Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.12.1909, Blaðsíða 2

234
Þ J ÓBV ILJTNI*
XXIII., 57.-58.
ar þarfaast, o» athvarf blindra gimil-
meana, sem ekbi eíga kost ágóiuheim-
ili, þar som val fer um þau.
Landsimatekj ur.
í 3. ársfjórðungi yfirstandandi árs hafa’tekj-
ur tandsímans numið alis 25,536 kr, 05 a., en“|í
Bama árstjórðungi í fyrrajaá eitis um 19 þús. króua.
Tekju-aukningin stafar auðvitað nokkuð af
því, að bætt hefir verið viðjnýjum símum. 'j
Úr Dýrafirði
er „Þjóðv.“ ritað í dec. þ. á.: „Fréttir eru
héjan fáar, nema versta ótíð, frost, og fannkom-
ur sífelldar, síðau jólafasta byrjaði; og var þó
áður úr litlu að spillast, nema hvað veður var
þá hægra um tíma.
Nú mun víða vera orðið jarðlaust, þar’jsem
ekki nœr til fjöru, og gefa verður hér n*r þvf
fulla gjöf, og er það snemmt, því að kýr og lömb
komu að öllu á gjöf um mikaeismessu.
Meira, en viku, hefir verið hér svo miki I snjó-
hrfð, að með köflum hefir verið íllfært bæja
milli.
Taugaveiki hefir stungið sér niður á fstöku
stað“.
Bœktunarsjóðurinn:
Úr bonum hafa á árinu sem nú eraðkvoðja
verið voitt 23 jarðarbótalán, að upphæð 16,416
kr. og enn fremur 12 lán til ábýliskaupa 7100 kr.
Um verðlaun úr sjóðnum sóttu alls 88, ‘og
hlutu 53 verðlaun.
Hæðstu verðlaun voru 200 kr., en lsegstu
verðlaun 60 kr.
Eign sjóðsins f lok ársins 1908 nam alls
344,682 kr. 86 a.
Frá ísafjarðardjúpi.
All-góð aflabrögð, er á sjó gefur.
Búnaðarnáinskeið.
Búnaðarsamband Vestfjarða lætur halda bún-
aðarnámskeið á Þingeyri við Dýrafjörð.
Það hefst 17. janúar næstk., og á að standa
yfir í hálfan mánuð.
Eptirlitsmenn uautgripafélaga. ”
Kennsla fyrir eptirlitsmenn Jnautgripafélaga
fór frara í Reykjavík frá 1. nóv. til 15. des. síðastL
og nutu hennar alls 7 nemendur,
DýraLæknir Maanús JSiaarssoh hafði kennsl-
una á hendi, að þvl er snerti Lfffærafræði, “júf-
ursjúkdóma, og doða í kúm. — Sig. Sigurðsson
kenndi fóðuríræði, -og verklegar fitumælingar, en
Einar garðyrkjumaður Helqason veitti tilsögn, að
því er ræktun matjurba og fóðurjurta snerti. :”
Handa útlcndum skemintiferðamönnum
hefir dr. G. Kiichler nýlega ritað Leiðarvísi, og
er þar skýrt frá ýmsum ieiðum erlendra skemmti-
ferðamanna hér á Landi, miðað við það, sem tíð-
ast er.
Leiðarvfsinum fylgir uppdráttur Islands, og
tveirjuppdrættir minni, annar af Reykjavík, en
hinn af suðurlands-undiriendinu, milli Jökulsár á
SóLhoimasandi og'Hvaifjarðar.
..“."Hann skýrir og’frá kostnaði við ferðirnar o
fl., sem.útlendum skemmtiferðamönnum er nauð-
synlegt að afla sér fræðslu um.
Við fráfall
. ij./óns Jónssomr frá Ljótunnarstöðum, kaupmanns
i BoIungarvíkurverzLunarstað, sam getið var f
sfðasta nr. blaðs vors, voru nánari atvikin þau,
aðhann hafði setið að drykkju, með tveim öðrum
Birni Ralldórssyni frá Hamri á Langa-
dalsströnd og Jens IJónssýni frá öeirseyri, og
fallið niður ^húströppurnar, er þeir gengu út,
og rotast af byltunni.
Lék grunur á, að honum hefði verið hrundið,
og þvf hóf sýslumaður rannsókn, um tildrögin
til fráfails hans, og kvað hafa ákveðið sakamáls-
höfðun gegn öðrum hinna fyrgreindu manna,
Birni HaLLdórssyni frá Hamri.
SenniLegast þó að eins um óaðgætni, eða
strákslegan hrekk að ræða, en alls eigi um fyr-
irhugað manndráp.
Sakamálsrannsókn
hefir ráðherra fyrirskipað á hendur Birni
Líndal, ritstjóra „Norðra“, málfærslumanni á
Akureyri.
Tilefnið, að þvf er „ísafold“ skýrir frá, að
Björn LíndaL hafði um tíma verið sýslumaður
f Eyjafjarðirsýslu, og bejarfógeti á Akureyri, i
fjarveru Gruðiaujs sýslumauns og bæjarfógeta
Q-uðinnndssonar, og „farið ferðir, til að eiga við
landhelgisseka Norðmenn m. m., og Látið borga
sér býsna vel úrlandsjóði, eptir fyigiskjalalaus-
um reikningi11.
