Lögberg - 17.10.1888, Síða 3

að, vegna pess, hvernig eldurinn og,
axirnar hafi farið með skógana i
fjallahlíðunum.
f>að hefur gengið framúrskarandi
fljótt og greiðlega að leggja járn-
brautir um Bandaríkin, og f>ser
hafa auðvitað stuðlað að f>vl frem-
ur öllu öðru, að J>etta landflæmi
hefur verið yrkt og fólkið breiðzt
út um f>að. En þær hafa jafn-
framt gert ókomna tímanum ómet-
anlegan skaða, með því að ljetta
undir ruðningu skóganna. Svo tel6t
til sem bændurnir eigi nær f>ví
88 prC. af öllum skógunum, og
pvi ronast menn eptir að geta feng-
ið þá til að hlynna að skógunum,
fyrir peirra eigin hagsmuna sakir,
og gengizt hefur verið fyrir þvi
að fjelög yrðu mynduð af einstök-
um skógaeigendum, til pess að
vernda skóga þá, sem einstakir menn
ftiga. þegar viss riki hafa haft
aröinn af skógunum, hefnr verið
reynt að koma k samtökum milli
embættismanna rikjanna og embætt-
is lausra manna.
Menn hafa og víða viðhaft cana-
diska fyrirkomulagið, sem svo er
nefnt; það er í þvi innifalið, að
þau riki, sem eiga nokkra skóga
til muna, sonda út varðmenn frá 1.
mai til 1. október. Tilgangurinn
með þessu er ekki að eins sá að
hamla skógarbrennum ineð öllu mög-
ulegu móti, heldur og að fræða
þá, sem heima eiga í sveitinni, um
lögákvarðanir viðvikjandi brennum,
og hegningu þá, sem leiði af hverri
sem helzt ógætni eða vanrækslu.
Af þessu virðist hafa orðið góður á-
rangur; skógarbrennurnar hafa minnk-
að við þetta, og þett* fyrirkomu-
lag eru mörg ríkin farin að við-
hafa.
Síðan árið 1868 hafa yfirvöldin
í Massachusetts, Kansas, Wisconsin,
Missouri, Minnesota, lllinois og
Nebraska borgað 2—10 dollara verð-
la,un fyrir hverja ekru, sem skógur
hefur verið plantaður á. 1 lowa,
Dakota, Rhodð Island, Washington
og Wyoming eru menn og und-
anpegnir skatti A hverri ekru, þar
sem trjám hefur verið plantað, og
getur sú undanþága numið frá 100—
200 dollara. þá má og nefna trjá-
plöntunardaginn sem sjerstaka og
fagra upphvatning til trjáplöntunar.
Nebraska á heiðurinn af þvi, að
hafa komið mönnum til að halda
þann <]ag hátíðlegan; akuryrkju-
mála-stjórn þessa ríkis ákvað ár-
1874 að hann skyldi vera
annan miðvikudag í april. I>etta
hafði þegar þann árangur, að fyrsta
trjáplöntunardaginn og það, sem
eptir var af árinu, voru plantaðar
i Nebraska 12 milliónir trjáa, og
það sýnir hve vel almenningi gazt
að þessari ákvörðun. I>að ríki 4 o^
nú mðir en 100,000 ekra plantaðar
|skógi. Iowa, Michigan, Minnesota,
Ohio og Vestur-Virginia fylgdu þeg-
ar þessu fallega dæmi, og síðar
var viss trjáplöntunardagur eintiig
ákveðinn af New Jersey, Massachu-
setts, New Hampshire, New York,
Maine, Cannecticut, Rhode, Island,
Pennsylvania, Florida, V.ermont,
Georgi*, Wisconsin, Colorado og
lndiana.
Uppskeran i ár f þeim löndum,
sem flytja mest korn út, er hjer
um bil 10 af hundraði minni cn í
meðalári og hjer um bil 15 af
hnndraði lakari en i fyrra. Munur-
inn á hveiti-uppskerunni 1887 og
1888 er 82 milliónir hektolíta.
