Lögberg - 07.01.1893, Síða 4

LÖGBERG LAUGARDAGINN 7. .TANÚAR 1898.
UR BÆNUM
OG
GRENDINNI.
Sjera Hafsteinn Pjetursson prje-
dikar í ísl. lút. kirkjunni á morgun á
▼ enjulegum tímum.
í>eir sem sent liafa peninjra til
Lögbergs geri svo vel að athuga borg-
unarlistann.
________________•
„Heimilið“ byrjnraf nyju í næsta
blaði, og mun framvegis verða í mið-
vikudagsnúmerinu, nema pegar ó-
venjulega mikil prengsli eru i blaðinu.
Mr. Jön Kjernesteð og Miss
Svafa Jónsdóttir voru gefin saman í
hjónaband á gamlársdag af sjera Jóni
Bjarnasyni.
W. II. Paulson & Co. komu fyrir
atvik ekki auglysingu sinni inní petta
blað. Listi yíir allar þeirra bækur,
eldri og yngri, koma áreiðanlaga í
næsta blaði. Þeir hafaennekki feng-
ið Pjóðvinafjelags-bækurnar.
I.átið klippa yður fyrir 15o.
og raka fyrir............lOc.
hjá Scheving
071 Main Str.
W. H. Paulson, 018 Jemima str.,
biður Jón Guðmundsson frá Garðhús-
uni á Akranesi á íslandi að láta sicr
O
vita um heimili sitt, pví að hjá honum
eru peningar, sem eiga að borgast
pessum mamni.
Jréf"Allir ættu að fara til Pu]ford‘s
lvfjabúðir 560 Main St. eptir öllum
sinuin nyársgjöfum. Agætt höfuðvatn
skrautspeglar, rakkassar, spegla- og
greiðu kassar etc. etc. Allt mjög
fallegt og vandað og pað bezta er að
]>að er mjög billegt.
Pulford er maðurinn.
Málssóknum gegn hótellamönn-
nni hjer í bænum fyrir óleyfilega vín-
sölu er stöðugt haldið áfram. Einn
eða tveir sökudólgernir hafa hótað að
beita líkamlegu ofbeldi við einn kær-
andann, og er búizt við, að rjettvísin
inuni reyna að sporna við, aðþeirtaki
til slíkra ráða.
Verkamannafjelagsfundur verður
haldinn í kveld (jan. 7.) á ísl.fjel.hús-
inu. f>að er mjög svo áríðandi að allir
sæki fundinn og ættu fjelagsmenn því
að gæta skyldu sinnar og komaáfund
þenna.
Wpg. 0. Jan. ’93.
A. Th.
(ritari).
BENEDIKr BJÖRNSSON.
l>ess var lauslega getið í Lögbergi 17.
þ. m., að Benedikt Björnsson hafi látizt
hjer vestra, og er |>ar að vísu nóg sagt fjr-
ir f jarveramli ættmgja hans og vini, en af
pví að hjer er .merkur öldungur fallinn
fyrir atiögu dauðans, þykir mjer hlýða að
geta hans dálítið ýtarlegar. — Benedikt
var fæddur að Víkingavatni I Kelduhverfi
í öingeyjarsýslu árið 1816, ólst upp hjá
foreldrum sínum, kvongaðist |>ar í sveit nú
eptir lifandi ekkju sinni, Guðnýju Iírislj-
ánsdóttir, og dvaldi |>ar þangað til árið 1888
að hann, ásamt konu sinni og »yni þeirra,
Birni, fluttist hi ngað vestur, að tilhlutun
dóttur sinnar, þá búandi Kotiu í Minneota
Minn , I Bandaríkjunum; en litiu eptir að
hann var komtnn til liennrr andaðist hún.
Festi hann þá ekki leugtir yndi þar sj öra,
og flutti til þessarur liyggðar ásamt syni
sínum, því eina barni sem hann átti á lífi.
