Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.09.1911, Blaðsíða 3

XXV., 44.
Þjöbviuinn
175
KOMTNgL. HIRP-VERKSMIDJA.
Bræðumir Cloetta
mæla með slnum viðurkenndu Sjókólaðe-tegundum, sem eingöngu eru
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Ean fremur Kakaópúlveri af beztu tegund. Ágætir vitnisburðir
frá efnafræðisrannsóknarstofum.
voru s&mrýKíarttegar við skýwlttr þær,
er stjómari'áMðttr kafði feugið frá ítouen,
ítrekaði það enu fyrirspttna sfua til danska
konsúlains sama staðar um þetta efni, Og
hefir liátm «ú geflð það svar, að eptir
ítarlegrf eptirgrennslan hafði það komið
i|ljós, að berra SkúH Thoroddson hftfði
dvalið á Hotel de la Poste frá 3.—10.
júní þ. é.
Símskeytið hljóðar svo:
» Vðd personligt Eftersyn Hotel Postes
Böger eonstaterer Skuli Thoroddsen nær-
værende fra tredje til tiéndé Jttni.
Consulatetc.
9, septbr. 1911.
Stjórnarx’áðið.
Skotkongur Vestur-Kanada.
Átján ára piltur, islenzkur.
—o—
Snemma í fyrra mánuði var hið árlega
skotmót fyrfr Vestur-Kanada haldið i
Wíöfiipeg og sóttu það 200 frægustu skot-
fflenöirnir á þvi svæði öllu.
Á þessu skotmóti vann íslenzkr ung-
lingspiltur Jöhann V. Austmann að nafni,
svo ágætan sigur að slikt heflr ekki þekkst
þar áður.
Hann vann þrjá silfurbikara, ýms pen-
ingaverðlaun, silfurmedalíu frá landstjóra
Kanada og gullmedalíu frá skotfélagi
Manitóba og loks nafnbótína skotkappi
Vestor-Kanada, en á íþróttamáli hér
myndi það vara kallaður skotkonungur.
Menn sem sérþekkingu hafa i skot-
fimi halda því fram, að Jóhann muni
ekki eiga neinn sinn jafningja í heimi á
sínum aldri, en mönnum fer fram í list
þeirri allt til 30 ára aldurs.
Jóhann er fæddur í Winnipeg 18. ágúst
1892 og heita foreldrar hans Snjólfur
Jóhannsson Austmann og Sigríður.
(,,Vísir“).
í gær getur „Visir" þess enn fremur
að Jóhann V. Austmann, hafi, eptir skot-
mótið l Wifinipeg, þegar brugðið við og
farið til Austur-Kanada á skotmót í Fort
William og unnið þar einnig sigur.
Hlaut silfur-medaliu og nm 50 dali.
N orður-lsiir ðingrur
heitir blað sem Skúli Thoroddsen gefur út
á ísafirði til þess að bera til baka álygar mót-
stöðumanna sinna.
Þilskipin
frá ísafirði segir „Vestri“ að hafi yfirleitt
fengið góðan afla.
Kristinn Dauíelsson
prestur á tTtskálum hefur ferðast um kjör-
dæmi sitt og haldið fundi með kjósendum á
Þingeyri, Mýrum, Flateyri Og í Súgandafirði.
Prófastur
er síra Jón Guðmundsson á Nesi i Norðfirði
orðinn, i stað J. L. Svoinhjörnssonar á Hólmum,
er sagt hefur af sér.
Samsoeti
var Eínari myndhöggvara Jónssyni og unn-
ustu hans haldið daginn áður (12. sept.) en þau
fóru til útlanda. Biskupinn talaði fyrfr minni
Einars, en Þorsteinn Erlingsson fyrir minni
unnustu hans. Veizluna sátu 100 manns.
Silfurbrúðkaup
héldu þau Halldór Þórðarson prontsmiðju-
| eigandi og María Kristjánsdóttir, 11. þ. m.
