Lögberg - 16.04.1890, Side 6

e
LÖGBERG, MIDVIKUDAGINN 16. APRÍL 1890.
FRjETTIR FRÁ ÍSLAHDI.
(Eptiv tnnfold.)
(Framh. frá 3. síðu).
Ísafiiíði 2. marz: Afli allgóð-
ur, Jiegar gefur, einkum í Bolung-
arvík og Aðalvík.—Góðir hagar
nú komnir alstaðar. — Hvalabátarnir
fr& Langeyri komu 17. fcbr.; voru
0 sólarhringa & leiðinni frá Hauga-
sundi; en nú eru ongir hvalir í
Djúpinu, og peir liafa engan hval
fengið enn. Amlie gamli á nú einn
bœði skipin og stöðvarnar á Lang-
(yri.—Ellefsen er væntanlcgur til
Flateyrar i miðjum marz, en Dyra-
fjarðar-bátarnir í miðjum apríl. —
Iíafís heíur sjezt út af Kögri seint
í febr. — Kaupíjelagið ætl .r petta ár
að hafa minna um sig; vestursyslan
og Sljettu- og Gunnavíkurhreppar
taka ekki pátt í f>ví.
Strandas'ísuj (sunnanv.) 9. marz:
Tíðarfar var jafnan óstilt og rosa-
samt fram undir miðjan febr. L>á
stillti til og hefur veðráttan verið
einstaklega góð og hagstæð síðan.
Frá 19. fcbrúar til 4. marz var
allt af frostlaust, suma daga góð
hláka. Tók pá svo upp, að nú má
heita snjólaust hjer neðra og injög
svellalítið. Er pví kominn góður
hagi. Nú í 5' daga liefur verið
frost og hreinviðri; aldrei meira frost
en í gær og í dag: 15 gr. á R.
L>ó hagi sje góður, mun fje
(ám og lömbum) alstaðar hjer vera
geíiö mikið enn, enda er svo fyrir
pakkandi, að talsverður áliugi er
vaknaðar á pví, að fara vel með
skepnur. Flestir eru farnir að sjá,
að pað borgar sig vel. Því miður
mun lijer sem víða annarstaðar
liörgull á góðum fjármönuum. L>eir
eru nsesta fáir, sem kunna vel að
liirða fje. En vtmandi er, að með
vaxandi áliuga á, að fóðra og hirða
vel skepnur, fjölgi góðum fjár-
mönnnm.
llúnaðarfjelag er lijer í Bæjar-
hreppi nylega stofnað. Seint í f.
m. ljet fjelagið tvo menn skoða
hjá fjelagsmönnum lieybyrgðir, fjen-
aðarhirðingu o. fl. Þyngsta lamb
(hrútur), sem peir fundu, vóg 108
pd. Þess skal getið, að lamb petta
pvkir mjög vænt, en pó inunu hjer
víða vera lambhrútar, sem vega allt
að 100 pd. og jafnvel freklega pað.
Skaoafirði 2, marz: „Yeðrátta
allt af mjög góð. — Nú á að fa.a
að hugsa til húsabyggingar á Hól-
uni, og cr í ráði að kaupa hús I
Hrísey, er stendur til boða með
góðuin kjörum.— Sundkennsla á fram
að fara hjer í syslunni að sumri
á tveim stöðuin. —- Afráðið að brúa
Ilofsá að sumri, og gaf kaupm.
1 Popp 100 kr. til pes3 fyrirtækis; er
cjað 5. brúin sem Skagtírðingar leggja
auk brúarinnar á Valagilsá, sem
eyðilagðist fyrir nokkruin árum. —
Hreyft hefur pví verið, að flytja
kvennaskólann á • Ytri-ey til Sauð-
árkróks.
Miltisbruxi hefur drepið ný-
lega 7 hross, 1 kú og 1 naut á
einum bæ í Laugardal í Árnessfslu,
Eyvindartungu. Eins og a’lltítt er
orðið, mun drepsótt pessi stafa af
útlendri húð, er bleytt hefur verið
í lygnu vatni, sem skepnur drekka
úr, og cr hraparleg ógætni manna
í peirri grein, pótt allt af sje ver-
ið að vara pá við pví.
12 marz 1890
Mknntunarfjulau verzlunar-
manna í reykjavík. Svo nefnist
nytt fjelag, er stofnað var I gær-
kveidi, á fjölmennum fundi í hótel
Reykjavík, tneð peirri fyrirætlun
sjerstaklaga, að halda uppi kveld-
skóla fyrir verzlunarmenn í Reykja-
vík, og einnig utanbæarmenn, ef
kringumstæður leyfa. Eptir að sam-
pykkt voru lög fjelagsins, rituðu
53 rnenn sig pegar á fjelagsskrá
og kusu sjer síðan fjelagsstjórn.
