Lögberg - 26.02.1890, Blaðsíða 5

Lögberg - 26.02.1890, Blaðsíða 5
LÖGBERG, MÍDVIEUDAGINN 26. EEBRÖAR 1890 5 fyrri skoðunina, en [H'irir eins og steinn iftn f>íi síðari. Deiln inönn- um, sem rOkstyðja sinn nuilstað á svipaðan hátt og Frjettaritarmn, getur alilrei orðið ástæðna-fátt. Hitt er annað mál, hve mikils les- éndurnir meta rOk þeirra. Svar kvennfjelagsins. íslcnzka kvénnfjelagið hjer í bænum liefur seiit Mrs. vl. !>■ Kldon út af iirkinni til pess að svara grein vorri um lcvenHfjelctffssliapinn sem stóð í 4. nr. blaðs vors. Það var. líka injög eðlilegt • úr pví kormrnar á annað borð tóku pað ráð að svara á þann hátt, sem [>ær hafa gert. Yegna hvers var pað svo oðli- legt? Af pví að pað var svo hand- hægt fyrir kvennfjelagið. Mrs. Eldon er nylega hingað komin, og [>css vcvna <retur hún lýst ]>ví vtir, að liún viti ekkert um yms af þeim atriðum, sem drej>ið var á í grein vorri. Á pann liátt kemst kvenn- fjelagið hjá pví að neita Vmsu, sem pað ekki porir að neita, en sem pað jafnframt ekki langar til að komist • í hámæli. Þannig dregur kvennfjelagið sig sjálft út úr dis- cussióninni, eins og ekkert liefði í skorizt. ()g páð var furðu vitur- legt ráð af pví fjelagi. En liitt er annað mál, livort petta var sjerlegt • viriar-bragð við Mrs. Eldon. Það fellur ávallt nokkuð skringilegt ljós á pað fólk, sein fer að skrifa um einhver mál, pegar pað tekur pað siálft liyað ejitir annað fram, að pví sje allsendis ókunnugt uin pau mál. Og sú sjiurning liggur svo undur- nærri,' hvers vegna það sje pá eig- inlega að skrifa. Um [>au atriði, sem Mrs. Eldon segir sjer sje úkunnugt uin, skuluin vjer ekkert frekar tala að svo stOddu. Vjer skiljum svo, sem kvennfjelag- ið fallist á pau atriði, eins og peim hefur verið lialdið fram frá vorri hlið. Það er ekki í tilefni af peim atriðum að vjer ritum pessar línur. Heldúr er pað i tilefni áf peirri spurningu, sein Mrs. Eldon setur fram, hvað vjer ætlumst til að kvenn- fjélagið gen. Með ‘ leyTi Mrs. Eldon sknlum vje’r fyrst segja, livað kvennfjelagið á ekki að gera. l'að á ekki að nota þá. krajita, sem nú eru í fje-, lcga“, og ekkert láta laginu, til að skrifa i blOðin. Það er engin afsökun, þó konunuiu „leið- ist að bíða“, eins og Mrs. Eldon segir. Þær verðfl að bíða, þangað til pær eru pess um komnar, að senda frá sjer greinar, sem ekki eru bæði kvennfjelaginu og íslenzk- um konum í Winnipeg í heild sinni til minnkunar. Eða pá að öðrum kosti vorða pær að þola afleiðing- arnar. Það er engin von, að fólk í fjarlægð átti sig á því, að í þessu kvennfjelagi sjeu okki nema sárfáar liræður, jafnmikið veður eins og [>ær uera ineð sio. Þess vesína skellur skuldin á íslenzkum konuin í Winni- jæg yflr höfuð; og [>að er í mesta máta ótilhlyðilegt. Kvennfjelagið á að hlynna að menntun, eins og líka Mrs. Eldon kannast við. En með greinum sín- um í Heimskr. er pað að hlynna að vanþekking og heimsku. Hvert mál, scm pað snertir við, flækir það í stað pess að greiða úr pví. Vjer höfuin áður bent á, hve vel því fórst úr hendi að minnast á upp- eldisrnálið. Vjer drógum ekki pá ómynd frain af því að hún væri stórkostlegri en aðrar ómvndir