Lögberg - 01.02.1888, Blaðsíða 3

Fyrir fáum mánuðum hljóp hann
l>\irt með unga stfilku hingað til
Winnipeg, ojr pað er sairt að hann
hafi pá kvænzt henni hjer. pað
hefur líkleuast verið með fram pess
vegna,, að honum var svo annt um
að hleypa kalda loptinu að konunni
sinni. paö er búi/.t við, að konan
muni ekki rjetta við aptur. — En
að stjórn landsins skuli hafa annan
eins pilt og petta 1 embætti, og
enda beita honum fyrir sig við
kosningar, pað er lireint og beint
hræðilegt.
1 rar í Ottawa sendu skritið hrað-
skeyti til O’Briens, pegar honum
var hleypt fit úr Tullamore-fangels-
inu : „Heimfærið pjer vipp á við-
burðina, sem nú gerast í Irlandi,
viss vers úr postulanna gerningum,
10. kap., milli 20. og 37. v.“ Vers-
in, sem við er átt, eru pessi :
20. v. pessir menn, sem eru Gyð-
ingar, óróa borg vora. 22. v. Múg-
urinn æstist og gegn peim, en hóf-
uðsmennirnir ljetu fletta pá klæðum
og skipuðu að húðstrýkja pá. 35.
v. pegar bjart var orðið, sendu höf-
uðsmennirnir pjóna staðarins með
svo látandi skilaboð : láttu pessa
menn lausa. 37. v. En Páll sagði
við pá: peir hafa opinberlega látið
liúðstrýkja oss, sem erum rómverskir
menn, án dóms, og setja í myrkva-
stofu, og nú ætla peir leynilega að
reka oss á burt. Ekki skal svo vera,
heldur komi peir sjálfir og leiði
oss út.
St. Paul, Minneapolis og Manitoba
járnbrautarfjelagið hefur keypt rjett
til nýrrar járnbrautarlagningar, frá
Grafton, Dak., og norðvestur til landa-
mæranna.
Það er allt útlit fyrir að innflutniugar
frá Skotlandi og Englandi verði með
allra mesta móti í sumar til Canada
Einkum ráða menn Það af Því, að ó-
venjulega mikið skiprúm hefur Þegar
verið ]>antað hjá gufuskipafjelögunum.
En auk Þess er unnið með mjög miklu
fyigi að útflutningum Þar, og Það er
búizt við, að brezka stjórnin muni veitu
útflytjendum einlivern töluverðan styrk.
Þessi ákaflega mikla hveitiuppskera,
sem hjer var í sumar, á auðvitað
mikinn Þátt, í að vekja útflutningahuginn,
en auk iiænda er líka von á fjölda af
námumönnum og flskimönnum, sem eink-
um ætla að setjast að í British
Columbíu.
Það er sagt, að áskorun liafl komið
frá brezku stjórninni til stjórnurinnnr í
Ottawa um að koma fyrir hvern mun
einliverju snmkomulagi á við Bandaríkin
viðvíkjandi flskiveiða málinu. I Þessari
áskorun á Það að vera tekið skýrtfram,
að Þó að mikilsvert sje að Canada fái
kröfum sínum framgengt, Þá megi Þær
Þó fyrir engan mun spilla samkomu-
laginu í öðrum atriðum; og Þar á að
vera gefið í skyn, að betra muudi að
slaka eitthvað til, meö Því að engin von
sje Þess, að Bandamenn gangi að kröf-
um Cunada. Bandamðnnum sýnist líka
vera full alvara með að láta að engu
leyti undan. I síðustu viku var Þannig
iagt fyrir öldungaráðið í Wnshington
frumVarp til laga um, að engir Þegnar
annara ríkja mættu veiða flsk nær landi
en í Þriggja sjáfarmílna fjarlægð, eða
fyrir innan neinn höfða í Bandarikjun-
um. Brjóti menn á móti Þessum löguro,
eign flskiveiðaskipin annaðlivort að
gerast upptœk, eða Þá fjesektir, sem
dómstólar Bandarikjanna eiga að ákveða,
að leggjast á hlutaðeigendur.