En „nú hefir“ — segir „ísafold“ enn frem-
ur — „komið kœra frá 1forraanni á gufuskipi
fPervíej, er flutti hann, og menn ineð honum
eitthvað út Eyjafjörð, og hann lézt hafa graitt
vel fyrir, bæði fargjald og annað, um að sá
reikningur muni vera til búinn alveg út í lopt-
ið; hann hafi verið fluttur ókeypls, og þeir fél-
agar. — Og orð Leikur* a, að eitthvað
muui hafa verið fleiri miður hreint í þeim reikn-
ingum, sem kallað er“.
„Lögrétta", sem byggja mun á skýrslu hr.
Björns Líudal’s, gefur 1 skyn, að bór hafi verið
um einbvern samskipti hans og Otto kaupmanns
Tuliníusar að ræða, og verður þvf eigi sagt
neitt um mál þetta að sinni.
Mannalát.
Þuð hefir dregist belzt til lengi, að
geta urn lát Ingibjargar sál. Eiríksdöttur
frá Veðrará ytri í Önuudarfirði. Því þó
þeir séu næsta rnargir, sem enn eru a
lífi, sein áttu henni gott að launa, þá
gleymist sú góða minning, ef ebkt er
7
Francis Aberdeen varð að því skapi forvitnari, sem
hann las meira.
Kapteinninn gat þess nú í skýrslu sinni,hversu það
hefði atvikast, að hann hefði kynnzt tveim ungum ind-
verskum stúlkum, sem voru dætur ofangreinds Englend-
ings.
En hann, og kona hans, voru bæði látin.
Honum leizt svo vel á eldri stúlkuna, að hann beiddi
hennar, og varð hún konan han9 — hrífandi fögur, og
ástúðleg eiginkona, og ejgnuðust þau brátt einn son.
YDgri systirin, sem orðin var gjafvaxta, bjó hjá
þeim.
Honum leið einkar vel, os því taldi hann sér skylt,
að láta FraDCÍs Aberdeen lávarð vita af tilveru þeirra, þar
sem Englendingurinn, sem fyr var getið, hafði verið bróð-
ir hans.
Francis lávarður las bréfið aptur og aptur, því að
enda þótt fregn þessi któm’ honum óvænt, duldist honum
þó eigi, að atvikunum gæti verið rétt lýst.
Hann svaraði því bréfinu mjög aiúðlega, og svo rak
hvert bréfið annað, og bréfin, sem þeir skiptust á, urðu
æ einlægari og alúðlegri.
Francis lávarði fór að verða hlýtt til þessara fjar-
lægu ættmenna sinna, ekki sízt er honum höfðu borizt
myndir af þeim. og hann sá, hve iíkar systurnar voru
bróður hans sáluga.
En honum þótti leitt, að fólk þetta, sem var hon-
um svo nákomið, skyidi eiga heima i fjariægu landi.
Hann tók sig því til, og ritaði kapteininum, er kvænt-
ur var bróðurdóttur hans, að hann hefði gert son hans
að einka erfingja að Aberdeen-höllinni, en með því skil-
16
Hvorttveggja benti á það, að Elien væri morðÍDg-
inn.
Hyaða þýðingu gat þá þrætni hennar haft?
Það bárust að henni svo miklar líkur, að dómaran-
um kom eigi til hugar, að sleppa benni úr varðhaldi, eða
hætta við málið.
En dómurinn gat að eins hljóðað á eina leið, er
um slíkan glæp var að ræða.
Hegningin hlaut að verða líflát.
Seonilegt var, að Ellen Aberdeen væri eigi ljóst,
hvaða örlög hún hlaut að eiga í vændum. — En þar sem
hún var vön, að njóta frelsisins, og varð að vera ein í
klefa, var hugarstríð hennar V6rsta kvöl.
Sólargeislarnir, sem henni hafði þótt einkar vænt
um, náðu eigi inn i klefann til hennar, og var því, sem
hún væri lifandi grafin.
Systurnar voru mjög ólíkar. — Ellen kunni bezt
við sig í Indiandi, þar sem frú Argyle á hinn bóginn
gat vel fellt sig við háttu og skoðanir norðurálfumanna,
og olli því bæði uppeldi hennar, og það, að hún hafði
verið gipt norðurálfumanni.
Ellen hafði verið uppáhald móður 9Ínnar, í stað þess
er Mary hafði garaan af að hlusta á frásagnir föður þeirra,
um meaningu, og veldi Breta, hafði Ellen haft mestan
unað af því, að móðir hennar raulaði fyrir henni ind-
verskar vísur.
Ellen hafði sama silkimjúka, síða hárið, sem móðir
hennar hafði haft, og glitraði það, sem stál, er sóiin 9kein
á það. — Augnfríð var hún, og vel vaxin
Hún var nú farin að verða stilltari, en fyrstu stund-
irnar, og dagana, sem hún var í varðhaldinu, og söng,