úr söinu átt, lieldur af því að hún var skaðlegri. Þess vegna á kvennfjelagið ekki að vera að skrifa. Það verð- ur að reyna að sitja á sjer, pó aldrei neina pað eigi bágt með pað. Hvað á [>á kvennfjelagið að gera? Eptir greinum peim að dæina, sem pað hefur komið sjer saman um að setja í Heimskr., virðist liggja skrambans nærri, að það vinni að inenntun sinna eigin með- lima. Það er engin ástæða til að ætla, að slíkt yrði alveg árangurs- laust. Skyldi kvennfjclaginu pykja. pað of pröngt verksvið, pá er ekki annað en færa sig út. Það er við og við að nudda sainan peningum með samkomum. En að pað verði peim peningum til að „taka eitt- hvert stúlkubarn, setja ]>að í skóla og láta pað læra par að hugsa, ræða og rita“ eins og Mrs. Eldon stingur ujiji á í skopi ? Það gæti sannarlega margt verra og vitlaus- ara gert. ()g það er lireinn og beinn misskilningur af Mrs. Eldon, að kvennfjelagskonurnar þurfi endi- lega að bíða ejitir pví að teljm- krakkinn „vaxi andlega og likani-1 til sín lieyra pangað til krakkinn er fullvaxinn. Það væri vitaskuld ósanngirni að ætlast til slíks; vjer vitutn pað ujip á hár,' að þeim væri ómögulegt að pegja svo lengi. En liitt virðist peim engin ofætlun: að láta vera að skrifa meðan pær ekkert synast geta skrifað nema vitleysu. Auk pess að styðja að mennt- un kvenna, pá ætti kvennfjelagið, svo sem af sjálfsögðu, að hlynna að rjettindum kvenna, þar sem peiin er hætta búin af karlmanna hálfu. Á livern hátt skyldi nú rjettindum kvenna vera inest liætta búin, eins og hjer liagar til vor á meðal? Skyldi pað ekki vera af drykkju- skaj> karlmannanna? Það er sannarlega ejitirtekta vert, hvernig hlynnt er að pví máli undir „takmörkuðu umsjóninni41 Það er til hjer á meðal vor, eins og kunnugt er, bindindis-fje- lagsskajnir, sein prátt fvrir ymsa örðugleika hefur fengið fljótari og meiri viðgang, en nokkur - annar ísl.-ameríkanskur fjelagsskajiur, að peim einum undanteknum, senl við trúarbrögðin er tengdur. Sama reynd hefur orðið á pessum fjelagsskaj meðal Austur-íslendinga. Vor meðal hafa margir lagt á sig mik- ið ómak og erviði til þess að koma pessum fjelagsskap á og lialda hon um við. Árangurinn hefur orðið sá, að 1 þessum bæ eru á 4. hundr að íslenzkir Good-temj)larar. t Það mætti sannarlega ekki við minna búast, en að kvennfjelagið ljeti pann fjclagsskap lilutlausan Hann gerir pó vissulega ekki kvennfólki mein. Látum oss nú gæta að, hvað Heitnskringla flytur inönnum undir „takmörkuðu um- sjóninni“. Mrs. Etdon segir: „Og Good Temj>larfjelögin — par veit jeg nú hvorki hver heið- urinn er nje hverjum hann ber. Nokkra fjelagslimi hef jeg reyndar heyrt segja að pau væru ekkert nema „Humbug“. Þeir liafa kann- ske verið að gera að gamni sínu“ „Berðu mig samt ekki fyrir því, blessuð,“ sagði Gróa á Leyti, pegar liún var að bera út óhróð- nr um náungann. „Ekki veit jeg hvernig' pessi fjelagsskajiur er“, seg- ir Mrs. Eldon, „en nokkra fjelags- limi hef jeg reyndar heyrt segja—“ Þvf svijiar dálítið saman, pessu. Og pað skojilegasta við petta alltsaman er, . að einmitt sú kona. sem lætur hafa sig til að breiða út íhróður um bindindis-fjelagsskapinn