—- Ben. iugðist 8. en andaðist 10. þ. m.
tæpra 76 ára gamall. Lungnaliólga var
dauðamein hans. Ilann hafði fulla rænu
og vel skiljanlegt múl fram I andlátið, og
þóttu tiltakanlega fagrar og hjartnæmar
fyrirbænir hans fyrir sjer og sínum í leg-
unni. 1 byrjun veikinnar Ijet hann I ljósi
að hann ætti vísan dauðvnn að fárra daga
fresti.
Ben. var virtur af öllum skynsömum
mönuum, sem kynntust honum, fyrir það
mikhv sálar atgerfi, sem honum var lánað.
Hann var gæddur góðum gáfum, hafði
næmi fljúgandi ört, minni hjargfast og
letrarfýsn óþreytandi. Var þvi hinn
skemtilegasti í viðræðuin um allan þann
fróðleik, sem liann hafði föng á að kynna
sjer. Dönsku his lvann og skildi eins og
sitt móðurmál, og eptir aö hann kom til
þessa lands gat hann, með öilu tilsagnar-
laust, lært að skilja bókmálið euska svo,
að hann gat viðstöðulítið lesið það fyrir
sig og lagt það út á íslenzku. Rithönd
skrifaði Ben. ágæta og hugsaði vel og
skipulega það sem hann ritaði. Hann
fjekkst allmikið við harnakennslu bæði á
íslandi og bjer vestra og ávann sjer mikið
lofsorð fyrir blessunarríka ávexti af því
starfi. Jeg efast ekki um, að einn af
merkustu prestum íslands, sem naut sinn-
ar fyrstu fræðslu af Ben. og skipti árlega
við hann vinabrjefum minnist hans í eiri-
hverju íslenzka hlaðinu hetur og rækileg-
ar en jeg hef föng á að gera. — Benedikt
nautaldrei á æfinni neinnar tilsagnar í bók'
legri mentun, en búsýsla 1 jet honum ekki>
enda var hann örsnauður alla æfi. I'm
liann má með sanni segja, að liann lmfi
tent, á rangri hyllu í lítinu.
Jarðarför hans fór fram 20. þ. m. L'm
70 nianns fylgdu líkinu til grafar. Sjera
Ilafstainn Pjetursson hjelt ræðu. Jón
Ölafsson flutti fáein kveðjuorð og Sigur-
björn Jóhannsson kvæði tað er hjer fer
á eptir.
Brú 28. Des. 1892.
.1. Ó.
BENEDIKT BJÖRNSSON.
Hjer er lokið leið
Og lúinn hvílist
Fjarri fósturjörð
Ferðamaður.
Hass er lokið leið,
Sem löng var orðin
Oegnum mæðu-mergð
Og mannlífs-raunir. *
Ileim er kallaður
Af konungi friðar
Stríðsmaður trúr,
Að stiirfi loknu;
F-yrr ljet hann líf
En liðhlaupi færi
Undan drottins
Og dyggPar merkjum,
Kringum hann ninnu
Sem klett i hringiðu
Trúar gruflstraumar
Tíma vorra.
Æ var stefna lians
Ein og hin sama:
Vonar-ljóssins leið
Að landi-friðsr.
Meunta frækorni
Mörgu hann sáði
í síns föðurlands
Ungmenna hjörtu,
Tendraði guðsljós
Á tiúar arni,
Setn lýsa mætti þeim
Oeguum líf og dauða.
Fátæk var hans hönd
En fiugrikur andi
Náms og minnis
Af nægta gáfum,
Fróðleik margsháttar
Um fornt og nýtt
öræddi hann ávallt,
En glataði engi .
L'tlugi fór hann
(Sem vjer ýmsir fleiri)
Sökum fátæktar
Af föðurlandi.
Fjarri livíla hein hans
Feðra gröfum,
En óðal sitt hið rjetta
Hefur andinn fundið.
Róleg var lians burtför
Sem röðull hnigi
Hjer um haustkvöld
Að hæða baki,
Oeislar trúar-ljóss
Ilins guðrækna hjarta
Brostu til liimins
Frá hans bana-hvílu.