Formaður var kosinn f. kaupmaður
á Eyrarbakka Guðm. Thorf/rimxen,
með 41 atkv., og meðstjórnendur
Björn Jónsson ritstjóri, N. Zimsen
konsúll, !>orl. O Jolinson kaupm.
og N. B. Nielsen verzlunarmaður.
Björn Jónsson skoraðist undan að
taka við kosningu (vegna annríkis),
og var pá kosinn 4. maður í stjórn-
ina Sighvatur Bjarnason bankabók-
ari. Endurskoðunarmcnn voru kosn-
ir Matth. Johannessen kaupmaður
og Ólafur Rósenkranz stúdent.
Árstillag í fjelaginu er ö kr.
Kennslan á að byrja á næsta hausti.
Próf geta nemendurnir tekið I iok
kennsluársins, sem endar 31. marz,
og fá pá meðmælingarbrjef frá
stjórninni.
Vís von er I fjelagið á 20—30
mönnum, er eigi voru á stofnunar-
fundinum, og búizt við talsvert
fleirum; pví beztu undirtektir hefir
fyrirtækið fengið.
„EkKNASJÓÐUR RKYKJAVfKUR-
h.k.iar“. Nokkrir framfaramenn með-
al hinna yngri tómthúsmanna í
Reykjavík liafa nylega stofnað sjóð,
er svo nefnist,—lofsverða stofnun—
til að styrkja ekkjur og eptirlátin
börn peirra, er greitt liafa að minnsta
kosti 2 ár fast tiliag (2 kr.) til
sjóðsins. „Enginn skuldheimtumað-
ur í dánarbúi hefir rjett til að taka
styrk úr sjóðnum til lúkningar skulda
búsins, nje skerða styrkinn að
nokkru“.
Aflabrögð. í Garði var róið
almennt laugardag 8. p. m. og feng-
ust 30, 40—50 í hlut, af stútung,
pyrskling og porski, á lóðir. Var
pá illt sjóveður,. norðangarður með
hörkufrosti. í Grindavík fiskast vel,
pegar róa gefur, 20—30 í lilut af
tómuin porski. í Höfnum mokfiski
af óvenjufeitum porski; par príhlóðu
menn ö. p. 111., ' að sagt er. Á
Eyrarbakka fengust 13 í hlut mest
8. p. m., af porski; gaf að eins
litla stund á sjó.
Póstskipið LAURA hafnaði sig
hjer í nótt, eptir 18 daga ferð frá
Khöfn—-par af átta daga í Færeyj-
um, ymist veðurteppt eða skjökti
par hafna á milli.
Reykvíkingum var „synd en
ekki gefin gæs“, par sem var póst-
skipið núna; pví um fótaferðartíma
var hún öll á brott aptur, vestur á
Vestfirði, til Önundarfjarðar, með
allar vörurnar, sem hingað áttu að
fara! Hún purfti sem sje að flytja
pangað norskan hvalaveiaamann,
Ellefaen, moð konu hans og börn,
og 20 háseta á livalaveiðaskip.
Væntanleg aptur eptir 2—3 daga
kannske, og á svo að fara af stað
til Khafnar mánudag 24. p. m.
22. marz, 1890.
Embættispkóf. Guðm. Magn-
ússon frá Holti í Ásum liefur 1
vetur lokið embættisprófi við há-
skólann í læknisfræði með 1. eink-
unn hárri; er nú undirlæknir við
St. Jóhannesar-spítala í Khöfn.
Þingmknnsku fyrir Eyfirðinga,
í stað Jóns heit. siirurðssonar, tek-
ur liinn gamli, ágæti pingmaður
peirra, Einar Ásmundsson í Nesi,
að sjer eptir ósk og áskorun ym-
issa helztu manna í kjördæminu.
Fiskiafli var ágætur í Vest-
inannaeyjum, er póstskip fór par
um, af bezta porski mjög feitum,
er liafði gengið óvenju nærri landi.
Alþingiskosningar í Eyjafjarð-
ars\fslu og Suðurmúlasyslu, í stað
pcirra Jóns lieit. Sigurðssonar og
.Ións Ólafssonar, hefur landshöfðingi
fyrirskipað að fram skuli fara um
miðjan júnímánuð næstkomandi, fyr-
ir pað sem eptir er kjörtímans.
S M Á S Ö G U R.