Hjer um daginn kom sendimaður frá
verzlunarfjelagi einu inn á Merehants
bankann í Montreal, og átti að sækja
Þangaö peninga. Meðan hann var að
telja peningana, kom ókuunugur maður
inn, og sagði, „Þjer misstuð eitthvað á
gólfið“. Sendimaðurinn laut niður, til
Þess að taka Það upp, sem hann liefði
misst, en á meðan náði sá nýkomni í
$5,100, sem á borðinu lágu, og liljóp á
brott með Þá. Engitm veit, hver Þetta
var, og ekkert hafði til hans spurzt,
Þegar síðast frjettist.
Sá kvittur gaus upp hjer urn daginn
að Joseph Chamberlain væri ætlað land-
stjóraembættið yfir Canada, Þegar tími
Lansdowns lávarðar er lít runninn.
Það liefur síðan verið borið aptur, og
Þar á meðal liefur Chamberlain sjálfur
Þverneitað Því, að Það hafi komið til
orða.
llræðilegt slys vildi til í British Col-
umbíu Þ. 24. Þ. m. Kolanáma við Þorp-
ið Wellington, skammt frá Nnnaimo,
sprakk saman, og eittlivað um 90 numns,
hvítir og kínverskir, ljetu Þar lif sitt.
Að eins fáeinum mönnum varð bjargað
af Þeim, sem unnú í námunni. Allt
komst í uppnám Þar í greundinni; nálega
hver maður liljóp frá vinnu sinni og
Þangað sem slysið hafði viljað til,
fjöldi manna, auðvitað, til Þess að fá
vitneskju um, hvort nánustu vandamenn
Þeirra og vinir væru lífs eða liðnir.
Og svo var skelfingiu mikil yfir mönn-
um, að á eptir ætluðu engir að fást
til að lialda áfram við vinnu sína í
námunum Þar í greundinni.
Maður nokkur í St- Paul, John Wilkins
að nafni, komst í töluvert klúður í sið-
ustu viku. Konan hans sótti um að fá
að skilja við liann, og bar Það fyrir,
að auk sin retti hann fjórar konur. En
Þegar farið var að rannsaka málið, komst
Það upp, að hann átti Þær sex, og var
rjett kominn að Því að fara að ganga
að eiga Þá sjöundu. Wilkins er af á-
gætum ættum.
Erá Pembína, Dak. 26. jan. 88.
Hjeðan má valla búast við stórtíðindum
um Þennan tima, Því bærinn er ekki
stór, og fólkið ekki margt, og Því geng-
ur allt með kyrð og spekt, og er auð-
sjeð á flestum btejarmönnum að Þeir
eru að reyna að safna kröptum til að
láta ekki liið góða tækifæri sleppa ó-
notað rír liöndum sjer, sem muni bjóð-
ast með vorinu, til að græða dálítið, Því
Það er gjört ráð fyrir töluverðum fram-
förum í bœnum/
Islendingar, sem lxjer eru um 110
talsins, komast allir lieldur vel af, og
virðast ekki vera eins óánægðir með neitt
eins og. kuldaun, á meðan álionum stendur.
Það er verið að fullgjöra hina íslenzku
kirkju, sem ’æði lengi hefur verið ó-
smíðuð innan.
Herni E. S. Dahlman, einn af vorum
góðu drengjum, er nýfarinn lijeöau vest-
ur á Kyrrahafsströnd, líklega til Cali-
fornia, til að leita sjer heilsubótar við
brjóstveiki í hinu hlýja lopti Þar vestra.
ISLENSKAN MA EKKl DEYJxV
HJER 1 AMERIKU.
(Aðsent).
Eins o<r öllum lslendin<runi ætti
að vera augljúst, J)á er ]>aö eitt
hið mesta velferðannál Jreirra að
viðhalda máli sínu lijer í Aineríku.
Sú Jrjúð, sem hefur í liieira en J)ús-
und ár viðhaldið feðratungu sinni,
eins oir Islendinirar hafa gjört, ættu
ekki að gjöra sjer J)á svívirðing
o<r sköinm að afneina niál sitt,
O
Jiegar vjer lifum líka á hinni mestu
upjilýsingar og menntaöld, sem nú
stendur yfir; engin mentuð J)júð
heiinsins getur álitið J)að annað en
stórkostlegan mentaskort hjá oss,
ef vjer eyðileggjum mál vort, eptjr
fárra ára dvöl hjer í landi. Vjer
lifum undir frjálslyndri, stjúrn, sem
án efa skoðar íslenzku J)júðina f«11-
komnari í bókmenntuin og öðru
og aö öllu leyti íuéira verða, ef
hún verndar mál sitt ojr viðheldur
o.
