Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 08.02.1911, Blaðsíða 3

XXV., 6.
Þjóðviljinn.
23
Þegar árdags geisla glóð
glæsta sveipar jökul-hnúka,
endur-kastað eldhafs flóð
yfir Bteypist menn og fljóð,
linju burtu leiðir njóð,
Lundin við það hreseist sjúka.
Þegar árdags o. s. frv.
Jökul- veltast ólgar -Ar
einatt yfir nakta sanda;
þeirra skemmdar- sker opt -ljár
skaða til sem örfar tár;
þar er margur maður knár
og mikið fríðar oyjur banda.
Jökul- o. s. frv.
Þessi harða hrika-strönd
hjörtu full með kœrleik geymir,
mjúk þar gestum mœtir hönd,
mild er vina tengir bönd;
þar er Jlestra falslaus önd
íornum skyldum aldrei qleymir.
Þessa harða o. s. frv.
Þarna »tóð þá vagga vor
og vonar rann upp fyrsta stjarna,
þar eru’ öll vor æskuspor,
allt sem glseddi mátt og þor
þar er ekkert mennta-mor,
menning hollri opt sem varnar.
Þarna stóð o. s. frv.
Þetta signi porrablót
þróttar-guðinn forni’ og nýji.
Skaptfellinga skemmtimót
skapi göfug vinahót;
sjái til þess sveinn og snót,
sönn að dyggðin aldrei flýi.
Þetta signi þorrablót
þróttar-guðinn forni’ og nýji.
J. J. Austmann,
Höf. þe9sa tilkomumikla kvæðis, Jón
Jónsson, er sig kallar Austmann, er ætt-
aður frá Grerði í Austui-Skaptafellssýslu.
Hann er nú korninn á gimals aldur og
hefir um mörg ár verið alblindur; er þó
hress mjög í anda. A heima í Rvík.
Minni Síðunnar.'_
Vort fjalla vengið fríða
og frelsisjbjarta sveit,
þú búsæl, blessuð Siða,
þig bezta'fóstru eg veit.1
Við hneigjum“hægt með lotning
vor höfuð fyrir þér;
þú fagra daladrottning,
þín dáð vor sómi er.
Við byggðum bæi lága
þín brjóstin hlýju við,
en allt hið helga og háa
var hugsjónanna mið.
Og bláar fjalla brúnir
oss bantu himins til,
en æskan risti ninir
og réði allt í vil.
Að fornum frænda háttum
við fjölmenntum á þing,]
því iítið lögberg áttum
með lautum allt- í kring,
og unnum eið að byggja
upp unga Garðarsey,
og bein vor láta liggja
und litlu „gleym-mér-ei“.
Og vel skal við það una
hvar vagga okkar stóð.
Þig, Island, elska’ og muna
með eldheitt hjartablóð,
og yngja upp þitt frelsi
og alla sanna dáð,
en höggva af þér helsi
,og hefja allt þitt. ráð.
Helga M. Þorvarðardðttir.
(Höf. skaptfellsk kona, margra barna
móðir, búsett hér í Rvík.)
Simfregn
segir blaðið „Reykjavík", að Jborizt hafi unt
það, að bóndinn Sigurður Sigurðsson frá tíún,-
stöðum í Húnavatnssýslu, hafi dottið af hestbaki
á leið frá Blönduósi og meiðst svo mjög, að
hann hlaut bana af.
Próf i verkfræði
við Hafnarháskóla hefir nýlega leyst afhendi
Geir G. Zoega og hlaut n. einkunn — vantaði
að eins S stig í I. einkunn.
DuHnebregsmaður
er ný orðinn Snæbjörn hreppstjóri Kristjána-
son i Hergilsey á Breiðafirði.
Cr Önundarlirði
er „Þjóðv.“ skrifað: „Grasvöxtur á engjum
var ágætur siðastl. sumar, en á túnum í lakara
meðallagi. Heyskapur gekk vel, þurrkaðizt þvi
nær af ljánum til 27. ágúst. Þá brá til rign-
inga, er hóldust með vestanstormum til sept-
emberloka og dró það mjög úr’hoyskap, sem ella
hefði orðið með bezta móti.
Veturinn hefir verið ágætur til nýárs, fremur
vorveður frá öndverðum nóv. fram í des.