Fyrir stuttu kom velbúinn ungur
maður einn til umsjónarmanns yfir
fónograf í New York; hann stóð
stundarkorn og hlustaði á vjelina.
Eptir dálitla stund gaf hann sig
á tal við umsjónarmanninn yfir
f ónografinu m. U ms j ó n armaðu ri nn
var fyrst nokkuð önugur á svipinn
cn eptir pví sem peir töluðust leng-
ur við, varð liann hyrari í bragði,
og á endanum ljet hann auðsjáan-
lega undan bænastað unga mannsins
og peir fóru báðir fast upp að
vjelinni. Hinn ungi maður litaðist
um, Iivort nokkur maður væri nálægt
og pcgar liann sá að pað var ekki,
talaði hann nokkur orð í hana, sneri
sjer síðan að uinsjónarmanninum
og sagði alvarlega: „Munið pjer
eptir á morgun!“ Daginn eptir um
sama leyti kom ungi maðurinn aptur,
en í pað skipti leiddi hann unga
stúlku. Þau gengu til og frá um
salinn og virtu fyrir sjer hitt og
petta, sem pau sáu og höfðu gam-
an af; stúlkan tók eptir pví að
pilturinn var eitthvað utan við sig,
ekki ólíkt pví sem hann væri einurð-
arlaus, og innti hún eptir, hvað að
honum gengi optar en einu sinni;
en hann eyddi pví og fullyrti
viö hana að ekkert gengi að sjer.
Hún sá Ijóslega að eitthvað var liann
undarlegur eg vildi að pau íæru út.
En pegar hún stakk upp á pví
varð hann alveg frá sjer og sárbændi
hana að fara ekki fyr en pau væru
búin að ganga til fónografsins.
Hún slakaði pá til, og pau fóru hægt
og hægt yfir að vjelinni. Þegar
umsjónarmaðurinn sá pau koma,
ljet liann vjelina byrja að spila
fjörugt danslag. Vonuin bráðara
hætti söngurinn og eptir augnbliks
pögn lieyrði stúlkan vjelina tala til
sín með málrómi hins unga fjelaga
síns. Það sem vjelin sagði kom
svo flatt uppá stúlkuna að hún leit
ósjálfrátt framan í fjelaga sinn;
er hann stóð sem dæmdur til dauða,
svo hún leit aptur á fónografinn
og lieyrði pá petta:
„Mazie, jeg hef lengi elskað
pig, en hef aldrei porað að segja
pjer pað. Viltu verða konan mín!“
Stúlkan stóð ofurlitla stund
og leit síðan með peim svip til fje-
laga síns að liann gat ekki mísskilið
pað. Hann var rjóður í framan
eins og pað stæði í honum biti.
Hún roðnaði líka og studdi á öxl-
ina á honum og bað hann að
koma.
Nokkrum dögum seinna kom
ungi maðurinn og pakkaði umsjón-
armanni vjelarinnar hjartanlcga fyrir
greiðann sem liann liefði gert sjer.
Hann sagði stúlkan hefði reyndar
kallað sig gungu, pegar pau komu
út, en pað gerði ekkert til, pví nú
væri allt í góðu lagi.
Það er líka nóg af mönnum,
sem vilja fá pað gert eins ódyrt og
mögulegt er, og hafa á reiðum
hönduin mögl út af borguninni.
„Er petta nú allt saman, segja
peir, pegar lijónavígslan er úti.
„Heldur stutt, er pað ekki?“ Ekki
var lengi verið að pví. Hvað kost-
ar pað? Það er liart í ári núna
og“ —
„Ó, borgið pjer mjer bara pað
sem pjer haldið að konan yðar sje
verð,“ segi jeg æfinlega við pessa
pilta, og brosi um leið til brúður-
innar. Þetta er vanalega nóg til
að fá hann til að pagna, og láta
aðra fara að hlæja að honum.
Sá mannborlegasti maður sem
nokkurn tíma hefur komið til mín
í pessum erindagerðum, var einn
sem jeg kynntist í Canada, pegar
jeg pjónaði par prestakalli fyrst eptir
að jeg kom frá Englandi, sem er
föðurland mitt. Hann kom einn
saman og byrjaði saintalið á pessa
leið:
„Hvað kostar pað mig, prestur,
að giptast?“
„Tvo dollara fyrir leyfisbrjefið
og tvo lianda mjer.“
„Wh-e-e-w,“ blístraði hann, „fjóra
dollara! Er engin ódfrari aðferð við
pað en petta?“
„Þjer gctið komizt af án leyfis-
brjefs,“ sagði jeg, „ineð pví að
láta mig lysa pví yfir af predikun-
arstólnum prjá sunnudaga í röð.“
„Er ekki nóg tvisvar sinnum?“
„Nei,“ sagði jeg.