Frakkland, England og ftalía fá ekki
nema fjóra fimmtu af meðalupp-
skeru, f>ýzkaland fimm sjöttu. önn-
ur lönd sleppa sum betur eg sum
ver, og vilji menn gera sjer hug-
mynd um, hvað þær þýði, þessar 82
milliðnir hektolíta, sem hveitiupp-
skeran er minni I ár en I fyrra,
þá sjáum vjer að þær eru hjer um
bil það sama sem öll hveitiuppskera
Rússlands, eða helmingurinn af
hveitiuppskeru Norður-Ameríku. Ár-
um saman hefur það verið aðal-
ábyggjuefni bændanna, hre npp-
skeran hefur verið mikil; með því
óx framboð kornsins, vwðið á því
lækkaði þaT af leiðandi, og jafn-
framt fjellu jarðeignirnar i verði.
Og hvervetna í Norðurálfunni höfðu
stjórnir landanna hætt að stríða
við það, sem þær áður höfðu orð-
ið að fást við, að Ijotta undir með
ibúum landanna að afla sjer brauðs.
Nú sneru þær einmitt alveg við blað-
inu. Nú var farið að reyna að
stemma stigu við kornrennslinu, til
þess að kornverðið skyldi aptur
geta hækkað, og hvert landið ept-
ir annað innleiddi eða hækkaði
korntollinn. En mönnum tókst ekki
eins vel og þá langaði til. Nú
hefur sú stjórn, sem yfir veðrinn
ræður, gengið i lið með stjórnunum
og bændunum, og nú er það fyrst,
að hnúturinn virðist leystur. I>að
er alkunnugt, og er jafnframt auð-
skilið, að þegar uppskeran er ill^
þá stígur verðið á korninu svo hátt,
að bændurnir fá meiri peninga fyrir
það samtals, en þegar uppskeran er
góð. Auðvitað er þessu ekki skil-
málalaust svo varið. Sje uppskeran
lítil að eins í einu einstöku hjeraði,
eða einu einstöku landi, þá hefur
enginn maður gagn af þvi. En sje
uppskeran þar á móti hvervetna
litil, þá verður kornverðið svo hátt,
að þessar litlu lcornbyrgðir verða
meira virði, reiknað til peninga,
heldur en miklu kornbyrgðirnar
voru á þeim árum, sem mikið var
til af korninu.
SVEFNHERBERGIÐ.
1 blaði einu, sem gefið er út í Krist-
janíu í Noregi, stendur grein sn, er hjer
fer á eptir, og sem vafalaust yrði mörg-
um manni, víðnr en í Kristjaniu, að
góðu, ef farið vœri eptir kenni.
Þegar þeBS er gætt, að vjer eyðum að
minnsta kosti helmingnum af lifl voru
í rúminu, þá ætti það líka að liggja i
augum uppi, að menn ættu að haga
svefnherberginu á þann hátt, sem hent-
ugastur er fyrir heilsuna.
Og það, som þá allra-fyrst hlýtur að
verða fyrir manni, er það, að menn verða
að koma lopti inn í svefnherbergið.
Jeg lief svo opt sagt þettn, en nð lík-
indum verður það aldrei sagt nógu opt.
Því að menn verða þess tiltðlulega lítið
varir að farið sje eptir því. — Það hend-
ir mig opt að eiga leið um götur
Kristjanín að næturþeli. Ætla mætti að
fólk hleypti lopti inn í lierbergi sín á
þoim tíma sólarhringsins, þegar loptið er
hreinast. Og ekki væri ólíklegt, að
monn einkum að sumrinu til yrðu fegn-
ir að fá dálitið af svala næturloptsins
inn i svefnherbergin, þar sera er svo
heitt af sólinni frá deginum, og svo
mollulegt af allri kolasýrunni, sem and-
að hefur verið út í svefninum. En það
er hrein undantekning að sjá opinn
glugga. Fólk lokar svo vei, að ekkert
lopt kemst að, og mjer ógnar að hugsa
til loptsins fyrir innan þessa loptheldu
glugga. Bak við marga þeirra sofa þeir,
sem í húsunum búa; þvi að það eru
margir, sem hafa svefnherbergi fram að
götunni hjer í bænum. En ekki einn
einasti gluggi uppi — allt harðlokað.
Hvað menn sj'ndga á móti sjálfum sjer,
og hvað menn fara heimskulega að ráði
8inu! Hvers vegna þiggja menn ekki
það lopt, sem menn geta fengið, og
það fyrir ekkert? Ef menn að eins
viidu reyna áhrifin af því í ofurlítinn
tíma, þá mundu menn verða varir við
að )>eim fœri að liða öðruvísi. Og þá
er munur á, hvað svefninn mundi hressa
menn beturl Og hvað þeim mundi finn-
ast þeir vera ljettari á sjer, þegar þeir
vöknuðu.