vor á meðal, hún er í sömu grein- inni að láta drygindalega vfir [>ví, að hún liafi orðið handhafi að tölu- i'erðu af únsum ritum og bókuni útgefnuin í Amerfku eða á Eng- landi, sem berjast fyrir málefni kvenna. Hún hlytur að hafa lcsið >au rit á einkennilegan hátt, ef hún hefur af þeim lært, að bera út óhróður um bindindis-samtökin. Vjer vituni ekki betur, en að bind- indis-málið sje einmitt eitt af peirn ínálurn, sem kvennfrelsis-konurnar lijer f Ameríku hlfa fyrst og fremst sett á sína dagskrá -— að undan- teknum íslenzku kvennfrelsis-kon- unum í kvennfjelaginu f Winnipeg. Hylgjurnar uin bindindis-fje- lagsskajrinn sverja sig pannig ekki í ættina til ameríkanskra kvenn- frelsis hugmynda, livað mörgum ný- ustu bókum og ritum, sem Mrs. Eldon kann að hafa orðið liandhafi að. Þær sverja sig ekki f neina ætt, nema ni/ntista-pctúna. Að endingu skulum vjer lcyfa oss að benda Mrs. Eldon á pað, að, hvort sein liún hefur heyrt 1 rjett um það eða ekki, að ritstjóri Löghergs liafi lesið fagurfræði við háskólann í Kaujimannahöfn, pá er hann svo mikill fagurfræðingur — „astheticus“ sem Mrs. Eldon kallar— að hann veit, að greinarnar undir „takmörkuðu umsjóninni“ koma fag- urfræðinni ekkert við. Þær eiga yfir höfuð að tala ekkert skylt við neina fræði — af þeirri einföldu ástæðu, að pær eru ekki nema helbert rugl. NORTHERN PACIFIC -------OG tyAfllTOBJ\ J/\RflBI\AUT/\RFJ/\CID Selur farbrjef til allra stada í Canada og Bandarikjunurn LÆGRA EN NO^KUfJN TÍMA ÁDUR. florthern Paoiflc og Marfitoba iárnbrautarfjelag- iS sendir lest á -----HVERJUM DEGI,---------- sem er fullkomlega útbúin meö síðustu um- bætur, þor á meðal skraullegir tíagveröa- og svefnvagr\ar, sem gera ferðir með j.eirri braut fljótar, skemmtilegar <>g þægilegar fyrir fólk austur vestur og suður. Náið samband við lestir á öðrum bruatum. Allur (arangur merktur lil staða í Can- ada fluttur alla leið án þess tollrannsókn sje við höfð. Far yfir hafið með sjerstökun; svefn!;erbergj- um útvegað til Stórbretalands og Evrópu og þaðan. Samband við allar bcztu gufuskipallnur. Farbrjef VESTUP Á KYRRAHAFSSTRÖND og TIL BAKA, sem duga G mánuði. Viðvfkjandi frekari upplýsingum, kortum, tímatöflum og farbrjefum sem gilda á miðdegis- verðarvagna brautinni, skrifi menn eða snúa sjer til einhvers af agentum Northern Pacific & Manitoba brautarinnar eða til IIERBERT J. BELCH, Farbrjefa agent 48G Main St.. Winnipeg, J. M. GRAHAM. II. SWINFORD, Aðalforstöðumaður. Aðal agent. Winnipeg. Sainkvæmt tilmælum herra Sigfúsar Eymundssonar í lteykjavík býðst jeg hjer með til að leiðbeina þeim, er vilja senda fólki á íslandi peniuga fyrir far- brjef til Ameriku á næsta sumri. Winnipeg, 31. desember, 1889, W. H. Paulson EJUORAtiTA FARIiRJEF með „Dominion Linunni" frá Islandi til fyrir fullorðna yfir „ börn 5 til » » T » seiur g. L. Baldvinsson 175 ROSS STR. WINNIPEG Winnipeg: 12 ára $4,50 12 ára.... 20,75 5 ára.... 14,75 MUNROE &WEST. Málafœrslumenn o. s. frv. Freeman Block 490 N\ain Str., Winnipeg. el þekktir m;5al Islendinga, jafnan reiðu- búinir til að taka að sjer mál þeirra, gera fyrir þá samninga o. s. frv. G. H. CAMPBELL OKNERAL