„Jeg get ekki látið pær sitja
svo lengi í moldinni“, sagði hann
vandræðalega, og pað kostar mig
f5, yður að segja.“
„Hvað eigið pjer við, maður?“
sagði jeg, pví mjer datt í hug
hann kynni að vera drukkinn.
„Kartöflurnar, náttúrlega,“ sagði
hann. „Sagði jeg yður ekki frá
peim ?“
„Nei, livað er um pær?“
„Well,‘i sagði hann, „pað eru
kartöflurnar mínar, pær eru full-
grónar og pað parf að fara að taka
pær upp úr garðinum. Jég má til
að fara að rífa pær upp úr mold-
inni en pá vantar mig einhvern til
að tína pær upp. Hafið pjer nokk-
urn tíma tínt upp kartöflur?“
„Nei,“ sagði jeg, „en jeg hef
heyrt pað sje erfið vinna.“
„Það er pað“, sagði hann, „og
jeg má til að borga inanni eða
dreng í pað minnsta $5, fyrir að
tína pær upp og gefa honum að
jeta par að auki. Nú, stúlkan sem
jeg ætla að eiga er bæði hraust
og viljug, og hún mundi nú tína
pær upp borgunarlaust, ef jeg gæti
átt hana í tæka tíð, en pað tjáir
ekki að láta kartöflurnar bíða í 3
vikur meðan stendur á lysingunt.
Hvernig munduð pjer hafa pað?“
„Það er hlutur, sem jeg finn
ekki köllun mína að hlutast til um“,
svaraði jeg hálf-önuglega af pví
mjor rann til rifja pegar jeg liugs-
aði til stúlku-kindarinnar brjóta á
sjer bakið við að tína upp kartöfl-
ur fyrir pennan svíðing.
Hann hugsaði sig um stundar-
korn, rjeði svo af að kaupa leyfis-
brjef vegna pess hann sá að með
pví móti gat liann sparað $3 af
peim jieningum, sem hann hefði
purft að borga öðrum fyrir að tína
upp kartöflurnar, og fjekk konuna
til að vinna fyrir sig í prjár vikur
í ofanálag.
212
líka; máli mínu til ituðnings skal jeg leyfa mjer að
vekja athygli ycjar, lávarður minn, á Jieim almennu,
iögfræðislegu grandvallar-reglum, sem eptir er farið,
|egar ræða er um þýðingu ritaðra skjala.“
„Jeg þekki þær grundvaliar-reglur vel, herra ríkis-
sóknari, og jeg get ekki sjeð að þær komi þessu máli við.‘‘
„Eins og yður þóknast, lávarður minn. Jeg ætla
(>á að siiúa aptur til minnar aðal-mótbáru, þeirrar, að
Miss Smithers sje, að því er þessu máli við kemur,
skjal og ekkert annað eu skjal, og að hún hafi ekki
ineiri rjett til að ljúka upp sínum munni, máli sækjanda
til stuðnings, hsldur en hvert sem helzt blað mundi
hjifu, ef það fengi manus mál á yfirnáttúrlegan hátt“..
„Jeg skal ekki neita því“, sagði dómarinn, „að mjer
virðist hjer vera bent á nýja hlið inálsins. Ilvað hatlð
þjer að segja við þessu, Mr. 8hort?“
NÚ varð öllu.m litið á James, því að menn fundu,
að ef úrskurðurinn viðvíkjandi þessu atriði yrði móti
honutn, þá væri málið tapað.