Sje það nauðsynlegt að fá lopt inn í
svefnherbergið þeirra vegna, sem sofa þar,
þá er það líka nauðsynlegt vegna rúm-
fatanna. Þann tíma, sem þau eru ekki
notuð, nfl. að deginum til, ætti að
viöra þau vel. Það er almennur
siður að vefja rúmfötin saman, þeg-
ar er komið er á fætur á morgnana,
en það er skaðlegur siður. Allt, sem
gufað hefur út úr manninum, lokast þá
inni i þeim, og svo sogast það inn í
lungun aptur næstu nótt. Menn ættu
þvert á móti að hrista rúmfötin vei, og
svo að láta þau liggja lauslega breidd
út, og láta ljósið og loptið ná til þeirra
svo lengi sem mögulegt er, áður en
menn leggja þau aptur saman i rúminu
Og þegar það hefur veriö gert, þá eiga
menn ekki að byrgja þau með þykkri
heklaðri ábreiðu, eins og svo margir
gera. Menn eiga þvert á móti að fletta
ábreiðunni ofnn af rúminu, og hafa
hana þannig allan daginn, eins og menn
ætluðu að fara að stökkva upp í rúmið.
Með því móti kemst loptið og ljósið
enn betur að rúmfötunum aö deginum
til.
Fiöursængur og kodda ættu menn að
forðast. Ekkert sýgur meira i sig guf-
una, sem út af mönnum leggur, en ein-
mitt flður. Auk þess kemst loptið illa
gegnum flður, svo að tiltölulcga er lít-
ið gagn að því að viðra það. Menn
ættu að hafa stálfjaðrir undir, cg brciða
þar ofan á ullarábreiðu; ofan á sjer ættu
menn og að hafa ullarábreiður. Undir
höfðinu ættu menn að hafa stranga úr
stældu hrosshári.
Öll þau íöt, sem menn eru i á dnginn,
ættu menn helzt að hafa á nóttunni
í herbergi við hliðina á svefnherberginu;
þar gætu mcnn þá haft opinn glugga,
þó að menn vildu alls ekki opna glugg-
ann á svefnherberginu. Þá viðrnst fötin
og stígvjelin; þá verður þægilegt aS
fara í þau, og þá situr ekki föst í föt-
unum lyktin, sem er af hverjum einasta
manni. Það má opt þekkja það fólk á
lyktinni, sem ekki þvær sjer sjáifu, nje
viðrar föt sin. Jeg hef reynt margsinn-
is að láta slikt fólk fara í bað, en það
hefur verið lítið gagn að því, fyrr en
búið hefur verið að berja fötin þess
duglega og viðra þau. Það er opt af
því þrá fltuiykt, sem leggur langar leiðir.
Það er því skoðun mín, að menn eigi,
eptir því sem þeim er framast unnt, a"ð
forðast að láta fötin liggja að nóttunni
til i svefnherberginu, heidur eigi menn
að sjá um að þnu viðrist í öðru her-
bergi.
Þvoið veggina i svefnherberginu svo
opt, sem yður er mögulegt; hafið þar
engin óþörf húsgögn, rúmtjöld, nje ann-
að ónýtt skran. Og fyrir hvern mun
eitrið ekki loptið þar inni með tóbaks-
reyk.
HJÓNABANDS-AÖENTAR.
Þýzkt blað segir frá einkennilegri og
skrítinni verzlunar-atvinnu. „Á járn-
brautnrstöðvunum í Iíöningsberg“, segir
blaðið, „má sjá konur, sem mörgum
mun leika forvitni á að þekkja; það
eru margar ungar, laglegar stúlkur, sem
koma frá Rússlandi, og eru á leiðinni
til Ameríku, til þess að giptast þar.