Samfaguið honum,
En syrgið ekki
Astvinir döpru,
Sem eptir standið.
ITinir fyrrföruu
Fagnandi taka
Anda heim honum
Ur útiegð kaldri.
Já, heim er uú kvaddur
Til hirðsveita guðs
Stórhæfur andi
Til stöðu hárrar,
Skipaður í söngflokk
Ilinna s ælu anda,
Er lofsyngja um eilífð
LífsÍDs drottni.
Siffb. Jóhannssoit.
Hjermeð læt jeg landa mína vita
að jeg keyri Póstsleðann sem gengur
á miili West Selkirk og íslendinga
íljóts, og Vonast eptir að íslendinga,
sem þurfa að ferðast á iniili tjeðra
staðar taki sjer far með mjer. Póstsleð-
inn er eins vel útbúinn og liægt er að
hugsa sjer, nógur hiti og gott pláss.
Ferðum verður liugað pannig, að jeg
legg af stað frá W. Selkirk kl. 7 á
hverjum þriðjudagsmorgni og kem til
íslendinga fljóts næsta miðvikudags-
kvöld; legg af stað frá ísl. fljóti kl. 7
á hveijurn fimmtudagsmorgni og kem
til W. Selkirk næsta föstudagskvöld.
Fargjald vcrður pað sama og I fyrra.
Ad Selja Ut
FOT
—()G—
YFIR-
FRAKKA
Mikil kjörkaup verða á boðstólum til pess aa minnka vorar af-
armiklu byrgðir. Ef pjer lialið í hyggju að kaupa föt eða yfir-
bafifnir um jólin, pá borgar pað sig að koma og sjá oss. Menn
sem koma utan af landi getta borgað farbrjefin sín og allan
ferðakostnag með pví er peir spara við að kaupa af okkur föt,
Missið ekki af þéirri stærstu fatasiilu aldarinnar.
Vjer erum pessa hikuna að selja út vorar byrgðir af drengjafötum.
Keypt fyrir 50 c af dollarnum.
Agæt KJÖRKAUP.
WíiIsIi s mikla fatabutl.
515 & 517 MAIN ST. - - - WINNIPEG.
A móti Cjty Hall.
Deir sóm koma frá Winnipeg og
ætla að ferðast með mjer til Nyja ísl.
ættuað koma til W. Selk. á mánudags-
kvöld, jeg verð á vagnstöðunum og
keyri pá án borgunar pangað sem þeir
ætla að vera yfir nóttina.
Frekari uppl. geta menn fengið
hjá George Dickinson W. Selkirk eða
hjá mjer.
W/ Selkirk 10. nov. 1892
Kr. Sigvaldason.
NEWMEDICAL HALL.
E. A. BLÁKELY,
Kínafrœðingur og Lifsali.
Verzlar með allskonar líf, “Patent“ meðöl,
höfuðvatn, svampa, bursta, grciður, etc.
Binnig Homeopatisk meðöl. — Forskriptir
fylltar með mikilli adgætni.
568 iHaiu Str Tcl. 6
Þjer sparið peninga með því að fara
—Tl l— •
A. G. MORGAN,
KPTIR
skóm, hönskum, vetlingum, koffortum
...........og töskum........
Gœtið cið:—Ameríkanskir karlm.
yfirskór með hringjufyrir.$1.25
Dömu flóka-skór á........ 25
412 Njain St,, - IV(c Intyre Block.
174
Allt getur farið forgörðum, ef við förum nú að láta
undan, eða semja eitthvað, eða flækja málið. Við
hirðum ekkert um pennan krennmann eða kröfur
liennar. Hver trúir öðru eins og pví, að hún sje
kona Percy Greys?“
„Hver einasti mp.ður, ef pað er satt, sem
hún segir.“
„IIvað?“
„Að hún liafi sannanir fyrir staðliæfing sinni.“
Maðurinn tók ákaflega mikið viðbragð.