Hailroai § Steamship TICKET AGENT, * 471 MAIS STREET. • WIN5IPEG, MilT. Headquartera for all Lines, as undo*: Allan, Inman, Domlnlon, State, Beaver. North Cerman, White Star, Lloyd’s (Bremen Llne) Cuoin, Direct Hamburg Line, Cunard, French Line, Anchor, Italtan Line, and every other line crossing the Atlantic of Paciflc Oceans. Pnblisher of “Carapbell’s Steamship GnWe.” This Guide eives full particularsof all lines, with Time Tables and sailing dates. Send for it. ACENT FOR THOS. COOKASONS, the celebrated Tourist Agents of the world. PREPAID TICKETS, to bring your friends out from the Old Country, at lowest rates, also NIONEY ORDERS AND DRAFTS on all points in Great Britain and the Con- tinent. BACCACE ohecked through, and labeled for tbe ship hy which you sail. Write for particulars. Correspondence an- swered promptly. G. II. Oif MPBBLL, General Steamship Auent. 471 Main St. and C.P.R. llopot, Winn,j>eg, Man. 173 . ’ I . „Víst ekkt“, söng 1- Jumes, og ltann hjelt upp hönd- unum í vandræðum. „Það er greinilegt, að það yrði ' ,Champerty‘; og ef rjetturinn skyldi að því komast, þá getur enginn sagt, hvað úr því kynni að verða. Eustace andvarpaði. „Jeg er nlls ekki viss um, við hvað þið eigið“, svaraði hann, „en það er svo að sjá sem jeg hafi sagt eitthvnð mjög vitlaust. Enga gátu er jafn-örðugt að ráða eins og þessi lög“, bætt hann við með raunasvij). „Það leynir sjer ekki, James“, sagði John, „svo maður sleppi öllu ööru, að j>að mundi verða frnmúr- sknrandi skemmtilegt fyrir þig að flytja þetta mál, hvað sem borguninni líður“. „8att er það, Jolin“, svaraði James; „en eins og þjer hlýt.ur að vern kunnugt um, þá má jeg ekki færa inál fyrir ekkert vegna þess það er ekki siðvenja stjettar minnar. í því efni, fremur ölluni öðrum, stýrir sið- venjan oss með jilrnhendi. Allri málafærslumanua stjettinni. í lieild sinni og hverjum einum málafærslu- manni út af fyrir sig mundi þykja það skömm og lineyksli, ef einhver meðlimui stjettarinnar gerði eitt- hvað án alls endurgjalds.“ „Alveg rjett, James minn góður; alveg rjett“, sagði John og brosti blíðlega. „Á málavaxta-skjalinu verður að geta gjoldsins til málafœrslumannsins, og það gjakl verður að greiðast honum, ásamt mörgum öðrum minni gjöldum; )>ví að málafærslumeim eru likir cigarettu- kössunum og nýmóðins vogarvjelunum á járnbrautar- stöðvunum: Þeir fara ekki af stað, nema eittlivað sje ■á þá borið. En það er ekkert |>ví til fyrlrstöðu, að wálafærslumaðnHnn skili aptur )>ví gjaldi, og öllum smrcrri gjöldum. 1 raun og veru muntu sjá |>nð, .Tames, -að þessi siður er algengur meðal hinna ágætustu af stjett- inni, þegar þeir t. d. vilja auglýsa sig, eða þá langar . 17‘J þú mæltir þjer mót við hann og fyndir liann á morgun.“ „Já“, sagði John. „Jæja“, hjelt James áfrnm, „jeg býst ekki við að við getum meira gert í bráðina. Jeg þarf auðvitað að fá öll skjöl þessu viðvíkjandi svo fljótt sem mögulegt er. Jeg geri ráð fyrir að fleiri málafærslumenn en jeg verði fengnir áður en lýkur. „O, út úr þessu detta mjer pe.ningarnir í hug, þjer skiljið“, sagði Eustace. „Mjer er ekki algerlega ljóst, livernig jeg á að borga fyrir þetta alltsaman. Jeg á í eigu minni hjer um hil 50 l>und, og ekki vitund meira, og jeg er ekki svo skyni skroppinn, að jeg ekki sjái, að 50 pund ná ekki iangt, þegar maður er i málaferlum.