Það eru engar tálvonir út í loptið, sem
hafa komið þeim til að yfirgefa ættjörð
síaa. Þær hafa verið ráðnar á regluleg-
an hátt af verzlunarfjelagi, sem fæst
við að stofna hjónabönd meðai persóna
í ýmsum löndum. Þetta Terzlunnrfjelag
hefur um nokkurn tíma útvegað gjaf-
vaxta konur handa bændum í vestur-
hjeruðum Ameriku, þar sem strjálbyggt
er, og mikil eptirspurn eptir greindum,
sterkbyggðum konura, sem fúsar eru
á að taka þátt í lífi bændanna. Nokkr-
ir slungnir verzlunarmenn hafa komizt
að þessari þörf, hafa álitið að á Rúss-
landi mundi vera beztur akur fyrir upp-
skeru þá, sem Ameriku-bændurnir geta
ekki fengið í sínu landi, og hafa mynd-
að fjelag, eins og áður er getið, til
þess að koma stúlkum til að flytja til
Ameríku.
52 ggg
EXTRAORDINARY REBUCTION !
THE WEEKLY GÁLL
CANADA’3 IiAKGSST PAPER.
REflUCED Tö $1 A YEAR!
Tn oMcr to 1>oom fhe drcnlation of THE WEEKLY
CAliL, to plnoo it within fhe reach of evcryone, and
to makc it ovcn inore tiian ever hefore fche unh'ersal
pnper of fche Northwcsfc, ite subscription pricc hasbeen
Reduced from $2 to $1 a Year.
Notwithstnndinjf this jrrmt rednofcion, the high
skuidard of the papcr will he uaintainod in every
partieuUr.
No othor pnper possossos so largre and oomjvjfcenfc
a stafT of oorrespondenls fchrouphotrfc Manitoha
and the Territnries, furnishin{r the local news
from every point. It* telepraphic nerws trcmi all
p&rta of the world is unriva’len in quantity mh\ axeel-
lenoe. Parliamentary prooeedinrs at Ottnwn, Winní-
and Reeina are fully reported. Amonp it» spectal
feaiures are correct nnd exhaustire mai'icet re]>orfc!»
and prices, agricultural information, educationnj
news, verhatim roport* of I)r. Talmagfe’s eloquent ser-
inons, anhwcrs to íeg-al, medienl and veterinary ques-
tions hy competent praotitioners, and the reipilar
puhlication of serial storles by thc most popular
authoi’s.
Any person sendinj ONE DOLLAR now wttl recefvo
the paj>er up to Januan' 1,1SÖ0, getting tho halancc
of tlús year free.
Send your name and post-offioe address plainlr
written, with ONE DOLLAR, addressed to THE
WEEKLY OALL, Winnipeg, and reghstor ifc at your
post-office.
SUBSCRIBK and ENCOUUAGE tho
Pionecr Cheap Newspaper.
THE CSEATEST DÖLLÁR'S WORTH
EVER OFPEU21D.
37 WEST MARKET Str., WINNIPEG.
Beint á móti ketmarkaðnum.
Ekkert gestgjafahús jafngott í bænum
fyrir $1.50 á dag.
Beztu vinföng og vindlar og ágret „billi-
ard“-borð. Gas og hverskyns Þægindi í
húsinu. Sjerstfikt verð fyrir fasta skiptavini
JOHIÍ ISAIRD Eigandi.
JARDARFASIII.
Hornið úMain & Market str.
Líkkistur og allt, sem til jarð-
arfara J>arf,
ÓDÝRAST í BŒNUM.
Jeg geri mjer mesta far um, að
oreti s)u farið sem bezt fram
við jarðarfarir.
Telephone JVr. 413■
Opið dag og nótt.
M. HUGHES
230
„t>ið sjáiö liafurinn J>arna“, sagði jeg og
henti hópnum, sem fyrir framan mig stóö, á
dýrið. „Segið pið mjer, hvort mögulegt sje fyrir
ttann, fæddan af konu, að drepa J>að hjeðan
tneð hávaða einum“.
„t>að er ekki mögulegt, herra11, svaraði gamli
maðurinn.
„Og J>ó mun jeg gera J>að“, sagði jeg ró-
lega.
Gamli maðurinn brosti. „Dað getur herra
minn ekki gert11, sagði hann.
Jeg lypti bissunni upp og miðaði & antilóp-
ann. Dýrið var litið, Og J>að var afsakanlegt, að
hitta J>að ekkij en jeg vissi að nú varð jeg að
liittft.
Jeg dró andann djúpt og J>rlsti hægt á gikk*
inn. Antllópinn stóð kyr eins og steinn.