J)VÍ.
Ejitir J)ví sem herra E. Sæmunds-
son bendir á í grein sinni í „Heims-
kringlu“, J)á er málið íjtrax farið
að verða býsna svipljótt; ])að eru
mörg orð töluð af lslendingum, sein
eru túm málleysa, og má á pví
sjá, hvernig ínálið muni verða eptir
nokkra tugi ára, ef J>essu fer fram.
Ný-lslendingar ættu að geta við-
haldið málinu fremur en aðrir I
Manitoba; þeir eru enn útaf fyrir
sig, og munu verða pað nokkuð
lenjri; málið er enn ekki mikið
skeinmt; almenningur ber enn lifandi
tilfinningu í brjústi fyrir viðhaldi
J)ess, og yrði pvi örðugt að upp-
ræta pað, enda er vonandi að slíkt
viðgangist aldrei.
Bæði sveitarstjúrnin og almenn-
ingur ætti að kosta kajips um að
fá einkarjettindi til landnámsins og
fá leyfi hjá löggjafarvaldi fylkisins
jafnframt til pess, að sem flest er lyti
að störfum sveitarstjórnarinnar, mætti
fara fram á íslenzku, og öll al-
inenn ujipfræðing, svo sem skóla-
inál og fl.; ineð pví kæmust öll
sveitarmál í liendur alinennings, og
með pví einu lfka getur hanii sjeð,
livað vinna J>arf til hagsmuna sveit-
inni í atmennuin velferðarmálum
hennar, auk verndunar á máli slnu.
Ef enskan ætti að verða aðalmál
í ölluin störfum sveitarstjórnariniiar,
])á verður ]>að óvinsælt mjög; J)ótt
stöku menn verði ætíð með, sem
skilja eitthvað í ensku, pá er J)að
ekki teljandi; allur fjöldinn bæði
af peim sem koninir eru, og Jxnni,
sem búast má við, að komi í ný-
lenduna. verða að fvljrja J)eim fáu.
sem enskuna kunna, án J)ess að
vita liið minnsta, á hverju Jxur
menn byggja gjiirðir sfnar, og er
pað ekki frjálslegt, og geta allir
fundið til J)ess ; gæti sú stjórn orð-
ið býsna valdmikil, og jafnvel
rússnesk að suniu leyti, ef hún vrði
stöðugt í höndum éinstakra manna
í sveitinni.
Sveitarstjórnarlög fylkísins, með
{>eim breytingum, sem gjörðar liafa
verið á peim, ættum vjer Islendingar
sjáltír að geta J)ýtt og prentað á
eigin kostnað, Jxir sem vjer erum
farnir að skijtta fleiri púsunduin í
fylkinu og annarsstaðar í rfkinu;
yrðu ])ví lögin fleirum en Ný-Is-
lendingum kærkomin mjög, pví
margir á hinum ýmsu stöðum munu
ekki vera svo færir í ensku, að
hafa full not af lögunum; laga-
íiiálið er líka Jjyngra og ópj&lla en
margt annað á ensku. Agrij) af
sveitarstjórnarlögunum, sem pýdd
hafa verið og standa í „Leifi“, J)vkja
of stutt. og ófullkomin f alla staði,
vegna breytinganna. Höfundur að
j)ýðingunni á pú J)akkir skilið, pvi
liann hefur sýnt, að ])að er ekki
úvinnandi að pýða sveitarstjúrnar-
lögin á íslensku.
Lávarður Dufferin sagði í ræðu
sinni, er hann hjelt á Gimli forðum,
pegar hann sá nokkrar konur klædd-
ar fslenzka búninginum —- að J)ær
ættu að halda sfnuin fagra J>júð-
búningi hjer— Dufferin liefur víst
ekki ætlazt til, að pjúðin fslenzka
týndi máli slnu hjer, J’egar hann
vildi að kvennpjúðin viðhjeldi sfn-
um gamla pjóðbúningi fslenzka. —
Heiður og sómi íslenzku J)jóðarinnar
er mál hennar; að vernda J>að fyrir
eyðileggingu er skylda pjóðarinnar,
með pví reisti hún sjer lofköst
pann, sem yrði pjúðihni tiP.úgleym-
anleirs heiðurs í auirum allra niennta-
D r»
vina, bæði nú d<r á úkomnum öld-
UIll.
TYRKNESK IIJATRU.
