þangað frá Kauproanna-
höfn. — Foreldrar hennar eru: Jón Eb-
enezersson, húseigandi í Isafjarðarkaup-
stað, fyrrum útvegsmaður í Bolungarvíkr
og kona hans, Elízabet Árnadóttir.
Banamein hennar var tæring.
Látin er í ísafjarðarkaupstað í sept.
þ. á húsfrú Gluðrún ísaksdóttir, kona Magn-
úsar Ornólfssonar skipherra.
REYKJAVÍK 25. sept. 1909.
Tíðin óþurkasöm, svo að örðugt veitir um
þurk á fiski, og á heyi, sem enn er úti á söm-
um stöðum hér syðra.
Sameinaða gufuskipafélagið kvað hafa ákveðið,
að hætta bráðlega, að hagnýta „Vestu“ til ís-
lands-ferða, en láta „Botníu“ fara ferðir þœr, sem
„Vesta“ hefir farið.
„Botnía“ er hraðskreiðara skip, og hefir þann
kostinn, að hún er með kælirúmi.
„Handbókarnefndin“ svo nefnda, er semja á
nýja handbók fyrir íslenzku þjóðkirkjuna, hefir
setið á fundi hér i Reykjavik að undanförnu. —
í nefndinni eru: biskup Þórhallur Bjarnarson,
lector Jón Helgason, síra Haraldur Níelsson,
prófastur Jens Pálsson og sira Valdimar Bríem.
„ísafold11 getur þess, að síra Haraldur Níels-
72
Haun nam staðar stundarkorn, og hlustaði, en heyrði
ekkert, nema garg í hrafni yfir höfði sér.
Já, þarna sat hann óheilla fuglinn, hafði sezt á tré
-°g gargaði þar.
Hami reið áleiðis þangað, er hrafninn sat, og flaug
hann yfir veginn.
Eozede stöðvaði hest sinn. — Hann var ekki laus
við hjátrú, og datt í hug gömul saga, sem hann hafði
heyrt um það, að þegar hrafn fiygi yfir veginn, er ferða-
niaður færi um, þá vofði einhver ógæfa yfir ferðamann-
inum.
Rozede hugsaði sig stundarkorn um, hvað gera skyldi
Hann taldi víst, að ef riddarar konungs væru að
elta sig, myndu þeir halda ofan að vaðinu á ánni, og næðu
honum þá ef til vill, áður en hann kæmist þangað.
Vegurinn til vÍDstri handar, sem og lá niður að ánni,
var styttri, og mátti ef til vill láta hestinn synda þar
yfir.
Hann varð nú að ráða með eér, hvern kostinn skyldi
velja. —
Riddaraflokkurinn, sem veitti Rozede eptirför, nam
®taðar í svip, þar sem vegir skiptust, og voru hestar þeirra
þá í einu svitakófi.
Yfirmaðurinn spurði einn þeirra, hvorn veginn væri
uéttara að halda, og svaraði hann hiklaust.
„Vegurinn til vinstri handar er skemri leiðin niður
að’jánni. — En hver skyldi vera svo vitgrannur, að hleypa
hestum þar á sund yfir ána, sem er bólgin eptir allar
rigningarnar?“
Yfirmaðurinn var eigi í tölu þeirra manna, er hætta
sér í vofeifleg fyrirtæki, og reið hann því sjálfur, við
69
pallinn, og prestinn standa þar hjá honum, fyrir framan
dómkirkjuna.
Hún þóttist sjá, að á svæðinu þar umhverfis væri
fullt af forvituum áhorfendum, og að i húsgluggum, er
þangað sneri, væri fullt af fólki.
Svona stóð hún utan við sig í eina mínúta, eða sem
því svaraði, og var all-örvæntingarfull.
En svo fannst henni það óhugsandi, að hann ætti
að deyja svona snemma, enda ásetti hún sér, þótt göroul
væri, að gera allt, til að afstýra komu hans.
Að fá leyfi, til að komast inn fyrir borgarmúrmn í
Clermont að morgni, var ekki ýkja örðugt, er gömul
kona átti í hlut, sem selja vildi ávexti, og kálmeti, en
það var öllu erfiðara, að komast út aptur, og tókst gömlu
konunni það þó furðu vel.
Gamla konan reið nú sem hraðast á asna sínum,
unz hún kom til hallarinnar Ivay, og draup svitinnnið-
ur af asnanum, er þangað kom.
Rozede, sem sat að miðdegisverði, fékk nú boð um
það, að gömul koua vildi finna hann að máli,
„Rétt er það“, mælti hann. „Látið hana bíða“.
En er þjónDÍnn kom aptur, ineð þau skilaboð, að
konan vildi ekki bíða, svaraði Rozede á þessa leið:
„Jæja! Fari hún þá, ef hún vill!“
Svo var að sjá, sem gamla konan hefði búizt við
þessu, eða líku svari, og haft svar á reiðum höndum, því
að þegar þjónninn heyrði svar hans, hló hann og mælti:
„Hún bað mig að segja yður, að hún væri galdra-
nornin frá St. Qvenet“.
Hertogafrúin, sem setið hafði, og stutt olboganum
fram á borðið, og hlýtt, ærið forvitnislega, á það som