Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.09.1913, Blaðsíða 2

152
H&nn var fæddur í Y&tnsdal í Súg-
andafirði árið 1836, og var því koxninn
liátt á áttræðisaldur, er hann andaðist.
Foreldrar Pálma sáluga voru^hjónin
Lárentíus Hallgt ímsson og bigui laug Bergs-
dóttir, er þá bjuggu búi sínu iJVatnsdal
— Bigurlaug dó að Gelti í Súgandafirði
30. júní 1906, orðin þá nær hundrað ára
— En Lárentíus heitinn faðir Pálma var
dáinn löngu á undan henni.
Pálmi sálugi var tví-kvæntur. — Fyrn
líona hans var Bigtidur Pálsdótth, Hall-
dórssonar Ósi í Bolungarvík og kvænt-
ist Pálmi henni 29. ág. 1863. — En
samvistir þeirra hjónanna urðu skamm-
■er, með því að Sigrídur andaðist rúmum
þrem árum siðar (í nóv. 1866). — Voru
þau hjónin þá flutt að Gili í Bolungar-
vík, og höfðu eignast eina dóttur, Sig-
i ídi að nafni, sem en er á lífi, og nú
til heimilis á Flateyri í Önundarfirði. —
Andaðist Sigrídur, kona Pálma, af afleið-
ingum barnsburðar, er hún hafði alið
nefnda dóttur sína.
Nokkrum árum, eptir missi konu
sinnar, kvæntist Pálmí sálugi í annað
skipti eptirlifandi ekkju sinni, Sesselju
Jónsdóttur, frá Hóli í Bolungarvík.
Varð þeim hjónunum alls þriggja
barna auðið, og eru þau þessi:
1. Jón Pálmason, formaður á Suð-
ureyri í Súgandafirði
2. Ólöf Pálmadóttir (f 1902) og
8. Gudmundur Pálmason, bóndi í
Botni í Súgandafirði, kvæntur
Solveigu Gudmundsdóttur, ekkju
Sigurdar heitins Jónssonar, hrepp-
ÞJOÐVILJINN.
stjóra Halldórssonar, á Kirkjubóli
í Skutilsfirði.
Pálmi sálugi, og seinni [kona hans,
dvöldu fyrst lengi í Hólshreppi, og stund-
aði Pálmi þá sjóinn, en fékkst þó jafn-
framt við skipasmíðar. — En vorið 1886
fluttust þau að Keflavík í Suðureyrar-
hreppi, og hafði jörðín þá lengi í eyði
verið, svo að Pálmi heitinn varð að reisa
þar hús öll að nýju.
Keflavíkin blasir við opnu hafi, og
undirlendið nær ekkert, en snarbratt fjall-
ið þar upp af. — Jörðin því ærið skerslu-
leg, og nær einatt ólendandi að vetrinum,
vegna sí-brimsogs. -— En þó að þar sé
í meira lagi einmanalegt, og miklir örð-
ugleikar á aðdráttum öilum, undu þau
hjónin hag sínum þar þó allvel, og d vöidu
þar í 14 ár, eða til vorsins 1900, er þau
fluttu búferlum að Botni í Súgandafirði
og dvaldi Pálmi heitinn þar síðan, það
sem eptir var æfinnar.
Pálmi sálugi var ötulasti sjósóknari
og formaður lengi. — Bjargaðist hann
og einatt all-vel, fyrir sig og sína.
Hann var þrekmenni að burðum, og
mikill yfirlitum, — stórskorínn eins og
náttúran, þar sem hann ól aldur sinn.
Auglýsingum, sem birtast eiga í „Þjóðv.“ má daglega skila á afgreiðslu'blaðs- ins i Vonarstræti 12 Reykjavik.

XXVII., 39
Gott ráx5.
í samfleytt 30 ár hefi eg þjáðst af
kvalafullri magaveiki, sem virtist alólækn-
anleg. — Hafði eg loks leitað til eigi
færri, en 6 lækna, notaðmeðul frá hverj-
um einstökum þeirra um all-langt tímabil,
en allt reyndist það árangurslaua.
Tók eg þá að nota hinn ágæta bitter
Valdemars Petersen's, Kína-Hfs-elexírinn,
og er eg hafði brúkað úr tveim flöskum,
varð eg þegar var bata, og er eg hafði
eytt úr 8 flöskum, var heilsa mín orðin
svo miklum mun betri, að eg gat neytt
almennrar fæðu, án þess mér yrði illt af.
Og nú ber það að eins stöku sinnum
við, að eg verði veikinnar nokkuð varv
og taki eg mér þá bitter-inntöku, fer svo
þegar á öðrum degi, að jeg kenni mér
ekki meins.
Jeg vil því ráða sérhverjum, er af
sams konar sjúkdómi þjáist, að nota bitter
þenna, og mun þá ekki iðra þess.
Veðraméti. Skagafirði 20. marz 1911.
Björn Jónsson
KLaii.peiicl ur
rÞjóðviljans“, sem breyta um bústaði,
eru vinsamlega beðnir að gera afgreiðsl
unni aðvart.
Ritstjóri og eigandi:
Skúli Thoroddsen.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
22
Kerr vai einatt hinn stilltasti, og lét eigi æðru-orð
til sin heyra.
Henni vildi á hinn bóginn heldur verða það á.
„Hvaða gagn er að þvi, að handsama gæfuna á
dauðastundinni?“ mælti hún þá, með all-mikilli ákefð.
„Stundum veitir örðugt, að eygja ljósið, nema vér
eéum í myrkrinu!“ svaraði maðurinn hennar þá.
Tímarnir liðu nú, og lagðist myrkrið þá æ þyngra
og þyngra á Muríel.
Hún fór að velta því fyrir sér, hvernig það myndi
vera, að deyja.
Henni þótti líklegt, að dauðinn yrði þeim eigi kvala-
fnllur. — En hana langaði nú til að lifa, — fannst lifið
aldreí hafa verið eins dýrðlegt, eins og einmitt núna.
AUt í einu datt henni i hug, að leita hjálpar i
bæninni.
„Drottinn! Sendu þeim ljós, er í rayrkrinu erum!“
mælti hún.
Kraptar hennar tóku nú óðum að þverra, en skiln-
ingarvitinn virtust þá verða að því skapi æ næmari.
Nú heyrði hún, og sem i fjarska, einhvers konar
dimmt hljóð.
Hún sinnti því að visu eigi að mun, en datt þó í
hug, hvað Kerr myndi ætla það vera.
Sú fmyndun greip hana þá og, að verið gfiBti, að
hún væri dáin, og heyrði nú moldina bylja á likkistu
þeirra.
Það var þó misskilningur hennar.
Örlögin höfðu eigi hagað því svo ófyrirsynjn, að
ástin hafði vaknað hjá henni.
23
Hljóðið, sem hún heyrði, stafaði frá rekum mannanna,
sem voru að bjarga þeim.
Hún, og maðurinn hennar byrjuðu nú og nýtt lif.
Ástin,og ánægjan, höfðu kosið sér sama stað hjá.
þeim.