„Þið atriðið, sem jeg vil bendi yður á, Mr. Sliort,“
hjelt dómarinn lærði áfram, „er þetta: Er persónuleiki
Miss Smithers svo algeriega týndur og runninn saman
við það sem jeg verð að kalla heunai* skjalleik, af því
að jeg kem ekki betri orðum að því, að hún hafi
tnisst rjett sinn til að koma fram fyrir þennan dóm-
stól eins og hver önmir mannleg vera með íullu viti,
og bera vitni um viðburði, sem standa í sambandi við
samning og undirritun skjalsins?*1
„Með leyfi j'ðar, lávarður minn“, sagði James,
„hehl jeg þvi fram, að því sje ekki svo varið. Jeg
lield því fram að skjalið haldi áfram að vera skjal,
og Miss Smithers haldi samt áfram að vera M>ss Smitli-
ers, hvað sera fyrir kann að koma, og þar á meðal
|<uð að bera vitni viðvíkjandi samning og undiiTÍtun
213
skjalsins. l>að næði sannarlega engri átt að haida því
frain, að af því einhver persóna hafi undirritað skjal
á líkama sínum, þá haf liún svo sem af sjálfsögðu eng-
an rjett til að bera vitni viðvíkjandi skjalinu, af þeirri
ástæðu að hún sje nhjalið. Enn fremur væri slíkur úr-
skurður andstæður allri sanngirni og góðri stjórn, þvi
að það má ekki svipta raenn þannig sínum eðlilegu
rjettiadum. Eins og hjer stendur á mundi líka slíkur
úrskurður algerlega hamla sækjanda frá að halda fram
máli sínu, því að undirskript Jónatans Meesons og vit-
undarvottanna getur auðvitnð enginn þekkt þar sem
hún er tattóveruð, og enginn annar mnður er á líti,
sem getur borið ura. hvernig á stóð, þegar nöfnin voru
rituð undir skjalið. Jeg fer fram á, að þessi mótmæli
verði ekki tekin til greina“.
Dómarinn kvað þá upp úrskurðinn ogsagði: „Þetta
er mjög skrítið atriði, og þegar hinn lærði ríkissóknari
vakti máls á því, þá fannst mjer hann hafa töluvert
mikið til síns máls; en með því að íhuga það betur
og hejrra til Mr. Shorts, hef jeg sannfærzt um að þessi
rnótmæli má ekki taka til greina" (nú heyrðist hve
Eustace ljetti fyrir brjóstinu). „Af hálfu verjanda er
því haldið fram, að Miss Smithers sje, að því er þessu
skjali viðkemur, skjal, og ekkert annað en skjal, og
að þess vegna megi hún ekki opna sinn munn. Jeg
held að hinu lærði ríkissóknari hafi ekki hugsað þetta
mál út í æsar, þegar hann komst að þessari niðurstöðu.
Hvernig er hjer ástatt? Það er gert ráð fyrir að erfða-
skrá liafi verið tattóveruð á skinn þessaiar stúlku; en
er skinnið öll persónan? Er ekki skynsemin þar fyrir
utan og einstaklingsskapurinn? Jeg held jeg geti sett
það Ijósar fram, sem jeg á við, með dærni. Setjum
svo að jeg tæki mótraæli verjanda til greina, og að
mál sækjanda yrði þar af leiðandi að falla um koll
2IG
herðarnar (því að hún var auðvitað í flegnum kjól).
Dómarinn leit upp, horfði fast á liana, og sá, hvaö hún
átti bágt.
„Ef þjer viljiö það heldur, Miss Smithers11, sagði
dómarinn kurteyslega, „þá œtla jeg að láta vísa öllum
út úr salcum, nema þeira sem beinlinis þurfa um inálið
að fjalla“.
Þegar dómarinn sagði þessi viðsjárverðu orö, fór
gremju-hnykkur gegnum alla mannþröngina. Mönnum
þótti það sannarlega hnrt, eptir alla fyrirhöfnina. ef þeir
svo fengju ekki að sjá erfðaskrána; og fólkið starði ör-
væntingaraugum á hana til þess að reyna að sjá á henni,
hverju hún mundi svara.
„Jeg þakka yður fyrir, lávarður minn“ sagði liún
og hneigði sig ofurlítið; „en það yrðu, hvort sem væri,
svo margir inni eptir, að jeg held ekki að nmnurinn
mundi verða sjerlega mikill fyrir inig. Jeg vonast eptir
að allir skilji, hvernig ástatt er fyrir mjer, og líti til
mín með vorkunsemi".
„Gott og vel“, sagði dómarinn, og án frekari mála-
lenginga fór liún úr kápunui og tók af sjer silkiklút-
inn, sem hún hafði inuan undir, og stóð þar frammi
fyrir rjettinum klædd í fleginn svartan kjól.
„Jeg er hræddur um að jeg verði að biöja yður
að koma hingað upp“, sagði dómarinn. Ilún gekk þá
í kring, steig upp á pallinn, og sneri svo bakinu að
dómaranum, svo að hann skyldi geta skoðað það grand-
gæfilega, sem þar stóð. Þetta gerði hann mjög vand-
lega meö stækkunargleri, og leit við og við á ljósmynd-
ina, sem doktor Probate liafði lagt við skjalasafn re-
gistrators.
„Þakk’ yður fyrir“, sagði hann svo, „þetta nægir.
Jeg er hræddur um að liinir lærðu málafærslumenn
niðri á gólfinu óski eptir að fá að líta á þetta líka“,
/