20
„Fyrirfór hann bvo eigi sjálfum sér á þann bátt,
að etinga sig með einni eitraðu örinni í handlegginn ?“
„Nei!“ svaraði Leville. „Eptir minni skoðun, hafði
hann rétt nýlokið því, að taka örina úr örva-mælinnm,
er hann féll fyrir skoti Sedgeley’s, og hefur hann þá,
er hann datt, rekið örvar-oddinn í handlegginn á sér“.
„Mér þykir þá iíklegt“, mælti starfsmaðnr blaðs
vors, „að fyrsta örin, sem hann Bkaut að James lávarði,
hafi eigi hitt, en þotið fram hjá honum, og hafi lávarð-
urinn þá tekið til fótanna“.
„Já, alveg rétt“, svaraði Leville, „og imynda eg mér
enn fremur, að apinn hafi fært örina húsbónda sínum aptur“.
„Mér skildist á yðar, hr. Leville“, mælti starfs-
maður blaðs vors, „að maðurinn hefði haft beykisföð
sina í einu trénu“.
„Já“, svaraði Leville, „hann hafði hieiðrað sig á
grein, sem var hátt Uppi, og sást hann þRr eigi, með
því að laufið skyggði á“.
„Mér veitti all-örðugt, að klifrast þangað upp“,
mælti Leville enn fremur, „en þar fann eg reitur hans,
er fyr er gstið, og gizka eg á, að hann hafi verið þar
megnið af tímanuro. — Eo hann hefur óefað einnig haft
önnur fylgsni, líklega í kjarrinu á norðanverðri heiðinni,
og þar hefur hann þá verið, er leitað var í lágskóginum,
eD flúið þó þangað fyrst, er morðið var ný afstaðið. —
Fylgsnið uppi i trénu var mjög eðlilegt, að hann veldi
eér, þvi að eigi er það óvanalegt, að eyjarskeggjar í
Suður-hafinu, þar Sem hann var upp runninn, kjósi sér
slíka verustaði“.
Starfsmaður blaðs vors tjáði hr. Leville — er nefna
má Shorlock Holmes annan — alúðar-fyllstu þakkir sínar,
17
og því þekkti hitt vinnufólkið, sem þar var, hann
ekki.
Ali hafði yfirsézt að einhverju leyti að mjög mikl-
um mun, og því hafði lávarðurinn, rúmum mánuði, áð-
ur en hann andftðist, og áðnr en hann kom heim úr
síðftsta ferðalagi sinu, rekið hann úr vistinni, og eptir
það hafði ekkert til hans spurzt.
Það var því eigi ólíklegt, að AH kynni aö vera
glæpamaðurinn, kynni að hafft viljað hefna sín á fyrver-
andi húsbónda sinum.
Jeg vakti athygli prófessorsins á þessu, og hafði
honum alls eigi til hugar komið, að hann kynni að
vera morðinginn.
Mœltist eg þá til þess, að hann létí mér í té skýrslu
um allt, er hann vissi um Alí, og fékk eg þær upplýs-
ingar, er staðfestu skoðun mína fyllilega.
Alí hafði átt dálítinn apa, er honum þótti mjög
vænt um, og hafði hann gert sér svo mikið far um, að
temja hann, að hann varð að ýmsu leytí eigi óhyggnari,
en maður.
Ef eigandi t. d. fleygði einhverju, sótti apinn það
þegar, og sérstaklega var honum orðið það tamt, skyti
eigandinn ör af boga, að sækja hana þá tafarlaust.
Þagar jeg fékk nú enn fremur að vita, að Alí hefði
verið með lávarðinum, og prófessornum, sem fyr er get-
ið, er þeir rannsökuðu ýrnsar eiturtegundir, sem villi-
menn í Afríku nota, ti! þees að eitra örvar sinar, þá var
eg og eigi lengur i vafa nm það, að skoðun min var
rétt.
Það, að í lágskóginum hlaut að hafa verið einhver,
sem tuggið hafði „sarablandið", er fyr var getið, sem og