Skotið small af. Antilópinn stökk upp i lopt.
og skall svo niður á klettinn, steindauður.
Hópurinn fyrir framan ökkur Stundi hátt af
fikelfingu.
„Ef ykkur langar i ket’1, sagði jeg rftlega,
■»>I>á farið og sækið hafurinn11.
Gamli maðurinn gaf fylgdarmönnum sinum
merki, og einn peirra lagði af stað* og kom
pegar aptur með antílópann á bakinu. Jeg tók
eptir j>vi, og J>ótti vænt um, að jeg hafði hitt
hann laglega, rjett aptan við lierðarnar. Deir
áðfnu5ust saman kringum skrokkinn áf vesalings
238
legu hönd, sem—sem, í stuttu máli— kastaði
hnífnum og ætlaði að hitta hðfuðið á þeim manni,
sem hefur tennur J>ær, sem fara og kotna11.
„Vægið honum, lávarðar mínir11, sagði gamli
maðurinn auðmýktarlega; „hann er sonur konungs-
ins, og jeg er föðurbróðir hans. Ef honum skyldi
hlekkjast nokkuð á, pá kemur blóð hans yfir
höfuð mjer11.
„Já, svo er J>ví sannarlega varið11, bætti ungi
maðurínn við, og lagði mikla áherzlu á orðin.
„Vera má að J>ið efist um mátt okkar til að
hegna11, hjeit jeg áfram, og ljet sem jeg tæki
ekkert eptir J>essu, sem f>eir höfðu skotið inn.
„Bíðið J>ið við, jeg Bkal sýna ykkur hann. Kotrfdu
hingað, J>ú hundur og J>ræll“ (svona ávarpaði jeg
Umbopa með gritntnilegri rödd), „fáðu mjer töfra-
plpuna, sem talar11; og jeg benti á „express11-
bissuna mína.
Umbopa stóð upp til J>ess að hlýðnast hoð-
inu, og J>að var eitthvað á alvarlega andlitinu á
honum, sem Uktist meir glotti en nokkuð, sem
jeg annars hef sjeð J>ar; hann rjetti mjer bissuna.
„Hjer er hún, J>ú lávarður lávarðanna11, sagði
hann með mikilli lotningu.
Rjett áður en jeg hafði beðið hann um biss-
una, hafði jeg tekið eptir ofurlitlum fjalla-antílópa,
sem stóð á kletti hjer um bil 35 faðma frá okk-
ur> °S je8 rje® Rf að hætta á, hvort jeg gæti
skotið hann.
235
„Guð minn góður11, stundi Good, og eins og
hann var vanur, J>egar hann var i vandræðum,
tók hann höndinni um lausatennurnar, dró niður
tennurnar í efra skoltinum, og ljet pær sineila
aptur i munninn. Dað var frámunalega heppileg
hreyfing, J>ví að á næstu sekúndu rak þessi al-
varlegi Kúkúana-hópur upp org af skelfingu, allir
á sama augnablikinu, og J>eir hrukku aptur á
bak nokkra faðma.
„Hvað gengur á?“ sagði jeg.
„t>að eru tennurnar í honum11, hvíslaði Sir
Henry, og var auðheyrt að honutn var mikið
niðri fyrir. „Hann hreyfði ]>ær. Takið ]>jer J>ær
út úr yður, Good, takið ]>jor J>ær út úr yður!“
Hann hlýddi og laumaði tönnunum ofan í
aðra ertnina á ullarskyrtunni sinni.
Á næstu sekúndu hafði forvitnin orðið hræöslu
mannanna yfirstorkari, og ]>eir færðust liægt nær
og nær okkur. Dað virtist svo, sent peir hefðu
gleymt sínum vinsatnlegu fyrirætlunum mcð
okkur.
„Hvernig víkur ]>essu við, ]>jer útlendu mcnn“
spurði aldraði maðurinn hátíðlega, „með tentiur
mannsins (hann benti á Good, setn var í cngu
nema ullarskyrtunni, og ekki liafði rnkað sig
nema öðru megin), sem er klæddur um búkinn,
en nakinn um fæturna, sem hefur hár öðru-meg-
in á sínu veiklulega andliti, en ekki hinu-nteg-
’n, og sem hefur eitt skínandi gagnsætt auga