“ James og John litu vandræðalega hvor á annan. Þetta var mjög þreytandi. „Fimmtíu púnd fara langt með að liorga ýms an aukakostnað", sagði James loksins, og nuddaði stóra höfuðið með vasaklútnum 'sínum. „Getur verið“, sagði Jolin öruglcga; „en livernig fer um borgun til málafærslumanna? Getið þjer ekki“ — hann sneri sjer að Eustace—„haft einhver ráð með að fá peningana lijá einhverjum?“ „Jeg veit ekki“, sngði Eustace, „það skyldi vera hjá Lady llolmhurst. Kann ske jeg ætti uð bjóða lienni, ao taka þátt í .ágóðanúm, ef liann yrði nokkur“. „I öllum bænum, gerið þjer ekki það“, sagði John; „það yrði ,maint.enauce.“‘*) *) Minntenanre eru ótilhlýðileg afskipti þriðja inanns af málum setn aðrir, honum óviðkomandi, eiga í hvor við annan, þegar þau afskipti koma fram í því, að veita öðrumhvorum inálsparti fjestyrk til þess að geta hald- ið sínu máli fram. Champertj/ er uptur á móti slík afskipti þriöja manns, þegar hann hefur jafnframt kom- ið sjer suman um það við þann málspartinn, sem hann stvrkir, að fá part ftf því fje, sem málið hefur risið út af, svo framarlegn sem sá málspartur vlnui málið. 169 hafa það. Hnnn hafði til fulls lært að breyta ept.ir þeirri grundvallar-setningu, sem hver einasti málafærslu- maður ætti að setja vel á sig — „Aklrei að láta sem maður viti ekki“. „Þetta mál“, sagði hann hátíðlega, eins og hann væri að kveða upp dóin, „er vafalaust mjög merkilegs eðlis, og jeg get ekki á þessu augnahliki bent á neini lögspeking sem ritað hefur beinlíuis um þetta atriði, og efast um að það hati nokkur gert. En jeg tula undirbúningslaust, og því má ekki taka of hart á því, |>ó mjer kynni að skjátTnst í einhverju sem jeg segi. Þrátt fyrir •það, hve einkennilega þessu máli er varið, og þó ýmislegt sje við það athugavert, þá munu menn komast að þeirri niðurstöðu, að þaö heyri undir þær almennu reglur, sem eptir rerður nð fara til þess að erfðaskrá sje lögmæt. Ef jeg man rjett — jeg tala undirbúningslaust — þá taka lögin frá 1. ríkisstjórnarári Yictoriu, kap. 26, |>að fram, að erfðaskrá skuli vera skrifuð, og það má vel segja um tattóvering, að hún sje illa gerð skript. Jeg skal ekki neita |>ví, nð |>að er venja að ritað sje á pappír eða pergament, en jeg efast ekki um þnð, að skinn af ungri stúlki mundi verða ágætt pergament, ef stúlknn væri flegin með var- kárni og skrnnið svo þurknð. Sem stendur er skinn- ið því pergament í náttúrlegu ásigkomulagi, og það er ekkert á inóti því að skrifa á það. „Svo jeg haldi áfram, þá er svo að sjá — jeg geng út frá því að Mr. Meeson hati sagt alveg íjett frá — sem erfðaskráin hafi verið löglega undirrituð af arf- leiðandn, eða öllu lieldur þeim manni, sem tattóver- nði í viðurvist arfleiðanda og eptir hans skipun, og ein grein í lögum )>eim, sem jeg áður nefndi, sj'nir ljóslega að slík uudirskript er lögmæt. Það er og svo að sjá setn vottarnir hafl ritað uudir hvor í ann-

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.