I bók einni um Tyrkland, sem gefin
t ' .
liefur verið út á Þýzkalahdi („Stambul
und das. moderne .. Turkenthum"), . og
sem er eiukar fróðleg að Því, er liátt-
semi og liugum Tyrkja viðvíkur, eru
ýinsar skrítnar sögur úm lijátrú og hind-
urvitni Þeirra, og Það' lielz.tu mannnnna
Þar í landinu. Þar á meðal er sagt
frá Því, Þegar stjörnufræðingurinn Peters
kom til Mijdagarðs árið 1850. Hann
hafði með sjer meðmælisbrjef frá Himv
boldt og fleirum heimsfrægum vísinda-
mönnum. Eií lioitfun .varð.ómögulegt að
koma Því í verk, sem hann átti að
gera Þar, vegna Þess að sama daginn,
sem Þýzki sendiherrann fór með lmnn
til stúrvezírsins, Resliíd Pasha, Þá vildi
svo til að herski]) Ty.rkja „Mistretie1*
sprakk í lopt upp í vopnalnírinu. „Annað-
livort vissi Þessi stjörnufræðingur“, sagði
stórvezirinn, „að Þessa ógæfu mundi bera
að höndum, eða hánn vissi Það ekki.
Ef liann vissi Það, Þá er hann varmenni,
fyrst hann varaði okkur ekki við pvf;
ef liann ekki vissi Það, Þá er iiann
svikari.“ Og Þagar í stað var Það bpð
látið út ganga, að enginn maður mætti
að neinu ieyti rjetta Peters lijálparijöpd.
Stundum er Það nöfnum útiendingá að
kenna, að Þeir eiga örðugt uppdrájtar í
Tyrklandi. Þegar AIkíuI Aziz. _ sat að
ríkjum, var engum manni sýnd jafn-
stöðug óvirðing við hirðina, eins og Dr.
Muhíig, lækni við Þýzku semiisvejtina;
og Það var aðeins vegna Þess, að Tyrk-
ir báru nafn lians fram „Mukklik", en
Það Þýðir í Ambiskri tungu manndráp-
ari. Tyrkinn gat ekki liugsað sjer annað t
en að liann mundi bera nafn me.ð
rentu. ,
M. de Maujiaw, sem var liiorejrla-
stjúri f París, Jiejrar Najioleon 111.
jrerðist landráðamaður og brauzt par.
til keisaratijrnar 2. des. 1851',' heful'
nýlejra jrétíð út bók uiii ]>aiin at-
burð. Hann sejrir ]>ar, að Napo-
leon hafi ]>á ekki liaft umlir hen'di
neina $20,000 til J>ess að kolna
stjúrnarbyltingunni I verk nieð, ‘Og
að lánstraust hans hatí verið ' svo
lítið, að enginn vfnsali liatí viljrfð
lána honum J>ær 25,000 flöskur af
katapavini, sem álitið var' að væri
óhjákvæmilegt að hafa, til' pess-a'ð
inúta hernuni nieð. I pessum vaiid-
ræðum var bruggaður drykkur úr
vatni, brennivfni og sfrópi, og katt-
aður kainjiavín. En J>ó drvkkurinn
væri ekki göfugri en ]>etta, J>á
hreif hann ]>ó. eins og allir vitn.
17
„Einstök vitleysa, Twigger svaraði bæjarstjór-
inn. „Jeg segi pjer satt, jeg hef sjeð J>að gert,
með mínuin eigin augum í London, og maður-
inn var enda ekki í hálfu manngildi við pig“.
„Mjer hefði ]>ótt eins líklegt, að maður hefði
farið 1 kassa utan af átta daga úri, til pess að sjiara
sjer livítt um hálsinn, sagði Twigger, og leit um
leið angistarlega til messing-klæðanna.
„pað er eitt af pví auðvehlasta, sein til er“,
svaraði bæjarstjórinn ajitur.
„J)tið er ekkert“, sagði Jennings.
„pegar menn eru orðnir vanir við J>að“, bætti
Ned við.
„J)ú venst við ]>að smátt og smátt“, sagði bæj-
arstjórinn. „J>ú ættir að byrja á einum partimim á
morgun, og tveimur næsta dag á ejitir, og lialda
svo áfrnm, J)angað til J>ú ert koniinn I allt saman.
Mr. Jennings, gefið ]>jer Twigger glas af romnii.