5 þilskip hafa gengið til þorska frá Flateyri,
en afli varð ekki meiri en í meðallagi og hefði
illa farið, ef fiskverðið hefði ekki orðið eins gott
og það varð. Báta og mótorbáta afli varð frem-
ur rír.
Danskur maður, Thomsen að nafni, stundaði
eins og undanfarin ár kolaveiði, en aflaði með
minna móti. Rauðmagaafli var aptur á móti
góður.
Mannalát.
f I des. síðastl. andaðist að Fiateyri
Hetga Þörarinsdöttir, um sextugs aldur.
Foreldrar hennar voru hjónin Þórarinn
B7
Hann var nú orðinn frár á fæti, sem unglamb, og
fór staflaus allra sinna ferða.
Hann tók nú sofandi mannÍDn frá borðinu, og lagði
hann i legubekk, og skugga bar á milli glugganna.
Hjá legubekknum stóð dálítið borð, og á borðinu
stóð stór „aoetylenu,-lampi.
Townsend kveikti á lampsnum, og kom lampahlíf-
inni fyrir á þann hátt, að Ijósið skein skært framan í
meðvitundarlausa mannínn.
Síðan settist hann niður, og starði á Ratray, eins
og haDn þyrfti að setja sem allra bezt á sig hvern and-
litsdrátt.
En er ljósið skein á þá báða. sást, að þeir voru
mjöc líkir, þó að sá, sem leit á þá í snatri, tæki
ekki eptir þvi, með því að ýmsir smádrættir í andlitum
þeirra voru mjög ólíkir.
Einn var þó mikill munur þeirra, og var hann eá,
að á Ratray var djúpt ör frá hægri auga t.il eyrans, en
ekki á Townsend.
Að þvi er Townsend snerti, var það þó eigi verk
náttúrunnar, heldur tilhögun sjálfs hans, sem olli því, hve
líkir þeir voru.
Hann tók nú af sér hárbúninginD, skeggið, og gler-
augun, og þrýsti á rafurmagnshDapp.
„Jæja þá, hr. Kenwood“, mælti hann lágt. „Nú
getið þér aðvarað Ratray, eins og yður þóknast! Jeg
varð þó fyrri til“.
Maðurinn, sem þetta mælti, og Tovnsend neÍDdist,
var — Roachley.
Samsærið, sem KeDWOod hafði ætlað sér að hmdra,
var vel á veg komið.
B4
„Já, jeg er skrifari hans!“
„Eruð þér í ætt við vinnukonuna hjá ungfrú Ratray?u
Ralph furðaði mjög á spurningu þessari eptir á, og
sömuleiðis Ratray, er hann heyrði það.
„Hún er systir min“, svaraði Ralph.
„Býr ekki maður, sem Kenwood heitir, hjá foreldr-
um yðar?“
„Jú!“ svaraði Ralph, og brá mjög.
„Lízt honum vel á ungfrú Ratray, og vill hann ná
þeim ráðahag?“
„Nei, nei! — Hann er mjög ,fátækur maður“.
„Gæti fátækur maður eigi látið sér detfca það í hug,
að biðja hennar? Hún er þó eigi kóngsdóttir! En hérna
er bréfið! Þér verðið að afhenda hr. Ritray það sjálfur!“
„Hvað átti hann við? Og hver er þessi Kenwood?“
spurði Ratray, er Ralph gaf honum skýrslu um samtalið.
„Kenwood er leigjandi hjá móður minni. — Hann
er nýkominn frá Kanada, og leitar sér atvinnu“.
„En hvað kemur hann ungfrú Ratray við?“
„AUs ekkert!“
„Lízt et til.viil vel á hana!“ svaraði Ratray. „En
nú finn eg Townsend i kvöld. — Hinn segir mér þá ef
til vill, hvað hann á við! En tökum nú til sfcarfa! Það
eru nokkur bréf, sem jeg þarf að skrifa!“
Þeir störfuðu nú, unz klukkan var sjö. „Jeg verð
að vera kominn til Townsend, er klukkan er hált átta“,
mælti Ratray. „En jeg vil gjarna biðja yður, að leita að
nokkrum bókum fyrir mig i bókasafniuu. — Komið því
með mér til Carnette, þá skal eg segja yður, hvaða bæk-
ur það eru. — Það er til undirbúnings ræðunni, sem eg