„Dað ge’tur ekki \ erið,“ tautaði hann vandræða-
lega. „Dú liefur sagt mjer^aðhún sje blíðlynt og
kjarklítið i>arn.“
„En tíminn og raunirnar hafa gert liana að ó-
svífnum, einbeittum kvennmanni hættulegum fyrir
ætlanir okkar“, sagði Blanche gremjulega.
„Þú liefur sagt mjer, að jeg skyldi aldrei purfa
að óttast pessa draugalegu giptingu við ána.“
„Jeg vissi ekki allt pá. Hún býður okkur
byrginn með sönnunum. Ef pú rekur hana hjeðan,
]>á er úti um allt.“
Dað fór að koma vandræðasvipur á manninn
við orð hennar.
„Hvað vildir pú láta mig gera?“ spurði haun,
og var auðheyrt, að honum var mikið niðri fyrir.
Blanche Vansant leit snöggva3t liátursaugum á
pegjandi konulíkamann á gólfinu.
Hún færði sig nær lagsbróður sínum, og liefud-
arsTÍpur var 4 andlitinu,
175
„Jeg vildi, að þú tryggðir þjer loksins auðæii
þau sem við liöfum svo lencd verið að beriast við
að ná í.“
„Við fáum pau innan eins mánaðar.“
„Ekki, ef pessi kvennmaður leikur lausum hala.
“Ó, pú átt við—“
„Dað, að úr pví liún liefur fundið pig, pá getur
hin voðalegasta hætta fyrir allar okkar fyrirætlanir
stafað af frelsi hennar.“
Hún bar ört á oghefndarkeimur var í röddinni.
Maðurinn við hlið liennar skalf sýnilega við að sjá
og heyra mannvonzku-bendinguna, sem lá í orðum
hennar og látbragði.
„Dú vildir setja hana I fangclsi—þú yildir halda
henni lijer?
„Nei,“
„Hvað pá?“
.,Maðurinn hennar hmrf. Ertu búinn að
rnissa pína gömlu slægð og dirfsku? Sko! hún er
hjálparlaus og á okkar valdi.“
„Hún kann að eiga vini utan Jiessa húss.“
„Við verðum að hætta á pað.“
„Og vinnufólkið?“
„Veit ekkort, nema að ókunnug kona hafi korn-
ið í kveld til að finna þig.“
Dað fór lirollur um manninri. Hann fann, að
dökku töfrandi hafgúu-augun störðu í andlit hans
og sáu livað honum bjó í brjósti.
Ilann vissi, að par sem pessi slægðaritind gaf
178
glampi var það af skynjandi liugsan, af kvennlegri
eðlis-ávísan, senr rak allan innilega ástrlðu-ylinn úr
augum liennar, og setti par í staðinn tortryggnis-
svip, blandinn skelfingu?
„Djer nefnduð mitt nafn áðan. Nú-nú, hvað cr
pað setn þjer viljið mjer, kona?“
Hann gerði sjer far um að stilla sig sem allra-bezt,
meðan liann sagði þetta; hann leit ekki undan, pó að
djarfleikurinn í augum hennar færi vaxandi, og hætt-
an jafnframt.
„Jeg ætla að spyrja yður að einni spurningu,“
sagði hún með lágum, hásum róm. “Eruð pjer eig-
andi þessa húss?“
“Já, jeg er Percy Grey.“ .
„Og konan, sem jeg hef sjeð lrjer, er eiginkona
yðar?“
„Já. Þjer hafið gert hana dauðhrædda, eius og
|>jer hafiðgert raig alveg forviða, með peim ofdirfsku-
legu staðhæfingum, sein pjer hafiðkomið með í kveld.
Iíver sem þjsi eruð—“
„Eruð pjer viss um, að þjer þekkið mig ekki?“
Dað var eitthvað í málrómi konunnar svo breytt
frá þeim grátbænandi róm, sem hún hafði áður talað
í, að ekki var laust við, að maðurinn væri hræddur
við pað.
„Nei, jeg hef aldrei sjeð yður fyrr. Jeg get
ekki rennt grun í, hver þjer eruð.“
„Dað or ósatt!“