Iteyndu bara brjústjilötuna, Twigger. Bfddu við ;
fáðu pjer annað glas af rommi fyrst. Hjáljiið
]>jer mjer til að lyfta henni ujij), Mr. Jennings. Stattu
fastur fyrir, Twigger! parna — hún sýnist vera
meir en helmingi pyngri en hún er, er ekki svo?“
Twigger var vel sterkur, hraustbyggður ná-
ungi; og ]>að fúr líka svo, ejitir að hann liafði
skjögrað töluvert, að hann gat staðið uj>prjettur
undir brjústplötunni, og fór enda að bera ]>að við,
ej)tir að hann hafði styrkt sig á öðru glasi af rommi,
tið ganga um með hana og stálhanzkana, sem heyrðu
16
sína, og var að drrfga pað uj)j> á stóra j>aj>j>írs-
örk, hvernig haga skyldi liátíðagöngunni; og skrif-
arinn vísaði Ned Twigger ihn í klefann.
„Jæja, Twigger!“ sagði Nicholas Tulrumble
ljúflega.
J)iið voru peir tímar áður, að Twigger inundi
hafa svarað: „Jæja, Nick!“ en J>að var á dög-
um hjólbaranna, og tveimur árum á undan asn-
anuiu; pessvegna hneigði hann sig að eins.
„Jeg parf að láta ]>ig æfa pig, Twigger“,
sagði Mr. Tulrumble.
„A hverju, herra?“ sjiurði Ned, steinhissa.
„Uss, uss, Twigger!“ sagði bæjarstjórinn.
„I.okið J>jer dyrunum, Mr. Jenniugs. Líttu á,
Twigger“.
Um leið og bæjarstjórinn sagði Jietta, lauk
lianii uj)j) liáum skáj), og sýmli honum ]>ar heil
lierklæði úr messinu', áknfleoa stórskorin.
„Jeg J>arf að láta pig vera i J>essu á mánu-
daginn keinur, Twigger“, sagði bæjarstjúrinn.
„Guð sje oss næstur, herra!“ svaraði Ned,
„pjer gætuð eins beðið mig uin að vera í fall-
bissu, sem flytti sjötfu og fjögra jmnda kúlu, eða
í járnsteypu-jiotti“.
„J>vættingur, Twigger, pvættingur! sagði bæj-
arstjúrinn.
„Jeg gæti ekki staðið undir J>vf, herra“,
sagði Twigger, ,,{>að knosaði mig sundur eins og
kartöllur, ef jeg reyndi ]>að“.
13
miðdígisverðar hjá bæjarstjúranum patin dag, f
Mudfoghöllinni, á Mudfoghæð, í Mudfog, J>á fúru
peim beinlínis að J>ykja J)etta skrítið og skemmtiy
legt, og sendu aptur kveðju sína með J>eirri orð-
sending, að peir skyldu áreiðanlega koma. (
Nú vildi svo til, að ]>að var í Mudfog, eii;s
og ]>að einhvern veginn vill til í nálegn bverju ein-
asta J>orj)i í brezku eignunum, og ef til vill lika í er-
lendum landeignum — oss ]>ykir J>að injög liklegt,
en af pvf að vjer höfum ekki ferðazt mikið, jýi
getum vjer ekki fullyrt pað — J>að vildi svo til,
að ]>að var f Mudfog glaðlyndur, kátbroslegur
flækingur, til einskis nýtur, með úsigrandi and-
styorofð á líkamleori vinnu oy úbifanleuri ást á
sterku öll og sterkum vínföngum. Hver maður^
J>ekkti hann, og enginn, nema konan hans, hafði
fyrir pvf að jagast við hann. Uann, hafði erft
frá forfeðrum sínum nafnið Edward Twigger, eu
ltafði fengið ujijmefnið Ned Flöskunefur, og pútti
ánægja að pví nafni. Að meðaltali var hann.
drukkinn einu sinni á <lag, og ejitir jafn ná-
kvæmri ágizkun var bann iðrunarfullur ejnu sinni
á m&nuði; og [>egar bann var iðrunarfullur, pá
brást ]>að ekki, að ölvfmu-viðkvæmnin i honui|i
var á pvf bæsta stigi, sem hún gat verið. Hann
var tötralegur, ljettúðugur, hávaðasamur náungi,
stúrkarlalegur, meintíndinn og snarráður, og lagði
á allt gjörva hönd, J>egar hann vildi gera J>að.
|>að var alls engin grundvallarskoðun hjá honum